นักเรียนน่ารัก ในห้องมีเสียงหัวเราะแค่นี้ก็ทำให้มีกำล้งใจที่จะสู้ ๆๆๆๆ แล้วละคะ
แม้จะต้องสอนติดกันโดยไม่ได้พัก( เจ็บคอบ้าง) แต่สิ่งที่ทำให้หายเหนื่อย
คือ.......... รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ + กับความตั้งใจของนักเรียน
สัญญากับตนเองว่าจะทำเต็มที่เพื่อ...นักเรียนผู้เป็นที่รัก (บางเวลา)
เป็นครูบนดอยเช่นกันคะ โรงเรียนเล็กๆ ในป่าใหญ่ การเดินทางลำบาก น้ำมันก็แพงขึ้นทุกวัน สองปีที่ผ่านมากับชีวิตครู มีทั้งทุกข์และสุข เหนื่อยล้าในบางวัน เด็กๆ ที่นี้ไม่ได้เห็นชีวิตที่ฟุ้งเฟ้อมากมายนัก ต้องดิ้นร้น น้อยคนนักที่จะมีโอกาสได้เรียนต่อ ส่วนเด็กที่ได้เรียน ก็ต้องลงจากดอยไปเรียนต่างถิ่น แต่ก็ไม่รอดสักราย ไม่รู้ว่าสังคมโหดร้ายหรือเด็กบนดอยจะสามารถผ่านมรสุมสังคมที่หลอกลวงไปได้หรือไม
แล้วเราจะทำอย่างไรที่จะช่วยเด็กๆ เหล่านี้ให้ฝ่าฟันสังคมที่โหดร้ายนี้ได้??
ที่สำคัญไม่แพ้กัน จะทำอย่างไรที่จะช่วยให้ครูที่คลุกอยู่กับทั้งสภาพปัญหาของเด็ก และของตัวเองด้วยนี้ ได้มีกำลังใจ มีแรงใจที่จะทำหน้าที่อันทรงคุณค่านี้ พาเด็กๆ เติบโตในสังคม ให้ "รอดสักราย"
เป็นกำลังใจให้ครูดอยน้องใหม่ และครูดอยทุกคนค่ะ