ความรู้สึกผู้เป็นโรคเรื้อรัง; ผู้ที่เราลืมไม่ได้
ความเครียดเป็นสิ่งหนึ่งที่มีผลต่อโรค มันเป็นข้อเท็จจริงที่ลืมไม่ได้
เมื่อก่อนตอนเริ่มมีอาการ ตัวเองเดินช้า เท้าลากไปตามพื้น ถ้าได้ยินเสียง พวกเขาสามารถทราบได้ทันทีว่าเป็นตัวเรา ตอนนั้นเราไม่ยอมออกไปนอกบ้าน เก็บตัวอยู่ในบ้าน
แม่ แม่ผู้ซึ่งทุกข์หนักกว่าเรา อยากให้ลูกหาย (ทั้งๆที่บอกแล้วว่าไม่หาย ต้องกินยาไปตลอด)ด้วยความห่วงใย แม่เจ้าแห่งชีวิตลูก หาทางหรือทำทุกสิ่งที่รับรู้ว่ามันทำให้ผู้อื่นดีขึ้น แม่ต้องเหนื่อยแสนเหนื่อย แต่แม่ก็ยังทำให้เราตลอด บอกได้เลยว่า แม่เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง ที่หาไม่ได้อีกแล้ว วิธีการรักษาของเรา เราเจอมาเกือบหมด ไม่ว่าจะเป็นยาหม้อ สมุนไพร ฝังเข็ม เกือบทุกอย่าง แม่ๆม่เคยปล่อยมือจากเรา คิดว่าเรายังเป็นเด็กเสมอ
สามี มีส่วนค่อนข้างมาก เราโชคดีที่มีสามีที่เข้าใจ พาไปพบหมอทุกที่ที่แม่ต้องการ
ลูกสาวก็ยอมรับในตัวเรา เคยถามเขาว่า "ถ้าให้คนอื่นมาเป็นแม่แทน จะเอาไหม" ลูกตอบว่า จะเอาเราคนเดียว ไม่อายที่มีแม่เดินไม่สะดวก ลากเท้า
ญาติพี่น้อง เจ้าหน้าที่สาธารณสุขชุมชน เพื่อนบ้าน
ความเห็น (5)
มาให้กำลังใจค่ะ
ทุกคนดีกับเราและเป็นกำลังใจ เราก็สุขค่ะ ขอให้ดีขึ้นและดูแลตัวเองได้นะคะ
ขอให้สู้ๆนะคะ มีคุณหมอที่เชี่ยวชาญเฉพาะรักษาโรคนี้ได้นะคะ เช่นที่ รพ.จุฬา ศิริราช ฯลฯ
สถานที่รักษาปัจจุบันมีชื่อหนึ่งในนั้น ขอบคุณที่ให้คำแนะนำ และกำลังใจ
เชื่อว่าพี่ต้องผ่านพ้นมันไปได้ด้วยดี จะเป็นกำลังใจให้นะ
ให้กำลังใจกับพี่กุ้งนะคะ พี่กุ้งเป็นแบบอย่างที่ดีของน้องๆในการต่อสู้กับชีวิต ต่อสู้กับความเจ็บป่วย ถึงแม้บางครั้งพี่กุ้งเหนื่อยและท้อก็ต่อสู้กับความเจ็บป่วยมาได้ทุกวันนี้ ไก่จะเป็นกำลังใจให้นะคะ