คนที่ฉันรัก :ภาพแห่งความหลัง: เพื่อนเก่า

บันทึกเรื่องนี้เกิดจากการที่วันนี้ดิฉันได้เอา  computer ไปให้น้องที่ทำงานจัดการไวรัสให้และเอาข้อมูลบางส่วนออกไปบ้างในระหว่างการจัดการทำให้บังเอิญได้เจอ file รูปเก่าๆหลายรูปทั้งรูปเพื่อนเก่า รูปคนที่รักและเคารพ  รูปการทำงานในชุมชน ดิฉันวนดูรูปเหล่านั้นอยู่หลายครั้งวนไปเวียนมา เกิดความรู้สึก 2 อย่างจากการดูรูปค่ะคือ  ยิ้มทั้งน้ำตา   วันเวลาเก่าที่ผ่านมาแล้วเมื่อเราได้ถ่ายภาพถือได้ว่าสิ่งที่อยู่ในภาพเป็นอดีต ซึ่งในอดีตก็จะแบ่งได้ทั้ง  2 ด้านคืออดีตที่สร้างรอยยิ้มและอดีตที่สร้างรอยน้ำตา

เมื่อวานที่ผ่านมาพ่อยังยิ้มอยู่เลย

เมื่อวานที่ผ่านมาเสื้อฟ้าขาวที่ชอบใส่ไปทำงานก็ยังดูหลวมอยู่มากๆ อสม.ยังยิ้มกว้างกันทุกคน

เมื่อวานที่ผ่านมา(เมื่อไม่นาน)เป็นภาพดิฉันกับเสื้อเหลือง  สวนลุมและกรุงเทพมหานคร

เมื่อวันนั้นที่ถ่ายภาพไว้ไม่เคยคิดค่ะ ว่าวันหนึ่งภาพถ่ายเหล่านั้นจะสร้างความรู้สึกที่ดีให้มากมายขนาดนี้  เพราะเมื่อกลับมาคิดแล้วการถ่ายภาพก็เท่ากับ mile stone อย่างหนึ่งของชีวิตเช่นกัน เพราะในชีวิตของคนเรามีคนและเหตุการณ์ต่างๆมากมายได้ผ่านเข้ามาในชีวิต  ซึ่งในวันนี้ดิฉันได้ข้อสรุปอย่างค่อนข้างแน่นอนสำหรับชีวิตว่าไม่มีใครที่ผ่านมาในชีวิตเราแล้วไม่ผ่านไปแม้แต่คนที่ดิฉันรักมากที่สุดคือพ่อเมื่อชีวิตได้เดินทางมาถึงกิโลเมตรหนึ่งพ่อก็ผ่านไป    แต่สิ่งที่อยู่กับตัวเราคือความรู้สึกที่มีกับสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตว่าจะเป็นความรู้สึกที่ดีหรือความรู้สึกที่ไม่ดี  เมื่อเป็นความรู้สึกที่ดีเราก็จะมีรอยยิ้มและหากมีความรู้สึกที่ไม่ดีเราก็จะมีรอยน้ำตานั้นน่าจะเป็นตรรกะแบบง่ายๆที่สิ่งที่เกิดขึ้นตอบตัวมันเองค่ะ

ในชีวิตการทำงานของเราดิฉันก็ว่าไม่ต่างกันค่ะ ภาพในวันก่อนที่การเกิดขึ้นของ  pcu ถูกทำให้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วกระแสการดูแลไม่ให้คนป่วยเป็นสิ่งที่ถูกพูดถึงอย่างหนาหู  ความเชี่ยวกรากของนโยบายทำให้สถานีอนามัยถูกจับมาแต่งตัวใหม่เป็น pcu ในวันที่ผ่านมาเมื่อกระแสดังกล่าวมาแรงดิฉันพึ่งเข้าเรียนปริญญาโทอยู่ปีที่1  จำได้ว่าสถาบันของดิฉันได้เชิญท่านอาจารย์นายแพทย์ดอกเตอร์โกมาตร์  มาบรรยายเรื่องเครื่องมือ 7 ชิ้นในการศึกษาชุมชนเป็นที่แรกๆ ของอีสาน วันนั้นที่ได้ไปฟังยังได้ไปฟังในฐานะผู้สังเกตุการณ์และเด็กเสริฟน้ำร้อน(ซึ่งเป็นหน้าที่ที่ภาคภูมิใจมาก)  วันนี้อาจารย์จะทราบไหมค่ะว่า pcu แทบทุกที่ในจังหวัดดิฉันใช้เครื่องมือของอาจารย์สิ่งที่แสดงให้เห็นเป็นรูปธรรมคือทุก pcu มีแฟ้มครัวเรือนครบค่ะแต่สิ่งที่ดิฉ้นคิดแล้วคิดอีกว่าจะเล่าสู่ทุกท่านฟังดีไหมค่ะว่า ทุกวันนี้ตัวดิฉันเองยังงงๆกับสิ่งที่เห็นและเป็นอยู่(ไม่เกี่ยวกับเครื่องมือของอาจารย์ค่ะเพราะดีมากๆอยู่แล้วค่ะ)ทุกครั้งที่เข้าประชุมจะได้ยินแต่สิ่งที่บอกว่าปัญหาคือ..... แต่ก็ต้องทนเพราะทำอะไรไม่ได้  why or why not   ทุกคนมุ่งทำตามนโยบายจนลืมว่าการที่จะได้มาซึ่งเป้าหมายตามนโยบายคืออะไรซึ่งสิ่งนี้จริงๆหากคิดอีกมุมอาจจะเป็นสิ่งที่ดีขององค์กรหรือไม่หมายถึงองค์กรดีอยู่แล้วที่ทำงานเก่งงานบรรลุเป้าหมาย  แต่คนที่น่าจะแย่คือคนที่ทำและปรับความคิดไปกับสิ่งที่องค์กรเชื่อไม่ได้นั้นคือ เป้าหมายที่เป็นตัวเลข เป็นเปอร์เซนต์หลายคนคงถามต่ออีกแหล่ะค่ะว่าหากไม่ดูตัวเลขแล้วดูอะไร   ....... ดิฉันมีคำตอบสำหรับตัวดิฉันเองแล้วจริงๆค่ะแต่อยากมากๆอยากแลกเปลี่ยน  อยากได้รับคำแนะนำ  ขออภัยที่เขียนถึงปัญหาที่เกิดขึ้นในการทำงานไม่ชัดเจนแต่ดิฉันเชื่อว่าหลายท่านที่จะกรุณาเข้ามาให้คำแนะนำน่าจะเดาได้ถูกภาวนาค่ะ

เครียดมากแล้วค่ะอยากให้ลองฟังเพลงนี้ค่ะเพราะจังค่ะฟังแล้วคิดถึงความหลังในภาพค่ะ  และอยากบอกจริงๆค่ะว่าบันทึกฉบับนี้มีเพราะฟังเพลงนี้ค่ะ

ภาพแห่งความหลัง

กว่าที่เรา จะรักกัน ผูกพันกันจนรู้ใจ

เรื่องราวมากมายที่เรานั้นเคยพ้นผ่าน

กับเส้นทางที่คุ้นเคย ที่เคยผ่านมาด้วยกัน

ทุกคืนและวัน ไม่อาจลบเลือนไป



* เมื่อวันที่ใจเงียบเหงา คิดถึงเธอก็มีน้ำตา

จะนานเท่าไหร่ ก็ยังรู้สึกทุกครา



** ภาพแห่งความหลังยังคงเสียดาย

เหมือนมีความหมายเก่าๆ

จะเหมือนกันบ้างหรือเปล่า

คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา..

หนึ่งบทเพลงที่ซึ้งใจ ที่เป็นดั่งเพลงของเรา

ได้ยินอีกคราว ก็ยิ่งปวดร้าวในใจ

ภาพแห่งความหลังยังคงเสียดายเหมือนมีความหมายเก่าๆ

จะเหมือนกันบางหรือเปล่าคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา

อยู่คนเดียวบางทีก็เผลอรู้สึกว่าเธอยังคงไม่ไกล

และกลับไม่เจอเธอข้างกายได้แต่ใจหาย
ภาพแห่งความหลังยังคงเสียดายเหมือนมีความหมายเก่าๆ

จะเหมือนกันบางหรือเปล่าจะเหงาเหมือนกันบางไหม

miss u so my  hearted  my soul   my big  father