ทำอะไร...เมื่อไม่รู้จะทำอะไร
คับอกคับใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ในบ้านเมืองเราตอนนี้ และรู้สึกว่าไม่มีใครฟังใคร ไม่มีใครลงมือแก้ปัญหา มีแต่คนออกความคิดเห็น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆนั้นเลวร้าย มีทั้งคนเจ็บคนตาย แต่หาคนรับผิดชอบจัดการอะไรไม่ได้เลย ประเทศชาตินี้เป็นของเรา เราควรจะทำอะไรในเวลานี้
ถูกใจกับประโยคนี้ใน อนุทินของ อ. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์
ถ้าอะไรที่เกินกำลังจะช่วยเหลือแก้ไข ก็ไม่ควรให้สิ่งนั้นมากระทบจนเสียโอกาสในการทำสิ่งที่สามารถทำได้
แต่ในความเป็นจริง ก็ยังอดกังขาไม่ได้ว่า เรื่องราวที่เกิดอยู่ขณะนี้ "เกินกำลังจะช่วยเหลือแก้ไข" หรือเปล่า ยังทำใจไม่ได้ค่ะ เลยไม่รู้ว่า...จะทำอะไรดี เพราะหากยังทำใจไม่ได้ ก็ทำอะไรไม่ได้อีกเหมือนกัน
เพราะฉะนั้น...เราคงต้องเริ่มที่ "ทำใจ" กันก่อนนะคะ
ความเห็น (4)
- น้องโอ๋เจ้าขา
- มาเยี่ยมด้วยความคิดถึง
- เรื่องที่มันกำลังเกิดขึ้น
- เป็นเรื่องของหัวน๊อตกับตัวเกลียว
- ซึ่งต่างก็ช่วยกันขันเกลียวจนน๊อตยึดแน่น
- ใครหลายคนเข้ามาช่วยคลายบ้างแล้ว
- แต่หัวน๊อตและตัวเกลียวขันตัวเอง
- เข้าหากันจนแน่นติดล็อค
- ดังนั้นตัวเกลียวและหัวน๊อต
- ใครก็ได้ต่างต้องขยับ
- ให้ล็อคที่ติดแน่นคลายก่อน
- เมื่อมีระยะห่างบ้างแล้ว
- คนที่เข้าไปช่วยก็จะพอมองเห็น
- จะคลายหัวน๊อตไปทางไหน
- จะหมุนตัวเกลียวไปทางไหน
- ไม่ให้ปีนเกลียวจนหวาน
- ไม่ให้ขันเกลียวจนล็อคอีก
- ที่ยากสำหรับคนช่วยก็คือ
- มัน "ล็อคแน่น" นี่แหละค่ะ
- ........
- ทำใจก็คงไม่ช่วยใคร
- นอกจากช่วยตัวเรา
- ช่วยเพื่อจะได้มีโอกาสช่วย
- ช่วยฟื้นฟูใจคนที่บาดเจ็บ
- ........
- สึนามิทำให้ใจคนบาดเจ็บนานอย่างไร
- สงครามใจก็ทำให้คนบาดเจ็บนานพอกัน
- และน่าจะนานกว่าด้วย
- เพราะสึนามิมาตูมเดียวก็จากไป
- ไม่เหลือคลื่นยักษ์ให้มองเห็น
- แต่สงครามใจครั้งนี้
- คลื่นยังคงอยู่ให้เห็นอยู่ทุกวี่ทุกวัน
- การฟื้นฟูจะยากมาก...ยากนาน
- ชั่วลูก...ชั่วหลาน...ก็ยังไม่รู้จะฟื้นรึยังค่ะ
- มาบอกให้เตรียมตัว
- ช่วยคนค่ะ
"เกินกำลังจะช่วยเหลือแก้ไข หรือไม่เปิดใจรับ หรือพยายามจะแก้ให้ถูกจุด ก็ไม่ทราบนะคะ ป้าโอ๋
คับอกคับใจด้วยจริงๆ
รอ เตรียมตัว ช่วยด้วยคน กับอ โอ๋ และ หมอเจ้ค่ะ