สัญญาณแห่ง...แหลมมะขาม
สัญญาณแห่ง...แหลมมะขาม
“นายทุนจะเอาเรือยอร์ชมาจอดที่นี่” ข้าพเจ้าได้ยินคำนี้แล้วตกใจเพราะอะไรก็ได้ยินคำตอบว่าเพราะนายทุนต้องการที่จะทำที่แห่งนี้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวข้าพเจ้าใจหายเพราะสิ่งที่กลัวกำลังย่างกรายเข้ามาสู่สังคมแห่งสันติแห่งนี้ให้กลายเป็นสิ่งที่ต้องพัฒนาไปเรื่อยๆจนขาดความเป็นชุมชนแห่งสันติสุขและสงบอย่างแท้จริงซึ่งไม่ต่างอะไรกับอีกหลายชุมชนที่ได้พังทลายลงด้วยคำว่าพัฒนาที่ไม่จีรังยั่งยืนที่แท้จริงเมื่อมีการพัฒนาวัตถุมากเท่าไหร่ข้าพเจ้ากลัวความเป็นพี่เป็นน้องเพื่อนร่วมชะตากรรมในวิถีเดิมๆจะจางหายไปเช่นกัน
แหลมมะขาม ตำบลเขาไม้แก้ว อำเภอสิเกา จังหวัดตรัง ที่แห่งนี้เป็นหมู่บ้านที่ข้าพเจ้ารู้จักจากการทำงานชุมชนในนามมูลนิธิภูมิพลังชุมชนไทย ข้าพเจ้าได้ยินชื่อปะบูมาตั้งแต่วันแรกที่ก้าวย่างเข้ามาในมูลนิธิแห่งนี้ ปะบู ผู้เฒ่าแห่งความยิ่งใหญ่ในการต่อสู่เพื่อการอนุรักษ์สมบัติในท้องทะเลไว้เพื่อลูกหลานและเป็นผู้ที่ต่อสู้เพื่อให้ชุมชนห่างไกลยาเสพติดโดยนำเรื่องของการอนุรักษ์มาเป็นสิ่งขับเคลื่อน
จากการเรียนรู้ที่ผ่านมามันอาจจะเป็นเรื่องที่นาน นานและนานจนทำให้ความเข้มแข็งที่ผู้เฒ่าคนนี้พยายามสร้างมาตลอดชีวิตเริ่มหย่อนยานมันจึงทำให้เกิดช่องว่างขึ้นมาให้สิ่งต่างๆเข้ามาแทรกซึมจากสภาพพื้นที่ไม่มีน้ำใช้ต้องซื้อต้องขนกันอย่างยากลำบากจนได้ใช้น้ำประปาจากการไปซักผ้าที่บ่อชุมชนซึ่งทำให้คนในชุมชนได้พูดคุยกันฉันเพื่อนพี่น้องก็มีเครื่องซักผ้าทำให้ความสัมพันธ์ในรูปแบบนั้นเริ่มหายไปเพิ่มความเป็นส่วนตัวบ้านใครบ้านมันมากขึ้นและอีกมากมายที่มาพร้อมการพัฒนาที่เรียกว่าวัตถุ
สิ่งที่ข้าพเจ้ากลัวนักกลัวหนานี่แหละวันใดที่หมู่บ้านในชนบทถูกทำลายโครงสร้างชุมชนด้วยวัตถุความสัมพันธ์ในโครงสร้างเดิมๆก็หายไปสายตาที่มุ่งมั่นที่ส่อแววความกลัวในสิ่งที่จะเข้ามาทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกและรับรู้ได้ว่าเจ้าของสายตาคู่นั้นเหนื่อยล้าเต็มทีและเหนื่อยล้ามากแล้วเพราะอะไรก็เพราะว่าวัยของเจ้าของดวงตานี้ชราและล่าถอยด้วยตามวันเวลาที่ล่วงไปในขณะที่ความก้าวหน้าที่คนภายนอกพยายามนำพามาให้รวมกับความต้องการของคนภายในมันเกินแรงของผู้เฒ่าคนนี้แต่สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้ามองเห็นไปมากกว่าความเหนื่อยล้าของสายตาคู่นั้นคือความไม่ยอมแพ้ที่จะทำอย่างไรให้การพัฒนานั้นไม่ทำลายความสัมพันธ์ของหมู่บ้านที่บ้านแหลมมะขามมีมาตลอดชีวิตแห่งการต่อสู้ไม่สูญเปล่า
ก็ขอให้เจ้าของสายตาคู่นี้ได้มีหนทางแห่งการต่อสู้เพื่อให้ได้ชัยชนะเหมือนอย่างที่ผ่านมาเพราะการพัฒนาที่ไม่ยั่งยืนที่ใครหลายคนหยิบยื่นให้เป็นการมุ่งเน้นพัฒนาวัตถุแต่ไม่ให้ความสำคัญกับสิ่งที่ชุมชนเป็นสิ่งที่หลายคนหลายองค์กรพยายามนำการพัฒนาที่พวกเขาเหล่านั้นคิดว่าเป็นสิ่งที่พี่น้องในชุมชนต้องการโดยขาดการศึกษาเรียนรู้ว่าวิถีเดิมๆของเขาเป็นอย่างไรหากให้ในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเขามันจะมีประโยชน์อะไรเหมือนการรักษาโรคหากหมอจ่ายยาไม่ถูกกับโรคแล้วมันจะหายได้เยี่ยงไร
หลายคนคิดว่ามันเป็นวิธีคิดที่คร่ำครึล้าสมัยแต่ขอให้ท่านนั่งสงบๆแล้วนึกย้อนไปในอดีตถึงความศิวิไลซ์ในขณะนั้นคืออะไรกันแน่ระหว่างความเป็นพี่น้องหรือวัตถุหรือสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งหลายทั้งปวงความเป็นพี่เป็นน้องที่ไปไหนใครรู้จักไปไหนใครๆก็ทักทายกันนั้นคือความศิวิไลซ์ที่ควรรักษาให้คงไว้ในผืนแผ่นดินไทยมากกว่าวัตถุที่คุณกำลังนำเข้ามาแล้วบอกตัวเองว่าฉันคือคนศิวิไลซ์ใช่หรือ
ข้าพเจ้าเชื่อเหลือเกินว่าอัลเลาะห์(ซบ)ต้องให้หนทางที่ดีเพราะหนทางแห่งศรัทธาที่ปะบูมีคือศาสนาและความรักที่ใหญ่ยิ่งต่อบ้านแหลมมะขาม
ความเห็น (4)
สวัสดี คุณน้อง
ขอบคุณบันทึกดีๆมีมาให้อ่าน "ปะบูเฒ่าทรนงแห่งแหลมมะขาม"
ทุกวันนี้วิถีไท ถูกรุกล้ำโดยวิถีทุน ในอนาคตเราจะตกอยู่ภายใต้วิถีทาส
พวกเรานักทำงานชุมชน ต้องช่วยกันให้ความรู้ ให้คนในชุมชนใด้
มีความรู้เท่า รู้ทัน รู้กัน และรู้แก้ปัญหา พาชุมชนออกจากวังวนวิถีทาส
//////"โลกใบเล็กของซัลมาล"
คือสัญญลักของการต่อกับวิถีทุนของพวกเรา
ขอความสันติจงมีแก่ชมชนชาวแหลมมะขาม
สวัสดีค่ะ..พี่น้อง
ขอบคุณมากนะคะ ที่นำเรื่องราวมาถ่ายทอดให้ได้เรียนรู้ เชื่อว่าเหตุการณ์เช่นนี้คงไม่ได้เกิดที่แหลมมะขามเป็นที่แรก เราต้องช่วยกัน ร่วมมือร่วมใจกัน
ขอเป็นกำลังใจให้กับนักต่อสู้..เพื่อความเข้มแข็งชุมชน ทุกคนค่ะ
สวัสดีค่ะบังหีม ขอบคุณค่ะที่อ่านบันทึกของน้องแล้วส่งความรู้สึกมาบอกกล่าว เป็นสิ่งที่อยากให้บอกเล่ามากเลยค่ะ ไม่เพียงความรู้สึกจากข้อความและการเขียนอย่างเดียวนะค่ะ แต่ความรู้สึกร่วมกับการต่อสู้ว่ารู้สึกกับเขาเป็นอย่างไร ยินดีกับความรู้สึกที่เราได้นำมาแลกเปลี่ยนกันผ่านการบันทึกค่ะ
สวัสดีค่ะน้องไก่
พี่น้องคิดว่ากำลังใจที่ส่งมาให้นักต่อสู้แห่งแหลมมะขามคงได้รับรู้ผ่านคำบอกเล่าแน่นอนค่ะ