"สวัสดีค่ะ" เป็นธรรมเนียมอย่างนึงที่ดีมากๆ ของคนไทยเลยค่ะที่เราต้องทักทายกันด้วยการ "สวัสดี"
ขอสารภาพเลยค่ะว่าสมัครเป็นสมาชิก Gotoknow ไว้นานแล้วค่ะ แต่ไม่มีโอกาสเข้ามาเขียนบล็อกเลย ขอแก้ตัวก่อนว่า ไม่ใช่เพราะขี้เกียจนะคะ หรือไม่ใช่เพราะลืมหรอกนะคะว่าตัวเองก็มีบล็อกกับเขาเหมือนกัน แต่อยากจะขออนุญาตใช้คำว่า ไม่มีเวลาจริงๆ ค่ะ
จริงๆ ช่วงนี้ก็มี Project ค่อนข้างเยอะค่ะ แต่รู้สึกเครียดๆ คิดอะไรไม่ค่อยออก ก็เลยคิดว่าช่วงนี้แหละเป็นโอกาสเหมาะที่จะเปิดตัวบล็อกของตัวเอง คิดเอาเองค่ะว่า การเขียนบล็อกเป็นการช่วยให้คลายความตึงเครียด...ไม่ใช่เครียดเรื่องการบ้านการเมืองหรอกนะคะ เพราะก็ไม่ค่อยเข้าใจโลกด้านการเมืองการปกครองสักเท่าไหร่ จะว่าไปก็ไม่เข้าใจพวกผู้ใหญ่นั่นแหละค่ะว่าคิดอะไรกันอยู่ แฮะๆๆ...
เมื่อวานก่อน มีเพื่อน (มีเพื่อนคบกับเขาเหมือนกันค่ะ) ส่งจดหมายอิเล็คทรอนิกส์ (อีเมล์นั่นแหละค่ะ...ไม่เข้าใจตัวเองจะเขียนให้ยาวทำไมเนี่ย!!!) มาให้อ่าน เป็นเรื่องราวๆ ดีๆ ที่เพื่อนคนนั้นคิดว่าจะทำให้เพื่อนคนนี้คิดเป็นขึ้นมาบ้าง (ปกติ เพื่อนๆ มักจะบอกเสมอว่า ให้ไปซื้อกึ๋นในตลาดกินซะบ้าง...ก็ไม่เข้าใจอีกนั่นแหละค่ะ ว่าทำไมฉันจะต้องกินกึ๋นด้วย???...) ขอคัดลอกมาให้อ่านกันเลยดีกว่าค่ะ...เป็นเรื่องของถ้วยกาแฟหรือรสชาติของกาแฟ...น่าคิดดีค่ะ
"วันหนึ่ง ศิษย์เก่ามหาวิทยาลัยกลุ่มหนึ่ง กลับไปเยี่ยมสถาบัน
ไม่ช้าวงสนทนาก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นการบ่นพร่ำเกี่ยวกับความเครียดในเรื่องการทำงานและปัญหาชีวิต
แล้วอาจารย์ก็เสนอเลี้ยงกาแฟกลุ่มลูกศิษย์เก่า
อาจารย์เดินเข้าไปในครัวและออกมาพร้อมกับกาแฟเหยือกโตและถ้วยกาแฟแบบต่างๆ
บ้างเป็นถ้วยกระเบื้อง บ้างเป็นถ้วยพลาสติก และบ้างทำด้วยแก้ว โดยบางใบเป็นแบบพื้นๆ ธรรมดา บางใบสวยวิจิตรสูงค่า
อาจารย์บอกให้ลูกศิษย์แต่ละคนจัดการกับการดื่มกาแฟร้อนๆ กันเอาเอง
และเมื่อลูกศิษย์ต่างมีถ้วยกาแฟในมือกันทุกคนแล้ว
อาจารย์ก็กล่าวว่า.....
ลองสังเกตดูกันหรือเปล่าว่า ถ้วยสวยๆ แพงๆ ถูกเลือกไปหมด เหลือไว้แต่ถ้วยแบบธรรมดาราคาถูก
เป็นเรื่องปกตินะที่พวกเราต่างก็มักจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง
ซึ่งนี่คือที่มาของความเครียดและปัญหาทั้งหลายแหล่ในชีวิต
ในขณะที่สิ่งที่พวกเราต้องการแท้จริงแล้วคือกาแฟ ไม่ใช่ถ้วยกาแฟ
แต่จิตสำนึกกลับนำพาเราไปเลือกที่ถ้วยและมิหนำซ้ำยังคอยชำเลืองมองถ้วยของคนอื่นๆ อีกด้วย
หากชีวิตคือกาแฟ
หน้าที่การงาน ตำแหน่งต่างๆ ในสังคมก็คือถ้วยใส่กาแฟ
มันเป็นเพียงเครื่องมืออุปกรณ์ช่วยหยิบจับหรือประคองชีวิตของเรา
มันไม่ได้ทำให้เนื้อหาจริงๆ ของชีวิตเปลี่ยนไป
บางครั้ง.........การมัวไปเพ่งเล็งที่ถ้วยใส่กาแฟ
ก็ทำให้เราลืมที่จะใส่ใจกับรสชาติของตัวกาแฟ
เมื่อเช้านี้ถ้วยกาแฟ เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ กาแฟของคุณรสชาติเป็นยังไง?"
