แด่ด๋าวที่รัก ... ผู้เป็นกำลังใจให้แก่อาจารย์แหวว

       เมื่อวานนี้ ได้รับอีเมลล์ของ อ.ด๋าว ๑ ฉบับ อ่านแล้วก็ไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ว่า เธอจะเอาอะไร แล้วนอนดีกว่า มาวันนี้ก็ได้อีเมลล์อีกฉบับ ถามว่า อ.ด๋าวทำอะไรผิดไหมหนอ ? หรือทำให้ อ.แหวว ไม่สบายใจไหมหนอ ? อ่านอีเมลล์แล้วก็ขำ วางงานที่ค้างๆ มาตอบจดหมายรักของด๋าวทันที

ในประการแรก ต้องบอกด๋าวว่า ช่วงนี้ ป่วยจริงๆ ปวดหัวเวลาทำงานนานๆ ยังไอ งานจึงเสร็จช้าทุกงาน อาจหงุดหงิดบ้าง ต้องขอโทษด๋าว หรือคนรอบตัว ตอนนี้ เรียกว่า นอนทำงาน พอปวดหัว ก็วางคอม และหลับไปดื้อๆ ล้มหมอนนอนเสื่อ ...ไม่ใช่ซิ นอนฟูก ทุกวัน ไม่รู้เมื่อไหร่จะหายนะ

ในประการที่สอง เพื่อตอบว่า ด๋าวทำอะไรผิดไหม ? อ.แหววตอบได้ว่า อ.ด๋าวคงไม่มีผิด แต่ อ.แหวว อาจต้องปรับตัวที่จะไม่ครอบงำพวกเธอมากเกินไป  เพราะเป็นทัพหลัง ต้องรอวิจารณ์ มิใช่ลงไปบัญชาการเอง ซึ่งเธอก็จะไม่ได้ฝึกหัดที่จะเดินไปข้างหน้า ซึ่ง อ.รู้ดีว่า มันน่ากลัว ในแต่ละก้าว เราก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่ แต่เราบอกใครไม่ได้ เดี๋ยวคนเดินตาม จะเสียกำลังใจ ถ้าไม่ดันให้เธอไปข้างหน้าในวันนี้ ก็อาจช้าไป ในวันนี้ มีอะไรเกิดขึ้น ยังช่วยกันได้ แต่ในเมื่อ อ.หมดแรงแล้ว ก็ต้องนั่งดูเธอเจ็บปวด ช่วยเหลือไม่ได้ ถ้าเธอพลาด คิดมากอยู่ อยากเขียนประสบการณ์ทั้งสำเร็จและผิดพลาด เพื่อที่จะสร้างบทเรียนให้สุดที่รักทุกคน

อ่านแล้วยังคะ

http://archanwell.spaces.live.com/blog/cns!706316D9B6E66926!4447.entry

แก้วโทรมาคุยเมื่อคืน ก็บอกให้ไปเตรียมแผนการเดินทางทั้งปี ถามก็บอก เธอเขียนอีเมลล์มา ก็อ่านไม่เข้าใจ ก็อาจเพราะเหนื่อย ปวดหัว ทำงานได้นิดเดียว นอนหลับไม่สนิท กระสับกระส่าย ตื่นมาก็เกือบสิบโมง ต้องมาแก้โครงการให้พี่แดง กว่าจะเสร็จก็บ่าย ลงไปกินข้าว แล้วก็มาอ่านจดหมายขอบคุณ สปสช. ให้ ก็เห็นแค่ ๒ ประเด็น แล้วก็มาอ่านอีเมลล์ต่างๆ ตอนนี้ ก็มาถึงอีเมลล์อันนี้ของเธอ เดี๋ยวเสร็จแล้ว ก็จะไปออกข้อสอบให้เสร็จ เหลืออีก ๒ มหาวิทยาลัย

ในประการที่สาม เพื่อตอบด๋าวว่า เธอทำให้ อ.ไม่สบายใจไหมนะ ? ก็มีบ้าง แต่ก็เชื่อว่า มันไม่ได้เกิดจากเจตนา ซึ่งก็ไม่ใช่เธอคนเดียวที่ทำให้ไม่สบายใจ บางเรื่องก็บอกกันไป อ.เชื่อในการพูดความจริงอยู่แล้ว บางเรื่อง ก็พูดไปก็ไม่ดี นิ่งเสียดีกว่า ที่อยากถือโอกาสที่จะบอกในอีเมลล์นี้ ก็คือ อยากให้เธอตัดสินใจบนข้อมูล อันนี้จะปลอดภัยมากกว่า และอยากให้เธอคิดอย่างเป็นระบบ ไม่อยากให้เอา purpose กับ input ไปปะปนกัน มันจะหลงทางง่ายๆ เริ่มต้นคิดที่ input นั้น มันอันตราย มันมักเกิดจากอารมณ์มากเลย ข้ออ่อนของคนไทยก็คือ มักใช้อารมณ์คิด แทนสมอง แล้วหลายหนก็นำความลำบากมาให้ในภายหลัง ก็ไม่ควรจะไม่สบายใจแทนเธอนะ เพราะเธออาจจะสบายใจก็ได้ แต่ อ.ก็ดันไปเชื่อว่า มันเป็นความสบายใจที่ไม่ยั่งยืน ตอนนี้ ก็พยายามคิดว่า เธอโตแล้ว ก็ต้องให้เธอลองผิดลองถูกเอง เธอก็อาจถูกก็ได้

ในประการที่สี่ เรื่องเถียง ปากร้ายที่เธอเป็นอยู่ ไม่เป็นที่เดือดร้อนใจของ อ. หรือทำให้ไม่สบายใจ โต้แย้งกันแล้ว ก็แล้วกัน ไม่ค่อยเอามาเก็บไว้ยืดยาวอยู่แล้ว ที่จะเหนื่อยก็คือ ไม่รู้ว่า คิดอย่างไร ต้องให้เดา เรื่องแพ้หรือชนะ ไม่มีผล อ.สามารถทำงานได้แม้ต้องยอมรับความคิดของคนอื่น อายุมากขนาดนี้ เจอมาเยอะแล้วที่ต้องแพ้ความคิดเห็น ไม่ต้องทำอะไรหรอก ช่วงนี้ไม่ค่อยอยากเถียงกับเธอ เพราะป่วย ทำงานไม่ทัน ไม่มีอารมณ์เถียง ประมาณนี้มากกว่า

ต้องขอโทษที่ทำให้เธอไม่สบายใจ เป็นอย่างนี้ดีแล้ว ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไรในแง่ความตรงไปตรงมากของความคิดและปากคำ แต่ควรคิดอย่างเป็นระบบและมีแผนการที่สมเหตุสมผล อย่างนี้ จะทำให้ อ.แหวว สบายใจขึ้นค่ะ

[อัจฉรา]

อ่านแล้วก็รู้สึกว่าแม่คนหนึ่งกำลังตักเตือนลูกสาวอีกคนหนึ่ง

แม้จะไม่ใช่แม่แท้ ๆ แต่ก็คอยตักเตือนเหมอืนแม่ ๆ ทำกัน

บางครั้งก็รู้สึกเหนื่อยแทนอ.แหววนะ คอยบ่น (ตักเตือน) บรรดาลูก ๆ อย่างไม่หยุดหย่อน นี่สินะคือต้นแบบของแม่พิมพ์ของชาติจริง ๆ

บางครั้งเห็นอ.แหวว และ พี่ด๋าว ถกเถียงกันก็รู้สึกเหมือนกำลังเล่นอะไรกันอยู่ แข่งโต้วาทีกันหรือเปล่า แต่ทุกอย่างที่ทั้งคู่ทำลงไป ก็ทำด้วยความจริงใจ และบริสุทธิ์ใจ ที่คนสองคนมีให้กัน