บันทึกที่ 200 ... ชีวิตนี้เป็นของเรามิใช่หรือ ?


ทำไมต้องยอมจำนนต่อความรู้สึกที่มาครอบงำใจเราจนยอมแพ้ต่อโชคชะตาที่มี .. ผมพักร้อนบันทึก

เคยเขียนบันทึก เล่าประสบการณ์ 6 เดือน ใน Gotoknow.org ให้ฟัง  ... และให้ความตั้งใจว่า เขียนถึงบันทึกที่ 200 เมื่อใดก็จะหยุดเขียน ... คุณเบิร์ดได้ให้กำลังใจ และใช้วลีว่า "เป็นการพักร้อนบันทึก" ซึ่งผมก็รู้สึกดีกับวลีคำนี้ ... อาจจะเกิดจากความเหนื่อยล้ากับชีวิตของตัวเองที่มีชีวิตเพื่อการต่อสู้มาทั้งชีวิต ... มีปัญหาประเดประดังจนน่ารำคาญใจ ... พร้อมเมื่อไหร่จึงค่อยกลับมาเขียนอีกครั้ง ก็ถือเป็นสิ่งดี ... ผมหยุดเขียนมาหลายวันแล้ว เมื่อถึงบันทึกที่ 199 เอาการ "ฆ่าตัวตาย" มาเป็นเงื่อนไขของ "ความรัก"  ... หลัง ๆ หันกลับเขียนบันทึกสั้น ๆ กับ "อนุทิน" ที่กำลังได้รับความนิยมมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่สำหรับผม ความสุขไม่เกิดขึ้นที่ "อนุทิน" แต่กลับเกิดจาก "บันทึก" มากกว่า

 

จากบันทึกที่ 199 เอาการ "ฆ่าตัวตาย" มาเป็นเงื่อนไขของ "ความรัก"  ... ผมมองเห็นถึง การที่คน ๆ หนึ่งมองชีวิตตัวเองไร้ค่า พร้อมที่จะฆ่าตัวตายให้กับใครก็ไม่รู้ที่เพิ่งรู้จักกันประเดี๋ยวประด๋าว ตามข้อเท็จจริงที่ควรคิด อย่าไปมองว่า นี่คือเพศชายได้เปรียบ นี่คือเพศหญิงเสียเปรียบ ขอให้มองตรงกลาง ๆ ว่า ไม่ว่าเพศใด เป็นผู้ริเริ่มการฆ่าตัวตายก่อน ผู้นั้นเห็นสมควรต้องถูก "ประนาม" ในความคิดนั้น

 

ทั้งเรื่องการพักร้อนบันทึก และ เรื่องการฆ่าตัวตายประชดรักของใครหลายคน นั้น ... ได้รับคำตอบจากข้อเขียนหนึ่งของท่านชุติปัญโญ ว่า "ชีวิตเป็นของเรามิใช่หรือ ?"

จึงอยากปิดท้ายการเขียนบันทึกที่ 200 ด้วยข้อเขียนนี้ ...

 

***********************************************************************

 

ชีวิตของคนเราเกิดมาท่ามกลางความสงสัยที่แต่ละคนก็พยายามค้นหาคำตอบให้กับตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นความสงสัยในจุดเริ่มต้นของการเกิด กระทั่งเป็นเป้าหมายที่ชีวิตต้องการ ล้วนเป็นบ่อเกิดของคำถามในเรื่องราวของชีวิตทั้งสิ้น

ในขณะที่แสวงหาความต้องการให้กับชีวิตอยู่นั้น ทุกความคิดและการลงมือทำต่างมีความมุ่งหวังที่เต็มเปี่ยมว่าจะสามารถคว้าดึงสิ่งที่ปรารถนามาไว้ในครอบครองได้ เป็นความรู้สึกที่ช่วยต่อเติมการแสวงหาอย่างมีความหวัง ทว่าก็มีน้อยคนนักที่จะตอบได้ว่า สิ่งที่ค้นหานั้นสมบูรณ์แบบตามที่ใจต้องการแล้ว

 

แต่ในความเป็นชีวิตก็มีสิ่งดี ๆ ที่ซ่อนอยู่ในตัวเราทุกคน นั่นคือ "ความเป็นเจ้าชีวิตของตัวเอง" ทว่าความเป็นเจ้าชีวิตนั้นจะปรากฎได้ก็ต่อเมื่อเราค้นหาด้วยความเข้าใจ ไม่ว่าจะเป็นการตระหนักรู้ในวิถีของความรู้สึกในจิตใจ และการกระทำที่มีความดีงามเป็นคู่มือนำทาง

เพราะเมื่อมองกลับมาที่ชีวิตของคนเรา บางครั้งก็ไม่กล้าตอบว่า เราเข้าใจตัวเองดีแล้ว ทุกคำตอบที่ปรากฎล้วนเคลือบแฝงด้วยความสงสัย ถึงแม้จะพยายามแสวงหาความหมายที่ต้องการเพียงใด ก็ยังรู้สึกว่า ชีวิตตกอยู่ภายใต้ร่มเงาของความสงสัยอยู่ร่ำไป ยังค้นหาความเป็นอิสระให้กับตัวเองไม่เจอสักที

 

ไม่ว่าจะเป็นความคิดที่ถูกครอบงำจากผู้อื่น การกระทำที่ต้องลอกเลียนแบบผู้คนที่รายล้อม ก่อให้เกิดการตีความว่าที่รู้ได้เพราะเราเดินตามผู้อื่นและมีคนแสดงให้ดู ความมั่นใจที่ควรจะเกิดมีจึงดับวูปเป็นขณะ ๆ สิ่งที่ได้มาจึงแฝงไว้ด้วยความสงสัยเรื่อยมา

เมื่อความรู้สึกนึกคิดไม่ถูกปลุกให้ตื่นรู้ด้วยตัวเอง การกระทำที่ไม่มีจุดหมายปลายทาง จึงทำให้เราขาดความมั่นใจและหวาดหวั่นต่อคำตอบที่ควรจะทำให้กระจ่างชัดได้ในชีวิตนี้ เพราะไม่รู้ว่าชีวิตที่มีอยู่นี้เป็นไปเพื่ออะไร และใครกันเป็นผู้ลิขิตให้เกิดมา

 

"ชีวิตนี้เป็นของเรามิใช่หรือ ?"

 

จึงเป็นคำถามที่คนเราต้องตอบใจตัวเองให้ชัด ต้องเรียนรู้ว่าจะนำพานาวาชีวิตไปสู่หอคอยแห่งชัยชนะด้วยตัวเองอย่างไร เพราะถึงแม้ว่าเราจะได้ชีวิตจากต้นกำเนิดคือ พ่อและแม่ แต่สิ่งที่ไม่มีใครครอบงำกันได้ก็คือ จิตวิญญาณที่สามารถปลุกตัวรู้ให้ตื่นได้ในชีวิตของเรา

เพราะชีวิตนี้เป็นสมบัติที่เราได้มาครอบครองเป็นของตัวเองมากกว่าครึ่ง เราจึงสามารถปั้นแต่งให้เป็นอย่างที่ใจปรารถนาได้ สามารถกำหนดได้ว่า จะให้ชีวิตก้าวไปสู่วิถีที่คู่ควรสำหรับตัวเองอย่างไร จึงจะทำให้รู้สึกว่า ตัวเองมีค่าเพียงพอกับการเกิดมา นั่นต่างหากคือ อิสรภาพที่เราสามารถมอบให้แก่ชีวิตของเราเอง

 

พระพุทธองค์ ทรงรู้ว่า สาระของชีวิตอยู่ที่ไหน พระองค์จึงยอมสลัดความเป็นเจ้าชายเพื่อค้นหาวิธีการดับทุกข์ให้กับตัวเอง ยอมทนทุกข์ทรมานในการใช้ตัวเองเป็นห้องทดลองชีวิต ผ่านความทุกข์ยากแสนสาหัสกว่าจะได้คำตอบที่เป็นความสุขที่แท้จริง จนถูกเรียกขานในเวลาต่อมาว่า เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ในนามของพระพุทธเจ้า

 

หลวงพ่อพุทธทาส เรียนรู้ชีวิตและค้นพบตัวเองว่า ชีวิตนี้ไม่ได้เกิดมาเพื่อวนเวียนอยู่กับความรู้ในตำราและห้องสี่เหลี่ยมเท่านั้น จึงยอมสละชีวิตที่เหลืออยู่กลับบ้านเกิดที่สวนโมกขพลาราม จังหวัดสุราษฎร์ธานี แม้ในเบื้องต้นจะมีคนกล่าวหาว่า เป็นพระบ้า แต่สุดท้ายพุทธทาสภิกขุก็ปรากฎนามกระเดื่องก้องปฐพี

 

อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ เรียนรู้ว่า ตัวเองชอบคณิตศาสตร์เป็นชีวิตจิตใจ แม้ครั้งหนึ่งจะเคยถูกปรามาสว่า เป็นเด็กโง่ที่ไม่สามารถจะเอาดีได้ก็ตาม แต่ก็มุ่งมั่นที่จะค้นหาสิ่งที่ตัวเองรักอย่างสุขใจ ชีวิตการศึกษาต้องเร่ร่อนประหนึ่งนกน้อยที่ต้องร้างลาจากรังอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทว่าสุดท้ายโลกก็ต้องยอมจำนนในความเป็นอัจฉริยภาพในนามนักวิทยาศาสตร์เอกของโลก

 

มหาตมะ คานธี ผู้ถูกกล่าวหาว่า เป็นบุคคลที่ชอบทำตัวประชดโลก ด้วยการกลับคืนสู่วิถีชีวิตที่ติดดินแบบสามัญชน ขณะโอกาสจะก้าวไปสู่ดวงดาวที่เจิดจรัสกว่านั้นมีอยู่ แต่กลับเลือกที่จะอยู่กับดินและสู้ด้วยอหิงสธรรมคือ การไม่เบียดเบียน จนกระทั่งมหาประเทศแห่งอินเดียได้รับเอกราชคืน แม้ว่าเขาเองจะไม่มีโอกาสเชยชมอิสรภาพที่ได้มา แต่โลกต้องจารึกไว้ว่า เขาคือ มหาบุรุษผู้เกรียงไกร

 

บุคคลเหล่านี้แสดงให้เห็นว่า ชีวิตนี้เป็นสมบัติชิ้นเอกของตัวเราเอง เป็นชีวิตที่สามารถต่อยอดกำไรได้อย่างมหาศาล เป็นชีวิตที่ไม่ควรหยุดนิ่งและยอมจำนนต่อความคิดที่คอยมาครอบงำใจตน

 

แม้ชีวิตของเราจะได้รับการก่อกำเนิดจากพ่อแม่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เราสามารถต่อยอดต้นกล้าที่ได้รับมาเพื่อเป็นมรดกของชีวิตของท่าน นั่นคือ "การแสวงหาอิสรภาพให้กับชีวิตของตัวเอง" อิสรภาพที่หมายถึง ความหลุดพ้นจากระบความคิดเดิมที่ไม่ก่อให้เกิดปัญญา มิใช่ติดอยู่กับกรอบเดิมที่คนอื่นขีดเส้นไว้ให้ เพราะนั่นจะทำให้เราเป็นเพียงชีวิตที่ถูกตัดให้สวยงามแต่ไร้ซึ่งอิสระในการเติบโต

กระนั้นก็ดีเราก็มิได้ปฏิเสธว่า ชีวิตของเราไม่มีต้นกำเนิด แต่ต้นกำเนิดเองก็ต้องการเหล่ากอที่มีการพัฒนาเพื่อไปสู่เผ่าพันธุ์ที่ดีกว่าเดิมเสมอ ด้วยเหตุนี้ เราจึงเห็นต้นชีวิตผลักดันเหล่ากอของตนไปสู่สภาวะต่าง ๆ ตามที่กลุ่มชนของตนเข้าใจ

 

ส่งให้เรียนหนังสือในสถานศึกษาดี ๆ เพื่อยกระดับความรู้ ความสามารถที่มีอยู่ของเหล่ากอเดิมให้สูงขึ้น

หางานทำที่คิดว่า จะเชิดชูยศศักดิ์ให้กับบุตรหลาน เพื่อให้วงศ์ตระกูลได้ก้าวสู่ภาวะที่น่าหลงใหล

แสวงหาเนื้อคู่ที่คิดว่า เป็นเนื้อนาบุญให้ลูกของตน เพื่อให้เผ่าพันธุ์ถูกยกระดับสู่ความเป็นใหญ่ดั่งที่ใจปรารถนา

แสวงหาอำนาจที่ยิ่งใหญ่ เพื่อประกาศศักดาให้โลการู้ว่า เหล่ากอของฉันเป็นเช่นใด ฯลฯ

 

เมื่อมองชีวิตจากมิติที่เป็นอยู่นี้ ทำให้รู้ว่าทุกต้นเค้าเดิมของชีวิต ล้วนต้องการให้เหล่ากอของตนก้าวไปสู่การเติบโตที่ยิ่งใหญ่เสมอ แม้ว่าจะเป็นการต่อยอดในกรอบความคิดที่มาจากความเห็นส่วนตัวก็ตาม

แต่ในความเป็นจริงแล้ว เราสามารถต่อยอดให้ชีวิตก้าวไปสู่อิสรภาพที่เหนือกว่านั้นได้ โดยไม่ต้องอยู่ภายใต้การบีบคั้นจากความต้องการของใครคนหนึ่ง แต่เป็นการต่อยอดไปสู่การดับทุกข์ในชีวิต ซึ่งเป็นอิสรภาพที่สูงส่งในตัวเอง

 

เพราะชีวิตนี้เป็นสมบัติที่ล้ำค่าที่ได้มาจากการเกิด เราจึงควรต่อยอดด้วยสติปัญญาตามวิถีแห่งพระพุทธองค์ เพื่อก้าวไปสู่ความเป็นเจ้าชีวิตที่นำไปสู่การดับทุกข์ได้อย่างสิ้นเชิง นั่นคือ เป้าหมายที่คนเราควรจะก้าวไปให้ถึง

 

เพราะชีวิตนี้เป็นของเรามิใช่หรือ ?

ทำไมต้องยอมจำนนต่อความรู้สึกที่มาครอบงำใจเราจนยอมแพ้ต่อโชคชะตาที่มี

เพราะชีวิตนี้เป็นของเรามิใช่หรือ ?

ทำไมจึงไม่เลือกทางเดินที่ดีที่สุดสำหรับตัวเรา ?

 

นั่นเป็นคำตอบที่ต้องวินิจฉัยด้วยตัวและหัวใจของเราเอง

 

***********************************************************************

 

 "ชีวิตเป็นของเรามิใช่หรือ ?"  ... เป็นความงามของข้อเขียนทางธรรม ทำให้ได้ฉุกคิดเรื่องใด ๆ หลาย ๆ เรื่อง ... การต่อสู้เพิ่งเริ่มต้น ... ขอยึดมั่นในความดีต่อไป ... ขอใช้ความดีสู้กับมารผจญ ... จัดการชีวิตให้ผ่องแผ้ว สบายใจ ... แล้วผมจะกลับมา ...

ขอบคุณทุกท่านมาก ๆ ครับ ... ขอให้มีความสุขทุก ๆ ท่านครับ

บุญรักษา :)

 

แหล่งอ้างอิง

ชุติปัญโญ (นามแฝง). ความสุขที่หายไป ตามกลับคืนได้หรือยัง?. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ: ใยไหม, 2550.

หมายเลขบันทึก: 178152เขียนเมื่อ 22 เมษายน 2008 16:18 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:58 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (104)

ยินดีด้วยค่ะ กับบันทึกที่ 200

หลายคนมีศักยภาพในตัว แต่ไม่สามารถถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสือได้ แต่คุณวัสวัส มีทั้งศักยภาพ และ ความสามารถในการถ่ายทอดเลยนะคะ

สวัสดีครับอาจารย์

  • ตกลงจะเขียนต่อหรือเปล่าครับ
  • ผมลุ้นให้อาจารย์เขียนต่อจะรออ่านบันทึกดีๆครับ
  • เป็นกำลังใจให้อาจารย์
  • พระคุ้มครองครับ ;-)
  • หยุดเขียน?
  • แล้วคนที่รออ่านละ จะให้ทำยังไง?
  • จะให้รอ หรือจะให้หยุดโดยปริยาย?

สวัสดี อาจารย์ Wasawat Deemarn

ผมมาอ่านงานของอาจารย์ครับ ลองอ่าน เจ้าชายน้อย เกมชีวิตของเจ้าหนู

และโมโม่ ส่วนพ่อมดอ๊อด โจนาธาน นางนวล ลิฟวิงตัน ฉบับ ชาญวิทย์ เกษตรศิริ แปล อีกครั้ง ดีไหม ครับ เพื่อจะพบคำถามจากวรรณกรรม อาจเป็นได้ นะครับ

  • สวัสดีค่ะ
  • ชอบงานเขียนของอาจารย์นะคะ  แม้ว่าจะไม่ได้แสดงความคิดเห็นในทุกๆ บันทึก
  • มาส่งกำลังใจ  และรอคอยการกลับมานะคะ
  • ขอบคุณค่ะ

 

อยากบอกว่า ขอบคุณทุกท่านครับ

คุณ Gap , น้อง ณ เส้นขอบฟ้า , คุณ ครูข้างถนน , พ่อ ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์  , อาจารย์ วิช  และ พี่ jaewjingjing

ผมขอใช้เวลาอยู่กับตัวเองก่อนนะครับ สำหรับการเขียนบันทึก :)

  • ชีวิตเป็นของตัวเราเอง มิใช่หรือ?
  •  เมื่อพ่อ แม่ เป็นผู้ให้กำเนิดชีวิตของเราเอง
  • จงทำให้ชีวิตมีคุณค่า ให้มากที่สุด เลือกทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์ให้มากที่สุด
  • ก้าวเดินไป อย่างมั่นใจ ใส่ใจ รอบคอบ .....
  • อย่าทำร้ายตัวเอง ขอบคุณสำหรับแง่คิดดี ดี ค่ะ ....
  • ท่านอาจารย์จะไปไหน หรือคะ หรือจะหยุดที่ 200.หรือ...
  • จะมาอุ้มแกะ อิ อิ อิ (ขออภัยที่หักมุมฉับพลัน ค่ะ)

สวัสดีค่ะ

เป็นบันทึกที่มีค่าให้ข้อคิดมากค่ะ ไม่อยากให้พักร้อนไปไหนค่ะ รออ่านเรื่องของอาจารย์อยู่นะคะ

ขอบพระคุณ ท่าน ศน. อาจารย์ เอื้องแซะ และ พี่ Sasinanda  มาก ๆ ครับ :)

  • ครูค่ะ

  • หมอเจ๊ ชอบใจประโยคนี้ค่ะ

  • " เพราะชีวิตนี้เป็นสมบัติที่เราได้มาครอบครองเป็นของตัวเองมากกว่าครึ่ง เราจึงสามารถปั้นแต่งให้เป็นอย่างที่ใจปรารถนาได้ สามารถกำหนดได้ว่า จะให้ชีวิตก้าวไปสู่วิถีที่คู่ควรสำหรับตัวเองอย่างไร จึงจะทำให้รู้สึกว่า ตัวเองมีค่าเพียงพอกับการเกิดมา นั่นต่างหากคือ อิสรภาพที่เราสามารถมอบให้แก่ชีวิตของเราเอง"

  • ด้วยตัวเองก็พาชีวิตเดินทางมาอย่างนี้ ตั้งแต่ย่างเท้าออกจากสถาบันการศึกษา

  • และเคารพในความคิดของทุกคนที่เดินมาด้วยทิศทางที่คล้ายคลึงกันอย่างนี้

  • เมื่อเดินมาถึง ณ ปัจจุบัน หมอเจ๊มีประสบการณ์ว่า บางครั้งหมอเจ๊ต้องการเพื่อนรู้ใจร่วมในเรื่องของชีวิต 

  • บางครั้งหมอเจ๊ก็อยากอยู่กับตัวเองเพื่อตัดสินใจกับชีวิตตัวเอง 

  • และคำตอบแห่งการตัดสินใจมักได้มาเมื่ออยู่กับตัวเองเสมอมา  คงเป็นเพราะเหตุว่าชีวิตเป็นของเรา 

  • ซึ่งมีหลายคนก็ไม่ชอบ และมักกล่าวหาว่า อหังการเกินไป

  • ด้วยประโยคนี้ของครู 

  • "ชีวิตเป็นของเรามิใช่หรือ ?"  ... เป็นความงามของข้อเขียนทางธรรม ทำให้ได้ฉุกคิดเรื่องใด ๆ หลาย ๆ เรื่อง ... การต่อสู้เพิ่งเริ่มต้น ... ขอยึดมั่นในความดีต่อไป ... ขอใช้ความดีสู้กับมารผจญ ... จัดการชีวิตให้ผ่องแผ้ว สบายใจ ... แล้วผมจะกลับมา ...

  • หมอเจ๊จึงเข้าใจ  พร้อมความหวังว่า ครูจะกลับมาในเร็ววัน เพื่อสอนสั่งผ่านข้อเขียนอีกครา  

  • ขอคารวะการตัดสินใจ   เอาใจช่วยให้ความอหังการ เอาชนะมารผจญได้เร็วพลัน

  • และอย่าทิ้งกันไปนานนักนะค่ะ  

บุญรักษา ค่ะ :)

ดอกกุหลาบดอย

สวัสดีค่ะอาจารย์

  • หยุดเขียนได้เหรอค่ะ คนรออ่านเต็มเลย
  • เป็นกำลังใจให้อาจารย์ค่ะ

สวัสดีค่ะ...

ชีวิตนี้เป็นของเรา

แต่บางครั้งรู้สึกเหมือนสมองไม่สั่งการค่ะ

ก็ต้องทำตามหัวใจกันไปบ้าง...

ได้ข้อคิดในการดำรงตนมากเลยค่ะ

ชีวิตนี้เป็นของตัวเองจริงเหรอ

กลไกชีวิตดำเนินไป  เสียงเพลงขับกล่อม  นกน้อยบินลอยล่อง    วันเวลาไม่หยุดนิ่ง    ฉากชีวิตแปรผัน   เสียงเกลียวคลื่นสะอึ้นไห้   

ชีวิตนี้เป็นของตัวเองจริงเหรอ

น่าเสียดาย หากอาจารย์จะหยุดเขียนบันทึก

ใน..หลายเรื่องราว หากเราไม่ได้พบพาน 

เพียงแค่อ่านประสบการณ์ของผู้อื่น ก็ทราบซึ้งใจ ..

ก็  แวะเข้ามาเยี่ยมกันบ้างนะค่ะ

 

ถ้าชีวิตเป็นของเรา ชีวิตเราก็ไม่ควรขึ้นกับความคาดหวังซิครับ ไม่ว่าของผู้อื่นหรือของตัวเอง -- ชีวิตดำเนินไปตามความเป็นจริง ตามข้อจำกัด ตามเหตุการณ์ และไม่ขึ้นกับตัวเลข 200 อย่างแน่นอน

เขียนบันทึกเมื่ออาจารย์พร้อมก็ดีครับ ไม่เบียดเบียนตัวเอง ถึงไม่เขียนบันทึก ก็ยังให้ความเห็นหรือเขียนอนุทินได้นะครับ

ไม่ว่าจะใช้ชื่อนี้ ชื่อปลอมอื่นๆ หรือชื่อจริง แต่ข้อเขียนที่สะท้อนความคิดอันเปรียบเสมือนลายมือของอาจารย์ อ่านเผินๆ ก็ได้เผินๆ อย่างลึกซึ้ง ก็ได้ลึกซึ้ง แบบนี้คนที่ไม่ใช่แฟน ทำแทนบางเรื่องไม่ได้ และถึงจะเป็นแฟน ก็เขียนแทนไม่ได้เช่นกัน (แทนได้แต่ไม่เหมือน)

GotoKnow ยังอยู่ที่เดิมครับ

สวัสดีครับอาจารย์

.เหนื่อยหนัก ก็ต้องหาที่พักผ่อน สะก่อน

.หายเหนื่อย ก็เดินต่อไป

.ชีวิต ไม่สามารถบอกเลิก บอกว่าจะหยุดได้เมื่อไร

.ชีวิตก็คงต้องเดินต่อไป

.จนกว่าชีวิตเรา จะจากเราไปเอง โดยเกิดจากวัฎจักรแห่งชีวิต

ขอเป็นแรงใจ และรอคอย อีกคนหนึ่ง

  • สวัสดีครับ อ. Wasawat Deemarn
  • ได้เคยอ่านบทความของอาจารย์หลายเรื่อง  ทำให้ได้ทราบว่า อาจารย์รอบรู้ ลุ่มลึก คมเข้ม จริงจัง ในแง่มุมของความคิดเห็นต่างๆ อยู่บ่อยๆ
  • มาวันนี้อ่านแล้วตกใจกับความคิดที่จะหยุดเขียนบันทึก  เหมือนขาดเยื่อใย แต่ใจยังคิดถึง กึ่งๆสะใจ หรืออย่างไรไม่ทราบได้..แต่ด้วยความนับถือในการตัดสินใจ..ย่อมต้องปล่อยให้เป็นไป...
  • เห็นด้วยกับคำแนะนำของคุณเบิร์ดว่าให้พักร้อนการเขียนบันทึก เพราะว่าจะมีเวลาสำรวจตัวเองอย่างจริงจังครับ...
  • และอีกอย่างปล่อยตัวปล่อยใจให้เบาสบายเหมือนขนนก  ที่ล่องลอยไปในอากาศบ้าง..มันจะลอยสูงหรือลงต่ำ จะไปติดอยู่ที่ไหนหรือลอยล่องตามสิ่งใดไป..ก็ตามรู้ตามดูไปเรื่อยๆ..ควบคุมไว้แต่เพียงลมหายใจเข้าออกของเราให้เป็นปกติ..เท่านั้นพอ...
  • สำหรับผล.?..ต้องลองทำดูก่อนครับ ..แล้วผมจะมาแลกเปลี่ยน ครับผม
  • โชคดีครับ

 

อ้าวคุณพี่ was จะไปพักร้อนเหรอคะ ก็ดีนะ ดีใจด้วย ขอบคุณมาก หากพี่กลับมาอีกที อาจไม่เจอกันอีกก็ได้ แต่ไม่เป็นไรนะนึกถึงกันก็ส่งน้องแมวสุดสวยไปทักทายเน้อ อ๋อว่าชีวิตไม่ใช่ขอบเราคนเดียวหรอก เราต้องใช้ชีวิตอย่างรับผิดชอบต่อความรู้สึกของคนอื่นในสังคมด้วย อ๋ออาจต้องบอกตัวเองบ่อยๆๆแล้วจากไปเช่นกัน ขอบคุณความรู้สึกดีๆความเป็นพี่น้องมีให้กันค่ะ ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆที่ได้อ่านบ้างไม่ได้อ่านบ้างนะค่ะ ขอบคุณที่รับทราบว่าทิงนองนอยมีอยู่จริง

รูปใหม่อ๋อ

สวัสดีค่ะ อาจารย์  Wasawat Deemarn

  • ขอบคุณสิ่งดีๆจากบันทึกของอาจารย์
  • ตอนนี้ให้พักร้อนบันทึกค่ะ
  • อย่าช้านะคะ  อิอิอิ  หายเหนื่อยแล้วกลับมาคุยกันต่อ
  • ขอบคุณค่ะ

 

อยากพูดคำว่า "ขอบคุณ"  ...

คุณ หมอเจ๊  ... ชอบคำว่า "ครู" จังเลยครับ

คุณ มะขามอ่อน/ครูมิม ... ขอบคุณครับ

คุณ windy ... เป็นเพราะหัวใจและสมอง ครับ

คุณครูแอ๊ว ... สำหรับภาพสวย คนตอบน่ารัก

ท่านอาจารย์ สิทธิรักษ์  ... ชีวิตของผมจริง ๆ ครับ

คุณ ครูเอ  ... ตอนนี้เป็นไงบ้างครับ นอนอยู่สวนดอกหรือเปล่า

นมัสการพระคุณเจ้า สุญญตา ... ที่ให้เกียรติและธรรม

ขอบคุณ ...

คุณ Conductor ... ที่ให้ข้อคิดและกำลังใจ Gotoknow อยู่ที่เดิมครับ

พี่หนุ่มคนตานี ... เหนื่อยครับ ขอพักจริง ๆ

อ.พนม ปีย์เจริญ ... ที่ให้เกียรติผมอีกครั้งสำหรับกำลังใจ

น้องหมอ อ๋อทิงนองนอย ... ขอบใจมาก ๆ คุณน้องขา

คุณครู จุฑารัตน์ ... พักร้อนตามสภาพจิตใจครับ

สวัสดี ดี๊ ดี ค่ะ อ.วสวัตดีมาร

ขอโทษอย่างแรงที่มาช้ามากๆค่ะ..อ่านแล้วเข้าใจว่าเหนื่อยและอยากพัก การที่คนเราจะวางสิ่งที่มีความสุขได้ ต้องอาศัยการตัดสินใจที่แน่วแน่จริงๆ ( บางทีเบิร์ดก็เรียกว่าตัดใจ อิ อิ อิ )

เบิร์ดนึกถึงหนังสือชื่อออกแบบชีวิต Do  it  yourself ของคุณพงษ์  ผาวิจิตร..ที่กัลยาณมิตรท่านหนึ่งส่งมาให้เบิร์ดอ่านซึ่งเบิร์ดชอบหลายตอนมากๆ..คำพูดนี้ก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่ชอบค่ะ

" เล่นดนตรียังต้องมีวรรคเงียบ..ขับรถยังต้องผ่อนคันเร่ง..แล้วเราทำไมต้องเร่งชีวิตอยู่ตลอดเวลา ? "

การหยุดไม่ทำอะไรเลยเป็นการเปิดทางให้ " ความคิดอ่าน " ได้ทำงานบ้างเนาะคะ เพราะในชีวิตประจำวันที่เร่งรีบไปหมดเราแทบไม่มีความคิดอ่านดีๆในเรื่องอะไรเลย  มีแต่การทำๆๆๆแบบปฏิกิริยาตอบสนองธรรมดาเท่านั้นเอง

ขอให้อาจารย์ " Happiness of ignorance " นะคะ ...อย่าห่วงบ้านในG2K น้า.. เพราะคุณ Conductor ท่านบอกแล้วว่า G2K ยังอยู่ที่เดิมเสมอ เพื่อรอวันเจ้าของบ้านกลับมาค่ะ..^ ^

สวัสดีครับ คุณ เบิร์ด :)

  • ".. รอคอยเธอมาแสนนาน ทรมานวิญญาณ หนักหนา ระทมอยู่ในอุรา แก้วกานดา ฉันรอเธอผู้เดียว .." ร้องเพลง แต่ปางก่อน รอคุณเบิร์ดพอดีครับ
  • " เล่นดนตรียังต้องมีวรรคเงียบ..ขับรถยังต้องผ่อนคันเร่ง..แล้วเราทำไมต้องเร่งชีวิตอยู่ตลอดเวลา ? "
  • หลายคนมักเร่งชีวิตจนรถเกือบเสีย ซ่อมอยู่หลายครั้งนะครับ ...
  • พัก เพื่อ สู้ต่อไป ครับ

ขอบคุณมากครับ คุณ เบิร์ด :)

สวัสดีครับ

- ชีวิตเป็นของเรา เป็นของเราแน่นอน เราเป็นผู้กำหนด..ทุกๆ สิ่ง...เราเป็นผู้กำหนด..

- เพิ่งรู้จัก เพิ่งเข้ามา ท่านก็ไป(ชั่วคราว)ซะแล้ว...แต่ไม่เป็นไร ผมจะตามอ่านบันทึกย้อนหลัง...หวังว่าเมื่อผมอ่านจบ อาจารย์คงหายเหนื่อย...มาเขียนให้อ่านอีก...

- ขอคุณบันทึกดีๆ จากอาจารย์ที่ผมได้อ่านแล้ว...และกำลังจะอ่าน...

ยินดีมากครับ คุณ  ดินดอน  ... อ่านบันทึกผมหมดแล้วสงสัยผมกลับมาพอดีนะครับ 555 :)

สวัสดีค่ะ คุณ Wasawat Deemarn

  • เพิ่งจะแอบเข้ามาอ่านบันทึกของคุณWasawat Deemarn ได้ไม่กี่ครั้งเอง ... ติดใจทุกครั้ง และเนื้อหาก็จริงจัง จริงใจเกินกว่าจะกล้าให้ข้อคิดเห็นทิ้งไว้  เพราะตัวเองยังไม่มีความลึกซึ้งพอ...
  • ในฐานะคนแอบอ่านแอบชื่นชม .. ก็อดจะเสียดายไม่ได้..ถ้าจะไม่ได้อ่านอีก...แต่ก็เคารพการตัดสินใจค่ะ
  • ใครจะรู้ว่าเราพร้อมหรือไม่ เรารู้สึกอย่างไร...
  • ...เราจึงต้องเป็นผู้ตัดสินใจเลือก...
  • อีกไม่นาน...หวังว่า..คุณ Wasawat จะกลับมาค่ะ ^_^

สวัสดีค่ะ ท่านอาจารย์

* * ตามพี่สาวเบิร์ด ที่รักเข้ามาค่ะ

* ชีวิตเราก็ต้องเป็นของเรา  .. เอ หรือเปล่าหนอ ชักไม่แน่ใจแล้วล่ะคะ ..

? ? หากชีวิตเป็นของเราแล้ว กรณีคนไข้ก็ควรจะมีสิทธิเลือก ที่จะรักษาต่อ หรือ ตาย ได้ ใช่ไหมคะ  ... ? ?

สำหรับชีวิตปูรอดชีวิตมาได้ครั้งหนึ่งแล้ว .. ชีวิตที่เหลือคือ กำไร ที่ต้องรังสรรสิ่งดี เป็นคนดี ของครอบครัว ชุมชน แล้วขยายไปสังคม ประเทศ และโลก ในที่สุดค่ะ

... ฟังแล้วเหมือนทฤษฎี อุดมคติเลยนะคะ แต่จำวาทะท่านรัฐบุรุษ ป๋าเปรม ที่ว่า - -  เกิดมาครั้งหนึ่งควรตอบแทนบุญคุณแผ่นดิน - - ประมาณนี้ล่ะคะ 

... Life is Live , Learn and Love but Unconditioned Love  ...

ชอบประโยคนี้มากค่ะ  เราสามารถต่อยอดให้ชีวิตก้าวไปสู่อิสรภาพที่เหนือกว่านั้นได้ โดยไม่ต้องอยู่ภายใต้การบีบคั้นจากความต้องการของใครคนหนึ่ง แต่เป็นการต่อยอดไปสู่การดับทุกข์ในชีวิต ซึ่งเป็นอิสรภาพที่สูงส่งในตัวเอง

...  เพราะเป็นสุดยอด ความปรารถนา และจุดหมายปลายทางของคนเรา นอกเหนือจาก ความต้องการพื้นฐานของมนุษย์ ตามหลักมาสโลว์ ...

* ว้า เพิ่งเข้ามาอ่านงานท่านอาจารย์ ก็จะพักซะแล้ว ..

* อย่างไรก็ตาม Not the end of your block? The show must go on and Right here waiting for you always ค่ะ

* - - จะกลับไปย้อนอ่านงานเขียนท่านอาจารย์ค่ะ  - - *

 

 

รักษาสุขภาพนะคะ ..  เป็นแรงใจ เพื่อไฟฝัน ดั่งปรารถนาค่ะ ... เชื่อมั่น ด้วยเคารพค่ะ

 

สวัสดีครับ คุณ poo

  • แหม ... ยินดีที่ได้รู้จักครับ
  • สำนวนการเขียน ... คมเฉกเช่นคุณเบิร์ด กัลยาณมิตรของผมทีเดียว
  • ชีวิตเป็นของเราครับ หรือว่า เราจะยกให้ใครที่เรารัก แต่ไม่ใช่ เรื่อง เอาการ "ฆ่าตัวตาย" มาเป็นเงื่อนไขของ "ความรัก"  นี้แน่ ๆ ล่ะครับ แบบนี้ไม่เห็นด้วย ใครอยู่รอบตัว ก็ทุกข์กันทั้งหมดทั้งสิ้น
  • แต่ลองย้อนไปดูพัฒนาการการเขียนบันทึกของผมก็ได้นะครับ ... ไม่ค่อยดีนัก แต่ส่วนใหญ่เป็นเรื่องการเอาหัวใจเขียนมากกว่า รุนแรง ก้าวร้าว นุ่มนิ่ม อ่อนไหว ตามความเป็นคนที่มีอยู่ครับ

ขอบคุณมาก ๆ ทีเดียวครับ .. อย่าลืมทิ้งร่องรอยให้ด้วยนะครับ ผมจะตามไปขอบคุณ :)

สวัสดีครับ คุณ คนไม่มีราก

  • ดีใจที่เรามีโอกาสพูดคุยผ่านบันทึกกันหลายครั้งนะครับ
  • ผมพักการเขียนบันทึกน่ะครับ ... เพราะมีเรื่องที่ต้องทำให้เสร็จสิ้นเสียก่อน ซึ่งเป็นเรื่องที่ตามมาจากอดีต ที่ผมอยู่ในวงเวียนกรรมนั้นด้วย
  • เพียงแต่ระยะเวลาการกลับมา ผมไม่สามารถให้คำตอบได้
  • อย่างไรก็ตาม ถ้าคิดว่า บันทึกทั้ง 200 บันทึก เหลือคุณค่าอยู่บ้าง
  • ทิ้งร่องรอยให้ด้วยนะครับ ...

ขอบคุณมาก ๆ ครับ :)

ขอบคุณค่ะ อาจารย์

ไม่ได้นอนหรอกค่ะ ดีใจที่ไม่ได้นอนค่ะ กลัวผีแฮะๆ

 วันนี้คุณหมอนัดผ่าค่ะ ใช้ห้องผ่าตัดเล็กค่ะ ของโรงพยาบาลศรีพัฒน์ค่ะ ก่อนจะเข้ารับการผ่า คุณพยาบาลน่ารักมากค่ะ ให้ดูคำแนะนำ ขั้นตอนเกี่ยวกับ การผ่าตัดก้อนเนื้อ การเตรียมตัว ดีมากๆเลยค่ะ หากมีปัญหาให้ซักถามได้ค่ะ ไม่ค่อยรู้สึกกลัวเท่าไหร่ค่ะ

ขอบคุณอาจารย์ที่เป็นห่วงค่ะ 

คุณพี่ was ขา ช่วงนี้หนูรู้สึกว่า วันๆใช้พลังงานอักโข จนพลังลูกเดือยใกล้หมดค่ะ โอ๊วว...นาร๊าย..นาราย

สวัสดี น้องหมอ อ๋อทิงนองนอย :)

  • พลังงาน ... หมอหมด แล้วคนไข้จะทำไงล่ะ อิ อิ
  • สงสัยแก้รัฐธรรมนูญ ง่ายกว่า แก้นิสัยนายกฯ

ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยม :)

สวัสดีค่ะอาจารย์

  • มาเยี่ยมอาจารย์ค่ะ
  • เอากำลังใจมาฝากด้วยค่ะ
  • รออ่านบันทึกอาจารย์อยู่นะคะ
  • รักษาสุขภาพนะคะ

ขอบคุณค่ะ

สวัสดีครับ คุณ  มะขามอ่อน/ครูมิม  :)

  • ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยมแก้เหงา และให้กำลังใจนะครับ
  • ครูมิม .. ไม่ต้องรอบันทึกของผมก็ได้ครับ เพราะว่า ...
  • ผมแอบเห็นพัฒนาการการเขียนบันทึกของครูมิมแล้วล่ะว่า พัฒนาการไปไกลแล้วครับ ... แนวคิด มุมมอง ข้อมูล การทำการบ้าน ครบถ้วนดีมาก
  • ผมน่าจะเป็นคนบอกว่า "รอบันทึกของครูมิม" ครับ แบบนี้ไง อิ อิ
  • ขอให้กำลังใจเช่นกันนะครับ สู้ สู้ .. ครูดีหายาก ครับ

ขอบคุณมาก ๆ ครับ ... :)

อ.wasawat ค่ะ

  • มิมตามมาบอกกล่าวค่ะว่ามิมไม่ได้คิดมาก ไม่ได้น้อยใจนะคะกลัวอาจารย์ไม่เข้าใจ
  • ยังงัยมิมก็รออ่านบันทึกของอาจาย์ต่อไป แนวคิดหลายๆ อย่างก็ได้มาจากการการบันทึกของหลายๆ ท่านสั่งสมมา หนึ่งในนั้นก็คือ บันทึกของอาจารย์ที่มิมอ่าน แต่ไม่กล้าคอมเม้นส์ นี่คือความจริงค่ะ แรงบันดาลใจจากบันทึกของอาจารย์ก็มีส่วนอยู่มากทีเดียวค่ะ
  • เพราะฉะนั้น เราก็จะรออ่านบันทึกของกันและกันต่อไปใช่ไหมค่ะ เว้นเสียแต่ว่าอาจารย์จะไม่อยากอ่าน นั้นแหละคะมิมจะเสียใจมากที่สุด
  • ตอบคอมเม้นส์นี้ด้วยนะคะ คืนนี้จะได้นอนหลับสบาย อิอิ
  • เป็นกำลังใจให้กันและกันต่อไปเช่นเดิมค่ะ
  • ด้วยความระลึกถึงเสมอค่ะ (ยิ้มๆ)

ขอบคุณค่ะ

 

สวัสดีครับ ... คุณ ครูมิม :)

  • แหม .. วัยรุ่นใจร้อนนะครับ :) ไม่ได้เป็นวัยรุ่นนานแล้วน่ะ อิ อิ
  • บันทึกที่ผมเขียนมักจะไม่ค่อยได้อ้างอิงความคิดใครเท่าไหร่ครับ ส่วนใหญ่ใช้สมองกับหัวใจเขียน จึงไม่สามารถอ้างอิงคนที่น่าเชื่อถือได้ ดังนั้น เวลา ครูมิม อ่าน ต้องใช้วิจารณญาณมาก ๆ นะครับ เชื่อ หรือ ไม่เชื่อ ได้ทั้งหมด เป็นที่ยอมรับกันครับ
  • แต่อยากให้ช่วยแสดงความรู้สึกจริง ๆ ออกมาจังเลยครับ ไม่ปกปิดกัน ถือว่า แลกเปลี่ยนด้วยความจริงใจกันนะครับ
  • ไม่มีใครถูกต้องทั้งหมด ไม่มีผิดทั้งหมด ทุกคนย่อมมีส่วนดีส่วนไม่ดีกันทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับว่า เราจะยอมรับสิ่งที่ตนเองเป็น พร้อมกับปรับตัว เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นหรือไม่ ครับ
  • มันจึงเป็นเช่นนั้นเอง ... ยังคงเป็นคำสัตย์จริงเสมอ
  • นอนหลับให้สบายนะครับ ... ไม่ต้องคิดมากอะไร ...
  • ด้วยความระลึกถึง .. คนรุ่นใหม่ไฟแรง

ขอบคุณจัง ... บุญรักษา .. นอนหลับฝันดีครับ :)

เอาดอกไม้มาฝากอาจารย์ค่ะ อิอิ ดอกไม้สีขาวแทนความบริสุทธิ์ จากใจผู้ให้ค่ะ หุหุ (เวอร์ไปหน่อยไหมค่ะ)

ด้วยความระลึกถึงค่ะ

ขอบคุณนะคะที่แวะไปให้กำลังใจทิงนองนอยค่ะ ต้องทำตามสัญญาแบบนี้ตลอดไปด้วยล่ะ เด้อค่ะเด้อ

เอามาฝากจ้ะ

".. มาตามสัญญา มาตามหัวใจเรียกหา เมื่อลมหนาวหวนมา ทุกอย่างก็หลับใหล .."

อิ อิ จ้า น้องหมอ อ๋อทิงนองนอย  :)

  • อาจารย์ สบายดีนะคะ
  • ครบ 200 บันทึก จะหยุดจริงๆ หรอค่ะ
  • เริ่มต้นจากคำแนะนำของอาจารย์ ตอนนี้ยังไม่มีดีเลย อาจารย์จะทิ้งละ

 

สวัสดีค่ะ

ดอกไม้ครูมิมสวยจัง ดอกอะไร

ผลไม้คุณอ๋อ...คุ้นๆ :)

แวะมาเติมกำลังใจให้อาจารย์ค่ะ

  • ถ้าพักร้อนบันทึก แล้ว อาจารย์จะ เข้ามาเรื่อยๆ มั้ยค่ะ
  • จะติดต่ออาจารย์ยังไงค่ะ
  • ผ่าน เมล์ ได้มั้ย รบกวนหรือปล่าว

สวัสดีครับ น้อง morisawa :)

  • ทุกคนมีพัฒนาการทั้งร่างกาย ความคิด จิตใจ สติปัญญา ไงครับ ... ต้องเชื่อเสียก่อนว่า เราทำได้ เราทำได้
  • ก็หยุดพักร้อนไงจ๊ะ ... พร้อมแล้วคงกลับมาละเลงอีกสักรอบครับ
  • ตอนนี้ติดต่อทางเมล์ก็ได้ครับ หรือ .. ผ่านบันทึกก็ได้ เพราะคิดว่า ยังคงอ่านอยู่บ้างครับ
  • ไม่รบกวนครับ ถ้าไม่สบายใจก็เล่ามาให้ฟังได้ครับ

ขอบคุณมาก ๆ ครับ :)

ขอบคุณ พี่ jaewjingjing  ที่แวะมาเติมกำลังใจครับ :)

โอ้ว...พระเจ้าจอร์จ  คุณพี่ was เรียก คุณ jaewjingjing ว่าพี่ ข้าพเจ้าผู้น้อยนี้ก็ต้องเรียก พี่แจ๋วจริงๆ ตามพี่ท่านค่ะ

จ้า ท่านน้อง อ๋อทิงนองนอย  ... เอ หรือว่า พี่  jaewjingjing เด็กกว่าพี่หว่า :( งง 555

พี่แจ๋วน่าจะอ่อนกว่าอาจารย์นะคะ อิอิ

เอาดอกข่ามาฝากค่ะ

สวัสดีครับ น้อง มะขามอ่อน/ครูมิม

  • เมื่อวัย ... เริ่มเป็นประเด็น ครับ
  • หมออ๋อ น่ะ ทราบปีเกิดแล้ว
  • ครูมิม ไม่ทราบ
  • พี่ jaewjingjing  ก็ไม่ทราบล่ะ ครูมิม
  • ทำอย่างไรดีกว่า เรียกผิด ก็ต้องแก้ไขครับ

ขอบคุณครับ :)

  • อ้าว มาช้า
  • ชีวิตเป็นของเรา
  • เวลาเรามีน้อยนัก
  • เลยต้องรีบทำความดีครับ
  • ทำความดีทุกวัน รักกัน จนได้เลี้ยงข้าว
  • อิอิๆๆ
  • มิมเป็นน้องพี่แจ๋วค่ะ แต่มิมไม่รู้อาจารย์กับพี่แจ๋วใครเป็นพี่เป็นน้องคงต้องลองไปลำดับญาติกันดูค่ะ
  • มิมเป็นน้อง พี่แจ๋ว พี่คนไม่มีราก พี่ใบไม้ย้อนแสง พี่สิทธิรักษ์ พี่ ธ.วัชชัย พี่อ.ขจิต พี่เอื้องแซะ พี่ดาวลูกไก่ พี่ราณี พี่อ.ลูกหว้า พี่ครูปู พี่ครูตุ๊กแก พี่โอ๋ พี่กัญญา พี่หมอนัท พี่ออต พี่เอก(จตุพร) ฯลฯ
  • เป็นลูก แม่อ้อย(ครูอ้อย) พ่อนึก(สะ-มะ-นึก)
  • เป็นหลาน ป้าแดง(มณีแดงคนสวย)
  • เป็นเพื่อนคุณกวิน ครูสุ (อันนี้ไม่แน่ใจค่ะว่ารุ่นเดียวกันหรือเปล่า)
  • เป็นพี่น้องจิ
  • โห..จำไม่ไหวค่ะ ลองลำดับกันดูเองนะคะ

ขอบคุณท่านอาจารย์ ขจิต ฝอยทอง ที่แวะมาเยี่ยมเยือนบันทึกที่ 200 และบันทึกสุดท้าย ก่อนไปพักร้อน :)

ส่งไปทางเมลค่ะ  อิอิ

  • ธุ อาจารย์ค่ะ..

ชีวิตนี้เป็นของเราไม่ใช่หรือ?  พระพุทธทาสท่านบอกว่า "ตัวกู  ของกู"

ต้อมชอบหนังสือของท่านชุติปัญโญค่ะ  ^^ ต้อมมีเรื่อง "ความสุขที่หายไป  ตามกลับคืนได้หรือยัง"  อ่านแล้วดีค่ะ

รับทราบครับ น้อง มะขามอ่อน/ครูมิม  เดี๋ยวไปเปิดเมล์ :)

ดีจ้า หนู เนปาลี

  • เจอคนคอหนังสือเดียวกันแล้วล่ะ .. ชอบข้อเขียนของท่านชุติปัญโญมากเช่นกัน
  • ง่ายต่อความเข้าใจ มีความงดงามด้านการใช้ภาษา และนำปฏิบัติแล้วเกิดสุข

ขอบคุณครับ :)

ป.ล.เล่มที่หนูมี ก้อมีเหมือนกันล่ะ

  • อาจารย์คะ..

เห็นด้วยค่ะ  ว่างานเขียนของท่านชุติปัญโญเป็นภาษาที่ง่ายๆ แต่งดงาม   อ่านแล้วสามารถทำความเข้าใจไปกับตัวหนังสือได้  ^^

 

สวัสดีค่ะ

  • ได้มีโอกาสได้อ่านบันทึกที่ 200 นี้แล้ว รู้สึกว่าให้ข้อคิดมากเลยค่ะ
  • ท่านจงมีกำลังใจด้วยความดีและความตั้งใจของท่าน
  • จะรออ่านบทความท่านอีกค่ะ.

ขอบคุณครับ หนู เนปาลี  ... กำลังพยายามตามเก็บหนังสือของท่านไปเรื่อย ๆ ครับ ... จรรโลงความรู้สึกดีจังเลย :)

คุณพี่ was ขา มาเร้ววว มากินก๋วยเตี๋ยวกัน เลี้ยงค่ะเลี้ยง อิ อิ

น่าทานมัก มัก เรย

ขอบพระคุณ คุณ ผึ้งงาน_SDU  มาก ๆ ครับ .. ได้ประโยชน์ก็ถือเป็นกุศลของผมครับ :)

สวัสดีค่ะอาจารย์ Wasawat

มีเหยี่ยวข่าวสาวสวยไปส่งข่าวว่ากำลังมีการลำดับญาติ(ไล่เรียงอายุ)กันเกิดขึ้น

ส่วนตัวก็เคยสงสัยประเด็นนี้...และเขียนบันทึกไว้ครั้งนึงค่ะ

แต่ลบออกไปแล้ว โชคดีว่าตอนนั้นยังไม่มีใครคอมเม้นท์

เพราะไม่แน่ใจว่าทุกคนจะอยากลำดับญาติกันหรือเปล่า

ถ้าอาจารย์อยากทราบ...จะส่งเมล์ไปบอกดีไหมคะ

หรืออาจารย์จะส่งมาบอกก่อน...ก็จะยินดีเป็นอย่างยิ่งค่ะ :)

ขอบคุณค่ะ

สวัสดีครับ ... พี่ jaewjingjing

  • เดี๋ยวผมส่งแจ้งทางเมล์นะครับ

ขอบคุณครับ :)

สวัสดีค่ะ

ยินดีค่ะอาจารย์ รอเมล์อยู่ค่ะ :)

สวัสดีครับ ... พี่ jaewjingjing

  • ส่งเมล์ไปตะกี้ครับผม 

ขอบคุณครับ :)

บันทึกนี้คนมาอ่านเยอะ มีอะไรดีน้า...

ตั้งข้อสังเกตว่า สาวๆเพียบ (อย่างนี้ต้องถามเคล็ดลับ)

สวัสดีครับ ผมกลับมาแล้ว และอาจจะผลุบๆโผล่ๆบ้าง เห็นด้วยครับผมว่า อนุทิน เสน่ห์น้อยกว่าบันทึกมากๆ

ด้วยความคิดถึงครับ :)))

อาจารย์ Wasawat คะ

ได้รับเมล์แล้ว ตอบกลับไปแล้วนะคะ

คราวนี้สบายใจได้ค่ะ ลำดับญาติกันไม่ผิดแล้ว

เรียกพี่ต่อไปได้ค่ะ :)

สวัสดีครับ คุณเอก จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร :)

  • เหอ เหอ ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ สาว ๆ เพียบ เนี่ย
  • ตะโกนถามหน่อยไหมครับว่า มาทามมายกัน :) v v
  • คุณเอก กลับมาถึงปายแล้วหรือครับ ภารกิจหาที่สุดมิได้นะครับ

ขอบคุณครับ :)

สวัสดีครับ พี่ jaewjingjing

  • ในที่สุด ... ผมก็อายุน้อยกว่าพี่ jaewjingjing จริง ๆ ด้วย ตามการวิเคราะห์วัยของผม 5555

ขอบคุณมากครับ เป็นข่าวดีมาก ๆ อิ อิ :)

อาจารย์Wasawat

อาจารย์อายุน้อยกว่าพี่นิดเดียวทำเป็นดีใจใหญ่โตไปได้...คนเรา 555

ไม่เป็นไรถือเป็นการสร้างข่าวดีให้อาจารย์นะคะ

จะได้มีกำลังใจ กลับมาเขียนบันทึกไวๆ

ขอบคุณค่ะ

สวัสดีครับอาจารย์

  • ยังคมและลึกซึ้งกินใจเหมือนเดิมนะครับ
  • อาจารย์สบายดีนะครับ 
  • เป็นกำลังใจและจะรออ่านงานเขียนอาจารย์อีกครับ
  • ผมก็จะพยายามหาเรื่องที่จะเขียนต่อไปครับ
  • ไม่ง่ายนะครับที่จะเขียนได้ตั้ง 200 บันทึก...
  • ต้องยกนิ้วให้.......สุดยอดครับ...     

สวัสดีครับ พี่ jaewjingjing

  • พี่ที่ทำงานผมก็อายุเท่าพี่ jaewjingjing  เลย
  • ผมเรียก "ป้า" อ่ะ 555

ขอบคุณครับสำหรับกำลังใจ .. :)

สวัสดีครับ คุณครูเอกรัฐ อรหันต์วิสกี้

  • ความคม ... จริง ๆ แล้ว สู้คุณครูเอกรัฐไม่ได้เลยครับ
  • คุณครูเป็นนักอ่านมากกว่า โดยเฉพาะภาษาอังกฤษ
  • ผมว่า คนเรามีความเป็นตัวตนเยอะ เราก็เอาตัวตนของเรามาเขียนด้วยความจริงใจ และเปิดใจกว้าง พร้อมรับความคิดเห็นของเพื่อนคนอื่น ๆ ... ผมว่า แค่นี้ก็มีความสุขแล้วครับ
  • เอ ... ผมเห็นมีคุณครูชื่อ สุกานดา Airly หรือไงเนี่ย อยู่โรงเรียนขุนยวมฯ มาเขียนบันทึกด้วยครับ
  • ไม่ทราบว่า ฝีมือการสอนของคุณครูหรือเปล่า ครับ

ขอบคุณครับ :)

แหม...อาจารย์ ได้ทีเชียวนะ ฝากไว้ก่อนค่ะ 555

สวัสดีค่ะอาจารย์

แวะมาเก็บเกี่ยวข้อคิดดีๆค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ

สวัสดีค่ะ

เห็นด้วยกับความคิดนี้มากมากเลยค่ะ

ขอบคุณค่ะที่ให้ข้อคิดดีดีเกี่ยวกับชีวิตที่ไม่ค่อยยาวเท่าไหร่ของมนุษย์ยุคนี้

สวัสดีค่ะอาจารย์ วันนี้เหนื่อยค่ะไม่มีแรงทะเลาะด้วย อิอิ ได้รับเมลตอบแล้วค่ะ ...ด้วยความระลึกถึงค่ะ

เรียงร้อย ถ้อยความ ตามวจี

สำเนียงเขียน เป็นกวี จิตสร้าง

ชี้นำ หนึ่งด้อย หนทาง

เห็นสว่าง กลางหทัย ไร้ระทม

ขอบคุณครับ

ขอบคุณ  คุณ นุ้ยcsmsu  มากครับ

ขอบคุณ คุณครู lovefull  ครับ

ขอบคุณ น้อง มะขามอ่อน/ครูมิม  วันนี้หมดแรงแล้วเหรอ ... ช่วยด้วย วันนี้เขาไปตอบเม้นท์บันทึกหนึ่งแล้วมีคนต่อว่าพี่ด้วย รู้สึกเซ็งครับ http://gotoknow.org/blog/paweenaonline/179051#627687 

ขอบคุณ คุณ รพี กวีข้างถนน(มอเตอร์เวย์)  สำหรับบทกลอนอันไพเราะครับ :)

สวัสดีค่ะ อาจารย์wasawat Deeman

  • อย่าเพิ่งเซ็งค่ะ  สู้ๆ
  • ไม่รับของร้าย  ไม่ให้ของร้าย.... รับของดี ให้ของดี ทำใจให้สะอาด บริสุพธิ์ดุจผ้าขาว ก็สบายใจแล้วค่ะ
  • รบกวนอาจารย์ หน่อย เช็ตเมล์ด้วยค่ะ
  • ขอบคุณค่ะ
  • ขอโทษค่ะอาจารย์ net ล่มบ่อย เลยพิมพ์ผิดพิมพ์ถูก 555
  • บริสุทธิ์  ไม่ใช่  บริสุธิ์
  • เช็คเมล์  ไม่ใช่  เช็เมล์
  • เสียหายหลายค่ะ  ..อิอิ

ขอบพระคุณ คุณครู จุฑารัตน์  :) ...

ไม่รับของร้าย ให้แต่ของดี ครับ ...

แต่บางทีมันก็มาเอง ครับ 555

สำหรับเมล์ ได้รับแล้วนะครับ ...

แนะนำเบื้องต้นให้ใช้โปรแกรม Photoscape ดูก่อนไหมครับ

คุณซูซานแนะนำไว้ในบันทึก แจกฟรี สุดยอดโปรแกรมแต่งรูปแห่งจักรวาล ...

เห็นหลายท่านใช้ตกแต่งภาพเก่ง ๆ ครับ

แล้วยังไงจะแนะนำการใช้ Photoshop นะครับ :)

ขอบคุณมาก ๆ ครับ ..

  • ขอบคุณมากค่ะ
  • จะฝึกทำและมารายงานผลนะคะ

ยินดีครับ คุณครู จุฑารัตน์  :)

รอดูผลงานนะครับ

สวัสดีค่ะ อาจารย์

ที่บอกมิมว่าเซ็งๆ เกี่ยวกับคอมเม้นส์นั้น มิมตามไปดูมาแล้วก็ไม่เห็นมีไรนี่ค่ะ

อาจารย์คิดมากไปหรือเปล่าค่ะ มิมอ่านทุกอันก็ไม่มีอันไหนที่ต้องคิดมาก หรืออย่างไร

ถ้าอาจารย์อยากเล่าก็เมลมานะคะ แต่ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรค่ะ

เป็นห่วงนะคะ อย่าคิดมากทำให้ไม่สบายใจเปล่าๆ

ด้วยความระลึกถึงค่ะ

อาจารย์ค่ะ

มิมมาเตือนภัยเรื่องพายุเข้าค่ะ จะเข้าไทยในเร็วๆ นี้ค่ะ ระวังเรื่องการเดินทางนะคะ อาจมีน้ำท่วมด้วย ให้ระมัดระวังคะ

พี่ was หนูเหนื่อยใจไงไม่รู้  หนูรู้ว่าเดี๋ยวก็หาย เดี๋ยวหนูก็สบายดีเหมือนเดิม หนูไม่ชอบให้ตัวเองเหนื่อยนานหรอกค่ะ แวะมาบ่นอ่ะค่ะ พี่was สบายดีนะคะ

ขอบคุณครับ น้อง มะขามอ่อน/ครูมิม  ... ฝนกำลังมาแล้วล่ะครับ หลังจากที่ช่วงเช้าอากาศสดใสดี

ขอบคุณครับ :)

สวัสดีครับ น้องหมอ อ๋อทิงนองนอย

  • เอาความเหนื่อยใจมาเล่าให้พี่ฟังไหม
  • มันเป็นหน้าที่ของเพื่อน พี่ น้อง ที่ให้ความจริงใจต่อกันครับ
  • เมล์พี่ก็ได้นะ
  • คนเกิดมาไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อดูแลลมหายใจของตัวเองเท่านั้น ... หากแต่มีชีวิตอยู่เพื่อทำความดี ไม่เบียดเบียนคนอื่นให้ได้ความเดือดร้อนทั้งกายและใจ

ขอให้เอาหัวใจออกมาสู้ครับ :) เพื่อในหลวงไง

ถ้าพี่ไม่ตอบเมล หนูจะโป้งพี่ด้วย

น้องหมอ อ๋อทิงนองนอย  ... ตอบแล้วเฮ้ยเฟ้ย .. ตะกี้เลย:)

Please ได้โปรด อย่าเพิ่งหยุดเขียนบันทึกค่ะ

อนุมัติให้แค่..พักร้อน นะคะ

ชีวิตเป็นของเราจริงหรือ?

สวัสดีครับ คุณหมอจริยา ภูสุภา :)

  • เปลี่ยนนามแฝงแล้วหรือครับ
  • เอาอนุมัติ "พักร้อน" เลยหรือครับ
  • เอ .. ทำไมไม่ให้ผมหยุดเขียนล่ะครับ
  • คุณหมอต้องให้เหตุผลด้วยสิครับ 555

บุญรักษา ครับ

สวัสดีครับ คุณ กวิน :)

มีหลายคนตั้งคำถามแบบนี้ แล้วขมวดคิ้ว หรือไม่ก็ทำให้ผมต้องขมวดคิ้วด้วย :)

ชีวิตจะเป็นของเราในแง่การใช้ชีวิตและตัดสินใจทุกอย่างต้องเป็นของตัวเราเอง ไม่ใช่ยอมให้คนอื่น สภาพสังคมที่ไม่ดีมาบีบคั้นให้เราเป็นอย่างที่เขาต้องการ ผมจึงมีความสุขใจดี

ควรจะเป็นความหมายนี้ ครับ

คงไม่ใช่ "เกิดมาแล้วชีวิตชั้นต้องเป็นของเธอคนเดียว" หรือ "เกิดมาเพราะสวรรค์ต้องการ" แบบนี้ผมต้องทุกข์ เพราะต้องยึดมั่นถือมั่น ผมไม่เอาแน่

ขอบคุณครับ ที่ชวนผมขมวดคิ้ยว :)

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท