มนต์คาถาแห่งรัก
เมื่อวานเย็นขณะเก็บกวาดใบไม้หน้าบ้าน...เจ้าเพรียวอายุ ๒ ขวบกว่าลูกชายครูเรวดี...เขาส่งเสียงชวนคุย...สักพักแกก็ขี่รถจักรยาน...มีล้อแซง...ขี่ไปขี่มา..ขี่หลบรถเก๋งแม่...แล้วไปลงหลุมข้างเสาโรงรถ...รถเสียหลักตะแคงล้ม...แต่เจ้าเพรียวไม่ล้มตาม...เกาะเสาโรงรถไว้ได้....สักพักนิดๆ คงนึกขึ้นได้ว่าแม่ไม่ได้สนใจ>>แม่ยืนหันหลังให้จึงไม่เห็น<<...มีแต่เสียงป้าพรรณร้องอุ๊ย! เบา ...เจ้าเพรียวก็ส่งเสียงร้องไห้ลั่น....พร้อมกับบีบน้ำตาออกมาเป็นสาย>>> ต้องเข้าใจเด็กวัยนี้มักเรียกร้องความสนใจ..และอยากเอาชนะ<<< แม่ก็ร้องถามว่าเป็นอะไร...ไม่ต้องร้อง...ฝันไปเถอะ......
ครูพรรณานึกขึ้นได้...ก็กล่าวว่า...เร ถ้าไม่เชื่อลองดูซิ...เข้าไปจับแล้วกอดพร้อมกับเป่าพ้วง...แล้วพูดว่าโอ๋แม่เป่าให้แล้วไม่เจ็บหรอก...หายเจ็บแล้ว...ครูเรก็ลองทำตาม...เท่านั้นแหละเจ้าเพรียวติดดิ้สเบรค...พร้อมกับส่งยิ้มให้แม่ทั้งที่น้ำตายังอาบแก้ม.....งานนี้ก็เลยโดนป้าพรรณเอาจมูกเช็ดน้ำตาที่แก้มซะ
คิดถึงลูกชายทั้งสองคนของครูพรรณา....เจ้าคนโตเมื่อแม่เป่าพ้วงให้แล้วบอกว่าไม่เจ็บ...เขาก็จะตอบว่าไม่เจ็บเหรอแม่...ไม่เจ็บก็ไม่เจ็บ....ส่วนเจ้าคนเล็กจอมซนได้แผลแต่ละครั้งแม่ต้องว่าคาถาหลายครั้ง...และมักเถียงว่าแม่ไม่เป็นแผล...แม่ก็ไม่เจ็บ...แต่หนูเจ็บนี่...แม่เป่าอีกซิ...เป่าอีกๆๆ
จากตัวอย่างนี้หลายคนคงเคยประสบมาแล้ว.......ทั้งโดนเสกคาถาเข้าใส่และเป็นผู้เสกคาถานี้เข้าใส่ผู้อื่น.....จากประสบการณ์ในการเป็นเจ้าแม่คาถา......ครูพรรณาสังเกตว่า...ถ้าเด็กเจ็บ...ตกใจ...เรารีบเข้าไปดูโอบกอดลูบหลังปลอบขวัญ....แล้วว่าคาถาแล้ว...เป่าพ้วง....รับรอง...นะจังงังทุกราย...ไม่เชื่ออย่าลบหลู่.....อิอิ
หมายเหตุ...คาถานี้จะคงความขลังได้ต้องมีความรักเป็นเดิมพัน...
ความเห็น (19)
สวัสดีครับคุณครู
- ผมไม่เคยเป็นแม่ จึงไม่รู้นะว่า คาถานี้ศักดิ์สิทธิ์แค่ไหน เห็นทีต้องไปถ่ายทอดครับ :-)
- ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ
- แวะมาเยี่ยมครับ
- ไม่เชื่ออย่าลบหลู่
- สบายดีนะครับ
- คิดถึงครับผม
- รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
- คนหน้าตาดีเป็นห่วง
- อิอิ
ครูตุ๊กแกเจ้าค่ะ
อาจารย์ย่าเจ้าขา......
สมมุตินะครับสมุติ..ถ้าลูกศิษย์ตัวดำแต่หน้าตาดีแบบหนูเจ็บกระดองใจ จะมีใครจะช่วยเป่าไหมคะ คิก..คิก..
แซวค่ะ.....
คาถานี้บางครั้งยังใช้ได้ดีกับคนเป็นครูที่สอนเด็กๆเล็กๆแบบหนู(แต่สำเร็จกับเด็กเป็นบางคนเท่านั้นค่ะ..) และแน่นอนต้องมีความรักเป็นเดิมพันจริงๆค่ะ หุ..หุ..
แนะนำหน่อยได้ไหม เป็นครูภาษาไทย ทำไม ใช้ภาษาไทยไม่ถูกต้องเลย ทั้งสำนวนการเขียนที่ผิดเพี้ยน การสะกดคำก็ไม่ถูกต้อง แก้ไขด้วยนะ
สวัสดีค่ะ
* คุณ นมินทร์ (นม.) ...ขอบคุณค่ะที่มาเยี่ยมเยือน....คุณพ่อก็ใช้ได้ค่ะ...สบายดีนะคะ
* ครูโย่งคนหน้าตาดี....ขอบคุณค่ะ....ไม่เชื่ออย่าลบหลู่....อิอิ...เป็นกำลังใจให้ค่ะ
* ครูตุ๊กแก....วิธีการของครูตุ๊กแกถูกต้องแล้วค่ะ...ต้องใช้ความรักเป็นเดิมพัน.....เจ็บกระดองใจเมื่อไร...กลับบ้านให้เเม่เป่าพ้วง...หายจ้า...รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
* คุณไม่แสดงตน....ขอบคุณค่ะที่แนะนำมา...น้อมรับพร้อมแก้ไขค่ะ....รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
อรุณสวัสดิ์ค่ะอ.พรรณา
ได้อ่านเรื่องน่ารัก ๆ ด้วยความรักแต่เช้าเลยค่ะ...^_^...
ต้องจำไว้ใช้บ้าง...พร้อมคาถากำกับ..
หมายเหตุ...คาถานี้จะคงความขลังได้ต้องมีความรักเป็นเดิมพัน...
มีความสุขและพักผ่อนมาก ๆ ในวันหยุดนะคะ..^_^...
สวัสดียามสายค่ะคนไม่มีราก
" ต้องจำไว้ใช้บ้าง...พร้อมคาถากำกับ.. หมายเหตุ...คาถานี้จะคงความขลังได้ต้องมีความรักเป็นเดิมพัน... มีความสุขและพักผ่อนมาก ๆ ในวันหยุดนะคะ..^_^.... "
ครูพรรณา....ยังคงใช้ต่อไปค่ะ
จริงค่ะครูพรรณา...
ข้าวก็เคยใช้....
แต่อย่างคิดไปถึงไหนนะค่ะ...
ข้าวใช้กับหลานชาย.....
เพียงบอกว่า...เพี๊ยงหายยังไม่ทันเป่าเลยค่ะ..
ก็วิ่ง..ไปไหนแล้วไม่รู้
อิอิ
สวัสดีจ้ะน้องข้าวสวย
* ดีใจจังครูพรรณา มีสมาชิกคาถารักเพิ่ม...
* น้องข้าวสวยใช้ต่อไปนะคะ
* ลองทดลองกับเพื่อนๆ ของหลานบ้างก็ได้นะ
* แล้วเก็บรายละเอียดเป็นข้อมูลไว้
* สถิติ....ยืนยันความสำเร็จค่ะ
* เป็นกำลังใจให้ค่ะ
สวัสดีค่ะคุณครูพรรณี
* เห็นแม่ปู มักจะใช้ กุศโลบายนี้ กับหลานๆ บ่อยๆ ค่ะ
* ... ดูเหมือน เป็นจิตวิทยา บวก ความรัก เชื่อมั่น ? คะ
* เป็นความห่วงใย ผูกพัน เด็กชอบให้เอาใจ ? คะ
* ขอบคุณค่ะ ... ได้ระลึก และคิดถึง ... มีความสุขวันหยุดค่ะ
สวัสดีครับอาจารย์ ผมเพิ่งเขียนบทความเสร็จนึกถึงอาจารย์ผู้เป็น มาชวนมิตรรักอักษรา จึงมาชวนไปอ่านนะครับ http://gotoknow.org/blog/kelvin/193836
สวัสดีค่ะครูpOO
* เมื่อมีความรักเป็นเดิมพัน...ความเชื่อมั่นและศรัทธาจะตามมา
* มีคำกล่าวถ้ามีความศรัทธา...ท่านต้องเชื่ออย่างไม่ต้องสงสัย...ท่านจึงจะพบความจริง...เกี่ยวกันไหมนั่น..อิอิ
* ครูpoo เปลี่ยนชื่อให้ครูพรรณา
* ดีใจจังได้ชื่อเพิ่ม...
* เคยได้ชื่อนี้บ่อยๆ ค่ะ
* มีความสุขวันหยุดเช่นกันค่ะ
สวัสดีค่ะคุณกวินทรากร
* ขอบคุณค่ะ...ได้ไปตามคำชวนมาแล้ว
* คุ้มค่ากับการทัศนา " เขียนคิ้วทาปาก "
- ตามมาดู
- เหมือนหลานผมเลยครับพี่
- เด็กๆๆซนมากๆๆ
- พอล้มแกล้งเป่าแบบพี่ครูว่าก็หาย
- แต่แกล้งไม่สนใจ
- เดี๋ยวก็ลุกขึ้นมาเองเวลาล้ม
- บางทีล้ม
- ผมแกล้งว่า จับ กบ
- กบกระโดดไปแล้ว แหมๆๆ หัวเราะลั่น
- พี่ครูพรรณาสบายดีไหมครับ
สวัสดีค่ะอาจารย์ขจิต
* นับเป็นภูมิปัญญาของบรรพบุรุษนะคะ
* ช่างหาวิธีเปลี่ยนความสนใจ
* ครูพรรณาเคยประสบอุบัติเหตุต้องถอดเล็บเท้านิ้วโป้ง...คุณหมอชวนคุยเรื่องขำๆ..ไปเรื่อย....ไม่ถึง ๑๐ นาที่....เสร็จแล้วครับ...อย่าลืมมาล้างแผลและกินยาตามกำหนดนะครับ
* มุขจับกบก็ดีนะคะ...
* กบกระโดดไปแล้ว....แหมๆๆ ร้องไห้อยากได้กบอีก....อิอิ
* อาจได้พบอาจารย์เร็วๆนี้ค่ะ....ห้ามหนีนะคะ
ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆ มาเล่าเล่นๆ ให้เห็นจริง ขอชื่นชมในความอดทน แม้ความเห็นของคนไม่แสดงตน จะสะเทือนความรู้สึกของผู้อ่านอยู่บ้าง แต่เจ้าของบลอคไม่แสดงออกเลย นับถือจริงๆ ครับ .... วิธีการเขียน แบบนี้ อ่านแล้วได้ความรู้สึกเหมือนอ่านนิยายครับ ทำให้สามารถจินตนาการให้เห็นความรัก ระหว่างตัวละคร แม่...ลูก...ครูพรรณ เป็นการถ่ายทอดที่เยี่ยมมากๆครับ
ขออนุญาตบอกรับเป็นสมาชิกนะครับ จะได้มีเรื่องดีๆ สะสมไว้เป็นประสบการณ์ครับ
สวัสดีค่ะคุณชนันท์
* ดีใจและยินดีค่ะที่บันทึกนี้มีประโยชน์และมีคุณค่าแก่การสะสม
* ครูพรรณามีความรู้สึกว่าคุณคนไม่แสดงตน....เราสมควรและน่าคบหาท่านเป็นมิตรไว้ค่ะ...เพราะท่านแสดงให้เห็นความจริงใจด้วยการเตือนเพื่อก่อประโยชน์ที่ดีค่ะ
* เรื่องความถูกต้องของอักขรวิธี...เป็นเรื่องต้องแก้ไขและพยายามอยู่ค่ะ...ครูพรรณาเป็นคนใจร้อนและไม่รอบคอบ....
* เรื่องวิธีการเขียนเล่าเรื่อง...ได้พยายามอยู่หลายวิธีแต่เห็นว่าวิธีนี้ตรงใจของคนเขียนที่สุดแล้วค่ะ
* ขอบคุณมากค่ะที่เป็นกำลังใจให้กัน...สุขกายสุขใจนะคะ
คุณครูขา
ภาษาพูด (ที่เราเอามาเขียนเล่าเรื่อง) อ่านแล้วจะได้อรรถรส อีกแบบ
ภาษาเขียน(ที่เป็นทางการ) จะได้ความเป็นแบบแผน
กระติกชอบทั้ง 2 แบบ
ใน G2K บางครั้งก็ไม่ต้องเป็นทางการก็ได้ค่ะ จะได้ความเป็นกันเอง มองเห็นภาพแบบสนุกๆ
สวัสดีค่ะคุณกระติก
* ขอบคุณมากค่ะที่เป็นกำลังใจให้กัน
* เรื่องการเขียนก็อยู่ที่ความถนัดและจริตของคนเขียน
* เรื่องการอ่านก็เป็นหน้าที่ของคนอ่านค่ะ
* ครูพรรณาเคยได้สนทนากับท่านอาจารย์ประชาคม ลุนาชัย(ครูพรรณายกให้ท่านเป็นอาจารย์ค่ะ)...ท่านให้ข้อคิดเกี่ยวกับงานวิจารณ์วรรณกรรมว่าเป็นหน้าที่ของคนอ่าน...และไม่ใช่หน้าที่ของคนเขียนที่จะต้องตอบคำถามคนอ่าน....แต่คนเขียนต้องมีจรรยาบรรณด้วยค่ะ