เมื่อวานนี้เกิดคำถามหนึ่งขึ้นมาในใจนั่นคือ ครู-อาจารย์เช่นใดที่ศิษย์ไม่มีวันลืม...
ในปัจจุบันพัฒนาการวิชาการด้านศึกษาศาสตร์ก้าวหน้ามากและครู-อาจารย์รุ่นใหม่ก็เรียนกันมากขึ้น เรียนสูงขึ้น ปริญญาโท และปริญญาเอกมีผลงานทางวิชาการใหม่ๆมากมาย มีการแต่งตำรับตำราออกมาอย่างต่อเนื่อง ได้รับตำแหน่งทางวิชาการผู้เชี่ยวชาญ ผู้ชำนาญการ ผู้ช่วย รองและศาสตราจารย์ ซึ่งนับเป็นความภาคภูมิใจอย่างน้อยที่สุดคนที่เคยเป็นครูเล็กๆคนหนึ่งอย่างผม
อย่างไรก็ตามสิ่งหนึ่งที่กำลังเกิดขึ้นและอาจจะเกิดขึ้นต่อเนื่องไปอีกหลังจากนี้นั่นก็คือ
ครู-อาจารย์เหล่านั้นถูกลืมเลือนและไม่เป็นที่จดจำในดวงใจของเหล่าศิษย์ทั้งหลาย เมื่อเรียนหรือศึกษาจบหลักสูตรก็เป็นอันจบความสัมพันธ์ฉันท์ศิษย์-ครู-อาจารย์
แปลกดีที่คุณวุฒิที่สูงขึ้นและกว้างขวางขึ้นของครู-อาจารย์กลับไม่ได้ส่งผลต่อสัมพันธภาพที่ลึกซึ่งตรึงใจในระหว่างกัน
ในขณะที่ครู-อาจารย์รุ่นเก่าก่อนคุณวุฒิแม้ไม่สูงมากนักแต่กลับเป็นที่จดจำรำลึกของเหล่าศิษย์เสมอมามิเลือน
บันทึกนี้ ผมบันทึกเพียงเพื่อได้บันทึกความคิดที่เข้าไปปะทุในใจ มิได้คาดหวังคำตอบและเหตุผลใดของมัน แต่หากจะมีท่านใดจะกรุณาถอดบทเรียนบันทึกบอกเล่าเก้าสิบแก่ครอบครัวโกทูโนก็ไม่ขัดข้องและขอขอบคุณล่วงหน้ามา ณ ที่นี้ครับ
สวัสดีครับ ท่านอาจารย์ อาลัม
ขออนุญาต ลปรร ในประเด็นที่ว่า "ครู-อาจารย์ท่านใดที่ศิษย์ไม่มีวันลืม"
1. เอาใจใส่ศิษย์เป็นรายบุคคล
2. ให้การยอมรับศิษย์ทุกคน ไม่ว่าจะโง่ หรือ ฉลาด
ขอ 2 ประเด็นก่อนครับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับอาจารย์ อาจเป็นความเห็นเฉพาะผมน่ะครับ ครูที่ผมไม่ลืม ขอยกเฉพาะด้านบวกน่ะครับ ครูที่ลูกศิษย์ไม่ลืมคือ ครูที่มีความเมตตา มีภูมิรู้ มีการพัฒนาตนเองตลอดเวลา มีศิลปในการสอน เข้าใจความแตกต่างของเด็ก และเป็นที่ปรึกษาได้
สวัสดีค่ะ อาจารย์
หนูเชื่อว่าลูกศิษย์ไม่ลืมอาจารย์ค่ะ เพียงแต่มันขึ้นอยู่กับเวลาเพราะบางคนเรียนจบ อยากไปเยี่ยมอาจารย์แต่ก็ลางานไม่ได้
แต่ลึกๆแล้วหนูเชื่อว่าลูกศิษย์ไม่ลืมอาจารย์ค่ะ
ด้วยความเคารพค่ะ
ขอบคุณมากครับท่าน ผอ.วิชชา
สวัสดีครับ อาจารย์อาลัม