ทางไกล...อาจสามารถ

              

ภาพของนายกทักษิณ ขับมอเตอร์ไซด์หน้าตาแช่มช้อย ฉวัดเฉวียน ตามถนนชนบทของอำเภออาจสามารถ พร้อมกับมิคสิกวีดีโอจากโทรทัศน์ช่องหนึ่ง ปรากฏต่อสาธารณชน  เรียลลิตี้โชว์ที่เริ่มขึ้นอย่างมีรสชาติ เสมือนเป็นเกมของชีวิตภายใต้พื้นที่และเวลาของคนจน ที่นายกลงไปสัมผัสแบบใกล้ชิด ภาพของคนที่นั่น ภาพของวิถีชีวิตที่เห็น มีคำถามหลายๆคำถามผุดขึ้นมา ทำให้อยากรู้เหมือนกันว่า มีอะไรเกิดขึ้นที่ อาจสามารถ

“ไปอาจสามารถดีกว่า” รวบรวมเวลาว่างได้เกือบสัปดาห์ ตัดสินใจแบกเป้เดินทางเพื่อจะไปค้นหาคำตอบที่คาใจให้กับตัวเอง
ออกเดินทางจากแม่ฮ่องสอน ในเช้ามืด กลางฤดูหนาวที่เหน็บหนาว ถึงขั้วหัวใจ ครูหนึ่ง(ครูสายยันตร์ ประเสริฐสังข์)คุณครูบนดอยเลือดเนื้อเชื้อไขของชาวอาจสามารถ ขับรถมารับหลังจากที่เคยนัดแนะกันไว้  โยนเป้ขึ้นรถแล้ว พวกเราออกเดินทาง ครูหนึ่งบอกว่า วันนี้ต้องเดินทางทั้งวัน กว่าจะถึงร้อยเอ็ดน่าจะประมาณ สองทุ่มของวันนี้ ...การเดินทางที่ยาวนาน

            รถของเรามุ่งหน้ามีจุดเป้าหมายที่อีสาน ผ่านจังหวัดต่างๆหลายๆจังหวัด เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศที่เปลี่ยนไป ภาพวิถีชีวิตที่แตกต่าง และสวยงาม ทำให้การเดินทางในครั้งนี้ไม่น่าเบื่อเลย อุณหภูมิอากาศเริ่มร้อนขึ้นเมื่อถึงเมืองสองแคว พิษณุโลก เรามุ่งหน้าต่อไปยังเพชรบูรณ์ เห็นไฟป่าลามเลียต้นหญ้าข้างถนน  ชวนให้นึกถึงบรรยากาศในช่วงแล้งที่แม่ฮ่องสอน ก็คงไม่ต่างจากที่นี่เท่าไรนัก

            “บอกว่าอย่าขอหมอลำๆ ไม่รู้หมอลำเค้าลำแบบไหน....”

เสียงเพลงหมอลำ ดังกระหึ่มรถ บรรยากาศของอีสานเริ่มเข้ามาทดแทนบรรยากาศของภาคเหนือที่เราคุ้นเคย หอมกลิ่นปลาร้า คิดถึงผักขะแยงกลางนา ภาพของวิถีคนอีสานเริ่มผุดขึ้นจากประสบการณ์เดิมจากที่เคยเห็นในภาพยนตร์บ้าง จากอ่านในหนังสือบ้าง เสียงทักทาย พูดคุยภาษาอีสาน เสียงดีเจสถานีวิทยุที่เว้ากันได้อย่างสนุกสนาน ครึกครื้นดีเหลือเกิน การเดินทางครั้งนี้จึงเหมือนการข้ามผ่านพรมแดนของวัฒนธรรมที่แตกต่างหลากหลายในช่วงเวลาเดียว สิ่งที่สัมผัสรอบตัวจึงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

            มาถึงอาจสามารถอย่างสวัสดิภาพในค่ำคืนของวัน  ตื่นแต่เช้าไม่รีรอที่จะปั่นจักรยานไปชมเมืองอย่างละเอียดทุกมุม อาจสามารถวันนี้ ดูคึกคัก ผู้คนยิ้มแย้ม โอภาปราศรัยมีมิตรไมตรี เฉกเช่นอำเภอชนบททั่วไป อากาศช่วงเช้าสบายๆกับวิถีชีวิตที่ไม่เร่งรีบของคนที่นี่ บ้านไม้เป็นแถวยาวเรียงรายตามถนน  ตลาด โรงเรียน โรงพักและโรงพยาบาลก็แทรกตามมุมของเมือง พื้นที่ในอำเภอที่ไม่กว้างใหญ่นัก ใช้เวลาสักครู่ก็ทะลุเกือบทุกด้านของอำเภอ สิ่งที่น่าสนใจประการหนึ่ง คือ ที่นี่ไม่มีภูเขา ไม่มีดอยเหมือนทางเหนือ  มองไปทางไหนก็เป็นทางราบสุดลูกหูลูกตา ไม่มีจุดสะท้อนสายตาเหมือนที่บนดอยบ้านเรา   พื้นที่ส่วนหนึ่งเป็นไร่นาที่ทำนาปี อาศัยน้ำฝน ในฤดูที่เก็บเกี่ยวเสร็จนาก็ถูกทิ้งร้างไว้รอฝน

พะยอมลืมนา

“.......แต่บัดนี้ ทุ่งแล้งเหือดแห้งใจคน หยาดฝนจากฟ้าเบื้องบน สิ้นขาดหายมิได้ตกเลย นาข้าวเคยเขียว กลับแห้งเหี่ยวไม่เหมือนก่อนเคย หนุ่มสาวชาวทุ่งเจ้าเอ๋ย ต้องลงเอยด้วยการจากนา
        ไม่มีอีกแล้ว เสียงเพลงบรรเลงท้องทุ่ง กลิ่นใบข้าวเคยจรุง มุ่งหมายคือกรุงทิ้งทุ่งท้องนา หนุ่มสาวสดใส เจ้าจากไปลับไกลจากลา คนแก่ร่ำไห้ ครวญหา ทิ้งซากน้ำตาทับถมจมทุ่ง....”

ทุ่งนาที่กว้างสุดสายตา มีต้นพะยอมขึ้นระเกะระกะ ตามคันนา ด้วยรูปร่าง ความสูงที่ไม่ต่างกันมากนัก ครูหนึ่งบอกว่า “คนหนุ่มสาวที่นี่เสร็จจากหน้านา ก็ออกเดินทางไปหางานทำที่กรุงเทพ อยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรทำ”

การออกไปทำงานต่างจังหวัดโดยเฉพาะ เดินทางไปทำงานที่กรุงเทพ เป็นเหมือนทางเลือกไม่กี่ทางเลือกของหนุ่มสาวต่างจังหวัด ไม่เฉพาะที่นี่ ภาพของผู้เฒ่ากับหลานๆ เฝ้าบ้านจึงเป็นภาพที่หาดูได้ไม่ยากนักตามแถบชนบท ภาพของทุ่งนาที่อาจสามารถในวันนี้จึงดูเศร้าสร้อย อ้างว้าง เฝ้ารอการกลับมาของใครหลายคน เสียงครวญเพลง  ตัดพ้อ ค่อยๆดังขึ้น สะเทือนทั่วท้องทุ่ง

“วัว” เป็นสัตว์เศรษฐกิจของผู้คนแถบนี้ ตามรายทางมีวัวหูยาวเต็มไปหมด ส่วนใหญ่จะเป็นวัวเลือดผสม เป็นวัวเทศรูปร่างใหญ่โต ว่ากันว่า มีวัวบางตัวราคาสูงเสียจนคาดไม่ถึง หากเป็นมันเป็นวัวตัวผู้ที่ได้รับรางวัล  วัวตัวนั้นก็จะถูกให้ค่า ให้ราคาที่สูง ทั้งนี้น้ำเชื้อของวัวตัวผู้ดังกล่าว จะมีราคาแพงสมกับรางวัลที่มันได้รับ แบ่งขายเป็นซีซี เพื่อนำไปผสมเทียมต่อไป จึงไม่แปลกที่ทุกหัวระแหงจะเต็มไปด้วยวัว

ผมได้ตั้งคำถามกับคนที่นี่ว่า “ทำไมนายกถึงเลือกมาที่นี่”   พี่สาวคนหนึ่งตอบว่า “ชาวบ้านที่นี่มีหนี้สินครัวเรือนที่สูง      นายกเลยสนในจะมาแก้ไขปัญหา ให้ที่อื่นดูเป็นแบบอย่าง” (มั้ง) หนี้สินครัวเรือน จึงเป็นประเด็นที่น่าสนใจของคนที่นี่         

หนี้สินที่เกิดขึ้นมีทั้งหนี้กองทุนหมู่บ้าน  หนี้ ธกส. หนี้นอกระบบอื่นๆ การวางแผนการใช้เงินที่ผิดพลาดของผู้กู้  วิถีชีวิตแบบทุนนิยมที่รุนแรง ถาโถม ทั้งหมดเป็นพันธนาการของคนชนบททีนี่ วงจรของการเป็นหนี้เริ่มทำให้ชุมชนชะงักการเติบโตของเศรษฐกิจระดับครัวเรือน ทำให้คนจนที่จนอยู่แล้ว ถูกทำให้กลายเป็นคนจนซ้ำซาก “ชีวิตหนี้” เป็นของแถมในกระบวนการพัฒนาแบบรัฐสงเคราะห์ และรัฐบาลประชานิยม      (หรือเปล่า)

นอกจากอาชีพทำนาและเลี้ยงสัตว์ที่นี่ก็ไม่มีอาชีพอะไรมารองรับคนในชุมชน จึงไม่แปลกที่คนหนุ่มสาว ตัดสินใจไปตายเอาดาบหน้า เพื่อชีวิตของผู้เฒ่าที่อยู่บ้าน ชีวิตครอบครัวที่อยู่ชนบทได้มีเงินทองพอจับจ่ายในชีวิตประจำวัน ที่นับวันค่าครองชีพที่สูงขึ้นพร้อมๆกับราคาน้ำมันที่ถีบตัวสูงขึ้นทุกวัน “แล้วจะมีทางเลือกได้สักกี่ทาง”

วันนี้วันหยุด สังเกตที่โรงพยาบาลยังมีผู้มารับบริการกันอย่างหนาตา คลินิกเอกชนสองสามแห่งในตลาด คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ที่ “ป่วย” มีคำถามเกิดขึ้นอีกว่า ชาวบ้านเหล่านี้ป่วยเป็นอะไร ถึงได้ไปใช้บริการมากมายถึงขนาดนั้น ภาพที่เห็นจึงเป็นดัชนีชี้วัดอย่างหนึ่งว่า ชุมชนมีปัญหาอะไร และวิกฤตหรือไม่ พ่อใหญ่บุญทัน บอกว่า “คนที่ป่วยเป็นโรคเบาหวาน โรคปวดข้อ ปวดกล้ามเนื้อ” เมื่อได้คำตอบแล้ว ก็มีคำถามต่อ “แล้วป่วยกันเยอะขนาดนี้เชียวเหรอ” กระบวนการแก้ไขปัญหาด้านสุขภาพคงเป็นประเด็นที่คนทำงานด้านสร้างและซ่อมสุขภาพ นำไปคิดกันต่อ

วันนี้ที่อาจสามารถ ช่วงเวลาสั้นๆที่ไปเที่ยว จึงได้ข้อมูลไม่มากมายนัก แต่สิ่งที่เห็นและได้สัมผัส พอที่จะทราบได้ว่า ปัญหาที่ชาวชนบทกำลังเผชิญอยู่ ไม่ใช่ปัญหาเล็กๆเสียแล้ว มันเหมือนกับการติดเชื้อที่รอคอยที่จะลุกลามและเรื้อรัง ไม่มีใครที่จะเยียวยาได้เพียงชั่วข้ามคืน “ฉีดยาเข็มเดียวแล้วหาย” โดยเฉพาะโรคความจนที่เป็นกันอยู่ทุกหัวระแหง ดังนั้นกระบวนการที่พ่อใหญ่ทักษิณมา โชว์แก้จน ที่นี่จึงไม่ต่างอะไรกับการมาตอกย้ำความจนของคนชนบทที่กำลังจะใกล้ขาดใจด้วยโรคร้าย รักษาไม่หาย แต่อาจจะดื้อยา เพราะการวินิจฉัย รักษาไม่ตรงกับโรค

วาทกรรมการพัฒนากับวิธีแก้โรคจน

“เข้าใจ เข้าถึง พัฒนา” เป็นปรัชญา ที่พระบาทสมเด็กพระเจ้าอยู่หัวของปวงชนชาวไทย ได้ให้ข้อคิดแก่นักพัฒนา จึงเป็นเหมือนแนวทางในการจะตัดสินใจเข้าไปพัฒนาชุมชน ว่าที่ถูกที่ควร น่าจะเป็นอย่างไร? คำว่า เข้าใจ ก็หมายถึง เข้าใจในความเป็นชนบท ศึกษาสถานการณ์ และสัมผัสวิถีชีวิต ต้นตอของปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างถ่องแท้ มองในมุมของชาวบ้าน เข้าใจในปัญหาและที่สำคัญมองเห็นพลังของคนท้องถิ่นที่เขามี ทำอย่างไรถึงจะแก้ไขปัญหาของชุมชนได้ การวิเคราะห์ชุมชนอย่างเป็นระบบและมีส่วนร่วม ให้เขาได้ร่วมกันคิดและแก้ไขปัญหาของเขาเอง โดยมีนักพัฒนาช่วยในการนำเสนอมุมมองใหม่ ซึ่งเป็นทางเลือกให้กับชุมชน สุดท้ายให้ชุมชนตัดสินใจที่ร่วมพัฒนาตามกระบวนการที่ตนเองคิดไว้

เมื่อเข้าใจ  ก็จะ เข้าถึง เข้าถึงชาวบ้าน รู้ว่าชาวบ้านคิดอะไร และมีพลัง มีศักยภาพ อย่างไร ศักยภาพ ในที่นี่ก็หมายถึงศักยภาพในภูมิปัญญา องค์ความท้องถิ่น  การจัดการทรัพยากรที่ชุมชนทำกันมานาน ระบบความสัมพันธ์สังคมที่ดีงามของชุมชน วัฒนธรรมและความเชื่อ  สิ่งสำคัญประการหนึ่ง เราจะสังเกตว่า การสร้างความวางใจกัน(Trust) และการเคารพศักดิ์ศรีของชาวบ้านว่าเขามีความรู้ ไม่ได้”โง่” นั้นเป็นเงื่อนไขที่จำเป็นมากในการสร้างกระบวนการแลกเปลี่ยนเรียนรู้และพัฒนาความสัมพันธ์แบบเท่าเทียมกัน  
นัยยะของการฟื้นพลังของคนในท้องถิ่นนี้สำคัญมาก เพราะเป็นการเปลี่ยนแปลงในระดับการเปลี่ยนกระบวนทัศน์ของการพัฒนาจากบนสู่ล่างเป็นการพัฒนาจากล่างขึ้นบน หรืออาจจะกล่าวได้อีกนัยหนึ่งว่า กระบวนการพัฒนา เป็นเหมือนระเบิดที่ต้องระเบิดออกมาจากข้างใน

ปัญหาของชุมชน เป็นปัญหาที่มีความซับซ้อน หลายมิติ กระบวนการแก้ไขปัญหาจึงจำเป็นที่จะต้องวิเคราะห์ชุมชนให้อย่างละเอียดและมองปัญหาทุกอย่างเป็นองค์รวม เมื่อนักพัฒนาคนหนึ่งเข้าไปพยายามแก้ไขปัญหาหนึ่งของชุมชน แต่มักมีผลกระทบต่อการสร้างปัญหาใหม่ให้ชุมชน อันเนื่องมาจากแนวทางการแก้ปัญหาอาจไม่สอดคล้องกับฐานพลังของท้องถิ่นหรือไปสร้างให้เกิดผลกระทบทางลบต่อฐานพลังของท้องถิ่น หรือเปลี่ยนแปลงฐานแห่งพลังนี้จนชาวบ้านรับไม่ได้  ฉะนั้นการแก้ไขปัญหาชุมชนจึงไม่ได้แก้กันง่ายๆ ใช้เวลาน้อยๆ  เหมือนปัญหาของรัฐบาลวันนี้ที่แก้ไขถึงที่สุดแล้วก็ชิงยุบสภาเพื่อแก้ไขสถานการณ์  หากความจริงปัญหาของชุมชนแก้ไขได้ง่ายๆเพียงแค่ประกาศ   “ยุบสภา” ก็คงไม่ยากเย็นอะไร เมื่อมีปัญหามาก สถานการณ์ชุมชนเลวร้าย     แก้ไม่ได้ยุบไปเลยดีกว่า อย่างนั้นก็คงไม่ใช่

การเดินทางไป อาจสามารถ ในครั้งนี้ ไม่เฉพาะจุดมุ่งหมายไปเที่ยว เพราะอยากจะเห็น อยากไปดูด้วยตาแค่นั้น แต่ด้วยความที่เป็นนักพัฒนาใช้โอกาสที่ได้ไปมองปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นของสังคม เก็บรายละเอียดบางมุมมองให้เห็นเป็นเป็นบทเรียนของตัวเอง บทเรียนสำหรับนักพัฒนา  ที่จะนำมาปรับใช้กับการทำงาน ระยะการเดินทางอาจจะเป็นเส้นทางที่ยาวไกลจากเหนือจรดแดนอีสาน แต่การเดินทางของการพัฒนาชนบทที่มีปัญหาซับซ้อน  จึงเป็นการเดินทางที่ไกล...ไกลยิ่งกว่า

 

 

 

[ขจิต ฝอยทอง( khajit's blog)]

• เหมือนผมได้ไปอาจสามาถด้วยกันกับผู้เขียนเลยครับ
• ปัญหาการพัฒนาชนบท คงใช้เวลาอีกนานนะครับ ถ้าผู้บริหารบ้านเมืองเรายังขาดความจริงใจในการแก้ปัญหา

[wichit.c]

เช่นกันครับ เหมือนได้เดินทางไปด้วยกับเลย ขนาดเป็นคนอาจสามารถแท้ๆ ยังไม่มีโอกาสเดินทางไป อย่างที่ว่า หากขาดความจริงใจแล้วการแก้ปัญหาความยากจนคงเป็นเพียงข่าวหน้าหนึ่งเท่านั้น (กลยุทธ์ทางการตลาด) แต่จะยั่งยืนสักเท่าไรนั้น ผมว่า อีกนาน(สำหรับเมืองไทย)

ยินดีที่ได้รู้จักครับ

วิชิต
(คนอาจสามารถโดยกำเนิด)
gotoknow.org/msukm

[mhsresearch]

ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณวิชิต คนอาจสามารถ

        ครั้งแรกที่ไปอาจสามารถ ผมคิดว่าน่าจะเป็นพื้นที่ที่แล้งๆไม่มีอะไร แต่กลับกันครับ อาหารการกินที่พ่อใหญ่บุญทันนำมาประกอบอาหาร เป็นกุ้ง หอย ปู ปลา ที่เป็นอาหารท้องถิ่นแถบนั้น อุดมสมบูรณ์ดีจัง และที่สำคัญผมได้แลกเปลี่ยนกับคนท้องถิ่น ต้องบอกว่า อัธยาศัย ไมตรีดีมากเลยครับ

     ส่วนเรื่อง การแก้ไขความยากจน ทางอำเภอผมตอนนี้เรา พยายามที่จะสร้างเวทีพูดคุยกับชุมชน ในประเด็น "เศรษฐกิจ พอเพียง" ผมคิดว่า ตรงนี้เองเป็นทางเลือกและทางรอดในการแก้ปัญหาความยากจนครับ

    ทริปหน้า ผมจะเดินทางไป สุรินทร์ ครับ น่าจะมีประเด็นที่น่าสนใจแลกเปลี่ยนเรียนรู้ กันอีกนะครับคุณวิชิต

[ขจิต ฝอยทอง]

• สนเรื่องเศรษกิจพอเพียงครับ
• มีกลุ่มไหมครับ
• ไปพัทลังมาดู คุณเคียง คงแก้วน่าสนใจมาก

[mhsresearch Blog]

คุณขจิตครับ

อยากให้คุณขจิต เล่าถึงไปดูคุณเคียง คงแก้ว มาเป็นยังไงบ้างครับ สนใจครับ

• เข้าไปที่http://phatthalung.doae.go.th/d.htm นะครับ
• ลุงเคียง คงแก้วได้รับรางวัลคนดีศรีสังคมครับ
• เป็นวนเกษตร ท่านมีความรู้มากเลยครับ

[-ขจิต ฝอยทอง( khajit's blog)]

• ลืมบอกไป ผมขจิต นะ อยากชวนมาเรียนต่อมากกว่า
• e-mail [email protected]

[จตุพร mhsresearch]

คุณขจิต

เศรษฐกิจพอเพียง ที่น่าสนใจ ลองดูที่นี่นะครับ

แนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง

เป็นเวปBlog ที่เป็นเพื่อนบ้านผมนี่หละครับ

- เรื่องเรียนต่อ น่าสนใจมากครับ ผมคงต้องคุยกับคุณขจิต บ่อยๆแล้วหละครับ ขอบคุณมากๆเลยครับ ผมจะอีเมลล์ไปคุยด้วย ปรึกษา หารือ ครับ

[ชายขอบ]

     เอามาฝากไว้ครับ ผมเคยได้สรุปย่อ ๆ ไว้เพื่อที่จะได้ get ง่าย ๆ จำง่าย ๆ ตาม link นะครับ คำสอนของพ่อเรื่อง “เศรษฐกิจพอเพียง” 

[-ขจิต ฝอยทอง( khajit's blog)]

• ขอบคุณน้องจตุพรและพี่อนุชามากครับ

[จตุพร]

ได้เข้าไปอ่าน กรณีเรียลลิตี้โชว์ ของอาจารย์ไพบูลย์ เป็นความเห็นหนึ่งที่น่าสนใจครับ ตามไปอ่านได้ครับ

[สิงห์ป่าสัก]

     เหมือนผมได้ไปเยี่ยมอาจสามารถจริงๆ  ต้องขอขอบพระคุณ คุณจตุพรมากนะครับ  สำหรับความคิดเห็นของผมเกี่ยวกับการแก้ปัญหาความยากจน แม้จะเป็นปัญหาเชิงโครงสร้างที่มีความซับซ้อน แต่ค่อยๆ แก้ ใช้แนวทาง "เศรษฐกิจพอเพียง" ด้วยการพึ่งตนเองในทุกด้าน ก็จะแก้ได้ไปทีละอย่างๆ สร้างการเรียนรู้ของชุมชนไปพร้อมกัน...จะได้เกิดความยั่งยืน 

[คนโคบาลแห่งตักศิลาอีสาน]

เศรษฐกิจพอเพียงเป็นวัคซีนที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงคิดค้นให้ราษฏรของพระองค์นำไปป้องกันโรคความจนที่ราษฎรของพระองค์กำลังล้มป่วยด้วยโรคนี้กันมากมาย.....แต่จะมีหมอสักกี่คนเล่าที่เอาวัคซีนนี้ไปฉีดให้กับประชาชน...สุดท้ายนี้ขอฝากผญาอีสานที่ว่า***แม่นสิได่ขี้ซ้างกั่งฮ่มเป็นผะญา อย่าสิลืมซาวนาผู้ขี่ควายคอนกล้า******

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

ขอบคุณ คนโคบาลแห่งตักศิลาอีสาน หากการตัดสินความร่ำรวยอยู่ที่ตัวเงิน ที่อาจสามารถคงไม่ใช่คำตอบ

ผมท่องไปในแดนอีสาน พบทุน สิ่งดีๆที่มีมากมาย เรียกได้ว่า "ร่ำรวย"

ผมคิดว่าที่นั่น ไม่มีอะไรขาดแคลน หากอยู่ภายใต้เศรษฐกิจแบบพอเพียงตาม พระราชดำรัสในหลวง ของเราครับ 

ยินดีที่ี่ได้แลกเปลี่ยนกับเจ้าของถิ่นอีสาน ...และคาดหวังการแลกเปลี่ยนในครั้งต่อๆไปครับ 

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

อาจารย์ ดร.ขจิต ครับ

ผมก็ได้ย้อนดูบันทึกแรกที่ผมเขียนที่ Gotoknow ในวันที่  ๒๔ มีนาคม ๔๙

อาจารย์เป็นคนแรกที่เข้ามาตอบและเเล้วก็มีผมทุกวันนี้

ต้องขอขอบคุณอาจารย์ขจิต มากครับ

 

[ขจิต ฝอยทอง]

• อีกแล้วหรือครับ งง งง
• สงสัยผมจะแก่แล้วนะครับ
  
  

[nidnoi]

อ้อ...

อาจารย์ขจิตเป็นคนแรกของคุณจตุพร  รึค่ะ

และเป็นคนแรกของหลายๆ คน   เนอะ......

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

ขอบคุณครับ

อาจารย์ขจิต

เพราะอาจารย์เป็นแรกของผม ^--^ แล้วเป็นคนแรกของพี่นิดหน่อยหรือเปล่าครับ

แล้วคนแรกของ พี่นิดหน่อย คือใครครับ?

.............

ผมมานั่งอ่านบันทึกแรกที่โพสแล้ว มีความสุขดีนะครับ ผมนั่งเขียนบทความนี้หลังจากกลับมาจากอาจสามารถ

เป็นเรื่องเป็นราวดีจัง :)

[nidnoi]

อืม....นั่นสิ   ช่วงนี้มีแต่คนระลึกความหลัง

คนแรก (ในบันทึก)  ของพี่  คือ พี่ไมโต

ส่วนคนที่ผลักดันให้พี่รู้จักและเขียนบล็อก

(เล่าให้ฟังทุกวันว่าบล็อกเป็นยังงั้น  ยังงี้   แถมชวนไปอบรมด้วย)    เธอคนนั้นคือ  พี่สมจิน   นั่นเอง

เค้าทำงานกันเป็นครอบครัวค่ะ

เป็นทั้งป๋าดัน   และเจ๊ดัน

[nidnoi]

อ้อ   อยากบอกว่า

เคยเข้ามาอ่านบันทึกนี้เหมือนกัน   

แล้วก็แอบบ่นว่า   เขียนอะไร  หนั๊กๆๆๆ  หนัก

[ขจิต ฝอยทอง]

• ลองมาเล่าว่าใครชวนเขียนคนแรกดีไหม
• ผมคิดว่าเขียนที่คุณจตุพรไม่นานมานี่เอง
• จำวัวได้เพราะชอบ
• รอหาอ่านบันทึกพี่สมจินอยู่หาไม่พบ
• พี่ไมโตนี่สุดยอดเลย น่าจะเป็นคนแรกของพี่สมจิน
• อย่าคิดมาก...น้องเอก คุณ Nidnoi
  

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

พี่นิดหน่อย

คนแรกของพี่คือ พี่ไมโต งั้นเหรอ...แถมยังมีพี่สมจิน สนับสนุนด้วย

ครอบครัวป๋าดัน อิอิ

จริงด้วยครับ บันทึกแรกผมหนักจริงๆครับ แต่เป็นตัวผมจริงเลยนะนั่น

อาจารย์ขจิต

ผมได้อ่านที่อาจารย์เขียนบันทึกแล้วครับ งานนี้ Blogger หันไปดูคนแรกตัวเองเป็นแถวๆ

[NIKHOM]

แวะมาแอ่วหาคุณจตุพร..อ่านแล้วม่วนดีขนาดเน้อ พอดีใกล้ปี๋ใหม่ก็เลยฝากกะโลงล้านนาอวยพร...

ปี๋เก่าล่วงลับแล้ว      เลยลา    ลับเลย

ปี๋ใหม่จั่กเข้ามา          เที่ยงแท้

ขออายุหมั้นฑีฆา        ยืนยิ่ง   ยาวเอ่

คิดมุ่งใดใดแม้           มาดได้ดั่งหมาย

ด้วยความปรารถนาดีจาก..ลุงหนาน

                                     พรหมมา

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

ขอขอบคุณป้อหนานNIKHOM  จ๊าดนักครับ

มาขอฮับปอนครับป้อครับ

-------------------

กราบขอบพระคุณครับผม

 

 

[ภูสุภา]

มาอ่าน อาจสามารถ

นึกถึง สามเหลี่ยมเขยื้อนภูเขา ของ อาจารย์หมอประเวศ วะสี

 

มีรายละเอียดให้คุยเยอะ แต่พี่มีเวลาน้อยสิคะ(ยิ่งพิมพ์จิ้มด้วย..อิอิ)

 

เอาเป็นว่า เวลามีโอกาสได้คุยกับน้อง ๆ ที่อยู่หน่วยแพทย์ชุมชน

เราจะพูด บ่น เป็นเสียงเดียวกันว่า

ไม่ถูกต้องเลย ไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่แบบที่เราเรียนมา(กว่าจะจบ)

คือ..ไม่ใช่ว่า มาขอ,ขู่ เอายา

ไม่ใช่คนไข้ตรึมจนเราไม่มีแม้เวลาอธิบาย

ไม่ใช่เวลาทำงานบริการของน้อง ๆ พยาบาล,นักวิชาการ หมดจนไม่มีเวลาเยี่ยมบ้าน พูดคุยแนวทาง Preventive medicine

..............            ................

 

เอ เรา อาจสามารถ คุยผิดแนวทางเจ้าบ้านหรือเปล่า

ไม่น่า นะคะ ;P

 

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

พี่หมอเล็กครับ ภูสุภา

บันทึกนี้ เขียนไว้นานมากๆแล้ว ๒๔ มีค.๔๙ เกือบจะครบรอบ ๓ ปีแล้วครับ  เป็นบันทึกแรกที่ผมเขียนใน gotoknow ด้วย ต้องขอบคุณพี่มากครับที่ช่วยพรวนบันทึกผม ทำให้ผมกลับมาย้อนอ่านทบทวนอีกครั้ง...มีความสุขดีครับ เห็นพัฒนาการการเขียนของตัวเองบ้างพอสมควร จากวันนั้นถึงวันนี้ ผมเป็น blogger เก่าแก่เลยทีเดียว

ทุกอย่างล้วนเกี่ยวข้องเชื่อมโยงกันหมดเลยครับ ปัญหาหนึ่งโยงไปอีกปัญหาหนึ่ง และกระทบต่อกันเป็นลูกโซ่

ที่อาจสามารถ เป็นพื้นที่ กรณีศึกษาได้หลายๆประเด็น ผมเขียนในช่วงที่นายกทักษิณไปเยี่ยมพอดี ช่วงนั้นกระแสร้อนแรงมากครับ

และผมเองก็เดินทางย้อนรอยท่านนายก ในเวลาที่ต่างกันประมาณหนึ่งเดือน

เป็นเรื่องราวที่เป็นไป สะท้อนผ่านความคิดของผมครับ...

ถึงจะผ่านไปด้วยระยะเวลา แต่ประเด็นผมก็ยังคิดว่ายังใหม่เสมอๆครับ

 

 

ขอบคุณพี่เล็กอีกครั้งนะครับ   :)

[Wasawat Deemarn]

บันทึกหมายเลข ๑ ของคุณเอก จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร ที่ผมต้องมาเยี่ยมเยือนในมุมมองเก่า (แต่สำนวนเหมือนเดิม) ในรอบ ๓ ปี ... คร้าบ ... แถมแอบดูว่า มีคนเข้ามาอ่านเป็นหมื่นคนอ่ะครับ ... ทำได้ไงเนี่ย :)

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

อ. Wasawat Deemarn ครับ

ผ่านไปนานเหมือนกัน หากอาจารย์ไม่ขุดขึ้นมาผมก็คงไม่ได้ทวนบันทึกเดิมๆ

บันทึกนี้เป็นบันทึกแนกใน gotoknow เลยครับ

๒๔ มีนาคม ๒๕๔๙  ถือว่าเป็นดีเดย์ สำหรับการเข้าเป็นสมาชิกของพื้นที่ออนไลน์ของเราแห่งนี้

[คิม นพวรรณ]

สวัสดีค่ะน้องเอก

• บันทึกแรก...ดีมากเลยนะคะ
• ส่วนใหญ่พี่ตามอ่านมาหมดแล้ว
• บันทึกนี้ก็อ่านแล้ว
• เห็นว่านานเกินไปจึงไม่เม้นท์
• วันนี้รู้ว่า..ขอเม้นท์ให้กับความสำคัญค่ะ

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

สวัสดีครับพี่ครูคิม

วันนี้มีโอกาสย้อนกลับมาอ่านบันทึกเเรกของตัวเองใน gotoknow

ย้อนหลังไปหลายปีเลยทีเดียว

ขุด-พรวน

[หนานเกียรติ]

แวะมาชมประวัติศาสตร์ครับ....

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

ขอบคุณพี่เกียรติมากครับ เป็นวันเริ่มต้นของผมใน gotoknow ช่วงนั้นยังเป้นข้าราชการอยู่เลย :)