หญิงสาวในดวงจันทร์
|
หญิงสาวในดวงจันทร์
อ้างอิง - ภาพ http://lastlogin.multiply.com/
มีใครบางคน เคยบอกให้ผมฟังว่า หากเรายังคงสามารถจดจำ ถึงน้ำเสียง รอยยิ้ม ถ้อยคำ และแต่ละเรื่องราวในตัวตน ของใครสักคนได้อยู่ เขาเหล่านั้นจะไม่ลางเลือน หรือจางหายไปจากชีวิตเรา แต่เขาเหล่านั้นจะอยู่ในความนิรันดร์ ซึ่งคอยแอบซ่อนอยู่ในความทรงจำของเรา ไม่ว่าอย่างไรแล้ว ความตายก็มิอาจพลัดพรากเขาเหล่านั้นได้
อาจเป็นหนึ่งถ้อยคำปลอบประโลม ยามเราต้องอยู่เผชิญหน้า กับความจริงนั้น ความจริงอันเจ็บปวด ยามที่ใครสักคนเดินทางไกลผ่านชีวิตเราไป ในท่ามกลางความประทับใจ ความรัก และความผูกพันซึ่งยังดำรงคงอยู่ และยังเดินทางต่อไป ยิ่งในยามที่ความประทับใจเหล่านั้น ต่างทำหน้าที่แห่งความดีงาม ทำให้เรามีรอยยิ้ม และมีความรู้สึกที่ดีต่อชีวิต
มีหลายครั้ง ที่ผมนึกถึงความใฝ่ฝัน โดยเฉพาะในแต่ละความฝันของผู้คน ผมชอบนึกถึงจุดเริ่มต้นของคนแต่ละคน ชอบคิดถึงความสำเร็จที่เขาเหล่านั้น ก่อร่างสร้างขึ้นมาด้วยตัวตนของเขา โดยความสำเร็จเหล่านั้น อาจเป็นเพียงการเข้าใจตัวเอง หรือรู้ว่าที่ทางของชีวิต จะต้องอยู่ในสถานที่แห่งใด ใช้ชีวิตอย่างไร และมีความสุขกับชีวิตด้วยคำตอบใด
สำหรับความจริงของความคาดหวัง ผู้คนต่างต้องเดินทางค้นหา เรียนรู้เพื่อไปให้ถึง สำหรับความจริงหนึ่งในชีวิต ที่ผมเชื่อมาโดยตลอด คือไม่มีความตั้งใจใด ที่จะได้มาโดยง่ายดาย หรือเพียงลัดนิ้วมือในชีวิตก็ไปถึง เพียงกั้นลมหายใจสักชั่วขณะ ความใฝ่ฝันนั้นก็จะพลันปรากฎขึ้น ไม่มีและไม่ใช่อย่างแน่นอน สำหรับความเป็นจริงในชีวิต ที่ต่างไม่มีสิ่งใดได้มาด้วยความง่ายดาย หรือแม้สิ่งเหล่านั้นจะบังเอิญด้วยความง่ายดายก็ตาม
สิ่งที่ติดตามมา ล้วนต้องมีต้นทุนความจริง คอยเดินตามและกำกับคุณค่าเสมอ สำหรับความสุขใจ ในยามได้ยินได้ฟังถ้อยคำน้ำเสียง ผมล้วนมีความสุขที่ได้มองเห็น และอยากเรียนรู้ถึงเรื่องราวเหล่านั้น บางครั้งได้นั่งฟังใครสักคน อธิบายเรื่องราวของเพื่อนของคนที่รู้จัก เพียงเพื่อบอกรายละเอียดเล็กเล็ก ในแต่ละความฝันของเขา ผมจะรู้สึกดีในแต่ละการรับฟัง
ผมเชื่อเสมอว่าผู้คนต่างเป็นหัวข้อ ใช้ตัวเองเป็นเหมือนบทนำ เหมือนชื่อนวนิยาย โดยมีรายละเอียดเขียนบอกเล่าขับขาน ส่งผ่านเนื้อหาเรื่องราว และอธิบายตัวตนที่คิดที่เป็น หรือกระทั่งคิดไปเองว่า ตัวเองจะเป็นเช่นไร เป็นอย่างไร หรือจะก้าวเดินไปในทิศทางใด มองโลกอย่างไร อิจฉา ขี้เกียจ กร้าวร้าว ใจเย็น หรือมีเรื่องราวนิสัยในแต่ละองค์ประกอบชีวิตอย่างไรบ้าง ทั้งหมดทั้งมวลของนวนิยายแห่งชีวิต ก็ล้วนแล้วแต่จะได้รับการตีความ
เขียนไว้ในนิยายแห่งชีวิต อธิบายและตั้งต้นเดินเรื่องเหล่านั้น ไปตามแต่คำอธิบายในชีวิตของผู้คนแต่ละคน ซึ่งทุกชีวิตต่างก็มีนวนิยายของตนเอง มีเรื่องราวแห่งตำนานในชีวิต มีความเล็กความน้อย และเกร็ดอันประกอบขึ้นมา สำหรับความจริงซึ่งอาบชีวิตเอาไว้ ผมเชื่อเสมอว่า ต่อให้ผู้คนในโลกนี้ ที่ต่างเรียนรู้ความยิ่งใหญ่ของรัฐบุรุษ วีรบุรุษ คนดัง ผู้นำ หรือใครก็ตามที่ผู้คนในโลกนี้รู้จัก
ทุกคนต่างก็ต้องมีคนที่โลกไม่รู้จัก คอยแวดล้อมชีวิตของ คนที่โลกรู้จัก และคนที่โลกไม่รู้จักเหล่านี้เอง ที่เป็นส่วนสำคัญ ในการขับเคลื่อนผู้คนที่โลกรู้จัก คอยแวดล้อมและเป็นส่วนหนึ่ง ที่ทำให้ผู้คนในโลกคิดและเข้าใจว่า ทำไมเขาต้องรู้จักคนที่โลกควรรู้จัก จนเขาเหล่านั้นกลายร่างเป็น คนที่โลกต้องรู้จัก เหมือนหนึ่งชีวิตที่ติดตรารับประกันความหมาย
ในแต่ละการก้าวย่าง แต่ละหนทางที่เขาเหล่านั้น ได้มีโอกาสกระทำและสร้างสรรค์ขึ้นมา ผมคิดถึงความประทับใจมากมายอันแวดล้อม คิดถึงหนังสือ คิดถึงบทเพลง คิดถึงทางเดินในแต่ละครั้งของการเดินทาง คิดถึงถนน คิดถึงป้ายรถ มองต้นไม้ และคิดถึงความทรงจำเก่าเก่าของชีวิต หลายครั้งที่ผมนึกถึง ภาพยนตร์สมัยระเบิดภูเขาเผากระท่อม คิดถึงพระเอกดีแสนดี
คิดถึงบทผู้ร้ายที่ร้ายได้ใจและไว้หนวด คิดถึงความงดงามของกรุงเทพฯ เมื่อยามที่ถนนยังมีที่ว่าง และชีวิตของผู้คนยังคงมีรอยยิ้ม มีความประทับใจของท้องทุ่ง จากบทเพลง กลิ่นโคลนยามเหยียบ และมีชีวิตของผู้คนมากมาย ที่คอยอธิบายความจริงในสิ่งที่ได้ก้าวขาผ่านมา สำหรับความงดงามของบทเพลงลูกทุ่ง ผมนึกถึงไร่อ้อยไร่มัน เท่ากับทุ่งนา กลิ่นโคลน และรวงข้าว
ภาพที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เท่าที่ผมเคยเห็นมาในชีวิต คือภาพรวงข้าวสีทองเต็มท้องทุ่ง ทุกครั้งที่ผมเห็น ผมจะนึกถึงลมหนาว และความสุขใจของผู้คนในยามได้พักผ่อน นึกถึงชีวิตในความจริง ว่าความยากลำบาก อาจกัดกร่อนผิวกาย พร้อมหยาดเหงื่ออันเจ็บปวดที่ไหลโทรมกายในทุกครั้ง ไม่ว่าคำตอบใดของความยากลำบาก และคำตอบใดของความทุกข์ตรม ผมล้วนจดจำ จดจำได้ดีมากกว่าความสุขในชีวิต และความสมหวังเพียงชั่วครู่
สำหรับใครหลายคนซึ่งพูดถึงความพยายาม นักกอล์ฟคนหนึ่งพูดถึงความตั้งใจ เพื่อตีให้ถึงดวงจันทร์ แม้ไม่ถึงดวงจันทร์ ก็จะคงอยู่ท่ามกลางดวงดาว ครั้งแรกสำหรับความประทับใจ เมื่อได้ฟังท่อนประโยคในความหมายนี้ ผมเพียงรับรู้ ถึงสิ่งที่อยู่ท่ามกลางความพยายามของชีวิต อยู่ท่ามกลางความหมายในที่สุดของชีวิตคนเรา ในแต่ละครั้งของการเดินทาง ในแต่ละครั้งของก้าวย่าง
ในวันที่ 13 มิถุนายน 2535 คุณรำพึง จิตรหาญ หรือ คุณพุ่มพวง ดวงจันทร์ เสียชีวิตลงด้วยโรคเอสแอลอี หรือ โรคภูมิแพ้ตนเอง ตอนนั้นผมกำลังคิดถึงเรื่องราวชีวิตบางอย่าง หลังเหตุการณ์พฤษภา 2535 ผมกำลังคิดถึงความเบาบางของชีวิต คิดวนเวียนถึงชีวิตอันบางเบา ในหลายครั้งของห้วงความคิด ผมคิดวนไปวนมา ถึงความหมายอันเปราะบางและอ่อนโยน ไม่รู้ว่าเมื่อไร เราจะหลุดลอยตามสายลม
สำหรับวันนี้ของวันเวลา เมื่อ 16 ปีที่ผ่านมา ผมคิดถึงหญิงสาวในดวงจันทร์ พุ่มพวงในดวงจันทร์
หมายเหตุ : เนื่องในโอกาสรำลึก 16 ปี การจากไปของราชินีลูกทุ่งของเมืองไทย มีบทเพลงแห่งความประทับใจในชีวิต ที่ชื่อ สาวเพชรบุรี ในคำร้องของ พุ่มพวง ดวงจันทร์ เป็นหนึ่งความงาม เพื่อเราได้รำลึกถึงหญิงสาวแห่งเมืองสุพรรณบุรีคนนี้ หญิงสาวซึ่งบัดนี้ผมเชื่อว่า เธออยู่บนดวงจันทร์ http://www.oknation.net/blog/too24/2007/05/06/entry-7
ประวัติชีวิต : คุณ พุ่มพวง ดวงจันทร์ |
ความเห็น (2)
- สวัสดีครับ
- พุ่มพวงในดวงใจ .. ครับ
- แม่ผมชอบคุณพุ่มพวงมาก และ ผมก็เติบโตมาพร้อมกับเพลงของคุณผึ้งครับ
- อิอิ
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณค่ะ สำหรับบทความน่าประทับใจ
และผู้หญิงชื่อ.....พุ่มพวง ดวงจันทร์.....
เธอทำให้ผู้คน....มีความสุข และคิดถึงเธอ....ตลอดกาล