วิชาเลขที่โรงเรียนกับที่ร้านลูกชิ้นปิ้งไม่เหมือนกัน
ช่วงปิดเทอม ถ้าสังเกตร้านรวงต่างๆ เราจะเห็นพ่อแม่ดีๆ ที่ให้ความไว้วางใจลูกให้ช่วยงานของครอบครัว
เป็นการศึกษานอกระบบที่มีประสิทธิภาพที่สุด อยู่ในชีวิตจริง ใช้ได้จริงๆ เป็น active lerning
ปากซอยโรงเรียนเพลินพัฒนา มีร้านก๋วยเตี่ยวท่ีมีลูกชิ้นปิ้งอร่อยมาก
ที่ชาวเพลินอาศัยฝากท้องกันบ่อยๆ
มีเด็กหญิงน้อยผิวสีแทน สะพายกระเป๋าเล็กๆ คอยทำหน้าที่เก็บเงิน
(หนูจ๋า หนูตัวผอมนิดเดียว ตอนแรกป้านึกว่าเด็กมาขายทิชชู่
ตอนหลัง ได้สติ เออหนอ ภาพภายนอกทำให้ตัดสินใจไปถึงไหนๆ
สู้อ่านทฤษฎียู ฝึกห้อยแขวนการตัดสินใจ ฯ แต่มาตกม้าตายเอาที่หน้าปากซอยนี่เอง)
ผู้ใหญ่แสนดี (คงจะเป็นแม่) คอยเฝ้าดูอยู่ห่างๆ
เพื่อให้สิ่งที่มีค่าที่สุดคือโอกาสในการเรียนรู้และฝึกฝนตัวเอง
เด็กตัวเล็ก คิดราคาลูกชิ้นกับก๋วยเตี๋ยวรวดเร็ว บอกจำนวนเงินเสียงค่อยๆ แต่มั่นใจในคำตอบ
มือน้อยยกขึ้นพนมก่อนรับเงินแล้ววิ่งไปหลังร้านเพื่อไปเอาเงินทอนมาให้
หันไปสบตาแม่ที่เฝ้ามองลูกสาวตัวน้อย พร้อมรอยยิ้ม จึงลองคุยกับเด็กน้อยดู
ถามมาได้ความว่าเรียนอยู่ ป.4 ชอบวิชาเลขมากที่สุด
แต่ที่น่าคิดคือ หนูน้อยเล่าต่อโดยไม่ได้ถามว่า
"...แต่เลขที่โรงเรียนไม่เหมือนที่ร้านหรอกค่ะ"
"อ้าว...ไม่เหมือนกันยังไงเหรอ"
"ที่โรงเรียนมี คูณ มี หาร แต่ที่ร้านไม่มี"
"อ้าว...(อีก) แล้วที่ซื้อลูกชิ้นปิ้งสิบไม้นี่ คิดยังไงล่ะถ้าไม่คูณ (เออ...ป้าวิชั่นสั้นเสียอีก) "
"ไม่ต้องคูณ อันนี้บวก ก็ห้าไม้ห้าสิบ สิบไม้ก็ร้อยนึง"
"....เอ่่อ...งั้นเหรอ....ขอบใจนะ ป้าไปก่อนล่ะ"
เด็กน้อยยกมือไหว้อีกครั้ง แล้ววิ่งไปหาแม่
ป้างง เอ๋...เด็กคิดเลขแบบกระจาย แบบธรรมชาติ เลยนะเนี่ย ป้าเป็นผู้ใหญ่ยุคเก่าน่ะ ขอบใจที่สอน
ความเห็น (4)
อรุณสวัสดิ์ค่ะ
ถ้าเช่นนี้ เราควรต้องสอนอย่างไรดี
เด็กจึงจะเห็นว่าวิชาเลขที่ครูสอน นำมาใช้ขายลูกชิ้นได้
อาจจะต้องไปศึกษาวิธีคิดเลขแบบแม่ค้าแม่ขายดูค่ะ
เขามีวิธีคิดแบบลบด้วยการบวก (จากจำนวนร้อย/จำนวนเต็ม) เช่น
เวลาทอนเงิน เขาจะนับเงินทอนให้เต็มจำนวนธนบัตรที่เรายื่นให้
แทนการลบยอดซื้อจากจำนวนเงินของธนบัตรค่ะ
ครูส้มอ่อนเรื่องคิดเลขมากเลยค่ะ จึงได้ทึ่งวิธีการคิดเลขแบบนี้
และยิ่งทึงที่เด็กเล็กๆ ก็ทำได้ค่ะ
สารภาพว่าตัวเองไม่คิดหรอก รอแม่ค้าคิดดังๆให้ฟังน่ะค่ะ
เอ...หรือว่าเอาวิธีที่ขายลูกชิ้น ไปสอนเด็ก จะง่ายกว่าสอนให้เด็กเอาวิธีในห้องเรียนไปใช้ขายลูกชิ้น?
ทุกวันนี้สิ่งที่เราสอนในโรงเรียน ในมหาวิทยาลัย จะออกห่างการดำรงชีวิตเข้าไปทุกที
อ.วรภัทร์ (ภู่เจริญ) พูดอยู่เสมอว่า ถ้าน้ำท่วมโลก พวก ดร. / วิศวะ จะอดตายกันหมดค่ะ