หน้ากาก

สวัสดีค่ะ พี่ๆ น้องๆ คุณลุง คุณป้า คุณน้า ทั้งหลายเจ้าขา..

ช่วยกันอ่านหน่อยซิว่า ผลงานเรื่องสั้นอีกชิ้นหนึ่งของหนูเปิ้ล เรื่องหน้ากาก นี้... จะบ่งบอกการพัฒนาฝีมือจับปากาการเขียนสื่อสร้างสรรค์สังคมไทยของหนูเปิ้ลหรือเปล่า..

เรื่อง หน้ากาก

** เพชรงาม **

อุ่นใดๆ โลกนี้ มิมีเทียบเทียม..................................

เสียงเพลงจบลงพร้อมกับความปิติยินดีและรอยคราบน้ำตาจากผู้เป็นแม่ ใครจะรู้ได้บ้างว่าความรักที่แม่มีต่อลูกมันจะมีอานุภาพเหนือสิ่งอื่นใด

“ แม่คะ หนูมีวันนี้ได้ก็เพราะแม่นะคะ ถึงพ่อจะไม่อยู่แล้ว แต่หนูก็ดีใจที่หนูมีแม่เป็นที่พักพิง แม่เป็นศูนย์รวมจิตใจให้กับลูกทุกคน หนูรักแม่ค่ะ ”

“ แม่ก็รักลูก รักมากที่สุด แม่จะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้กับลูก เพราะลูกคือดวงใจของแม่ แม้ว่าพ่อจะไม่ได้อยู่ด้วยก็ตาม ”

น้ำตายังคงรินไหลไม่หยุด วันนี้เองที่ฉันกับแม่ได้บอกความรักความในใจที่มีต่อกัน ฉันหยิบรูปถ่ายตอนจบปริญญาตรีขึ้นมาดู พร้อมกับหวนนึกถึงภาพบรรยากาศเก่าๆที่ยังคงเก็บไว้ในความทรงจำที่ไม่มีวันที่จะลืมได้

“ แม่คะ หนูคิดถึงแม่จัง ” ฉันพูดออกมาพร้อมกับมองดูรูปถ่ายในมือ กี่ปีแล้วนะที่ฉันมาเรียนต่อที่วอชิงตัน 3 ปีแล้วสินะ ปีนี้ก็คงเป็นปีสุดท้ายแล้ว ฉันจะได้กลับเมืองไทยสักทีหลังจากที่เรียนจบ คิดถึงแม่จัง คิดถึงยัยนัน

“ รับโทรศัพท์ด้วยครับ รับโทร..” เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น

“ ฮัลโหล ”

“ พี่นินคะ แม่ฝากมาถามว่าเมื่อไหร่จะกลับเมืองไทยคะ ”

“ อีก 3 เดือนจ้ะ พี่จะรอรับใบปริญญากลับมาด้วยน่ะ ”

“ แม่คะ อีก 3 เดือนค่ะ พี่นินถึงจะกลับมา ” เสียงยัยนันผู้น้องตะโกนบอกแม่

“ แล้วเราล่ะ เรียนจบหรือยัง ” ฉันถามน้องบ้าง

“ เรียนจบแล้วคะ ตอนนี้ทำงานอยู่ แม่บอกว่าถ้าพี่นินกลับมาวันไหนก็จะไปรับที่สนามบิน งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ ค่าโทรมันแพงค่ะ สวัสดีค่ะพี่ ”

เมื่อจบบทสนทนาระหว่างฉันกับน้องแล้ว ออร่าเพื่อนสนิทของฉันก็มาหาที่ห้อง ออร่ามาชวนฉันไปงานเลี้ยงรุ่น วันเวลาได้ผ่านไปเร็วเหลือเกิน ตอนนี้ฉันเรียนจบแล้วและก็รับใบปริญญาบัตรเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันเดินลากกระเป๋าใบใหญ่และพาลูกหมีมาที่สนามบินและขึ้นเครื่องบินกลับมาที่เมืองไทย ฉันกับลูกหมีเดินลากกระเป๋ามาเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่เห็นแม่กับยัยนันเลย ฉันจึงหยุดและยืนมองไปรอบๆ ไม่นานนัก ยัยนันน้องสาวของฉันก็ตะโกนเรียก

“ พี่นินคะ พี่นิน พี่นิน ทางนี้ค่ะ ” ยัยนันยิ้มให้เช่นเดียวกับแม่ ฉันจึงเดินเข้าไปหาน้องพร้อมกับจูงมือลูกหมีเข้าไปไหว้แม่ด้วย

“ แม่คะสวัสดีค่ะ หนูคิดถึงแม่จัง ” ฉันไหว้และเดินเข้าไปกอดแม่แน่นจนแม่บอกว่าหายใจไม่ออก

“ พี่นินคะ นั่นลูกใครคะ หน้าตาน่ารักจัง ” ยัยนันเป็นฝ่ายถามขึ้น

“ นัน ลูกหมีเป็นลูกของพี่เอง ” ฉันพูดเสียงเรียบแต่แววตาเศร้า

“ กลับบ้านกันเถอะลูก ไปคุยกันที่บ้านดีกว่า ”

ฉันเงียบ มองหน้าลูกหมี น้ำตาไหล เมื่อถึงบ้านแม่จึงถามฉันว่า

“ เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ” น้ำตาแม่เริ่มไหลออกมา

“ ตอนที่นินจบปริญญาตรีใหม่ๆค่ะ นินรู้จักเขาที่วอชิงตัน เขาดีกับนินมาก แต่นินคงเชื่อใจเขามากเกินไป เรื่องมันถึงได้เลยเถิดขนาดนี้ ฮือๆ วันที่นินคลอดลูกหมีออกมา เพื่อนๆที่วอชิงตันก็ถามกันว่าพ่อของลูกหมีคือใคร นินไม่ตอบเขา เพราะคนๆนั้นไม่สมควรได้รับคำว่าพ่อ ถึงนินจะอยู่คนเดียวแต่นินก็สามารถเลี้ยงลูกหมีเองได้และจะดูแลลูกหมีให้เติบโตเป็นคนดี นินบอกเพื่อนๆไปอย่างนั้นค่ะ และเพื่อนของนินก็เห็นใจพร้อมกับช่วยเหลือนินและช่วยดูแลลูกหมีด้วยค่ะ ” ฉันพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสาย ความทุกข์ใจต่างๆได้ถูกถ่ายทอดให้มารดาผู้รับฟัง ฉันอยู่ได้ในสังคมนี้จริงๆ เพราะฉันยังมีแม่ที่เป็นศูนย์รวมจิตใจ น้ำตาของฉันยังไหลต่อไปเรื่อยๆและหยุดลงเมื่อลูกหมียกมือเช็ดน้ำตาให้กับฉัน

“ แม่จ๋า อย่าร้องไห้เลยนะ ” ลูกหมีพูดปลอบฉันที่กำลังร้องไห้ ฉันจึงหยุดร้องไห้และอุ้มลูกหมีขึ้นกอด

“ พี่นินไม่ต้องห่วงนะ นันจะช่วยดูแลลูกหมีอีกแรงพี่จะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก ” ยัยนันพูดขึ้น

“ นันไม่สบายหรือเปล่า พี่เห็นเราดูโทรมๆนะ ” ฉันทักขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของน้องสาว

“ นันไม่เป็นไรหรอกค่ะ สบายดีออกขนาดนี้ ” ยัยนันยิ้มให้ทำท่าทางแข็งแรง

“ ไปพักผ่อนก่อนเถอะลูก เพิ่งกลับมา ” แม่พูดบอกฉัน ฉันจึงพาลูกหมีขึ้นไปข้างบนห้องนอน วันเวลาผ่านไป ตอนนี้ลูกหมีอายุ 5 ขวบแล้ว ฉันพาไปเข้าเรียนที่โรงเรียนใกล้บ้านได้ 2 ปีแล้ว ส่วนแม่ก็ยังสุขภาพดีเหมือนเดิม ยัยนันก็ทำงานเป็นพนักงานบริษัทของบริษัทแห่งหนึ่งเช่นเดียวกับฉัน ช่วงนี้ยัยนันสุขภาพไม่ค่อยดี เข้าโรงพยาบาลบ่อย ถามว่าเป็นอะไรก็บอกว่าโรคเก่ากำเริบ โรคเก่าของยัยนันก็คือ โรคหอบ แต่ไม่ว่าเวลาไหนก็ตามที่ยัยนันอยู่บ้านหรือที่ทำงานก็จะสดใสร่าเริงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง จนกระทั่งวันหนึ่ง ยัยนันหมดสติในห้องน้ำ ฉันจึงพาไปส่งโรงพยาบาล ผลตรวจออกมาหมอบอกว่า ยัยนันเป็นเนื้องอกร้ายในสมองระยะที่สาม ฉันตกใจมากไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ายัยนันจะเป็นได้ถึงขนาดนี้

“ ตื้ดดดดด ตื้ดดดดด ”

“ สวัสดีค่ะ..”

“ แม่คะ มาที่โรงพยาบาลด่วนเลยนะคะ ”

“ มีอะไรล่ะลูก ใครเป็นอะไร ” แม่พูดด้วยน้ำเสียงตกใจ

“ ยัยนันค่ะแม่ นัน ฮือ..นันเป็นเนื้องอกร้ายในสมองค่ะ ” ฉันพูดเสียงสั่นปนสะอื้นกับน้ำตาที่ไหลออกมา

“ โถ่ นันลูกแม่ ” เสียงแม่สั่นเครือเนื่องจากน้ำใสๆได้ไหลออกจากตา

“ แค่นี้ก่อนนะคะแม่ หนูต้องรีบไปดูน้องก่อน สวัสดีค่ะ ”

ภายในห้องที่มีแต่สายน้ำเกลือและสายต่างๆห้อยละโยงละยาง ร่างๆหนึ่งได้ลืมตาขึ้นมองมายังผู้เป็นแม่และพี่สาวที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ แม่ พี่นิน ” เสียงเบาๆเอ่ยขึ้น

“ ตื่นแล้วเหรอ แม่และพี่เป็นห่วงเรานะ ทำไมถึงไม่บอกพี่ว่าเป็นเนื้องอกร้ายในสมอง แม่กับพี่เสียใจนะที่เราไม่เคยบอกเรื่องนี้เลย ” ฉันกับแม่เริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่ น้ำตาก็ไหลออกมา

“ ฮือๆๆ นันไม่อยากทำให้ทุกคนเป็นห่วง ถึงแม้ว่านันจะต้องใส่หน้ากากเข้าหาแม่ เข้าหาพี่นินและคนที่ทำงาน เวลาที่นันเจ็บ นันปวด นันก็ต้องแอบไปร้องไห้ ฮือ..นันไม่อยากให้ใครเห็นเวลาที่นันทุกข์ทรมาน นันอยากทำตัวให้เป็นปกติเหมือนกับทุกๆคน แม่ยังไม่รู้ใช่ไหมคะว่านัน ” เมื่อพูดจบนันก็ดึงผมที่ยาวออกเผยให้เห็นผมสั้นเกรียน บางที่ก็ไม่มีผม

“ โถ่... นัน ทำไมลูกถึงเป็นได้ขนาดนี้ เวลาที่ลูกเจ็บปวดทำไมไม่ให้แม่ได้แบ่งเบาความเจ็บปวดนี้ด้วย ลูก ฮือ ๆ ๆ”

“ ก็เหมือนกับแม่กับพี่นินไงคะ ที่ต้องทำเป็นว่าตัวเองเก่ง ตัวเองเข้มแข็งในสายตาของคนรอบข้าง แต่ใครจะรู้ได้บ้าง ว่าคนที่เก่งและเข้มแข็งมากที่สุดก็คือคนที่อ่อนแอมากที่สุด และต้องการใครสักคนที่คอยปลอบคอยเข้าใจอยู่เคียงข้าง ฮือ ๆ ๆ มันก็ไม่ต่างกันหรอกค่ะ เท่ากับการที่สวมหน้ากากให้กัน ”

เสียงมิวสิควีดีโอยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนจบเพลงหน้ากาก

เขียนใน GotoKnow โดย สาวภาษาไทย
ใน เสียงเด็กอีแซวบางลี่

คำสำคัญ (Tags): #ศูนย์รวมจิตใจ#หน้ากาก

หมายเลขบันทึก: 230013เขียนเมื่อ 16 ธันวาคม 2008 20:40 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 04:02 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน