ลำนำธรรมนิทาน

ได้ฟังเทศน์นิทานเรื่องแม่หมาลูกหมา จากท่านเจ้าคุณพระพยอม ก็เลยนึกคันไม้คันมือเขียนไม่รู้จะอ่านได้รึเปล่า

 

                    

                                           มนุษย์เกิดมา                     กายาทั้งหลาย

                                ล้วนแต่ต้องวาย                                    ดับสิ้นทุกคน

                                                เมื่อกายยังอยู่                         รับรู้เยี่ยมยล

                                กิเลศนำตน                                           เที่ยวค้นด้นไป

                                                ดังเช่นนิทาน                        สารฉันบอกไว้

                                รู้ซึ่งถึงใจ                                               วิสัยแห่งคน

                                                กาลเก่าเนานาน                   หมู่บ้านฝูงชน

                                มากหน้าสับสน                                    ไปฟังธรรมา

                                                พระมุนีเจ้า                            เข้าเทศนา

                                ผู้คนยาตรา                                      เร่งไปฟังธรรม

                                                สุนัขแม่ลูก                            ผูกใจน้อมนำ

                                สู่พระธรรมล้ำ                                      เฝ้าองค์มุนี

                                                ระหว่างทางมา                     ลูกมาหิวนี่

                                หาใดกินดี                                             พบศพคนตาย

                                                แม่จ๋าแม่จ๋า                             ลูกยากระหาย

                                หิวข้าวเจียนวาย                                   ขอกินศพคน

                                                อย่าเลยลูกรัก                        เจ้ามักสับสน

                                ร่างชั่วมัวมล                                          จงอย่ากินไป

                                                แม่จ๋าแม่จ๋า                             ข้ากินแขนใย

                                คงมิเป็นไร                                            ให้ข้ากินที

                                                แขนของมนุษย์                    มันสุดอัปรีย์

                                ใช้มือตบตี                                             ทำลายเผ่าพันธุ์

                                                แม่จ๋าแม่จ๋า                             ข้ากินหูนั่น

                                คงไม่สำคัญ                                           ภัยพาลไม่มี

                                                อย่าเลยลูกแก้ว                      สุดแล้วไม่ดี

                                ฟังเรื่องอัปรีย์                                       ทั้งเรื่องนินทา

                                                แม่จ๋าแม่จ๋า                             ข้าขอกินตา

                                โทษภัยนานา                                        คงไม่เกิดมี

                                                อย่าเลยลูกขวัญ                     สำคัญตรงนี้

                                ที่ชอบที่ดี                                               ไม่มีแลดู

                                                ดูแต่ของต่ำ                            บาปกรรมอดสู

                                ชอบธรรมค้ำชู                                      มิดูเข้าไป

                                                แม่จ๋าแม่จ๋า                             ข้าขอปากไง

                                อันตรายใดใด                                       คงไม่มีแล

                                                อย่าเลยลูกยา                         ภัยมาหลายแง่

                                ปากไม่ดีแท้                                           มีแต่นินทา

                                                มีแต่ว่ากล่าว                          ก้าวร้าวทั้งด่า

                                ยุยงนานา                                              หาได้กล่าวธรรม

                                                แม่จ๋าแม่จ๋า                             ข้าขอเท้านำ

                                คงบ่มีกรรม                                           ดังเช่นก่อนมา

                                                อย่าเลยลูกมิ่ง                        เรื่องจริงภัยหนา

                                ใช้เดินมรรคา                                       หนทางอบาย

                                                ใช้เตะใช้ยัน                         ดูมันอันตราย

                                แม้ชีพวางวาย                                       อย่ากินเข้าไป

                                                แม่จ๋าแม่จ๋า                             ข้าขอกินใจ

                                บ่กินสิ่งใด                                             ดวงใจเป็นพอ

                                                ว้าย ! ตายลูกฉัน                  คิดอันตรายหนอ

                                ใจคนสอพอ                                          คิดเรื่องเลวร้าย

                                                กิเลสหมู่มาร                         เผาผลาญจนไหม้

                                แสนอันตราย                                        อย่าไปใกล้มัน

                                                ฝ่ายเจ้าลูกหมา                      กังขางงงัน

                                ดีตรงไหนกัน                                       มนุษย์พวกนี้

                                                ถุย ! ไอ้ชาติคน                    มืดมลโลกีย์

                                ไร้ซึ่งที่ดี                                                หามีกินไม่

                                                หมู่หมาอย่างข้า                    เวลาตายไป

                                หนอนยังชอนไช                                ไก่กากล้ากิน

                                                ว่าแล้วแม่ลูก                         คิดถูกทางสิ้น

                                ตัดใดใจกินดิน                                     ดีกว่ากินคน

                                                จึงชวนกันไป                       รับธรรมนำกมล

                                จากองค์ผู้พ้น                                        ซึ่งโลกโลกีย์

                                                ดูรามนุษย์                              มันสุดสิ่งดี

                                บำเพ็ญธรรมชี้                                      หนทางหลุดพ้น

                                                จึงไม่อายหมา                       ประชาทั่วหน

                                หลุดพ้นมัวมล                                      กุศลเกิดมี

                                                มั่นบำเพ็ญเพียร                   ตัดเวียนโลกีย์

                                ฆ่ามารบ่ดี                                              สุขีนิพพาน

                                                จบแล้วจบสิ้น                       ลาถิ่นนิทาน

                                ขอท่านสุขสันต์                                    ธรรมมั่นคงเอย ๚๛

[กิติยา เตชะวรรณวุฒิ]

สวัสดีค่ะพิมล

***แวะมาอ่านนิทานสอนใจ

[นิ่มอนงค์]

อ่านสนุก โดนใจดีจัง ขอให้กำลังใจบันทึกให้อ่านอีกนะคะ

[พิมล มองจันทร์]

ขอบคุณครับ หวังว่าจะอ่านเล่นคลายเคลียดได้บ้างนะครับ

[กวิน]

กาพย์กลอนอ่านง่ายเข้าถึงใจ ลองส่งให้พระพยอมท่านสิครับท่านคงดีใจ

[ยูมิ]

มาชมอ่านกลอน สะท้อนใจคน

มั่งมีอับจน ก็คนเหมือนกัน

จะอยู่แห่งไหน ทั้งเธอและฉัน

เกี่ยวก้อยน้อยกัน สุขสันต์จริง..เอย...อิ อิ อิ.

[ไพโรจน์ คงเกิด]

เขียนได้ชวนอ่านมากครับ

ง่ายและงาม

[พิมล มองจันทร์]

ขอบคุณ คุณกวิน อาจารย์ ดร.อุทัย อาจารย์ไพโรจน์ที่เข้ามาชมนะครับ ผมเขียนเป็นกลอนสี่ให้ครู รร.สาธิตแห่งหนึ่งของ จ.มหาสารคาม ใช้สอนเด็กประถมฯ ไม่ก็ลังเลอยู่ว่าจะสมควรไหมที่เอามาลงในบล็อกนี้เพราะฝีมือนั้นยังหยาบกระด้างอยู่มาก ยังไงก็ขอความเมตตาติชมด้วยนะครับ ขอบคุณสำหรับความเป็นมิตรไมตรีที่ดีงามนะครับ