ชีวิตใน Launceston ของคนรู้ภาษาอังกฤษน้อย:Assembly

Assembly ...........14   มีนาคม  2551

                วันนี้เป็นวัน  Assembly  (เป็นวันที่เขาจัดงานต้อนรับเราอย่างเป็นทางการ) ทั้งนักเรียนและครูต่างวิตกกังวลไปคนละอย่าง พี่อุไรก็ตื่นเต้นกับการที่ต้องพูดต่อหน้าคนเยอะ ๆ  นักเรียนก็ตื่นเต้นในการแสดง(รำไทย”กราวอาสา”) ต่อหน้าคนเยอะ ๆ  ส่วนเราตื่นเต้นน้อยกว่าคนอื่นเพราะไม่ต้องพูด  ไม่ต้องทำการแสดงแต่ต้องช่วยซ้อมรำ  แต่งตัวนักเรียนให้พร้อมก่อนการแสดงจริง

                หอบดาบไปแต่เช้า มิเชลเตือนว่าอย่าลืมดาบนะ เราตื่นขึ้นมาแต่เช้ารีบเอาดาบทั้งสิบเอ็ดเล่มใส่กระเป๋าที่ได้มาจากการไปเยี่ยมนายกเทศมนตรี(สีม่วงสด)      พอถึงโรงเรียนก็รอพี่อุไรให้นัดนักเรียนเพื่อซ้อมก่อนรำจริง  กว่าจะได้ซ้อมก็เกือบสามโมงเช้า ตอนแรกซ้อมโดยไม่ต้องแต่งตัว ซ้อมรอบแรกนักเรียนยังจำท่าไม่ได้  รำไม่เข้าจังหวะ คนอยู่หน้ายังจำท่าได้ไม่หมด  เราตัดสินใจเรียกจ๋าออกมาเป็นคนนำ  เพราะสังเกตว่าจ๋าจำท่าได้มาก และแม่นกว่าคนอื่น แต่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเท่านั้น  ตอนแรกทำท่าจะไม่ยอมเราต้องใช้วิธีบังคับ  ซ้อมอีก 2 รอบก็ดีขึ้น  จ๋ามีความมั่นใจมากขึ้น   ต่อจากนั้นก็แต่งตัวให้นักเรียน       เราเป็นห่วงก้อยมากเนื่องจากตัวใหญ่กว่าคนอื่นกลัวโจงกระเบนหลุด (อายขายขี้หน้าเขาตายเลย) นายนนท์บอกว่าถ้าหลุดละก้อผมวิ่งก่อนเลย  พอดีได้วิธีการนุ่งโจงกระเบนจากพี่อุไรว่าให้เอาเชือกผูกที่หางโจงกระเบนก่อนค่อยเอาเชือกผูกรอบเอว รับรองว่าโจงกระเบนจะไม่หลุดแน่นอน

 

                พิธีเริ่มตอนห้าโมงเช้า เขาจัดกันที่ห้องสมุด โดยนำนักเรียนเข้าห้องสมุดประมาณไม่ถึงร้อยคน มีเฉพาะนักเรียนเกรดสิบ  มีคุณครูมาดูการแสดงกันหลายคน พิธีการก็ผ่านไปด้วยดี  นักเรียนก็รำดีกว่าตอนซ้อมมากทีเดียว เราและพี่อุไรก็โล่งอก

เมื่อเสร็จพิธีทั้งหมดพวกเรา(ครูและนักเรียนไทย) มาเปลี่ยนเครื่องแต่งกายที่ห้องเดิม(ห้องที่ใช้ซ้อม)

                ต่อจากนั้นทางโรงเรียนควิชชี่และโรงเรียนริเวอร์ไซด์ ก็พานักเรียนไปกินอาหารกลางวันที่แมคโดนัล เมื่ออิ่มก็ไปโยนโบลลิ่งต่อ  เรากับพี่อุไรไม่ได้โยน(พี่อุไรนิ้วล๊อค  ส่วนเราก็เหมือนจะไม่ค่อยสบาย)  เด็กสนุกกันมาก

เสร็จจากการโยนโบว์ลิ่งก็เกือบสามโมงเย็น  นักเรียนควิชชี่บางคนก็เดินทางกลับบ้านเลย ส่วนนักเรียนริเวอร์ไซด์รถบัสพาไปส่งที่โรงเรียน เราพี่  อุไร  และวิบ นั่งรถมิเชลกลับมาที่โรงเรียน อยู่โรงเรียนอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็กลับบ้าน(ระหว่างทางแวะซื้อของอีกเล็กน้อย) 

                วันนี้รู้สึกไม่ค่อยดีจริง ๆ  อยากนอนมาก  เบื่อที่นี่มากจริง ๆ  เบื่อการที่ต้องทำอะไรที่อึดอัดไม่โล่งใจ  อยากจะไปให้พ้น ๆ ให้เร็ว ๆ แต่ก็เหลือพรุ่งนี้อีกวันเดียวเท่านั้น เราต้องอดทน.............  ต้องอดทน  (ความเป็นจริงมิเชลก็ดีมาก ทำให้เราทุกอย่าง อย่างวันนี้ก็มาบอกว่าเราจะซักอะไรไหม ซักอะไรก็ได้ทุกอย่างที่ต้องการซัก  ว่าแล้วก็หอบผ้าไปซักให้เรา  ตากให้เรา  ทำอย่างกับเราเป็นลูกอีกคนหนึ่ง)