๐๕๒ นิทาน : ปลาป่า ปลาหม้อ ปลาผสม
ณ บ่อร้างที่ถูกทิ้งไว้ท้ายหมู่บ้านของพวกมนุษย์ ตัวแทนของปลาหนุ่มนักต่อสู้ ๒ เผ่าพันธุ์คือ ปลาป่าและปลาหม้อ ต่างประชันหน้ากันข้างกอบัวที่มีดอกปริ่มน้ำรอตะวันโผล่ก็จะเบ่งบานสู้แสงตะวัน
“ว่าไง เจ้าปลาหม้อ ได้ข่าวว่านายกัดชนะมาหลายเวทีแล้วไม่ใช่หรือ ได้ข่าวว่านายแน่ แต่ฉันไม่รู้ว่านายแน่จริงหรือเปล่า”
ปลาหม้อหนุ่มหลังจากถูกท้าทายด้วยเสียงขอดข้อนเช่นนั้น พลังความหนุ่มที่ซ่อนความโอหังอยู่แล้วก็ครุกรุ่น “แน่ไม่แน่ จะลองดูไหมล่ะเจ้าปลาป่า” พร้อมกับสะบัดหางไหวๆ เข้าไปเลียบเคียงปลาป่าซึ่งตั้งท่ารออยู่เหมือนกัน
“โอ เจ้าปลาป่าปากดีและเจ้าปลาหม้อผู้โอหังเอ๋ย นี่เจ้ากำลังจะใช้กำลังประหัตถ์ประหารกันหรือนี่ เสียดายแท้ที่เกิดมาในเชื้อชาติของนักสู้ แทนที่จะใช้กำลังไว้ป้องกันตนเองเมื่อมีศัตรูมารุกรานในบ่อ กลับคิดที่จะกัดกันเอง ช่างน่าสงสารแท้”
ทั้งปลาป่าและปลาหม้อหนุ่มชะงักพร้อมกับเบนความสนใจไปสู่เจ้าของเสียงที่ดังขอดข้อนนั้น “โธ่เอ๋ย เจ้าปลาลูกผสมนี่เอง นึกว่าใครที่ไหน เจ้ามาทำใหญ่โตในบ่อนี้ได้อย่างไร เจ้าควรให้ความยำเกรงในเราผู้มีเชื้อชาติของผู้เป็นไท เป็นเจ้าถิ่น เผ่าพันธุ์ของเราไม่เคยตกเป็นทาสของเผ่าพันธุ์ใด เจ้ามันลูกกระจ๊อกที่เกิดมาจากพ่อแม่ต่างเผ่าพันธุ์หาตระกูลที่องอาจไม่ได้เลย ไฉนเจ้ามาทำโอหังเช่นนี้” ปลาป่าเอ่ยขึ้น พร้อมกับส่งสายตาเย้ยหยัน
ปลาลูกผสมไม่รอช้าที่จะต่อคำเพื่อยืนยันเหตุผล “อืม ไหนๆ ก็ไหนๆแล้ว ให้ถือว่าเป็นการประลองกำลังหรือฝึกฝนความแข็งแกร่งก็ดีเหมือนกัน งั้นเรามาลองสู้กันดูหน่อยไหม ว่าลูกผสมอย่างฉันพอจะมีดีอะไรกับเขาบ้างหรือไม่”
“เอ้า..ดีสิ มาเข้ามาเลย” ปลาหม้อและปลาป่ากล่าวพร้อมกันและสะบัดหางพุ่งตะลุมบอน ขนหาง ครีบ เกล็ดกระจุยกระจายร่วงลงสู่พื้นดิน ฝุ่นโคลนใต้ท้องน้ำขุ่นมัวไปทั่ว
เมื่อฝุ่นจางก็พบว่า ปลาป่าหนุ่มนอนปะงาบๆ หมดเรี่ยวแรงอยู่ข้างกอบัว ส่วนปลาหม้อสะบัดหางหนีอย่างรวดเร็วเมื่อรู้ว่า ตนไม่สามารถจะต่อกรกับปลาลูกผสมได้
สัตว์โลกบางตัวที่ไม่กล้าหาญ เมื่อแพ้ก็ต้องวิ่งหนี แต่สัตว์บางตัวที่หยิ่งในศักดิ์ศรีของชาตินักรบ จะสู้แม้ตัวจะต้องตาย นอกจากนั้น สัตว์โลกบางตัวที่เย่อหยิ่งเพราะชาติตระกูล ภาคภูมิใจมัวเมาอยู่ในความเป็นไทที่บรรพบุรุษสร้างไว้ ไม่เคยเห็นความสำคัญหรือความสามารถของผู้อื่นที่ต่างเชื้อเผ่าเหล่ากอ ครั้นเจอสิ่งที่เหนือกว่า ก็ไม่สามารถจะผดุงความสามารถรักษาเกียรติที่สูงส่งของบรรพบุรุษไว้ได้
ผู้รู้จึงกล่าวว่า “ช่างน่าละอายแท้ สำหรับสัตว์ผู้เย่อหยิ่งเพราะชาติเย่อหยิ่งเพราะตระกูล ผู้ไม่สามารถรักษาสิ่งสูงส่งของตระกูลไว้ได้ ตระกูลนั้นเป็นตระกูลที่ตายแล้วตั้งแต่น้ำลายของสัตว์นั้นกระเซ็นออกจากปาก”
ความเห็น (3)
- นึกถึงเจ้าชายเลือดผสม..แฮรี่..เลยครับ
- ได้ข้อคิดดีมาก...
- ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ เกษตร(อยู่)จังหวัด
- ขอบคุณครับ :-) ประมาณว่า อารมณ์พาไป
สวัสดีครับ ท่านผอ.
- ยังโลดแล่นไม่ขาดเลยนะครับ แสดงว่า แข็งแรงมากๆ :-)