เด็กคนนี้มีดนตรีในหัวใจ....อิอิ

คุณหมอก็ต้องมีเข็มฉีดยาเป็นอาวุธ......คุณครูก็ต้องมีไม้เรียวเป็นอาวุธ.....พันธมิตรก็ต้องมีมือตบเป็นอาวุธ.....รัฐบาลก็ต้องมีคุณธรรมเป็นอาวุธ........นักเรียนก็ต้องมีปากกาเป็นอาวุธ.....น้องจิเองก็มีขลุ่ยเป็นอาวุธเช่นกันเจ้าค่ะ

เวลาน้องจิไปไหนมาไหนน้องจิจะต้องพกอาวุธไปด้วยตลอด ไม่ใช่มีด ไม่ใช่ไม้ แต่เป็นขลุ่ยคู่ใจที่ครูพินิจ เมฆฉา ครูที่สอนดนตรีไทยน้องจิตั้งแต่ม.1 เป็นผู้ให้น้องจิมา.....

ตอนนี้หนังทางช่อง7 มีหนังชื่อว่า " ธิดาวานร ".......แม่ก็บอกว่า เหมือนน้องจิเลย....เพื่อนก็บอกว่าเหมือนน้องจิเลย....ไม่เหมือนสักหน่อย น้องจิไม่ใช่ลิงนะ ออกจะเรียบร้อย....เหมือนผ้า(ยับ)ที่พับไว้ หลักฐานก็มีนี่ไง

บอกแล้วว่าไม่ใช่ลิงก็ไม่เชื่อ........น้องจิรักธรรมชาติมากๆ....ถ้าให้น้องจิเลือกระหว่างไปเดินตากแอร์เย็นๆในป่าคอนกรีต กับ เดินตากแดดอ่อนๆในป่าที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยต้นไม้นานาพรรณ น้องจิเลือกไปเดินป่ามากกว่า เพราะว่ามีต้นไม้ให้ปีนเยอะแยะเลย

น้องจิยังจำได้ดี...ที่น้องจิไปเฮฮาศาสตร์ครั้งที่ ๕ ที่สวนป่า...น้องจิได้เรียนรู้สิ่งต่างๆมากมาย....โดยเฉพาะด้านเสียงดนตรี ซึ่งเป็นสิ่งที่น้องจิชอบอยู่แล้ว......น้องจินำขลุ่ยไปด้วย แต่ไม่ได้นึกว่าจะเอาไปเป่าอย่างเป็นทางการ กะว่าเป่าเล่นๆสนุกๆ.....แต่การที่น้องจิติดขลุ่ย ขาดขลุ่ยไม่ได้นั้น ทำให้น้องจิได้เรียนรู้สิ่งที่น้องจิไม่เคยคิดว่าน้องจิจะทำได้มาก่อน

ลุงประสาทนำกีต้าร์มา....ลุงบางทรายมอบฉายาให้ลุงประสาทว่า กีต้าร์เทพ...และมอบฉายาให้น้องจิว่า ขลุ่ยนางฟ้า....ลุงประสาทสอนให้น้องจิเล่นขลุ่ยแบบไม่ยึดติดกับตัวโน้ต...เป่าตามจินตนาการของเราเหมือนเราอยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่เราชอบ....เสียงขลุ่ยออกมาเป็นอย่างไรไม่รู้ต้องถาม ลุง ป้า น้า อา ที่ไปฟังน้องจิที่สวนป่าในวันนั้น

ผลที่น้องจิเป่าขลุ่ยอย่างไร้ตัวโน้ตในวันนั้น...ทำให้น้องจิเรียนดนตรีอย่างลึกซึ้งมากยิ่งขึ้นในวันนี้.....เมื่อน้องจิเรียนเอกสังคีตศิลป์ไทย คณะอักษรศาสตร์.....การคิดค้นบทเพลงใหม่ๆ การแต่งพลงนั้นเป็นคุณสมบัติที่นักเรียนทุกคนต้องทำได้...และน้องจิก็ได้เรียนรู้มัน...

น้องจิอยู่กับเสียงดนตรี ไม่ว่าจะสุข หรือ ทุกข์...ทุกท่านเป็นเหมือนน้องจิหรือเปล่าค่ะ...เวลามีความสุขเราก็ร้องเพลง.....เวลามีความทุกข์ เราก็ใช้เสียงเพลงบรรเทารักษาจิตใจของเรา.....เสียงเพลงนั้นมันเกิดมาพร้อมๆกับตัวเรานี่แหละค่ะ มันเกิดมาตั้งแต่หมอตบก้นเราให้ร้องแล้วล่ะค่ะ....

น้องจิเองถ้าขาดเจ้าขลุ่ยเพื่อนยากของน้องจิไปน้องจิคงจะแย่....ตอนอยู่หอคงมีเพียงเสียงขลุ่ยที่คุยกับน้องจิได้ตลอดเวลา......ดังนั้น ดนตรีคือเพื่อนแท้ของน้องจิเลยค่ะ

น้องจิเคยเป่าขลุ่ยให้หมาฟังด้วยนะค่ะ .....หมาหลับเลยแหละค่ะ .....นี่ไงหลักฐาน อิอิ...น้องหมานอนหลับเฉยเลย คงจะชอบฟังเสียงขลุ่ยน้องจิแน่ๆเลย อิอิ...เอ๊ะๆๆ ดูไปดูมา น้องหมาหลับหรือแกล้งตายน้องจิจะได้หยุดเป่า อิอิ 5555++

เสียงขลุ่ยครวญหวนมากับลม....พี่สะอื้นฝืนระทมกล้ำกลืนขืนข่มใจเหงา...ขลุ่ยครางครวญพี่หวนคะนึงถึงเจ้า...ฟังเสียงหริ่งหริ่งเร้า พี่ยิ่งเศร้าไม่วาย.....อิอิ

ดนตรีนั้นคือชีวิต..จังหวะคอยลิขิตให้ชีวิตก้าวไป...แสงสีที่สวยสดใสนั้นเป็นจิตใจที่สดใสเสรี.....

เครื่องดนตรีแต่ละชนิดที่น้องจิเล่นนั้นล้วนแล้วแต่มีความแตกต่างให้อารมณ์ที่แตกต่างกันออกไปเจ้าค่ะ ไม่ว่าจะเป็น

ซอสามสายช่วยทำให้เราเรียบร้อยขึ้น 55555++

ขิมก็ทำให้น้องจิหวานขึ้นอีกหน่อย...(หรือเปล่า)

ซออู้ก็สื่ออารมณ์เย็นๆๆๆๆ........นิ่มๆๆๆ...เพราะว่า อู้ๆค่ะ

จะเข้เวลาดีดจะออกแนวแมนๆนิดหนึ่ง อิอิ..เพราะต้องใช้พลังนิ้วมากๆค่ะ

ซอด้วงก็แหลมได้ใจ...สีมากๆแก้วอาจแตกได้ อิอิ

เครื่องดนตรีแต่ละชนิดล้วนแล้วทำให้เรามีอารมณ์ที่แตกต่างกันออกไป.....ถ้าทุกคนติดใจในเสียงดนตรีโดยเฉพาะดนตรีไทยแล้วนั้น...จะรู้ว่าเสียงดนตรีไทยมีเสน่ห์ที่ควรจดจำเลยล่ะค่ะ...อิอิ

บันทึกนี้ก็เลยว่าด้วยดนตรีล้วนๆ........ดังคำที่ว่า " ชนใดไม่มีดนตรีกาล ในสันดานเป็นคนชอบกลนัก " จริงไหมค่ะ

รักและคิดถึงทุกๆท่านนะเจ้าค่ะ เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ----->น้องจิ ^_^

เขียนใน GotoKnow โดย โก๊ะจิจัง แซ่เฮ
ใน มันสมองเด็ก ^_^!

คำสำคัญ (Tags): #คณะอักษรศาสตร์#ดนตรี#น้องจิ#มหาวิทยาลัยศิลปากร

หมายเลขบันทึก: 215852เขียนเมื่อ 11 ตุลาคม 2008 19:24 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 19:41 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน