แอบภูมิใจ..ในเมืองสามหมอก

ว่ากันว่า การที่เรามีโอกาสได้ไปแวะเยี่ยมตลาดพื้นบ้านในแต่ละที่ เราจะสามารถเรียนรู้ สภาพความเป็นอยู่ วัฒนธรรม รวมทั้งวิถีชีวิตของคนท้องถิ่นได้เป็นอย่างดี เพราะตลาดพื้นบ้านเป็นแหล่งสำคัญของการรวมวัฒนธรรมความเป็นอยู่ของคนในพื้นที่นั้น นั่นเอง

เสียงนาฬิกาปลุกดังกริ้งๆๆๆ เป็นจังหวะต่อเนื่อง แม่ต้อยงัวเงียตื่นขึ้นมา..พร้อมกับนึกทบทวน .. เราอยู่ที่ไหนน้า.. แต่คงไม่ใช่ที่บ้านอย่างแน่นอน...เพราะสามารถสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป...

พลัน..แม่ต้อยก็ระลึกได้ว่า ..เมื่อวานนี้แม่ต้อยพาน้องๆ รวมกันทั้งหมด ๙ ชีวิต เดินทางมาที่จังหวัดแม่ฮ่องสอน เพื่อเรียนรู้การสร้างคุณภาพในโรงพยาบาลด้วยความรัก และการมาช่วยแนะนำประเด็นคุณภาพ สำหรับโรงพยาบาลทุกแห่งในจังหวัดนี้ เนื่องเพราะว่าที่แม่ฮ่องสอน เป็นจังหวัดที่เรามาค่อนข้างยากลำบาก มาครั้งนี้ เราจึงจะเข้าเยี่ยมทุกโรงพยาบาลในจังหวัดแม้ว่าระยะทางจะยากลำบากแค่ไหนก็ตาม

แม่ฮ่องสอนนี้ เขาเรียกว่า “ เมือง สามหมอกนะคะ คือ หมอกควันไฟในหน้าร้อน หมอกฝนในหน้าฝน และหมอกหนาวคะ..”

วันนี้ แม่ต้อยนัดกับน้องๆว่าเราจะไปเที่ยวที่ตลาดกันเช้านี้ เผื่อจะมีโอกาสไปตักบาตรและเพื่อให้น้องๆที่ไม่เคยมา ได้เห็นสภาพวิถีชีวิตของผุ้คนในช่วงเช้าๆ

ดังนั้นเราจึงควรที่จะเข้าไปรู้จักการใช้ชีวิตของผู้คน ของชาวบ้าน ก่อนที่จะเข้าไปทำงานในโรงพยาบาลหรือไม่ว่าจะเข้าไปทำงานในหน่วยใดๆก็ตาม แม่ต้อยมีความคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างไม่สามารถแยกขาดจากกันได้ ทั้งด้าน ศาสนา วัฒนธรรม ความเชื่อ เศรษกิจ และ สาธารณสุข

เช่น ในตลาด แม่ต้อยได้เห็นอาหารการกินที่เรายังไม่เคยเห็น แม้ว่าแม่ต้อยเอง เป็นคนเหนือ มีความคุ้นเคยกับวัฒนธรรมอย่างดี แต่ก็ยังมีของแปลกๆให้ ต้องถามกับ แม่อุ้ยที่มาขายอยู่บ่อยครั้ง

เช่น เม็ดไม้แดง ที่เอามาอบแห้งๆ อร่อยมากๆ ( มีเฉพาะหน้านี้เท่านั้นนะคะ )มีต้นไม้แปลกๆที่ชาวเมืองจะนิยมเอาไปไหว้พระเพื่อเป็นศิริมงคล มีกล้วยไม้ประเภท เอื้องผึ้ง เอื้องหลวง เอื้อง เงิน และดอกไม้สีสวยๆมากมาย

รวมทั้งรวงผึ้งที่อวบอ้วน เห็นน้ำผึ้งชุมฉ่ำ รวงผึ้งนี้ แม่ต้อยเคยทานบ่อยๆ ตอนเด็กๆเราต้องเอาไปย่าง โดยการห่อด้วยใบตองเสียก่อน ตัวดักแด้อ่อนสีเหลืองนวลวางกองบนใบตองเป็นหย่อมๆ ไม้เกี้ยะที่ใช้เป็นเชื้อในการจุดไฟ

ดักแด้ หรือผีเสื้อบาน อาหารที่หาทานได้ในตลาดเช้า

หรือใบเมี่ยง ที่คุณยาย โปรดปราน รวมสิ่งที่ชาวบ้านทางเหนือเตรียมตัวในประเพณีสงกรานต์ ที่กำลังจะมาถึงเร็วๆนี้ เช่น ตุงสีสวยๆ ดอกไม้เงิน ดอกไม้ทอง เพื่อบูชาพระ ขมิ้น ส้มป่อย สำหรับสรงน้ำพระ หรือรดน้ำผู้ใหญ่ ผู้เฒ่า ผู้แก่ จะหาได้ที่ตลาดแห่งนี้

ดอกไม้เงิน ดอกไม้ทอง

ชาวกะเหรี่ยงขายฝักส้มป่อย คนขายมาไกล จากปางมะผ้า

แม่ค้าคนหนึ่งบอกกับแม่ต้อยว่า “ น่าเสียดาย เมื่อวานนี้มีดอก เมียวดีมาด้วย สวยมาก อยากให้เห็นจัง “

ดอก เมียวดี จะเป็นอย่างไรน้า.. อยากเห็นจัง..คงต้องมาอีกทีแน่นอน..

แม่ค้าที่มาค้าขายทั้งสาวหรือคนแก่คนเฒ่า ส่วนใหญ่จะแต่งตัวตามวัฒนธรรมท้องถิ่น ใส่ผ้าซิ่น สวมเสื้อแขนกระบอก แม่ญิงบางคนเกล้าผม แซมด้วยดอกเอื้องผึ้งแลดูน่ารัก

โชคดีมากที่แม่ต้อยได้มีโอกาสได้ตักบาตรกับพระรูปหนึ่งที่อายุมากแล้ว ท่านให้พร เป็นภาษาคล้ายๆ ภาษาเหนือ แต่แม่ต้อยฟังไม่ค่อยออกคะ คงจะเป็นภาษาไทยใหญ่ มากกว่า

น้องๆหลายๆคนยังไม่เคยมาที่แม่ฮ่องสอนตื่นเต้นกันมากๆ( โดยเฉพาะน้อง พอลล่า น้อง เดือน น้องโอ๋ น้อง แอ๋ ) แม่ต้อยจึงคิดว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะสร้างให้ทีมงานได้รู้จัก ชีวิตจริง ของจริง ความคิดจริงๆของผู้คน โดยเฉพาะผู้ที่รับผิดชอบในพื้นที่นี้

สำหรับตัวแม่ต้อยเอง เมื่อระลึกทบทวน สำหรับจังหวัดแม่ฮ่องสอนนี้ เป็นจังหวัดที่แม่ต้อยเคยมาบ่อยครั้งอยู่ในช่วงหนึ่ง เนื่องจากในตอนนั้นแม่ต้อยรับผิดชอบในการวางแผนเพื่อพัฒนาโรงพยาบาล สำหรับโรงพยาบาลศรีสังวาลย์ แม่ฮ่องสอนนั้น แม่ต้อยได้จัดทำเป็นโครงการพิเศษ เนื่องด้วยเป็นโรงพยาบาลที่ได้รับพระราชทานนาม จากสมเด็จพระศรีนครินทรา บรมราชชนนี การก่อสร้างอาคารต่างๆจึงต้องมีความเป็นพิเศษ และมีความละเอียดอ่อนมากๆ รวมทั้งพระบรมนุสาวรีย์ของสมเด็จพระศรีนครินทรา ที่ตั้งเด่นเป็นสง่าที่หน้าโรงพยาบาลด้วย

ในตอนนั้น โรงพยาบาลยังเล็กๆ มีตึกตรวจคนไข้นอก และมีทางเดินเชื่อมยาวๆไปตึกพักผู้ป่วยใน ที่อยู่รอบๆ เวลาเรามาทำงานก้พักที่บ้านไม้หลังใหญ่ในโรงพยาบาลนั่นเองคะ บางครั้งพื้นที่ในโรงพยาบาล ยังเห็นพวกสัตว์ ป่า เช่น นกยูง ไก่ฟ้า หรือสัตว์ป่าแปลกๆ เนื่องด้วยชาวบ้านป่าที่เป็นคนไข้ ได้นำมาเป็นของฝากให้คุณหมอที่เป็นผู้รักษาความเจ็บป่วยให้เขาหรือลุกหลาน

มาครั้งนี้ เมื่อได้เห็นการเปลี่ยนแปลงที่งดงาม เห็นตึกคนไข้นอกที่ออกแบบเฉพาะให้มีความกลมกลืนกับศิลปะของพื้นที่ และพระบรมนุสาวรีย์ สมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี เด่นเป็นสง่าที่อยู่หน้าโรงพยาบาล

แม่ต้อยจึงรู้สึกปิติและแอบความภาคภูมิใจอย่างเงียบๆ

ที่แม่ฮ่องสอนในสมัยก่อนแม่ต้อยได้รู้จักกับผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง และยังอยู่ในความทรงจำตลอดเวลา เนื่องจากท่านได้กรุณาเล่าเรื่อง การทำงานและการใช้ชีวิตที่แม่ฮ่องสอนในอดีตให้แม่ต้อยฟัง เป็นเรื่องเล่าที่มีจินตนาการและแสดงให้เห็นวิถีชีวิตของคนแม่อ่องสอนในสมัยก่อนได้ดีมากๆคะ

ท่านเป็นลูกหลานของ เจ้าพระยาสีหนาทราชา เจ้าผู้ครองเมืองแม่ฮ่องสอนคนแรกนั่นเอง ท่านเล่าให้แม่ต้อยฟังว่า เมื่อตอนที่ท่านได้รับโอกาสให้ไปเรียนวิชาพยาบาลที่จังหวัดพิษณุโลกนั้น ในสมัยนั้นไม่มีรถ การเดินทางต้องใช้วิธีนั่งบนหลังช้างจากแม่ฮ่องสอน ไปที่จังหวัดเชียงใหม่ เพื่อเดินทางต่อไปจังหวัดพิษณุโลก อันเป็นสถานที่เรียนวิชาพยาบาล นับว่าคนสมัยก่อนมีความอดทน มีความเข้มแข็งและมีความมุ่งมั่นในสิ่งที่ตั้งเป้าหมายไว้อย่างที่สุด

มาแม่ฮ่องสอนคราวนี้ จึงเตือนใจให้แม่ต้อยนึกย้อนถึงเหตุการณ์การที่ได้มาทำงานที่นี่ในอดีตในช่วง ๒๕ ปีที่ผ่านมาเป็นอันมาก

แม่ต้อยพาน้องๆไปไหว้พระธาตุดอยกองมู อันเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธ์ของจังหวัดนี้ เราพากันน้อมจิตใจ และเวียนเทียน เพื่อระลึกถึงพระคุณพระศรีรัตนตรัย ก่อนที่จะเข้าไปพักที่โรงแรม อิมพีเรียล ธารา ที่แสนสะดวกและทันสมัย( ไม่เหมือนสมัยก่อนที่แม่ต้อยมาหรอกนะ อิอิ )

ตอนนี้น้องๆของโรงพยาบาลทุกแห่งมาถึงที่ประชุมแล้ว แม่ต้อยจะขอไปร่วมกิจกรรมการเรียนรู้กับน้องๆก่อนนะคะ คงจะมีเรื่องดีดี เล่าในโอกาสต่อไปคะ

ก่อนจะจบคะ เนื่องจากวันพรุ่งนี้แม่ต้อยต้องไปเยี่ยมรพ.ปาย เมื่อถามน้องว่า ไปปายมีกี่โค้ง

เขาบอกว่า มีสองโค้งคะ คือ โค้งซ้าย และโค้งขวา 5555 เดี๋ยวก็รู้ว่าแม่ต้อยจะออกอาการแบบไหน โค้งซ้าย หรือโค้งขวา คงจะรู้กันเร็วๆนี้

สวัสดีคะ

เขียนใน GotoKnow โดย แม่ต้อย
ใน บันทึกของแม่ต้อย

คำสำคัญ (Tags): #เมืองสามหมอก

หมายเลขบันทึก: 254030เขียนเมื่อ 7 เมษายน 2009 13:33 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 20:33 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน