สิ่งที่ได้กับสิ่งที่รู้

มึนงง

วันนี้ทั้งวันเวลาของการทำงานเริ่มเคลื่อนที่เมื่อเวลาแปดโมงครึ่ง วันนี้เป็นวันอังคารวันทำงานแรกของสัปดาห์หลังจากหยุดติดต่อกันมา 3 วัน ไปตลาดนัดดีกว่า  ซื้อขนม ผลไม้ กับข้าวเตรียมเอาไว้ให้คุณยายคนสวยประจำสถานีอนามัย เพื่อที่จะได้ทำอาหารกินกันในตอนเที่ยง เทศกาลตรวจรักษาคนไข้เริ่มตั้งแต่ยังไม่แปดโมงเลย อิอิ วิ่งวุ่นวายพูดคุยกันถึงเรื่องวันหยุดที่ผ่านมา ใคร ทำอะไร ที่ไหน อย่างไร ถูกเก็บเกี่ยวเข้ามาในสมองอย่างหลั่งไหล อืม ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านนี่หว่า เรา  เวลาประมาณเก้าโมงกว่า เสียงมือถือดังเข้ามา เราลืมงานอะไรไปรึป่าววันนี้ ซวยแล้ว วันนี้มีการอบรมเชิงปฏิบัติการทำอะไรนะ  ออ เวปบล็อกนี่หว่า แย่แล้ว เราลืมไปเลย กระวีกระวาดตาเหลือกกับพี่พยาบาลอีกคนเดินทางไปศูนย์พัมนาฝีมือแรงงาน เลยตัวเมืองชุมพรไปอีกหน่อยไปถึงก็ สิบเอ็ดโมงแล้วคร้าบพี่น้อง คนนั่งกันเต็มไปหมดเลย อายจังแฮะ เค้ายังไม่เริ่มกันนี่หว่า อือ หรือว่าเค้ารอๆเราอยู่เนี้ยะ  เหอะๆๆ วันนี้มีคุณอำนวย (แมงปอ)เพื่อนร่วมรุ่น วท.บ. ของเราเองมาเป็นวิทยากร เรียนเรื่องเวปบล็อคเหรอ อืมๆจะเหมือน HI 5 ป่าวหว่า ช่วงเช้าเวลาหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านไป หุหุหุ ง่ายๆนี่หว่า เราทำตามทันหมดเยย หมูๆ หลังจากนั้นก็ทานข้าวเที่ยง อร่อยหรือเพราะหิวก็ไม่รู้ ทานหมดเลย  ตอนบ่ายก็เริ่มเรียนและ เอ เบลอๆอ่ะ จำอะไรไม่ค่อยได้เลย มึนๆ อะไรเนี้ยะ เป็นอะไรไป เชื่อมโยงวัตถุ  แทรกรูป แก้ไขข้อความ สุดๆเลยเรา มึนตื้บไปเลย จะห้าโมงแล้วน๊า เราจำอะไรไม่ได้แล้ว แน่ะยังมีสอนอนุทินอีก อืม จะอ้วกและ จำไม่ได้แล้วค้าบ ผ้มมึนไปหมดและ สิ่งที่ได้ในวันนี้กลับกลายเป็นสิ่งที่จะต้องรู้ไปในวันต่อไปอย่างหลีกหนีไม่ได้..............แต่ก็มิได้นำพา

[นายประจักษ์ ปานอินทร์]

[ยุทธพงษ์]

ความรู้สึกคล้ายๆกันเลย

[คนของกาลเวลา]

บ่ายๆใครๆก็เหมือนกัน ต่างก็นำพากันมิไหวแล้ว