เมื่อวาน มีเด็กหญิงอายุ 12 ปี เป็นน้อง CP มาฝึกที่สถาบันไพดี้ พี่เลี้ยงพามาตามนัดหมาย ผู้บำบัดไปรับแล้วพาเดินจากชั้น 1 มาห้องฝึกที่ชั้น 2 ผมพบน้องcpที่ชั้น2 ปกติน้องcpจะถือกระเป๋าเอง วันนี้ผู้บำบัดบอกน้องcpไม่ค่อยสบายเลยช่วยถือกระเป๋าให้ จากการสังเกตุแล้วน้องไม่สดชื่น ไม่ทักทาย ปกติแล้วจะทักทายสวัสดี แล้วจะเข้ามากอด ทักทายกันเล็กน้อยแล้วน้องcpก็เข้าห้องฝึกกับผู้บำบัด เราวางเป้าหมายในการฝึกน้องcpรายนี้คือให้ช่วยเหลือตัวเองได้ ทำกิจวัตรประจำวันได้ด้วยตัวเอง รับผิดชอบตัวเองและบอกความต้องการได้
สภาพร่างกายทั่วไปของน้องcpถือว่าดีพอควร ได้รับการฝึก กิจกรรมบำบัด ฝึกกับนักแก้ไขการพูด อาชาบำบัด และพบแพทย์พัฒนาการอย่างสม่ำเสมอ ผู้บำบัดของสถานบันไพดี้ ก็สานต่อจากเดิม และเน้นตามเป้าหมายที่เราวางไว้ จากที่เห็นน้องcp เลยมีความคิดว่า การจัดโปรแกรม การจัดกิจกรรมให้น้องรายนี้ ต้องทำให้เค้าสนุกสนาน มีความสุขกับการฝึก แต่ให้ความรู้สึกของเค้าเหมือนมาเล่น เพื่อเพิ่มทัษะในด้านต่างๆที่จำเป็นต่อการดำเนินชีวิตของเค้า เช่น ทักษะด้านชีวิตประจำวัน ทักษะสังคมใกล้ตัว ทักษะการมีส่วนร่วมกับผู้อื่น แม้กระทั่งการทำงานอดิเรกเล็กๆน้อยๆ หรือการออกกำลัง ต้องเปลี่ยนความคิด ความรู้สึกน้องcpจากการเบื่อกับการต้องมาฝึก ให้เป็นอยากมาเล่น สามนุกสนานกับพี่ๆเพื่อนๆแทน
ขอบคุณครับคุณนก และคุณnaree suwan จะนำกำลังใจดีๆและคำแนะนำมาใช้ครับ