อโรคยา ปรมา ลาภา

         ขณะที่สบายดีเรามักจะนึกไม่ถึงว่า ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐได้อย่างไร

         ผมกลับจากอเมริกา ตอนนี้หายจากการเป็นหวัด (ไอมาก แต่ไม่มีไข้) แล้ว แต่ข้อมือขวาที่ต้องใช้เขียนหนังสือยังมีปัญหาปวดมาก โดยเฉพาะเวลาเขียนหนังสือ

         ความจริงผมเริ่มรู้สึกเจ็บตรงข้อมือตั้งแต่ตอนเร่ง ๆ งานก่อนจะเดินทางไปแล้ว ความที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจึงไม่ได้ระวัง ขณะเดินทางเลยไปยกกระเป๋าหนัก ๆ ทั้งของตนเองและของเพื่อนร่วมทีม ขึ้น ๆ ลง ๆ รถบ้าง เครื่องบินบ้าง ตลอดเวลา กลับมาเลยอาการหนัก แทบจะเขียนอะไรไม่ได้ เรียกว่าต้องกัดฟันเขียนกันเลยทีเดียว

         ตอนแรก ๆ ก็ไม่รู้สึกกังวลอะไร คิดว่าเดี๋ยวก็หายไปเอง แต่พอนาน ๆ เข้าชักรู้สึกอึดอัด ขัดข้องใจกับตัวเองมาก เนื่องจากทำอะไรต่ออะไรได้ลำบาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ไม่สามารถเขียนหนังสือได้เหมือนเดิม แต่ก็ทำให้รู้สึกเห็นคุณค่าของนิ้วหัวแม่มือและข้อมือของตัวเองขึ้นมาอย่างมาก จึงคิดจะไปปรึกษาหมอ

         แต่พอฟังจากท่านอาจารย์ ดร.เสมอ ถาน้อย ที่ว่า ภรรยาท่านก็เคยเป็นและหมอได้ฉีด steroid เข้าที่ข้อมืออยู่พักหนึ่งจึงหาย ฟังดูแล้วไม่น่าสนุกเลย ทำให้ผมคิดหนัก ไม่กล้าไป จนบัดนี้

          ถึงจะไม่ได้เขียนบันทึกลง blog เพื่อ ลปรร. กับสมาชิกเหมือนเดิม แต่ก็ยังคงติดตามอ่านของทุกท่านทุกครั้งที่มีโอกาสครับ

         ขอให้ทุกท่านรักษาสุขภาพให้แข็งแรงเข้าไว้ครับ เป็นลาภอันประเสริฐจริง ๆ

         วิบูลย์  วัฒนาธร