หมอเจ๊ คนสวย แซ่เฮ
พ.ญ. ศิริรัตน์ เอกศิลป์ สุวันทโรจน์

เยือนสวนป่า รู้จักกระบวนกร (๑๗) : กลับคืนถิ่นใต้หลังได้ไปยินยลสวนป่า........ประสบการณ์ที่มีค่า....เฮฮาศาสตร์5


สิ่งที่ได้ยิน อาจจะไม่ใช่ความจริงก็ได้ จึงควรฝึกฟังแบบแขวนไว้ และใช้ในทุกกรณี จะช่วยให้รอดปลอดภัย

19 พฤษภาคม  รถวิ่งถึงเมืองโคราชราวเกือบๆทุ่มแล้ว แปลกใจที่ตอนจอดไม่มีประกาศบอกอะไร  จนเห็นคนส่วนใหญ่เขาลง จากรถกันนั่นแหละ จึงเดาออกว่า อ้อ! เขาหยุดให้กินข้าวเย็นกัน   

หลังไปห้องน้ำกันแล้ว แวะถามเด็กกระเป๋ารถที่อยู่หน้าอาคารที่เราพากันไปใช้บริการห้องน้ำเรื่อง ข้าวเย็นบริการ  เด็ก คนนั้นตอบว่า โอ๊ย! พี่ข้าวมันแพง เขาเลิกเลี้ยงไปแล้วครับ  ตอนเดินมาเกือบเชื่อว่า เป็นจริงแล้วซิ  แต่พอเดินเข้าในอาคารอีกด้าน ก็เห็นป้ายบอกว่า รับแลกคูปองของรถมีราคาบอกไว้ด้วย  ฉันเดินเข้าไปถามได้ความใหม่มาว่า ข้าวรถยังมีให้ ให้เอาตั๋วรถไปแลกคูปองมาก่อนค่ะ ได้แล้วเอามาแลกซื้ออาหารจากร้านได้ตามราคาที่ติดบอกไว้ได้เลย 

ตกลงข้าวเย็นวันนั้นเรา ชวนกันกินข้าวมันไก่  แล้วดื่มน้ำจากตู้ที่จัดบริการไว้ให้   ปรากฏ ว่าเด็กรถที่บอก เป็นของคนละบริษัทกัน  นี่ก็เป็นอีกครั้งที่รู้สึกแย่ๆ กับคนไทยด้วยกัน 

ความประทับใจที่เกิดทำให้อยากถ่ายภาพไว้เป็นที่ระลึก  กดกล้องไปได้สองภาพก็มีคนมาบอกห้ามถ่ายรูปนะค่ะ ฉันเก็บกล้องใส่กระเป๋า ลุงนั้นมือไวกว่าแอบใช้มือถือกดถ่ายภาพเก็บมา  ลุงบอกฉันว่าจะเอาไว้เผยแพร่ประสบการณ์ค่ะ

 

นั่งรถไปอีกสักพัก แอร์ตัวเหนือลุงนั่งเริ่มปล่อยน้ำรั่วออกมา ลุงเอาผ้าม่านมารับไว้ดูแล้วจะเมื่อยนาน ฉันจึงแนะนำว่า ลุงเปลี่ยนไปนั่งข้างหน้าเถอะ ทิ้งสัมภาระลุงวางไว้ที่นี่แหละ  

หลังลุงย้ายที่ไป ฉันเหลียวไปมองดูเจ้าเขียวว่าเป็นยังไงบ้าง เขียวหลับสนิททิ้งตัวอย่างน่าอิจฉา  เห็นสภาพจึงนึกได้ มอร์ฟีนมันเล่นงานให้ง่วง วิงเวียน  ก่อนเขียวจะขึ้นรถมา  เขียวปวดท้องน้อยมากจึง กินยาแก้ปวด แต่เจ้ากรรมอีกแหละ ดันเผลอหยิบผิดเม็ด  อัดมอร์ฟีนเข้าไปแทน  เขียวจึงต้องทำใจรับ สภาพการนอนดีกว่าตื่นค่ะ   

ระหว่าง การเดินทาง มือถือฉันมีข้อความส่งมาจากพี่บางทราย อึ่งอ๊อบตลอดทาง ส่วนของลุงแฮนดี้ก็มีคนโทรมาคุยถามไถ่การเดินทางตลอดทางเช่นกันค่ะ   

มาจนถึงกรุงเทพฯ  ตั้งใจลงหน้าห้างฟิวเจอร์ปาร์ครังสิตเพื่อเดินทางต่อไปที่พักที่ปทุมธานี  จวนจะถึงเป้าหมายแล้ว ป้าจุ๋มก็โทรมาหา อาสาจะมารับ แต่ฉันว่ามันดึก จึงตอบว่าไม่ต้องดีกว่า

เมื่อรถวิ่งมาถึงและจอดหน้าฟิวเจอร์ปาร์คแล้ว น้องๆที่นั่งกันข้างหน้ายังนั่งเฉยกันอยู่ค่ะ  ฉันตามเขียวให้ออกเดิน และบอกลาลุงแฮนดี้  แล้วมาสะกิดน้องๆที่นั่งข้างหน้าว่าถึงจุดหมายแล้วค่ะ  น้องๆบอกว่าไม่รู้จักเลยพากันนั่งเฉย ดีนะที่รถมันจอดนานให้คนได้ระบายลง 

ลงไปจากรถได้สักครู่ ลุงมาโบกมือเรียก  อ้าว นี่ฉันนะเผลอหยิบของที่ลุงฝากไว้ติดตัวลงมาด้วยนี่   คืนของกลับให้ลุง แล้วรถก็พาลุงจากไป 

เราเรียกรถไปส่งเจ้ากรรมค่ะ โชเฟอร์บอกว่าช่วยบอกทางหน่อยที่ๆจะไปไม่รู้จัก 

ด้วยว่าดึกแล้ว ไม่ควรจะโอ้เอ้ศาลาราย  ฉันเลยตัดใจตกลงเช่ารถคันนี้นั่งไป

ระหว่างช่วยกันขนของใส่รถ  โชเฟอร์ประจำรถนั่งเฉยแฮะ  ใจตอนนั้นบอกตัวเองว่า สงสัยโชเฟอร์นี่เป็นคนอีสาน 

ระหว่างทางฉันถามโชเฟอร์เป็นคนที่ไหน  นี่ถ้าซื้อหวยฉันกินรวบเจ้ามือแน่ ค่ะ คำตอบเขาคือ ผมอยู่อีสานครับ ย้ายมาอยู่กรุงเทพฯนานแล้วครับ  แต่ไม่ใคร่คุ้นทางแถวปทุมธานีครับ

รถขับพาไปแล้วไปหลงเส้นถนน เส้นหนึ่ง  ทำให้ต้องย้อนออกมาตั้งต้นใหม่ ในที่สุดเราก็ถึงที่พักค่ะ  เข้าไปที่พักได้ก็แยกย้ายกันจับคู่นอน  เขียวกับฉันนอนด้วยกัน  

ก่อนนอนคืนนั้น เขียวทำการบ้านให้เห็นแบบอย่าง  เธอบันทึกไดอารี่ประจำวันค่ะ ฉันเปิดทีวีดูเจอะรายการโทรทัศน์คุณสรยุทธสัมภาษณ์ชายต่างชาติคนหนึ่งอยู่พอดี 

ชายคนนี้เป็นตัวอย่าง พ่อและเป็นสามีที่ดีมากๆ  รายการขอสัมภาษณ์เพราะประสบการณ์ชีวิตเขาไม่เบา 

เขามีลูกพิการ เขาต่อสู้จนเธอเดินได้ตั้งแต่เริ่มหัดเดิน  

เขารักภรรยามาก  คอยเป็นคนหลักเยียวยาใจ จนภรรยาฟื้นใจแข็งแรงมาช่วยดูแลลูกได้  

เขาเป็นคนสุภาพและยิ่งใหญ่มากๆค่ะ  เขาชื่อมิสเตอร์ลี เป็นคนสิงคโปร์ที่มาอยู่ในเมืองไทยค่ะ

ตื่นกันตอนเช้าขนของกันไปอีกรอบใหญ่  ถึงดอนเมืองรอขึ้นเครื่องกลับกระบี่กัน  บินกลับมาถึงกระบี่เวลา 11 โมงกว่าค่ะ  ตอนกลับมานั้นได้รถร.พ.ไปรับ รถแยกย้ายไปส่งแต่ละคนให้กลับถึงบ้าน  กลับกันมาได้ทันกินข้าวเที่ยงกับครอบครัวพอดี   แล้วฉันกับเจี๊ยบที่บึ่งเข้าร.พ.ทำงานต่อ  ตกค่ำจึงมาแจ้งพ่อครูผ่านG2Kว่า ทีมหมอเจ๊ถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว พ่อครูไม่ต้องห่วง 

 

หมายเลขบันทึก: 186894เขียนเมื่อ 8 มิถุนายน 2008 16:50 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 19:08 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (5)

โอ้ ทรหดกันจริงๆ ถ้าเป็นหนูต้องเดี้ยงแน่นอน นี่ขนาดมีราชรถบริการรับส่ง ไม่ต้องทำอะไรยังแอบเหนื่อย ระยะเดินทางก็สั้นกว่าพี่หมอเจ๊มาก ต้องอึดและมีใจของจริงค่ะแบบนี้ หนูเป็นพวกไม่ชอบเดินทางลำบาก คือถ้าต้องหลายทอดหลายต่อนี่ต้องรวบรวมกำลังใจกันนานโขอยู่ : )

สวัสดีค่ะ อ.หมอเจ๊

  • เล่นเอาเหนื่อยแทนเลยค่ะ
  • แต่อิจฉาจัง มีคนเป็นห่วงเยอะแยะเลย
  • สรุปแล้ว ...คนอิสาน ....น่ารักนะคะ
  • รักษาสุขภาพ นะคะ

มาลุ้นหมอเจ๊ จากบันทึกก่อนหน้าครับ

ถึงกระบี่โดยปลอดภัย ดีใจด้วยครับ

*** แวะมาเยี่ยมค่ะ

*** ทรหดจริงๆ ค่ะ แต่สุขใจ ก็แสนคุ้ม หายเหนือยใช่ไหมค่ะ

*** นอนหลับฝันดีค่ะ

  • ขอบคุณทุกคนที่แวะมาให้กำลังใจค่ะ
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท