บางครั้งการรักใครซักคน.....มันก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด
หลายครั้งที่คิดว่า
...........ทำไมไม่เป็นอย่างนั้น
...........ทำไมไม่เป็นอย่างนี้
ก็คงอาจเป็นเพราะเรามองในมุมของตัวเรามากเกินไป จนลืมที่จะมองในมุมของคนใกล้ตัวดูบ้าง
เริ่มแรก.....แต่งงาน..ทุกวันจะนั่งรอสามีกลับบ้าน
นั่งมองนาฬิกาเฝ้ารอ...และรอ ด้วยลักษณะอาชีพที่ไม่อาจกลับบ้านได้ตรงเวลา
สร้างความรู้สึกขุ่นมัวให้ตัวเราอย่างที่สุด......
เพราะฝ่ายหนึ่งนั่งรอ แบบนับเข็มวินาที อีกฝ่ายรักษากฏกติกาการทำงานอย่างเข้มแข็ง
นานวันเมื่อมีลูก เราก็เลยสนใจลูกมากขึ้น เฝ้ารอน้อยลง พยายามทำความเข้าใจ เข้าใจ และเข้าใจ
กลับมาตอบคำถามของหัวใจตัวเองอีกครั้ง....ว่าเราเข้าใจจริง หรือจำยอมกันแน่.......
ไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ
ตอนนี้หัวใจแข็งแรงดี ถึงแม้จะยังคงเฝ้ารอ.....และรอ อยู่เหมือนวันแรก
เป็นกำลังใจให้คนที่มีรัก ทะนุถนอมรักไว้
เพราะอาจไม่มีรักครั้งไหน ทดแทนได้อีกค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกความรู้สึกนะค่ะ
หลายต่อหลายคนบอกว่าตัวเราเองคิดมาก
ถ้าลองคิดน้อยๆ และรู้เท่าทัน อาจทำให้ดีขึ้น
พยายามทำทุกอย่างให้ดีขึ้น ดีขึ้นอยู่ค่ะ
+ เป็นแบบนี้เช่นกัน
+ แต่การรอของเราทรมานกว่า...
+ เพราะว่า...มันคือพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนใต้
+ ตอนเกิดเหตุการณ์ใหม่ๆ ...เครียดมาก...สำหรับการรอ
+ เมื่อผ่านไป 4 ปี ทุกอย่างต้องทำใจ
+ อะไรจะเกิดก็เกิด...ทุกอย่างมีเวลาของมัน
เมื่อความรักเข้มาเยือนทั้งสุขและทุกก็ตามมา
ความเข้าใจและเอาใจใส่ซึ่งกันและกันทำให้รักยืนนาน
มาเยี่ยม...
หมวกใครนะ...เปืยกฝนแล้วละ...ยังไม่มีใครเก็บหมวกเลยนะ..ฮิ ฮิ ฮิ