แสวงหาโอกาส และตัวตน

ผมออกจากบ้านมาตอนหลังสงกรานต์ปีที่เรียนจบชั้นประถมศึกษาจากโรงเรียนในหมู่บ้านด้วยความหวังจะเป็นหนุ่มโรงงานตามที่เพื่อนชวนมาก แต่พอมาถึงกรุงเทพฯ ตามที่เพื่อนมันบอก มารู้ตอนหลังว่ามันเป็นจังหวัดชลบุรี เอาเนอะมันจะเป็นจังหวัดอะไร เมืองอะไรไม่สำคัญหรอก เพราะมันไม่ใช่บ้านเกิดเมืองนอนของเรา ที่แน่ๆ มันแปลกที่แปลกทาง แต่เหล่านักรบนักสู้ หรือนักขายแรงงานตามแต่จะเรียกกันก็มีความมุ่งมั่นเดียวกันคือสมัครงานให้ได้ หางานให้ได้ก่อนค่อยว่ากันในเรื่องอื่นๆ

โรงงานที่นี่เยอะมาก บอกไม่ถูกว่ามากยังไง แต่ที่แน่ๆ บ้านนอกของผมก็ไม่ได้มีโรงงานแบบนี้ที่เหมือนกันคือ นาข้าว ไร่มันสำประหลัง ไร่อ้อย แต่ที่นี่มันสลับด้วยโรงงาน บางแปลกที่ยังเป็นของชาวบ้าน เขาก็ปลูกอ้อย ปลูกมันตามประสาน บางบ้านก็มีลานบ้านไว้ตากมัน ตากปลาป่นก็มี หลากหลายจริงๆ สลับกับรั้วโรงงานมั่วไปหมด เป็นชนบทที่ผสมผสานกับชุมชนเมืองจริงๆ

เดินหาสมัครงานไม่ใช่เรื่องยากเลย เพราะมันมากมายหลากหลายโรงงาน แต่การได้งานเป็นเรื่องที่ต้องรอคอยพอสมควร ซึ่งก็ไม่รู้จะทำงานอะไร พอเขาถามว่าทำอะไรได้บางก็บอกได้ทุกอย่าง แต่ถามต่อว่า เริ่มต้นลงท้ายยังไง ก็ตอบไม่ได้ นี่เองที่เขาเรียกว่า ประสบการณ์ในการทำงานในโรงงาน เราไม่มีเลยนี่นา

ทำนา ทำสวน ทำไร่ ทำได้ ทำงานโรงงานต้องรอให้พี่ให้โอกาสผม แล้วพาผมไปสอนข้างในละครับ ไม่งั้น ก็ไม่รู้ว่าผมจะมีประสบการณ์ขึ้นมาได้ยังไง คิดแล้วเศร้า เหนื่อยด้วยจริงๆ