จิตอาสา ที่ โรงพยาบาลภาชี
คุณเพ็ญลักขณา ขำเลิศ
พยาบาลจิตอาสา รพ ภาชี
เจ้าของหนังสือ "พยาบาลไร้หมวก"
ลองหา อ่านดูนะครับ
เธอฉาย แผ่นใส เรื่องราวต่างๆ ทำเอา เหล่าผู้บริหาร ถึงกับ ซึม น้ำตาคลอ ... เรื่องของ แพทย์ พยาบาล เภสัช เจ้าหน้าที่ รพ ออกไป เจอชาวบ้าน ออกไปเจอคนไข้
พยาบาลจึงจะเจอ ความรู้เชิงประจักษ์ว่า "อย่าไปดุด่า คนไข้" ลองไปดูบ้านพวกเขาก่อน ยากจนมากๆ กว่าจะเดินทางมา รพ มันยากขนาดไหน ญาติก็ไม่ดูแล มา รพ ๑ วัน ขาดรายได้มากมาย
แต่ กว่าจะเจอหมอ ชาวบ้านก็โดน เวชระเบียนดุ โดนพยาบาลตะคอก โดนหมอ "เห็นเงา ก็จ่ายยา" เจอเภสัช พูดไม่รู้เรื่อง
(ภาพบน) ในสไลด์ เราจะเห็น บ้านโทรมๆ ของ คนไข้ ห้องน้ำก็ไม่มี ไปยืมบ้านข้างๆ ... คนไข้หลังคลอด ต้องเข้าห้องน้ำบ่อยๆ แต่ สิ่งที่หมอพูด คนไข้ ทำไม่ได้ ครับ
ห้องยา เขียนวิธีใช้ยา ตัวอักษรเล็กนิดเดียว ... คนไข้สูงอายุ อ่านไม่เห็นเลย
ฯลฯ
ผมฟังเรื่องที่ คุณหยดน้ำเล่ามาแล้ว ก็นึกถึง ระบบการศึกษา ระบบบริหาร ราชการ คือ " คิดๆ ๆ แต่ ไม่ได้ลงไปดูจริง" วางนโยบาย ก่อน หาคนไปทำตาม ... ผลออกมา จึงเละเทะ เลย !!!
ผมนึกถึง ที่พ่อครูบาสุทธินันท์ เคยสอนไว้ว่า "ลงไปดู ลงไปทำ ทำไปก่อน แล้วจะเจอนโยบาย" ....
.......
สาธุ กับ งานจิตอาสา ของ ชาว รพ ภาชี ทุกคนครับ
คุณเพ็ญลักขณา กำลังบรรยาย อยู่บนเวที
หนังสือ เล่มนี้แหละ "พยาบาลไร้หมวก" ไม่ใช่ "พยาบาทไร้ใจ" นะครับ
ฟรีครับไม่มีขาย แต่ พวกเราก็สามารถช่วยส่งเงินไปให้พิมพ์เพิ่มได้อีก
อยากให้ หนังสือเล่มนี้ ได้ รางวัล UNESCO และ ได้ ซีไรต์
ความเห็น (35)
ชื่อหนังสือความหมายดีมากครับ
แค่ได้ยินชื่อเก๋ๆ ก็ชวนให้อ่านแล้วครับ
เชื่อว่าหากทุกอาชีพ สามารถถอด "หมวก" และ "เครื่องแบบ"
ออกได้บ้าง
ทุกฝ่ายน่าจะมีความสุขเพิ่มขึ้นจากการใช้ "ใจ" สัมผัสตรงไปถึง "ใจ"
โดยไม่มีสิ่งใดๆ มาขวางกั้น
ขอบคุณครับ
แล้วจะไปตามหามาอ่านครับอาจารย์
มาชื่นคนคนดีด้วยคนค่ะอาจารย์ "คุณหยดน้ำ" ดำเนินชีวิตด้วยความดีงาม ทั้งการงาน ครอบครัว สังคม : ทั้งทางโลก และทางธรรม ค่ะ "เรา" ควรชื่นชมคนดีค่ะ
.......
คุณเพ็ญลักขณา ขำเลิศ เป็นทั้งพยาบาล เป็นคนทำงานสุขภาพชุมชน เป็นนักกีฬา เป็นนักเขียน แต่สิ่งที่ทำให้คุณเพ็ญลักขณาตั้งใจเขียนเรื่องราวและบทเรียนของชีวิตออกเป็นหนังสือชื่อ พยาบาลไร้หมวก นั้น เป็นเพราะคุณเพ็ญลักขณาเป็นมะเร็ง
แรงบันดาลใจของการเขียนมีที่มาจากมะเร็งก็เพราะมะเร็งนั้นนอกจากจะเป็นโรคหรือความเปลี่ยนแปลงที่ผิดปกติของเซลล์แล้ว มะเร็งยังเป็นสิ่งที่ทำให้แง่มุมต่างๆ ของความเป็นมนุษย์ถูกเปิดเผยให้เราเห็นได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวของความรัก ความหวัง ความเจ็บปวด ความสับสน ความศรัทธาหรือแม้แต่ความลึกลับมหัศจรรย์ที่เราในฐานะมนุษย์อาจไม่มีปัญญาเข้าใจได้หมด
คุณเพ็ญลักขณาได้เขียนหนังสือเล่มเล็กๆ เล่มหนึ่ง ชื่อว่า พยาบาลไร้หมวก เป็นเรื่องราวประสบการณ์ชีวิตของเธอที่เป็นเสมือนการเปิดเผยโฉมหน้าความเป็นมนุษย์ของมะเร็งด้วยการบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดนี้ผ่านชีวิตที่ไม่ยอมแพ้ของคุณเพ็ญลักขณา
ที่ว่าเป็นชีวิตที่ไม่ยอมแพ้นั้น ไม่ได้หมายความว่าเมื่อคุณเพ็ญลักขณาพบว่าตนเองเป็นมะเร็งแล้วก็ต่อสู้ดิ้นรนแบบหัวชนฝาเพราะกลัวตาย ตรงกันข้าม การไม่ยอมแพ้นี้เป็นการไม่ท้อที่จะดูแลชีวิตให้ดีและทำชีวิตให้มีคุณค่า แม้คุณเพ็ญลักขณาป่วยเป็นมะเร็ง แต่เธอก็ยังทำหน้าที่ให้การเยียวยาผู้ป่วยที่เป็นมะเร็งที่อยู่ในการดูแลของเธอในฐานะพยาบาลไปด้วย หน้าที่พยาบาลของเธอนี้เป็นงานที่คลุกคลีอยู่กับผู้ป่วยในชุมชน ทำให้เธอได้เรียนรู้ความเป็นจริงต่างๆ ของชีวิตและได้เผื่อแผ่ความรัก ความเข้าใจในความทุกข์ที่เกิดกับตนเองให้กับผู้ที่เธอดูแลอีกด้วย
เมื่อเราอ่านเรื่องราวของคุณเพ็ญลักขณา เราจะเห็นได้ชัดเจนถึงพลังของการเยียวยาของการบอกเล่า
เรื่องเล่าไม่เพียงแต่บอกกล่าวเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ยังช่วยปะติดปะต่อให้ชิ้นส่วนของชีวิตและประสบการณ์ที่อาจกระจัดกระจายหรือขาดวิ่นแหว่งเว้าไปจากวิกฤตของชีวิตให้ประกอบกลับเข้าเป็นเรื่องราวชีวิตที่ทั้งเราและผู้คนรอบข้างเข้าใจได้ ความเข้าใจที่ว่านี้เองที่ทำให้มนุษย์รู้สึกถึงความสุข ความทุกข์ผู้อื่นและเป็นที่มาของแรงบันดาลใจที่ช่วยให้เราตระหนักถึงความหมายของชีวิตและคุณค่าของความเป็นมนุษย์ร่วมกันได้
เรื่องราวของคุณเพ็ญลักขณาเป็นเรื่องที่ยังไม่จบ เพราะมันจะเป็นเรื่องที่ถูกอ่าน ถูกเล่าต่อ และเป็นเรื่องที่สร้างความรัก ความเข้าใจ และแรงบันดาลใจให้เกิดเรื่องเล่าอื่น ๆ ต่อไปอย่างไม่รู้จบ เพราะชีวิตทุกชีวิตนอกจากจะดำรงอยู่ในโลกทางกายภาพแล้ว เรายังมีชีวิตอยู่รวมกันในจักรวาลของเรื่องเล่า ที่ถูกเล่าซ้ำ เล่าต่อ และเล่าใหม่อย่างไม่รู้จบอีกด้วย
จากเวบ http://www.shi.or.th/content/45/
ได้อ่านหนังสือเล่มนี้แล้วค่ะ ยกย่องชื่นชมคุณพยาบาลเพ็ญลักขณามาก การได้นำประสบการณ์มาแบ่งปันสร้างความเข้าใจให้บุคลากรทางการแพทย์ได้มีหัวใจที่อ่อนโยนขึ้นเป็นอานิสงส์มหาศาลนะคะ
ได้เข้าไปแวะที่บันทึกของคุณ
ตันติราพันธ์ แล้วคิดว่าบันทึกของอาจารย์นี้น่าจะเป็นหนทางช่วยแก้ปัญหาของน้องเขาได้บ้าง คือเขาได้เจอทั้งหมอและพยาบาลที่ดุ ตวาด ไร้ไมตรีจิตต่อคนไข้ซึ่งบากบั่นมาหา
คนไข้ที่ไปโรงพยาบาลภาชีโชคดีที่ได้พบกับ "การแพทย์ที่มีหัวใจแห่งความเป็นมนุษย์" นะคะ
- ตามมาเชียร์
- ทีมงานจิตอาสาและคุณพยาบาลเพ็ญลักขณา
- ดีใจที่ได้อ่านข้อเขียนดีๆๆครับ
สวัสดีเที่ยงตรงค่ะท่านอ.จอมยุทธ์ไร้หมวก อ้ะ ไร้กรอบ :)
"""
ได้อ่านจากบันทึกของคุณพี่รุ่ง และพี่ท่านบางทราย แล้วเช่นกันค่ะ
ชื่นชมกับ การทำงานด้วยใจของ พยาบาล ไนติงเกลแห่งภาชี มากๆค่ะ
....
ขอบคุณค่ะ มีความสุข อิสระ จากพันธนาการทั้งปวงค่ะ ท่านอาจารย์:)
- มาชื่นชมคนดีครับ
- ดีที่มีโอกาสนำเสนอเรื่องนี้ด้วยครับ
- เพราะบางครั้ง..การทำดี..มักไม่ตรงกับนโยบาย
- จึงมักไม่เกิดการปฏิบัติต่อ..
- ขอบคุณครับ
เคยมีดอกาสได้ใช้บริการในคืนหนึ่ง คนไข้รออยู่ประมาณ 20 คน นั่งรอคนที่จะรักษาโดยไม่มีเจาหน้าที่ออกมาบอกอะไรเลย เพราะเจ้าหน้าทีทั้งหมดก็ดูเหนื่อยมาก ต้องรับประทานอาหาร พอเริ่มออกมาให้บริการ ไม่มีหมอ มีแต่พยาบาล หรือเจ้าหน้าที่ ข้าพเจ้าเป็นคนในอำเภอภาชี ไม่รู้จะขอความช่วยเหลือเรื่องโรงพยาบาลจากใครดี แต่ตามโรงพยาบาลหรือสถานีอนามัยที่จังหวัดอื่นๆ ก็ ก้าวหน้าเรื่องบริการไปมากแล้วนะ
แต่พวกเราชาวภาชีก็ต้องอดทน ขอบคุณพยาบาลเพ็ญลักขณา และผมยังไม่ได้อ่าน แต่ขอให้ได้รางวัล พวกเจ้านายโตๆ จะได้ช่วยพวกผมให้พ้นความทรมาน
เขียนได้ "เจ็บ" ดีครับ คุณคม ชาวภาชี ต้องกล้าเขียนอย่างนี้ Gotoknow จะได้ไปได้สวย
ไม่งั้น ก็ จิ จ๊ะ จ๋า กันไปเรื่อยๆ
****************************
คิดแตกต่างกัน สิดี กระทุ้งกันบ่อยๆสิดี เตือนสติกัน
****************************
พวกหมอ ระดับนายๆ ก็เหมือน พวกผู้บริหารการศึกษา นั่นแหละครับ .... ไม่รู้จะ "กระตุก" อย่างไงแล้ว
ชีวิตของพวกเขา ดูจะ ห่างๆๆๆๆ ออกไปจาก คนไข้ ประชาชน นักเรียน
ครูตวาดเด็กว่า ง่วงนอนในห้อง โดย ไม่รู้ว่า เด็กออกไปขายของตั้งแต่ตีสาม
โรงเรียน โรงพยาบาล สถานราชการ เข้าไปตั้งในชุมชน แต่ ทำตัวเหมือน "ห่าง" "ประหลาด" ไม่เชื่อมโยงกับชุมชน ----> มีแต่พัง กับ พังครับ ประเทศไทย
**************************
บ่นๆ มาแล้ว ... มาดู หน่่วยราชการดีๆ น่ารักกันบ้าง เช่น
ตำรวจ สน พลับพลาไชย เจ๋งครับ ตอนนี้ ให้พวกเพื่อนๆผม กลุ่มจักรยาน กลายมาเป็น สายตรวจจักรยาน (Bike patrol) ฟรี ไม่ได้ค่าแรง จิตอาสา ... ไหนๆ ก็ปั่นจักรยานกันอยู่แ้ล้ว เป็นหู เป็นตา ให้ตำรวจสะเลย มีวิทยุดำ แจ้งข่าวได้ 24 ชม ...
ผลคือ ยอด อาชญากรรม ในเขต ลดลงทันที ...และ ชุมชน เข้าใจงานของตำรวจมากขึ้น ....
*************
สวัสดีค่ะ อาจารย์ ส่งเสริม สนับสนุน ชื่นชม ค่ะ
- ฉันมีความรักมาให้..ฉันมีดอกไม้มาฝาก
-
รักให้เป็น..อย่าเป็นเหยื่อของความรัก
รักให้หนัก..อย่าให้รักมาหนักอก..
รักนาน ๆ อย่าให้กาลทำช้ำชก
รักให้ตก..ผลึกรัก..รักให้เป็น..
สวัสดีครับอาจารย์
ธรรมจัดสรรมากๆครับ
ขออนุญาต..แบ่งปันในบันทึกนี้ครับ http://gotoknow.org/blog/kmsabai/239241
ขอบคุณมากครับ...
เมื่อปวดมากๆ กลางดึก พยาบาลเวรซึ่งดูทำงานมาอย่างหนักอิดโรย บอกว่าถ้าปวดมากๆ ต้องคอยหมอออกเวรตอนเช้าค่ะ ผมมนึกถึงเช้าน่ะคงไม่ใช่ 6 โมงเช้า คงเป็นเก้าโมง ออกมานอกโรงพยาลกลางดึกผมนึกถึงโรงพยาบาลเอกชน แต่ในภาชีไม่มี ผมกินยาแก้ปวด3เม็ดรวดและไปโรงพยาบาลในตัวจังหวัดโดยจ้างคนขับรถไป ผมมาคิดว่าประชาชนที่เดือดร้อน ทำไงกัน นี่ไม่ใช่บ้านป่าเมืองเถื่อน ใกล้เมืองหลวงข้ามจังหวัดเดียว ผมถามชาวบ้านที่เข้ามาใช้บริการ บอกว่าเป็นแบบนี้มานาน อยากให้ท่านรัฐมนตรีกระทรวงสาธารณสุข ช่วยปลอมตัวมากลางดึก แต่งหน้าตาให้ซอมซ่อเหมือนชาวบ้านภาชีนะครับ อย่าลืมชวนท่านนายกฯมาด้วย ท่านจะได้ทราบโดยผมไม่ต้องเสียเวลาเขียน และท่านจะได้รู้วิธีวางระบบของโรงพยาบาลนี้ใหม่
มีอีกแนวคิดนึงนะครับ
คือ ลองให้ ประชาชน ไปทำงานที่ รพ บ้าง
มี รพ แห่งหนึ่งในอิสาน ชาวบ้านเป็นทีมผู้บริหาร หมอ เป็นเลขา
สวัสดีครับอาจารย์ เข้ามาเยี่ยมเยียนครับ
สวัสดีค่ะทุกๆท่านที่ให้กำลังใจพยาบาลไร้หมวก
ขอเป็นกำลังใจให้ทุกท่านมีความสุขกับการทำงานนะค่ะ ^^
บ๊ายบาย
หยดน้ำ พยาบาลไร้หมวก
สวัสดีคร๊าบบบบบบบบบบบบบบ
ผมชื่อธนะวิทย์ ขำเลิศ ชื่อเล่นชื่อเน สังกัต ร.ร.อยูธยาวิทยาลัย ม.2แต่ตอนนี้ม.3แล้วครับ เป็นปลาป๊อกตัวที่3ครับ[O]_[O]เคยฟังธรรมของอาจารย์ด้วยครับชอบม๊ากมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ "อิสโจ๊ก" เนจะตั้งใจเรียนจะได้เป็นนักวิทยาศาสตร์นะครับ
ค้นหายารักษามะเร็งให้แม่
pQ-^ShoOteR(นามแฝง)
คุณแม่ ทาน "เมล็ดในของมะรุม" ที่ผม ให้ไป แล้วเป็นไงบ้างเนี่ย
ถ้าไม่เป็น g6pd ก็น่า จะคิดสะว่า มะรุมสดๆ คือ ผักอย่างหนึ่ง
อยากรักษามะเร็ง ต้อง ลอง สองทางเลยนะ ทางวิทยศาสตร์แบบ classical science และ แบบ new Science
คุณแม่ ทาน "เมล็ดในของมะรุม"แล้วก็รู้สึกดีแม่พักผ่อนน้อยตอนนี้แม่น้ำหนักลดไป4กิโล แม่บอกก็ดีเหมือนกันจะได้ใส่กางเกงตัวเก่าได้ เวลาที่เหลืออยู่แม่จะใช้ให้คุ้มค่า
เนรักแม่มาก
อย่าหักโหมนะ ....
คนเป็นมะเร็ง ห้ามนวดเด็ดขาดนะ
โดยจรรยาบรรณแล้ว ผู้นวด จะถามก่อนว่า เป็นมะเร็งไหม ถ้าเป็นจะไม่นวด
ขอบคุณครับ ^^ อาจารย์จะเปิดมาหาอะไรเมื่อไหร่ครับเพราะเนอยากเรียนจัง
แม่บอกว่าอาจารย์จะให้ใบประกาศก่อน รับเด็กคิดนอกกรอบไหมครับ
รับรองว่าเนจะทำตัวให้สมศักดิ์ศรีครับ
แวะไป คุยกันที่ Http://managerroom.com สิ
มีหลายห้อง หลากหลายสไตล์นะ
ส่งใจเชียร์ให้เธอได้รางวัลตามที่พระอาจารย์ไร้กรอบบอก
ผมโชคดีที่ได้รู้จักคุณเพ็ญลักขณาโดยตรง ได้คุย ได้รับกำลังใจหลายอย่างเพื่อจะทำงานต่อไป ก่อนหน้าที่จะรู้จักกับคุณเพ็ญลักขณามีความคิดในแง่ลบ ได้ยินข่าวแล้วนึกในใจว่า คงจะเหมือนรายอื่นๆที่สร้างภาพให้คนภายนอกดูตามแบบที่ต้องการให้เห็น หลังจากนั้นไม่นานผมได้พบตัวจริงโดยการแนะนำจากลูกน้องที่ทำงาน ได้คุยครั้งแรกมันเหมือนกับได้รับกำลังใจจากสิ่งที่เราเรียกว่า สัมผัส ทำให้ผมชื่นชมในตัวเธอและยิ่งได้ทำบุญร่วมกันโดยช่วยเหลือครอบครัวคนพิการตำบลกระจิว อำเภอภาชี จังหวัดพระนครศรีอยุธยา จึงกล้าจะยืนยันได้เลยว่าเธอคือหญิ่งแกร่ง ผู้หญิงที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา อีกทั้งมีความฉลาดในการจะช่วยเหลือคนที่กำลังทุกข์มิใช่ช่วยเพราะอยากช่วย
ผมขอตบมือให้และพร้อมที่จะไห้ว เธอผู้สมควรไห้วด้วยใจจริง
หมอทำฟันนอกเวลาโรงบาลภาชีนัดทำฟันตั่งแต่4โมงเย็นพอเราไปให้มาทุ่มครึ่งพอเราไปหมอบอกคนปว่ยเติมทั่งที่ไม่มีคนปว่ยแล้วเรายื่นบัตรไว้ตั่งแต่4โมงแล้วงงกับเห็นการมากเลยหว่ยแตกมาก
พยบาลภาชีบางคนพูดจาไม่เขาหูเลย
ใจไม่รักมาทำทำมัย
ขอชื่นชม"คุณหยดน้ำ"ด้วยนะคะ ดิฉันพึ่งมีโอกาสได้อ่านหนังสือ "พยาบาลไร้หมวก" ดิฉันประทับใจมากเลยค่ะ เรื่องราวที่คุณได้ถ่ายทอดลงในหนังสือทำให้ดิฉันมีกำลังที่จะเรียนต่อและมีความรักในวิชาชีพมากขึ้น ขอบคุณมากนะคะสำหรับเรื่องราวๆดี ถ้าโอกาสอีกสักครั้ง ดิฉันจะเสนอขออาจารย์ให้คุณมาบรรยายให้ นศ.พยาบาล ฟัง เพราะครั้งที่แล้วที่คุณมาเราไม่มีโอกาสได้พบคุณ แต่เรายังโชคดีที่มีโอกาสได้อ่านหนังสือของคุณ
.......นศ.พยาบาล ปี 2 วพบ.
พี่หยดน้ำ ขอเป็นกำลังใจให้น้องนักศึกษาตั้งใจเรียนด่อ จบมาเป็นพยาบาลที่มีโอกาสได้ทำความดี การที่เราได้ทำงานกับผู้ป่วยด้วยความเมตตาทุกคน ทุกวัน เป็นหัวใจของเรานะ งานคือความดีที่หล่อเลี้ยงชีวิต ทุกวันนี้พี่อยากมีชีวิตเพื่อทำประโยชน์กับมนุษย์ทุกคน ดีใจที่มีโอกาสคุยกัน
ขอขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ดิฉันได้รู้จักกับพี่หยดน้ำ ได้รู้จักการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยใจจริงและจริงใจ ได้แง่คิดในการดำรงชีวิตที่มีคุณค่ามากที่สุด ขอบคุณจริงจริง
ได้รับหนังสือ พยาบาลไร้หมวก จากมือของคุณเพ็ญลักขณา อ่านไปได้2-3 หน้า ทำให้เห็นความเป็นแม่ที่รักลูกมาก จะอ่านต่อไปนะคะ ภูมิใจค่ะที่ได้รู้จักคนดีๆอย่างคุณ
จันทร์เพ็ญ กัวพานิช
โลกนี้มีสักกี่คน ที่ทำเพื่อคนอื่นด้วยความรัก เมตตา ขออนุโมทนา กับทีมงานจิตอาสาของคุณเพ็ญลักขณา นะค่ะ วันที่ 9-10 พฤษภาคม 2554 พวกเราชาวกะพ้อ จ.ปัตตานี คงได้มีโอกาสได้เจอคุณเพ็ญลักขณา และทีมงานนะค่ะ
นางสาวจันทร์เพ็ญ กัวพานิช
ทีมเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลกะพ้อ ได้ไปศึกษาดูงานที่โรงพยาบาลภาชี ทุกคนประทับใจทีมงานจิตอาสาโรงพยาบาลภาชีมากเลยค่ะทุกคนกลับมาเล่าเรื่องการทำงานด้วยจิตอาสาของโรงพยาบาลภาชีด้วยความสุข คุณหมอวรวุฒิ ซึ่งเป็นหัวหน้าทีมศึกษาดูงานมีความสุขมากๆ จนล้นอก อยากจะให้ทุกคนได้รับความสุขด้วยเลยเสนอคณะกรรมการบริหารจัดอบรมการให้บริการด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์ โดยเชิญคุณเพ็ญลักขณา คุณหมอฉัตท์ทิตย์ คุณลออ คุณฤทัยรัตน์ เป็นวิทยากรอบรม ชาวกะพ้อขอขอบพระคุณในน้ำใจวิทยากรทุกท่านให้เสียสละ มาแบ่งปันความสุขให้กับพวกเราชาว รพ.กะพ้อนะค่ะ ขอบคุณ ขอบคุณค่ะ
ช่ายๆ เพื่อนๆที่ทำงานรพ.กะพ้อที่มีโอกาสได้ฟังบรรยายต่างพูดถึงกัน มากมายเเม้กระทั่งในโลกออนไลน์ (อย่างเฟสบุค) เพื่อนเเต่ละคนบอกว่าน้ำตาคลอกันทีเดียว เเต่เสียดายที่ตัวเองพลาดโอกาสไม่ได้ไปฟัง เพราะว่าไม่ทราบข่าวว่าทางทีมงานมา พอทราบก็ล่วงไปเเล้ว1วัน ....เเต่ยังงัยก็อย่างให้ทางทีมงานมาบรรยายด้วยที่รพ.นราธิวาสราชนครินทร์ ทุกคนรออยู่น่ะครับ รวมทั้งผมด้วย ^^
จริงๆแล้วโรงพยาบาลภาชี ต้องปรับปรุงอีกมากค่ะ จะเป็นคุณหมอบ้างท่าน หรือพยาบาลบางคน ที่ยังดูแลคนไข้ไม่ดีพอ
ขอบคุณ โอกาสที่ได้พบ จิตอาสา(คุณเพ็ญลักขณา) คนดีของสังคม
ขอให้ ให้บุญกุศล ช่วยให้มีสุขภาพร่างกายที่ดีตลอดไปค่ะ
อบต.บ้านพลับ