มองกลับไป เพื่อเดินต่อไป
ย้อนกลับไปอ่านสมุดบันทึกส่วนตัว2551 แล้วเห็นว่าปีที่ผ่านมายังเป็นก้าวแรกของความคิด ฉะนั้นปีนี้ก็คือก้าวที่สองของการเดินทาง และคิดว่าการเดินทางต่อไปก็ยังคงเป็นถนนเส้นเดิม
พูดน้อย น้อย คือกฏข้อแรกที่จะตั้งต้นทำในการเริ่มต้นใหม่ในวันนี้ที่ไม่มีแม่เป็นคนชี้นำหรือแก้ไข
นับจากวันที่ไม่มีแม่ การดำรงอยู่คืออะไร นี่คือคำถามที่ถามมาตั้งแต่วันที่คิดว่าแม่ป่วยหนักมาก
และรู้ตัวแล้วว่าต้องอยู่ต่อไปโดยที่ไม่มีแม่ ถึงแม้จะรู้ว่ามันจะต้องเป็นเช่นนี้ แต่การที่มันเกิดขึ้นเร็วมาก
ผิดไปจากที่เคยคิดไว้ว่าน่าจะอีกสัก 2 ปี หรือ 5 ปี และทุกอย่างที่คิดทำที่ผ่านมาก็มีเป้าหมายเดียวคือทำเพื่อแม่
มาวันนี้....ทำไปทำไม เพื่ออะไร...
นั่นคือ..คำถามที่ถามตัวเองว่า....การดำรงอยู่ของชีวิตคืออะไร
ชีวิตที่มีลมหายใจเข้า และออก กิน และนอน ขับถ่ายของเสีย..ลืมตา พูด ความคิด และการกระทำ....
ในทางพุทธศาสนา แสวงหาการหลุดพ้น นิพพานคือเป้าหมาย การตรัสรู้ ต้องมีความอยากเป็นมูลเหตุ
นั่นคือต้องมีความอยาก อยากจะทำ อยากจะเป็น ยังไงก็ต้องมีความอยาก...อยากอะไรละ?
ขัดเกลาตัวเอง...สอนตัวเอง...เป็นคนใจเย็น...พูดน้อย..มีความสงบ..มองทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความเข้าใจ
ยอมรับในทุกสิ่งที่เป็นอยู่..ตั้งสติรับรู้และทำความเข้าใจกับสิ่งที่จะเป็นไป
ที่แสวงหาคือ..ความสงบและเข้าใจ..ด้วยคำว่า..”เรารู้และเข้าใจแล้ว”
นับจากวันนี้ไป..ทุกความคิดและการกระทำ คือ วิถีแห่งชีวิต ของการเรียนรู้และเข้าใจ
ตราบวาระสุดท้ายแห่งชีวิต...ขอมีสติที่จะรับรู้และเข้าใจ แม้ในความตายของตนเอง...............
บันทึกที่เขียนไว้เมื่อ 6 กันยายน 2551 "49 วันที่แม่จากไป "
กับวันนี้ก็ยังมีความเศร้าและความระลึกถึงแฝงอยู่กับทุกความคิดและการกระทำ
แม่เป็นคนที่มีอิทธิพลกับความคิดมาก แม้ว่าแม่จากไปแล้วแต่ด้วยความคิดเหมือนแม่ยังอยู่ เพราะเวลาจะทำอะไรๆ จะมีคำถามขึ้นในใจว่า "แม่จะว่าอย่างไรนะ" จึงทำให้ก่อนที่จะทำมีความหยุดคิด...ก่อนทำ
ก็เลยทำให้นึกถึงคำที่ว่า.."คิดก่อนทำ อย่าทำโดยไม่คิด หรือคิดก่อนพูด อย่าพูดไปโดยไม่คิด" แต่พิจารณามาทั้งหมดแล้วมาที่ข้อสรุปว่าปีนี้ ต้องพยายามพูดน้อยๆ แต่เอ๊!! มาพูดในเน็ดนี่...มันยังไงน๊า???
ความเห็น (4)
ถึงเพื่อนตระกูล "จอ" ศิษย์อาจารย์ "สอ"
รับรู้และเข้าใจกับความสูญเสีย
กลับกันแต่ขณะที่คุณกำลังต่อสู้เพื่อยื้อชีวิตแม่ให้ยืนยาวมากขึ้น เป็นขณะที่เรากำลังต่อสู้เพื่อยืดชีวิตเราเอง
ชีวิตคือการต่อสู้
เราประทับใจกับความรักความคิดที่ตัวมีต่อแม่
"ทำอะไร จะคิดว่าถ้าแม่รู้แล้ว จะรู้สึกอย่างไร"
ดีใจที่คุณได้นำเอาแม่มาเป็นที่ยึดเหนี่ยวรั้งจิตใจ ที่บางคราวอาจพาไปสู่ทางต่ำ
อย่างเรา...บางเวลาที่เขวออกไป เราก็พยายามคิดถึงแม่ คิดถึงคนที่บ้าน และเพื่อฝูง เช่นกัน
สังคมมักจะบีบคั้นกับคนที่ต้องการแหกคอก
แต่สังคมจะเป็นกรอบให้กับคนที่อยากดำรงชีวิตในครรลองที่เหมาะสมเสมอ
คิดถึงนะคะ
ดีใจที่ได้ข่าวของเพื่อน
เข้ามา gotoknow เพราะตามหาเพื่อน..นี่แหละ
คือส่ง mail หาเพื่อนก็ไม่แน่ใจว่า ได้รับมั้ย
เลยคิดว่าไหนๆ เขียน เขี่ยอะไรๆ ประจำอยู่แล้ว
ก็เลยเข้า ที่นี่ซะเลย จะได้ติดต่อกับเพื่อนได้
ว่าแต่ว่า...เพื่อน รู้ได้งัยว่าเป็น เรา...ฮา..ฮา(แอบหัวเราะ คิก..คิก)
ทำไมจะไม่รู้ว่าใคร
ก็บอกว่าเราไม่ธรรมดา 5555
คิดถึงนะ
คิดว่า gotoknow น่าจะเป็นช่องทางติดต่อสื่อสารกับเพื่อนที่ห่างไกล
ในที่สุดก็เป็นจริง
ดีใจน่ะที่เพื่อนส่งข่าว
ก็ฝากเพื่อนบอกเพื่อนต่อๆไปหน่อยละกัน
ว่า...ถ้าคิดถึงกัน ก็มาส่งข่าวกันหน่อย
เพราะ..เพื่อน..มีไว้ให้คิดถึง
โดยเฉพาะเมื่อรู้ข่าวความทุกข์ของเพื่อน
เพราะที่มีให้ก็คือ.ความคิดถึงและห่วงใย
ถ้าเพื่อน oK ก็ดีใจสบายใจ
แต่ถ้ารู้ว่าเพื่อนไม่ค่อยดีเลยนะ่..จะรู้สึกเป็นกังวล และจะคิดว่า
เอ๊..เพื่อนเราเป็นยังไงบ้างน๊อ...
ถ้าไงส่งข่าวมา up date ความเป็นไปบ่อยๆ หน่อยน่ะ
ก็แค่..คิดถึงน่ะ