ชื่อหัวข้อวิจัยเหมือนกันเกือบทุกตัวอักษร แต่เปลี่ยน "ตัวแปร" บางตัว ก็เป็นเรื่องใหม่ คิดอย่างไร ?

ความฉุกใจในเรื่องนี้แล้วอยากมาเขียนเป็นบันทึกสอบถามความคิดเห็นของเพื่อน ๆ กัลยาณมิตรทุกท่าน ... สาเหตุจากการที่ผมนั่งทำหลักสูตรปริญญาตรีครู 5 ปีแล้วมีอยู่หัวข้อหนึ่งคือ รายชื่อและผลงานวิชาการของอาจารย์พิเศษ

หัวหน้าสาขาวิชาให้นำชื่อและผลงานของอาจารย์พิเศษที่เคยยื่นใบสมัครไว้มาใส่ประกอบในแบบเสนอหลักสูตร

ผู้ยื่นท่านหนึ่ง ทำวิทยานิพนธ์ตอนเรียนปริญญาโท

หัวข้อ "การสร้างไฮเปอร์บุ๊ค กระบวนวิชา ........................................."

<< เป็นกระบวนวิชาหนึ่งในการเรียนระดับปริญญาโท >>

แรก ๆ ก็คิดว่า คงเป็นท่านนี้คงเรียนแผน ข (2) คือ ตัวจบเป็น IS หรือ การศึกษาค้นคว้าอิสระ

พอกำลังจะเริ่มพิมพ์อีกท่าน

หัวข้อ คือ "การสร้างไฮเปอร์บุ๊ค กระบวนวิชา ........................................."

<< เป็นคนละกระบวนวิชากับท่านแรก >>

โห !!! เป็นการพัฒนานวัตกรรมเดียวกันเลย แต่เปลี่ยนแค่เนื้อหาที่เลือกทำ

ทำให้ความทรงจำผมผุดขึ้นมาว่า อืมม เคยเห็นนักศึกษาปริญญาโทรุ่นนี้ทั้งรุ่น มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ทำหัวข้อเรื่องเดียวกันนี้ทั้งรุ่น เปลี่ยนเฉพาะชื่อกระบวนวิชาเท่านั้น

สมัยก่อนตอนที่ผมเรียนปริญญาโท ตอนที่ผมค้นคว้าหาข้อมูลมาทำวิทยานิพนธ์ ผมก็เคยเห็นนักศึกษารุ่นเก่า ๆ ทำแบบนี้ครับ ทั้งรุ่นทำเรื่องเดียวกัน แต่เปลี่ยนตัวแปรบางตัว ก็เป็นเรื่องใหม่ไปแล้ว

เช่น "สภาพ ปัญหา และความต้องการการใช้สื่อการสอนของบุคลากรโรงเรียน ............................." << เปลี่ยนเฉพาะโรงเรียนที่เป็นกลุ่มเป้าหมายเท่านั้น >>

เป็นแบบนี้ทั้งรุ่น ... มันน่าภาคภูมิใจตรงไหนไม่ทราบ

ถามว่า เกิดอะไรขึ้นกับระบบความคิดแบบนี้ครับ ???

เป็นไปได้ไหมว่า ... งานวิจัยแต่ละเรื่องนี้เป็นงานวิจัยย่อยในโครงการใหญ่ของอาจารย์สักคนที่ขอทุนวิจัยเอาไว้
เป็นไปได้ไหมว่า ... วิทยานิพนธ์เป็นแค่แบบฝึกหัดวิจัยของนักศึกษาระดับปริญญาโท ทำให้ทำเรื่องอะไรก็ได้ ไม่สนใจ ไม่แคร์คนอื่น
เป็นไปได้ไหมว่า ... บุคคลเหล่านี้มีอุดมการณ์ที่แรงกล้าว่า "เอาตัวรอด (จบปริญญาโท) เป็นยอดดี"
เป็นไปได้ไหมว่า ... บุคคลเหล่านี้มีอุดมการณ์ที่แรงกล้าว่า "ทำอะไรง่าย ๆ ก็ได้ จบไว ๆ ไว้ก่อน"
ฯลฯ

หากผมได้มีโอกาสถามเขาเหล่านี้ ผมอาจจะได้คำตอบ ...

อาจารย์ที่ปรึกษาให้หัวข้อมา
สิทธิ์ของผม/ดิฉัน
ทำแบบนี้จบเร็วดี
วิทยานิพนธ์จะเอาอะไรกันนักกันหนา
ฯลฯ (สารพัดคำเอ่ยอ้าง)

ผมมองด้วยความเห็นส่วนตัวว่า ... ผมคงยอมรับวิธีการคิดแบบนี้ได้ยาก ผมคิดว่า มันไม่สร้างสรรค์และไม่ได้แสดงศักยภาพของความเป็นบัณฑิตศึกษาแต่อย่างใด แถมบางทีอาจจะนั่งทำวิทยานิพนธ์กันเป็นกลุ่ม ๆ อีก ลอกกันไป ลอกกันมา เพราะเนื้อหาหลายส่วนเหมือนกัน ปรับแค่ส่วนที่ไม่เหมือนกับเพื่อนเท่านั้น

หากเป็นการจบการศึกษาระดับปริญญาโท ก็คงหวังว่า การเรียนต่อระดับปริญญาเอกคงไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป แล้วคุณว่า ประเทศชาติและสังคมของเราจะได้คนแบบไหนเป็นมันสมองของประเทศ ?

ผมมองอีกว่า ะปัญหานี้หมักหม่มมานานแสนนาน คู่กับวงการการศึกษาระดับสูงของประเทศนี้มานาน น่าจะมาช่วยกันหาทางแก้ไขกันนะครับ จึงเลือกเขียนบันทึกนี้ขึ้นมา

ผมอาจจะเป็นคนคิดมากและเป็นแค่คนส่วนน้อยที่คิดขวางโลกแบบนี้ ... ขออภัยด้วยใจจริงครับ

ขอพูดคุยและต่อยอดคำถามและความคิดเห็นด้วยความสุภาพเท่านั้นนะครับ

ขอบคุณครับ :)

เขียนใน GotoKnow
โดย Wasawat Deemarn
ใน ข้อสงสัยของคนขวางโลก

คำสำคัญ (Tags): #wasawatdeemarn#งานวิจัย#จิตสำนึก#บัณฑิตศึกษา#ปริญญาเอก#ปริญญาโท#วสวัตดีมาร#วิทยานิพนธ์#หัวข้อวิจัย#อุดมศึกษา

หมายเลขบันทึก: 237780เขียนเมื่อ 26 มกราคม 2009 17:38 น. ()แก้ไขเมื่อ 23 มิถุนายน 2012 12:49 น. ()สัญญาอนุญาต:

จำนวนที่อ่าน

สมาชิกที่ให้กำลังใจ (1)

ความเห็น

อัยการชาวเกาะ

เขียนเมื่อ 26 มกราคม 2009 17:56 น. ()

ตรงใจเป๊ะเลยครับ

ถ้าการศึกษาของไทยเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ อนาคตประเทศไทยน่าหดหู่ครับ

ทุกวันนี้เด็กในระดับมัธยมก็ไม่มีความต้องการอนาคต ไม่รู้จักคำว่าการศึกษาคืออะไร และบางทีก็ต้องโทษครูผู้สอนและผู้ปกครองด้วย

สมัยก่อน เด็กรุ่นผมจะเกเรอย่างไรก็มีความต้องการจบการศึกษาตามระดับ จะโดดจะเรียนอย่างไรก็ขอให้จบ ม.ศ.๓ หรือ ม.ศ.๕ คือมีหลักอยู่

เด็กเดี๋ยวนี้ไม่สนใจ ติด ร. กี่วิชา ครูตามให้ไปสอบก็ไม่ไป ครูให้ส่งรายงานก็ไม่ส่ง ไม่เคยสนใจเลยว่าถ้าไม่จบระดับนี้อนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร จนครูก็ทนไม่ได้ทำให้เสร็จ แล้วก็ให้คะแนนไปเพื่อมันจะได้จบๆเสียที แถมผู้ปกครองก็อีก ครูไปจ้ำจี้จ้ำไชลูกมากก็ไม่ได้โกรธครูเสียอีก เดี๋ยวนี้ที่ภูเก็ตครูคนไหนให้การบ้านมาก ผู้ปกครองก็ช่วยลูกด่าครูอีก เวรกรรม...เฮ้อ..

Wasawat Deemarn