เส้นฟางกวี 1
ใต้เพิงรัก
หากเธอรักฉันแค่วันเดียว
โลกคงเปล่าเปลี่ยวและโศกเหงา
ชีวิตที่เคว้งคว้างระหว่างเนา
ก็คงเศร้าอ้างว้างระหว่างวัน
หากเธอรักฉันแค่วันนี้
ความหวังที่เคยมีที่เคยฝัน
คงมืดมิดวิปริตร้างหนทางตัน
ไฟที่โชติย่อมแปรผัน พลัน! มืดมน
เพราะเธอรักฉันแค่วันเดียว
โลกจึงเปล่าเปลี่ยวและสับสน
ทางที่ฝัน ฟันฝ่า ท้า และทน
อ่อนและล้า เสาะค้นก็จนใจ
อันความจริง
เธอคือรัก
โลกตระหนักสูงค่ากว่าสิ่งไหน
งามและงามรักล้นไม่จนใจ
โอบกอดไว้ด้วยรัดได้พักพิง
ได้พักใจด้วยรัก
ได้พักรบ
ใต้เพิงรักบรรจบครบทุกสิ่ง
เธอรักฉัน โลกเศร้า เหงาก็จริง
เหงาก็ยิ่งงามนัก เมื่อรักกัน
ทาม เทิงชำนิ
พี่สาวของดอกไม้
พี่สาวของดอกไม้...
เธอซ่อนความฝันใฝ่ให้โลกสวย
หอบความรักจากฟากฟ้ามาอำนวย
โปรยหอมด้วยอุ่นหวานหลังดาลใจ
โปรยด้วยกรุ่นกลิ่นรักสลักจิต
เนรมิตฝันด้วยให้สวยใส
เติมพลังย่างก้าวที่ยาวไกล
สุมฟืนให้โชนไฟในใจนี้
ในใจฉัน...เธอ พี่สาว
ใช่แหละ! คือดวงดาวพราวริบหรี่
กระจะจ่างพร่างฟ้าเมฆานที
บอกเรื่องราววิถีราตรีงาม
เธอคือบทกวี วิถีใจ
มากด้วยความฝันใฝ่ให้ไถ่ถาม
วิถีเธอซ่อนลึก-ตรึก, นิยาม
วิถีรักหวานหวามนิยามใจ
วิถีรักเธองามยิ่งงามนัก
วิถีใจทอถักรักสดใส
โลกของเธอ, โลกของฉันนั้นยาวไกล
วิถีใจต่อใจช่างลึกซึ้ง...
ฉัน...รักเธอ – พี่สาวของดอกไม้...
สัมผัสใจ-มโนนึกรู้สึกถึง
สัมผัสรักเกลาใจ ใช่แหละ – จึง-
ซ่อนรัก – ซึ้ง... อุ่นอก กรุ่นกลิ่นอวล.
รักพี่สาวด้วยความจริงใจ
ธีรธาร
วิถี
มิใช่แค่เพียงวันเดียว...
ที่ความเหงาเปล่าเปลี่ยว เคี่ยวและเข็ญ
อึ้ง และหนักกระชากใจไหวกระเซ็น
รู้และเห็น ก็ยังโศกวิโยคใจ
มิใช่แค่วันนี้หรือพรุ่งนี้
โดยวิถีแห่งกาลตำนานสมัย
ยังมีพรุ่งของรุ่งเช้าก้าวต่อไป
ยังมีหวั่นและไหวในห้วงกาล
กระแสกาลปลุกใจให้ไหวตื่น
กระแสคืนปลุกเหงาและเศร้าขาน
กระแสโลกปลุกโศกวิโยคราน
กระแสใจสืบสานวารและคืน
โดยพลังแห่งฝันวันของเศร้า
โดยพลังแห่งเหงา เศร้าจนฝืน
โดยพลังแห่งสุขทุกข์ก็กลืน
โดยเช้าตื่น เหงาก็งามตามสามัญ
เพราะมิใช่แค่วันนี้
แม้พรุ่งอื่นก็ยังมีวิถีฝัน
วิถีเหงา วิถีโศก โลกครบครัน
ย่อมเป็นอยู่อย่างนั้น อนันต์กาล.
ธีรธาร
โลกคือชีวิตปริศนา
โลกเป็นไปอย่างที่เป็น
เพียงแค่เห็นความจริงสิ่งทั้งหลาย
เปิดตาส่องมองใจไม่งมงาย
เป็นอยู่อย่างงามง่ายไร้ทุกข์ระทม
โลกเป็นไปอยู่อย่างนั้น
คืนและวันผันเปลี่ยนเวียนเหมาะสม
ธรรมดา จริง-ลวง บ่วงโซ่ตรม
ทุกข์สุขขรมโศกเศร้าเคล้ากันไป
ชีวิตเป็นไปอย่างที่เป็น
ไม่มีสิ่งซ่อนเร้นประเด็นไหน
เพียงแค่มองก้าวที่ย่างอย่างเข้าใจ
เรียนรู้ก้าวย่างใหม่ให้เห็นจริง
เพราะโลก คือชีวิตปริศนา
ซ่อนอยู่ในธรรมดาสรรพสิ่ง
จึงต้องใช้ปัญญาหาความจริง
เสาะแสวงหา, สงบนิ่ง จริงและลวง.
ธีรธาร
ความเห็น (2)
ขอบคุณค่ะ สำหรับบทกวีที่ให้แง่งามของชีวิต
รออ่านบทต่อไปค่ะ