เรื่องเศร้าที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น

วันนั้นสามีเธอกลับจากการทำงานในไร่จนมืด เมื่อมาถึงบ้านก้บ่นว่าหิวน้ำจึงเดินไปที่เก็บน้ำดื่ม ซึ่งเป็นขวด ๆที่เก็บเอาไว้ เขาก้อคว้ามาได้ขวดหนึ่ง และยกขึ้นดื่มทันที......อนิจจา...นั่นหาใช่น้ำดื่มไม่ มันเป็นยาฆ่าหญ้า ยากำจัดวัชพืช ที่บรรจุในขวดน้ำดื่ม ในขวดเครื่องดื่ม !!!

วันนี้ผมอยู่เวรแผนกฝากครรภ์มีหญิงตั้งครรภ์คนหนึ่งมาพบและตรวจเลือดเพื่อหาความผิดปกติต่าง ๆเช่นโรคเอดส์ กามโรค ธาลัสซีเมียร์ ผมก็ชวนพุดคุยตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ ตั้งแต่เห็นเธอเดินเข้ามาในห้องของผม ผมสังเกตุสายตา แววตา ท่าทางของเธอมีความเศร้า เศร้าสร้อยในระดับหนึ่ง เมื่อผมซักประวัติถึงการตั้งครรภ์ ลูก ๆและสามีของเธอ เธอทำตาแดง ๆตอบว่าสามีเธอนอนป่วยหนักอยู่โรงพยาบาล "ป่วยหนัก" เธอย้ำ ผมจึงถามซ้ำอีกครั้งว่าสามีเธอป่วยด้วยโรคอะไร

"กินยาพิษ"....."ยาฆ่าหญ้า"

"ทะเลาะกันมาหรือ...ถึงได้กินยาฆ่าหญ้า

“เปล่า...ไม่ได้ทะเลาะกัน”

“เมื่อไม่ได้ทะเลาะกันทำไมสามี....จึงไปกินยาฆ่าหญ้า”

หลังจากรู้ว่าเป็นยาฆ่าหญ้า เขาก็พยายามอาเจียนออกมา พยายามใช้น้ำล้างออกจากปากตัวเอง โดยภรรยาได้คอยส่งน้ำให้ด้วยความเป็นห่วง

สุดท้ายจึงพากันหอบหิ้วสังขารมายังโรงพยาบาลผม

ผุ้ป่วยรายนี้มาด้วยอาการที่ทุกข์ทรมาณ ดิ้นทุรนทุราย

มีแผลไหม้เต็มปาก

เหตุการณ์เช่นนี้มักเกิดขึ้นกับชาวเขา ชาวป่า เสมอ ๆ ในปีที่แล้วก้มี 1 ราย ที่เด็กน้อยวัยไม่กี่ขวบปี ไปหยิบเอาน้ำยาฆ่าหย้าที่ญาติตั้งทิ้งเอาไว้มาดื่ม ผลออกมาในทำนองเดียวกันคือ

ยาฆ่าหญ้าเข้าไปทำลายส่วนต่าง ๆในร่างกายจนหมดสิ้น

ทุกข์ทรมานอยู่หลายวัน

หัวใจของผู้เป็นบิดา มารดาแทบสลายตาม

รายนี้ไม่แตกต่างเท่าใด....

ผมมองดูสายตาเขอเธและลูกที่เฝ้าคนป่วยอยู่ช่างน่าสงสารเหลือเกิน

น่าสงสารทั้งผู้ป่วยด้วยครับ

เหตุการณ์อย่างนี้...ผมไม่อยากให้เกิดซ้ำ ไม่อยากให้เกิดอีก