อันเนื่องมาจาก"นิทานเรื่องฝน ที่คุณ JC เขียนเล่า"

ช่วยกรุณาเอามาลงเป็นบันทึกใหม่เถอะค่ะ อยากให้ทุกคนได้อ่านจัง

ได้เข้าไปอ่านบันทึกของคุณขจิต เรื่อง "ฝนตกคุณคิดถึงอะไร" แล้วพบเรื่องเล่านี้จากคุณ JC อยากประชาสัมพันธ์ให้ทุกท่านเข้าไปอ่านกันค่ะ เป็นเรื่องเล็กๆที่อ่านแล้วคิดได้ใหญ่กว้างนะคะ

หรือถ้าให้ดีคุณ JC (จะทำ link ไปก็ไม่แน่ใจว่าถูกคนหรือเปล่า *_*) จะกรุณานำมาใส่เป็นบันทึกใหม่เลย ก็จะขอบคุณมากค่ะ เพราะความเห็นในบันทึกนั้นของคุณขจิตเยอะมากแล้ว อาจจะทำให้ผู้ที่ตามเข้าไปอ่านหายากหน่อยค่ะ

[jc]

ขอโทษค่ะ เพิ่งผ่านมาเจอบันทึกนี้

นิทานนี้จำไม่ได้ว่าได้รับจากใคร ด้วยความที่หลายปีดีดัก และรายละเอียดก็จำไม่หมด น่ากลัวว่าที่เขียนไว้นี้จะถูกตัดและต่อเติมไปด้วยประสบการณ์ของดิฉันไปด้วยซะแล้วค่ะ

นิทานเริ่มว่า เมื่อก่อนมีเพื่อนรักกันสองคนคือดินและฟ้า

ต่อมาดินก็มีเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และมีความสุขกับเพื่อนใหม่ๆ จนลืมว่าฟ้าก็ต้องการเวลาจากดินเหมือนกัน

ฟ้าน้อยใจก็เริ่มจะเก็บตัวและห่างดินออกไป ออกไป

จนวันหนึ่งดินคิดถึงฟ้าก็พบว่าไม่สามารถสื่อสารกับฟ้าได้ น้ำเห็นอย่างนั้นก็อาสาขึ้นไปส่งข่าวให้ฟ้า

น้ำพาคำของดินขึ้นไปให้ฟ้ารู้ แต่มันก็สายไปแล้วฟ้าไม่สามารถกลับมาใกล้ชิดดินได้เหมือนเดิม จึงบอกน้ำว่า ถ้าอย่างนั้นฟ้าจะฝากความคิดถึงมากับน้ำเพื่อมอบให้ดิน

ดังนั้นทุกครั้งที่ฝนตก จึงเป็นความคิดถึงของฟ้า เพื่อนเก่าที่ส่งมากับน้ำให้กับดินไงคะ

ถ้าฝนตก คนถึงมักจะคิดถึงอดีต

นิทานเรื่องนี้เตือนใจว่า เมื่อเรามัวยุ่งกับงาน กับเพื่อนใหม่ เราเคยละเลยใครไว้เบื้องหลังจนระยะห่างมันไกลเกินไปบ้างหรือยัง