เขียนเรื่อง:ความตาย
อันที่จริงดิฉันไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องจิตวิญญาณนะค่ะ..โดยเฉพาะเรื่องใกล้ตาย..ยิ่งแล้วใหญ่..ทั้งๆที่อยู่กับคนไข้ที่ใกล้ตาย..และตายต่อหน้าต่อตามาแล้วไม่รู้กี่ศพ..อาจเนื่องจากกลัวความตายเลยปฏิเสธที่จะรับรู้..ไม่เรียนรู้..เมื่อก่อนนั้นเวลาคิดถึงความตายทีไร..ดิฉันจะใจหายวาบทุกทีค่ะ..โอยยย..ทำไมคนเราเกิดมาต้องตาย..กลัวๆๆๆ..หลังจากได้ศึกษาด้วยตนเองและมีโอกาสได้พูดคุยกับผู้รู้...จึงได้ข้อคิดมาว่า ..ถ้าจะให้กลัวความตายน้อยลง..ก็ให้คิดถึงความตายบ่อยๆค่ะ..เดี๋ยวนี้จึงต้องคิดถึงความตายบ่อยๆจะได้คุ้นเคยค่ะ.(.เกิดมาแล้วต้องตายๆๆ..ทุกคนๆๆ)..วันนี้จึงเขียนเรื่องเกี่ยวกับความตายค่ะ
ดิฉันเคยคิดสงสัยเหมือนกันว่า..คนไข้ที่เราคาดคิดว่าเขาใกล้จะตายแล้วนะ (อีกไม่กี่ชั่วโมง..หรือไม่กี่วันนี้). ตอนนี้..ขณะที่ยังมีลมหายใจอยู่นี้..ขณะที่ยังมีความรู้สึกอยู่นี้...เขาคิดอย่างไรหนอ?..เขาจะรู้ไหมหนอว่าเขาใกล้ตายแล้ว..(อ้าวแล้วทำไม..หมอไม่บอก?..) บอกตรงๆตั้งแต่ทำงานมา 20 กว่าปี..ดิฉันยังไม่เคยเห็นแพทย์บอกผู้ป่วยสักรายค่ะ..เกือบทั้งหมดบอกแก่ญาติของผู้ป่วยค่ะ...มันคงเป็นเรื่องยากที่จะบอกได้จริงๆ..แต่ผู้ป่วยบางราย..เหมือนจะรู้ได้ด้วยตัวเองค่ะ..มีลางสังหรณ์บอกล่วงหน้า เช่น..กรณีผู้ป่วยชายรายหนึ่งเป็นครูโรงเรียนแห่งหนึ่งในเมืองขอนแก่น..เป็นมะเร็งตับระยะสุดท้าย..รักษาแบบประคับประคอง..ให้ออกซิเจนไว้..มีภรรยาและลูกสาว 2 คนเฝ้าดูแลอย่างใกล้ชิดตลอด 24 ชั่วโมงไม่ห่าง...วันหนึ่งท่านกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ..บอกกับพยาบาลว่า..พอหลับตาลงจะเห็นเงามืดดำ..บอกไม่ได้..ไม่รู้ว่าเป็นอะไร..ต้องผวาตื่นตลอด..ดิฉันจึงให้ผู้ช่วยพยาบาลชาย..ยกพระพุทธรูปประจำหอผู้ป่วยลงมาจากหิ้ง..แล้วนำไปให้ผู้ป่วย..วางไว้ใกล้ๆกับศีรษะของผู้ป่วย..ปรากฏว่าผู้ป่วยสงบลง..หลับได้..แต่อีก 2 วันต่อมาก็ตายค่ะ..
อีกรายเป็นผู้ป่วยหญิงอายุ 50 กว่าปี เป็นมะเร็งในช่องท้องระยะสุดท้ายเช่นกัน..ตกกลางคืนจะผุดลุกผุดนั่งตลอด..กระทั่งคืนที่ 3 ดิฉันได้เข้าไปพูดคุยด้วยจึงทราบว่า..พอนอนหลับตาลงทีไร..จะเห็นคนนุ่งขาวห่มขาว..มายืนเรียงรายล้อมรอบเตียงที่ผู้ป่วยนอนอยู่ (เป็นพยาบาลกับผู้ช่วยพยาบาลหรือเปล่าหนอ?)..เลยนอนไม่หลับ..สะดุ้งตื่นตลอด. รายนี้ก็มีรูปภาพของเกจิอาจารย์ดังของภาคอีสาน..วางเรียงรายเต็มเตียงค่ะ..แต่อีกไม่กี่วันต่อมาผู้ป่วยรายนี้ก็ตายเช่นกันค่ะ.และอีกหลายเหตุการณ์ค่ะ..
แต่ที่น่าสงสารที่สุดในประสบการณ์ของดิฉันคือ..ความตายในผู้ป่วยวัยรุ่นค่ะ..วัยนี้ส่วนใหญ่ยังไม่ได้เรียนรู้ความตาย..มีแต่ความสุข..โลกสวยงาม..แต่เขากำลังจะจากไป..ผู้ป่วยกลุ่มนี้จะกระวนกระวาย..ไม่สงบ..การช่วยเหลือที่พอช่วยได้บ้างคือการเบี่ยงเบนความสนใจค่ะ..หาทีวีมาให้ดู..หาเพลงมาให้ฟัง..หาหนังสือดารา..การ์ตูนมาให้อ่าน..แต่ปัจจุบันนี้ที่ได้ผลดีคือเกมส์ computer ค่ะ..ดังนั้นหอผู้ป่วยใดที่ต้องเผชิญกับความตายบ่อยๆน่าจะมีเกมส์ computer ไว้สักเครื่องก็ดีนะคะ..
วันหนึ่งดิฉันมีโอกาสได้คุยกับลูกชายที่กำลังอยู่ในวัยรุ่น..และชอบขับมอเตอร์ไซด์ซิ่ง..ว่า..กลัวความตายมั๊ยลูก...ลูกชายตอบว่า..กลัวทำไม
?..ทุกคนเกิดมาก็ต้องตาย..ลูกยังคิดเลยว่าพอถึงอายุ 20 ปี..อาจจะตาย..อ้าว!!..เขาไม่กลัวเลย..แต่แม่ต่างหากที่กลัว!!!
.(.จะเสียลูกไป.)
ความเห็น (15)
ถึงแม้จะไม่ใช่ผู้รู้หรือผู้เชี่ยวชาญทางด้านวิญญาณ แต่ก็พอพูดได้ว่า ตอนเป็นพระและหน่วยกู้ภัย ได้ประสบกับตัวเองครับ คิดว่า ความตายเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ง่ายครับ คนแก่ คนหนุ่ม คนสาว เด็กน้อย จะประมาท หรือ ไม่ประมาท พอถึงเวลาก็ต้องไปครับ ไม่มีใครจะบอกว่า เดี๋ยวก่อนนะ ขอสั่งเสียลูกหลานก่อน ไม่มีครับ
พอบวชแล้วก็รู้สึกได้ว่า หากเราเจริญมรณสติเสมอเนี่ย เราก็จะไม่กลัวความตายแล้ว แถมยังมีสติที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยความไม่ประมาทด้วยครับ
สวัสดีค่ะ
- ตอนนี้กลัวตาย ตายก่อนที่ยัง ไม่ได้ทำอะไร...ตั้งหลายอย่าง
- ยังไม่ได้พูดอะไรกับใครให้กระจ่าง...ตั้งหลายคน
- ยังไม่ได้ไปเที่ยว..ตั้งหลายที่
- ยังไมได้อ่าน..ตั้งหลายเล่ม
- แต่เมื่อถึงเวลา...ครูอ้อยปฏิเสธไม่ได้ ก็ต้องไปค่ะ
ขอบคุณค่ะ ที่เตือนสติให้
สวัสดีค่ะ
* แวะเข้ามาเยี่ยมค่ะ
* ขอบคุณที่เตือนสติกันค่ะ
To..คนพลัดถิ่น
สงสัยเพราะอิฉันไม่ได้บวชนี่แหละค่ะ..เลยทำให้กลัวตาย
To..คนพลัดถิ่น
สงสัยเพราะอิฉันไม่ได้บวชนี่แหละค่ะ..เลยทำให้กลัวตาย
ขอบคุณพี่ไก่ค่ะ..อยู่ใกล้กัน..แต่เยี่ยมกันใน net.นะพี่นะ
สวัสดีค่ะครูอ้อย..
ไม่ได้ทำอะไรตั้งหลายอย่าง..ไม่เสียดายค่ะ
แต่ยังไม่ได้พูดอะไรกับใครให้กระจ่าง...ตั้งหลายคน..นี่ดาไม่ยอมค่ะ
มีอะไรค้างคาใจอยู่..ก็เคลียร์..ตอนที่เรายังมีลมหายใจอยู่..จะได้ให้อภัยซึ่งกันและกันค่ะ..
รักกันวันนี้ดีกว่า..เผื่อว่าพรุ่งนี้มีอันเป็นไป..จำได้มั้ยค่ะ.ครู
เรื่องที่คนไข้เห็นอะไรแปลกๆก่อนเสียชีวิต เป็นเรื่องที่พี่พบเป็นประจำค่ะ เรื่องนี้ไม่เห็นเราก็ลบหลู่ไม่ได้นะคะ
เจริญพร โยมลดา
อาตมาเคยไปสวดมนต์ให้คนป่วยหนักฟังก่อนตาย
สวดมนต์จบไม่ทันไรแกก็ตายเลย
อาตมาก็กรวดน้ำแผ่กุศลส่วนบุญให้ไป
เรื่องคนตายอาตมาชินเสียแล้วเพราะพบบ่อย
เจริญพร
หวัดดี..watayoot.
ยินดีที่แวะมาค่ะ..เม้นให้แล้วนะ..
ขอบคุณค่ะพี่แก้ว..
พี่คงได้ฟังจนเบื่อ..แต่ที่ ward ก็นานๆมีทีค่ะ..
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยตายที่ ร.พ.ค่ะ ส่วนใหญ่เอากลับไปตายบ้านค่ะ
นมัสการเจ้าค่ะ..
ทุกวันนี้ยังกลัวความตายอยู่เลยเจ้าค่ะ..
พบบ่อย..แต่ไม่ชิน..ไม่กลัวคนตาย..แต่กลัวความตายเจ้าค่ะ