ชีวิตใน Launceston ของคนรู้ภาษาอังกฤษน้อย (ต่อ)ชีวิตใน Camp
ออกเดินทางจากบ้านเวลา 7.45 น. (เมื่อคืนมิเชลมาถามว่าต้องการกระเป๋าใส่เสื้อผ้าไหม โดยไม่ต้องรอคำตอบจากเรา มิเชลหยิบกระเป๋ามาให้ แล้วบอกว่ากระเป๋าใบนี้ซื้อมาจากเมืองไทยตอนมาแลกเปลี่ยนเมื่อ 4 ปีที่แล้ว) โดยมีสามีของมิเชลขับรถไปส่ง มิเชลดูแลเราเป็นอย่างดีเตรียมอาหารกลางวัน น้ำ ถุงนอน(ซึ่งขนาดใหญ่มาก) ไปให้ เมื่อเดินทางมาถึงโรงเรียนก็มองเห็นพี่อุไรยิ้มให้แต่ไกล(คนนี้เป็นรุ่นพี่ที่ดีมากอีกคนหนึ่งที่คอยห่วงใย กลัวเราพูดกับเขาไม่ได้ พี่อุไรก็พยายามส่งข่าวความคับข้องใจของเราให้มิเชลฟัง) มิเชล และ วิบ ( Billet คนใหม่ของพี่อุไร) ก็ให้นักเรียนในโครงการแลกเปลี่ยนของเขาพาเราขึ้นไปนั่งห้องข้างบน รอสักประเดี๋ยวก็มีนักเรียนไทยขึ้นตามมาอีกหลายคน เราและพี่อุไรก็ถามสารทุกข์ สุขดิบ ของเด็ก ๆ แล้วได้ตรวจบันทึกไดอารี่ของนักเรียนเป็นวันแรก รถออกจากโรงเรียนเป็นเวลาเกือบ 10.00 น. เราได้นั่งคู่กับพี่อุไร (แอบดีใจเป็นบ้าเลย กลัวว่าเขาจะให้นั่งคู่กับ Billet ) นั่งคุยกันถึงธรรมชาติข้างทาง ซึ่งไม่ค่อยสดชื่น พื้นหญ้า ต้นไม้สีน้ำตาล แห้งกรอบ ไม่สวยเลย ....นึกถึงตอนที่เราเคยมาเที่ยวออสเตรเลียเมื่อปี 2536 ปีนั้นตรงกับวันเกิดสุริยุปราคาเต็มดวงที่เมืองไทย ตอนนั้นเรามาเที่ยวที่ซิดนีย์ และเมืองแคมเบอรา ระหว่างทางที่นั่งไปเมืองแคมเบอรา จะเห็นเป็นทุ่งหญ้าสีเขียวอ่อนอยู่สองข้างทาง .. ..มองเห็นแกะกินหญ้าอยู่เป็นหย่อม ๆ นานครั้งจะมองเห็นวัวสีดำ และจิงโจ้อยู่ไกล ๆ พี่อุไรบอกว่าช่วงนี้มันตรงกับฤดูใบไม้ร่วงมันเลยแห้งไปหน่อย บางระยะก็มีแกะกินหญ้าอยู่ในทุ่ง แต่เราไม่กล้าถ่ายรูปเพราะกลัวมองไม่ออกว่าเป็นแกะหรือกอหญ้ากันแน่ เพราะมันมีสีเดียวกัน และสาเหตุสำคัญคือกำลังนั่งรถ (ถึงถ่ายก็คงไม่ชัด).... เราเดินทางมาถึงเมืองแคมเบล (Campbell Town) รถจอดให้กินอาหารว่าง เข้าห้องน้ำ รับประทานอาหารว่างเสร็จก็เข้าห้องน้ำอีกตามระเบียบเพราะอีกนานกว่าจะแวะอีก และไม่ มีห้องน้ำข้าง ๆ ทางด้วย วิวสองข้างทางระหว่างเมืองแคมเบล กับ บิชชิโน (Bicheno Town) ซึ่งเป็นเมืองที่เราจะไป Camp กัน มีทุ่งหญ้าเขียวสดใสมาก มองเห็นแกะ วัว กินหญ้าเป็นระยะ สวยงาม แต่ไม่มีจิงโจ้ให้เห็นในธรรมชาติเลยแม้แต่ตัวเดียว เราแวะกินอาหารกลางวัน เกือบบ่ายสองโมง หิวมากจนจะกินหมูได้ทั้งตัว มิเชลเตรียมผักรวมคล้าย ๆ สลัด (ดีกว่าแซนวิช เพราะเราไม่ชอบเลย) และผลไม้มาให้จนกินไม่หมด แต่ข้อเสียคือ มันไม่อยู่ท้อง สถานที่กินอาหารกลางวันอยู่ติดกับชายทะเลสวยมาก เรามีเวลาถ่ายรูปกัน ต่อจากรับประทานอาหารกลางวันแล้วก็เดินทางไปดู “Blowhole” เป็นปรากฏการณ์ที่น้ำทะเลไหล ปะทะก้อนหินที่มีรู ทำให้น้ำไหลทะลักเข้ามาในรู น้ำพุ่งขึ้นมาสูงมาก ดูแล้วทั้งสวยทั้งแปลก
จากนั้นก็เข้าที่พัก “Seaview Camp” โดยเขาจัดให้ครูไทยนอนด้วยกัน ให้ครู LAUNCESTON นอนด้วยกัน ส่วนเด็กทั้งไทยและ LAUNCESTON นอนด้วยกันโดยแยกห้องหญิงและชายคนละฟากของห้อง
วันนี้อาหารเย็นเป็น BBQ เนื้อแกะ ไก่ย่าง ไส้กรอก ผัก ขนมปัง และที่ทั้งครูไทยและเด็กไทยไชโยกันเสียงดังก็คือวันนี้มีข้าวด้วย (วิบเป็นคนนำหม้อหุงข้าวมา...น่ารักจริง ๆ ) หลังจากกินเสร็จแล้วก็นั่งคุยกันแยกโต๊ะครูไทยและฝรั่ง มิเชลกับวิบเดินมาถามว่าพวกเขาจะไปเดินชายหาดจะมีใครไปด้วยไหม เราอยากไปมากก็เลยชวนพี่อุไร นุ่นและตุ๊กให้ไปด้วยกัน แต่ไม่มีใครสนใจเราเลยไปคนเดียว (ไม่ได้นึกหรอกว่าจะสื่อสารกันรู้เรื่องหรือเปล่า) มิเชลส่งไฟฉายให้แล้วบอกว่าจะได้ดูอะไรที่เราอยากดู เราก็รับมาถือแล้วเดินตามเขาไป นึกในใจว่าทำไมพวกนี้จึงเดินเร็วกันนัก ที่ชายหาดมีนักเรียนทั้งไทยและเทศอยู่กันหลายคน มีครูฝรั่งอยู่ครบ 4 คน แต่ครูไทยที่พูดภาษาอังกฤษแย่ที่สุด 1 คน (บ้าหรือเปล่า ...มาได้อย่างไร) วิบ พยายามอธิบาย (ในความคิดเราวิบ พูดภาษาอังกฤษฟังง่ายกว่ามิเชล) คืนวันนี้ไม่ค่อยเห็นอะไรมากนัก เห็นลูกหอยเกาะกันเต็มพืดไปหมด เห็นซีแอนีโมนีตัวเล็ก ๆ ส่วนใหญ่จะเป็นสาหร่ายที่เห็นเมื่อกลางวัน เรากลับมาเสียดึก เหนื่อยหอบ รู้สึกร้อนเลยทีเดียว (ขณะที่คนอื่นหนาว) วันนี้เลยต้องอาบน้ำตอนเย็น แหมกะว่าจะ ไม่อาบน้ำเชียวนา ความในใจ เราในวันนี้รู้สึกดีขึ้นมาก ไม่รู้สึกกลัว วิตกกังวลเหมือนกับสองวันแรก เรียกว่าพอทำใจได้กับการอยู่กับฝรั่ง พยายามปรับตัวโดยเข้าไปช่วยเขาทำกับข้าว มิเชลก็พยายามอธิบาย พูดโดยใช้คำง่าย ๆ ที่เราพอเข้าใจ วิเคราะห์ตนเองแล้วพอฟังรู้เรื่องแต่เกิดปัญหาตรงที่นึกคำตอบไม่ได้ นึกคำถามไม่ออก ยังกลุ้มอยู่จ้ะ
ความเห็น (1)
That's very great for your experience.To have a chance to staying with foreigners.I think you will be the best one of teacher.