ทำงานเอาหน้ากับตัวอย่างดีๆจากหนังสือ 2 เล่ม
สังคมทุกวันนี้เปลี่ยนไปมาก หลายคนทำงานเพียงเพื่อเอาหน้าตา ทุกประโยคที่พรั่งพรู ปนด้วยคำโอ้อวด เหนือจริง พฤติกรรมการแสดงออก หวังแต่เพียงโฆษณาชวนเชื่อ เป็นอย่างที่เห็นหรือไม่ ความจริงความเท็จ ผิดชอบ ชั่วดี ไม่รู้กันแล้ว...หรือ รู้ทั้งรู้
การทำงานเพียงเพื่อเอาหน้าตา มุ่งแต่ให้เห็นว่าทำ ทั้งที่ไม่เคยใส่ใจเนื้อแท้ของงาน พิธีเปิด-พิธีปิดต้องอลังการไว้ก่อน เสียเท่าไหร่ไม่ว่า เล็กกว่านี้ได้อย่างไร...ขายหน้าเขาแย่ จุดมุ่งหมายสำคัญ ผลสัมฤทธิ์จะเกิดขึ้นจริงหรือไม่ ว่ากันทีหลัง
บางคนบอก ก็ไม่เห็นเป็นไร แล้วแต่สิ ขอให้ทำเถอะ... ถ้าคิดเท่านี้ ก็คงได้ แต่ถ้าคิดต่อไป
การทำให้คนอื่นเห็นว่าทำแล้ว ทำมากกว่าใคร เป้าหมายสุดท้ายน่าจะเป็นสิ่งตอบแทนหรือบำเหน็จรางวัล ถ้าไม่หวัง...คงไม่เอาหน้า ฉะนั้น การทำเพียงเพื่อเอาหน้าตา จึงเป็นพฤติกรรมเพื่อมุ่งแต่ตัวเอง ไม่ใส่ใจจุดมุ่งหมายของงาน ทั้งๆที่เป็นความเจริญของชาติบ้านเมือง
เมื่อการทำงานไม่ได้มุ่งผลของงาน งานนั้นจะเกิดประสิทธิภาพสูงสุดได้อย่างไร ทำเอาหน้าตาก็จะได้เพียงหน้าตา ผลของงานเป็นเรื่องรองที่จะได้ ยิ่งไปกว่านั้น อาจเป็นการทำงานที่ไม่ได้งานเลยด้วยซ้ำ ถ้าสังเกตและพิจารณาให้ดี บางเรื่องเราเฝ้าทำกันอย่างซ้ำซาก ปีแล้วปีเล่า เสียงบประมาณไม่รู้เท่าไหร่ ไม่สำเร็จเสียที
เมื่อสัก 3-4 เดือนที่แล้ว เพื่อนรักคนหนึ่งนำหนังสือมาให้อ่านเป็นปกติ ประทับใจมากกับสองเล่ม ที่สำคัญเกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการทำงานเพียงเพื่อเอาหน้าตา ตามที่กล่าวมา
หนังสือเล่มหนึ่ง “รอยพระยุคลบาท” เขียนโดย พล.ต.อ.วสิษฐ เดชกุญชร เนื้อหาเป็นการเล่าเรื่องเกี่ยวกับพระราชกรณียกิจที่ทรงปฏิบัติต่อเนื่องและสม่ำเสมอ ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ เพราะครั้งหนึ่งผู้เขียน เคยมีหน้าที่ถวายความปลอดภัย ในตำแหน่งนายตำรวจราชสำนักประจำ เป็นเวลานานเกือบ 12 ปี
บางตอนจากหนังสือเล่มนี้เล่าว่า พระเจ้าอยู่หัวได้พระราชทานพระเครื่อง “สมเด็จจิตรลดา” หรือ พระ “กำลังของแผ่นดิน” ที่พระเจ้าอยู่หัวทรงสร้างเองให้แก่ผู้เขียน และพระราชทานพระบรมราโชวาทว่า พระที่พระราชทานนั้น ก่อนจะเอาไปให้ปิดทองเสียก่อน แต่ให้ปิดเฉพาะข้างหลังพระเท่านั้น พร้อมพระราชทานพระบรมราชาธิบายด้วยว่า ที่ให้ปิดทองหลังพระก็เพื่อจะได้เตือนตัวเองว่า การทำความดีไม่จำเป็นต้องอวดใครหรือประกาศให้ใครรู้ ให้ทำหน้าที่เพื่อหน้าที่ และถือว่าความสำเร็จในการทำหน้าที่เป็นบำเหน็จรางวัลที่สมบูรณ์แล้ว
ระหว่างนั้น ชีวิตราชการของผู้เขียนในกรมตำรวจ มีอุปสรรคปัญหาบางประการ เกิดความน้อยเนื้อต่ำใจ ที่ได้ปฏิบัติหน้าที่ด้วยความตั้งใจ ยากลำบาก เผชิญอันตรายนานาชนิด บางครั้งแทบถึงชีวิต แต่กรมตำรวจมิได้ตอบแทนด้วยบำเหน็จใดๆ
เมื่อมีโอกาสได้เข้าเฝ้าฯอีกครั้ง จึงกราบบังคมทูลขอพระราชทานพระบรมราชานุญาตปิดทองหน้าพระที่ได้รับพระราชทานไป พระเจ้าอยู่หัวตรัสถามเหตุผลที่ขอปิดทองหน้าพระ ผู้เขียนกราบบังคมทูลตอบไปว่า นับตั้งแต่ได้พระราชทานพระสมเด็จจิตรลดาไปห้อยคอแล้ว ต้องทำงานหนักและเหนื่อยเป็นที่สุด เกือบได้รับอันตรายร้ายแรงก็หลายครั้ง มิหนำซ้ำกรมตำรวจยังไม่ให้เงินเดือนขึ้นแม้แต่บาทเดียว
พระเจ้าอยู่หัวทรงแย้มพระสรวล(ยิ้ม) ก่อนที่จะมีพระราชดำรัสตอบด้วยพระสุรเสียงที่ส่อพระเมตตาและพระกรุณาว่า ปิดทองไปข้างหลังพระเรื่อยๆ แล้วทองจะล้นออกมาที่หน้าพระเอง ผู้เขียน กล่าวว่า กระแสพระราชดำรัสในครั้งนั้น เหมือนพระบรมราชโองการ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ก็ตั้งใจทำหน้าที่ทุกอย่างที่ได้รับมอบหมาย อย่างเต็มความสามารถ โดยไม่นึกถึงบำเหน็จรางวัลที่จะได้เป็นการตอบแทน แต่ถือเอาความสำเร็จของการทำหน้าที่เป็นรางวัล ตามกระแสพระบรมราโชวาท
หนังสืออีกเล่มหนึ่ง “เภสัชกรยิปซี” เป็นบันทึกชีวิตจริงของ ดร.กฤษณา ไกรสินธุ์ หญิงไทยคนหนึ่ง ซึ่งนอกจากจะเป็นคนเก่งแล้ว ยังเป็นคนดีอีกด้วย เธอเป็นผู้เสียสละ เพื่อมวลมนุษยชาติอย่างใหญ่หลวง จนเป็นที่ยอมรับจากองค์กรต่างๆ รวมถึงมีผู้นำชีวิตของเธอไปสร้างเป็นละครบรอดเวย์ อย่างที่ผู้หญิงน้อยคนนักจะได้รับการยอมรับจากสังคมโลก
เธอเกิดที่เกาะสมุย จังหวัดสุราษฎร์ธานี เรียนจบปริญญาตรีทางด้านเภสัชศาสตร์ จากมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ปริญญาโทที่มหาวิทยาลัยสแตรทไคล(Strathclyde) และปริญญาเอกที่มหาวิทยาลัยบาธ(Bath) สหราชอาณาจักร เธอเล่าว่า เธอเรียนเพื่อรู้ ไม่ได้คิดถึงปริญญา เธอจึงไม่เคยไปรับปริญญาอะไรทั้งสิ้น ไม่ว่าจะตรี โท หรือ เอก ทุกปริญญาบัตรส่งมาทางไปรษณีย์ แต่ในที่สุด เธอก็ต้องกลับไปรับปริญญา จากทุกสถาบันที่เคยเรียนมาจนได้ เพราะต่างมอบปริญญากิตติมศักดิ์ให้
เธอสละความสุข และผลประโยชน์ส่วนตัว ออกเดินทางไปช่วยเหลือ ผู้ซึ่งประสบกับโรคร้ายแรง ไม่มีกำลังที่จะรักษาตัว เธอร่วมคิดค้นยาต้านเอดส์ ทำให้ผู้ป่วยมียารักษา คุณภาพดี ราคาถูกกว่าท้องตลาดมากถึง 5-20 เท่า นอกจากนั้น เธอยังได้เดินทางไปถ่ายทอดเทคโนโลยีการผลิตยาต้านเอดส์และมาลาเรีย ให้กับประเทศกำลังพัฒนาและด้อยพัฒนาทั้งหลาย โดยเฉพาะในแถบทวีปแอฟริกา
ตอนเป็นเด็กเธอชอบฟังคุณยายสั่งสอน เล่านิทานให้ฟัง ประโยคหนึ่งซึ่งไม่เคยลืม “เราต้องรู้จักแบ่งปันช่วยเหลือผู้อื่น ถ้าเรามีโอกาส ในโลกนี้ยังมีคนจน คนด้อยโอกาสอยู่เยอะ หากวันใด ลูกอยู่ในสถานะที่จะช่วยเขาได้ อย่าปล่อยให้โอกาสนั้นสูญเสียไป”
เธอทำงานครั้งแรกในตำแหน่งหัวหน้าภาควิชาเภสัชเคมี คณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ เพียง 2 ปี ก็ลาออกมาเข้าทำงานที่องค์การเภสัชกรรม แล้วก็ทำให้ประเทศไทยเป็นประเทศแรกของโลก ที่สามารถผลิตยาต้านเอดส์ตัวแรก คือ ซิโดวูดีน(Zidovudine) หรือ เอแซดที(AZT) ได้ในปี พ.ศ.2538 ต่อจากนั้น(พ.ศ. 2545)เธอก็สามารถผลิตยาต้านเอดส์ออกสู่ท้องตลาดได้อีกตัวหนึ่ง เป็นสูตรผสมของยา 3 ตัวในเม็ดเดียวกันชื่อ จีพีโอเวียร์(GPO-VIR) ทำให้องค์การเภสัชกรรมของประเทศไทยมีชื่อเสียงไปทั่วโลก เพราะเป็นประเทศแรกที่ค้นพบสูตรยาดังกล่าว
เธอมีความคิดอยากไปถ่ายทอดเทคโนโลยีทางการผลิตยาต้านเอดส์ให้ประเทศอื่นบ้าง โดยเฉพาะในทวีปแอฟริกา ซึ่งมีผู้ป่วยเอดส์มากกว่า 90 % จึงเขียนโครงการถ่ายทอดเทคโนโลยีการผลิตยาต้านเอดส์ให้กับ 5 ประเทศ ได้แก่ ไนจีเรีย แคเมอรูน กานา ซิมบับเว และยูกันดา และด้วยการประสานงานกับเจ้าหน้าที่องค์การอนามัยโลกภาคพื้นแอฟริกา(AFRO) จึงได้รับเชิญไปที่สำนักงาน ขณะนั้นตั้งอยู่ที่ประเทศซิมบับเว เพื่อให้ไปดูว่าเธอสามารถช่วยเหลือประเทศไหนได้บ้าง
ขณะเดียวกัน อดีตรัฐมนตรีสาธารณสุขของไทย ได้กล่าวในที่ประชุมองค์การอนามัยโลก ที่เมืองเจนีวา ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ว่า ประเทศไทยยินดีจะช่วยเหลือ 5 ประเทศในทวีปแอฟริกาในเรื่องการถ่ายทอดเทคโนโลยีการผลิตยาต้านเอดส์ พอเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ทั่วโลกต่างชื่นชมว่าประเทศไทยใจดีมาก
แต่พอรัฐมนตรีกลับถึงประเทศไทย ได้เรียกประชุมผู้เกี่ยวข้อง เธอถูกถามทันทีว่า เราจะได้อะไร จากการช่วยเหลือครั้งนี้ เธอตอบว่า ไม่ได้อะไรเลย เป็นเรื่องมนุษยธรรม เพียงช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เธอแปลกใจว่า คำตอบดังกล่าว ไม่ได้ทำให้คนเหล่านั้นเข้าใจเลยว่า เวลาจะทำอะไร ทำไมต้องหวังผลจากการกระทำ ทำไมต้องคิดว่าจะเสียอะไร หรือจะได้อะไร
เธอไม่เคยคิดว่า “การให้” จะต้องแลกกับ “การได้รับ”
หลังจากนั้นเธอลาออกจากองค์การเภสัชกรรม เพื่อเดินทางไปช่วยเหลือทวีปแอฟริกาอย่างเต็มตัว ไม่มีใครเห็นด้วยกับการตัดสินใจของเธอ รัฐมนตรีเรียกไปพบ แต่ไม่ว่าจะยื่นข้อเสนอให้มาเป็นที่ปรึกษาองค์การเภสัชกรรม นำยาขององค์การเภสัชกรรมไปขายที่แอฟริกา แทนการถ่ายทอดเทคโนโลยี เธอตอบปฏิเสธทั้งหมด
ในที่สุด...ผลงานของเธอก็ได้รางวัล ได้รับการประกาศเกียรติคุณยกย่องจากสถาบันต่างๆ ในระดับโลกมากมาย
อ่านหนังสือ 2 เล่มนี้แล้ว มีความสุข รวมทั้งน่าจะเป็นตัวอย่างในการทำงานที่ดี ให้กับตัวเองและหลายๆคนได้
หนังสืออ้างอิง
- วสิษฐ เดชกุญชร, พล.ต.อ. รอยพระยุคลบาท. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ : มติชน, 2549.
- กฤษณา ไกรสินธุ์. เภสัชกรยิปซี. กรุงเทพฯ : ลิปส์ พับลิชชิ่ง, 2550.
ความเห็น (9)
วันนี้วันสูบบุหรี่โลก
ขอบคุณ..คุณประจักษ์ หน้าตาดี ครับ
สวัสดีค่ะคุณครูธนิตย์...
หนังสือดี เพื่อนดี เพลงเนื้อหาดีๆ...สามารถชุบชูใจ
ในยามอ่อนล้าได้ดีนะคะ...ประทับใจก็บันทึกไว้ เช่นบันทึก๑,๐๐๐ ปี
เล่มนี้อิ...ทราบว่าชอบคาราวานในบันทึกเล่มนี้เพียบเลยค่ะ
(ออกจากป่าใหม่ๆ...ที่หอประชุมใหญ่ธรรมศาสตร์.ก็พันธุ์แท้คนหนึ่งค่ะ)
"คำคิด"รายทางที่คว้ามาเก็บไว้ในบันทึก.อ่านยามใดก็ยิ้มได้เหมือนกันนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
- โอ!ได้เพื่อนที่ชอบคาราวานอีกแล้ว เมื่อสมัยเรียนตะลุยอ่านชีวิตของพวกเขาครับ อ่านเรื่องสั้นของสุรชัย..ชอบแทบทุกเพลง ชอบความหมาย ชอบภาษาที่สละสลวย งดงาม
- ชอบคนนอกคอก เพราะคิดว่าคล้ายตัวเองมาก "ไม่มีแหวน นาฬิกา มีแต่กำไลถูกๆ สิ่งที่ฉันพันผูก ก็คือ ลูกของฉัน"
- ชอบข้างถนนเพราะเมื่อก่อนฝันจะได้ตะลอนๆไปทั่วอย่างนี้ "โบกรถท่องไปใต้ฟ้าไทยแลนด์ๆ ห้อยแขวนอยู่ตามประตูรถไฟ"
- ถ้าจำไม่ผิด คืนรังเล่นครั้งแรกที่นี่..หอประชุมฯธรรมศาสตร์(คอนเสริตฟอร์ยูนิเซพ)หลังจากออกป่ามาใหม่ๆ
- เห็นอ.กู้เกียรติชอบดีใจมาหนแล้ว พอรู้ว่าอ.จอมใจก็แฟนพันธุ์แท้อีกคนหนึ่ง..ดีใจอีกแล้วครับ
- ขอบคุณอ.จอมใจครับ
สวัสดีค่ะ คุณครูธนิตย์
- เข้ามาเรียนรู้เรื่องราวดีดี
- จากการกระทำและคำพูดของคนดีดี
- หวังใจ่จะได้ซึมซับความเป็นคนดีดีให้เพิ่มมากขึ้นในตนเองค่ะ
ขอบคุณสำหรับบันทึกยอดเยี่ยมบันทึกนี้ค่ะ
- อ่านหนังสือสองเล่มนี้ ในเวลาไล่เลี่ยกันพอดี แนวคิดเดียวกันเสียด้วย เลยเอามาบันทึกไว้เตือนสติ ซึ่งมักจะฟุ้งซ่านอยู่บ่อยๆว่า..อย่าทำงานแค่เอาหน้า
- ขอบคุณครูแป๋มมากครับ
...
"....ชีวิตจิตใจฝันใฝ่ดิ้นรน เกิดมาเป็นคนไม่ควรอับจนดักดาน..."น้าหงา.
"...Life is tough Aim high and find the way to reach your dream..."มั่วๆอิอิ
สวัสดีค่ะคุณครูธนิตย์..."บ้านเคยอยู่ อู่เคยนอน..."ที่น้าหงาร้อง ดิฉันจะร้องเสมอ
ยามไกลบ้าน...หนังสือดี เพื่อนดี เพลงดี...แม้ในยามพ่ายแพ้ยังมีสุขได้นะคะ
ขอบคุณมากนะคะ
- บ้านเคยอยู่ อู่เคยนอน เมื่อจะจากจรไม่รู้วันย้อนกลับมา ลูกผู้ชาย หลั่งน้ำตา ต่างถ้อยวาจา แห่งการอำลา..เคหาเคยนอน
- แม่เคยนั่ง อยู่กลางนอกชาน พ่อเล่านิทาน และเคยขับขานบทกลอน น้องยังซุกตัวหนุนตักแม่นอน คือภาพอันสุนทรแห่งความอาวรณ์..ก่อนการจากลา
- บ้านคงเศร้า เงียบเหงาวังเวง ไม่มีบทเพลงอันอบอุ่นเลอค่า วันนี้วันเศร้าต้องกล่าวคำอำลา ไม่นานจากนี้วันหน้า..จะกลับบ้าน
- ชีวิตจิตใจ ฝันใฝ่ดิ้นรน เกิดมาเป็นคนไม่ควรอับจนดักดาน มีเพลงลา แต่ตั้งใจว่าไม่นาน จะมีบทเพลงชื่นบาน ต้อนรับการคืนเรือน
- มีเพลงลา แต่ตั้งใจว่าไม่นาน จะมีบทเพลงชื่นบาน ต้อนรับการคืนเรือน
ไปค้นเนื้อเต็มๆ มาจากกูเกิ้ล ชอบเช่นกันครับ นึกถึงช่วงบรรจุเป็นครูใหม่ๆที่โนนสังวิทยาคาร หนองบัวลำภู(เมื่อก่อนอุดร)..ขอบคุณอ.จอมใจครับ
สวัสดีค่ะคุณครู...
ความจริงดิฉันอยากเก่งและมีโอกาสเหมือน
ท่านดร.กฤษณา ไกรสินธุ์ “เภสัชกรยิปซี”มากๆ
เคยชมสารคดีท่านค่ะ"วิเศษ"ที่สุดผู้หญิงอะไรดีแสนดี
ขอบคุณเนื้อเพลงนะคะ... แฟนคาราวานเหมือนกัน
http://gotoknow.org/blog/kidhot/223276