คุณเท่ง...
คิดถึงคนอยู่ไกล (คุณเท่ง...คนดี)
ฉันนั่งมองเหม่อดูฟ้า เห็นแสงตะวันที่ส่องลงมา
ฉันอยากบอกกับฟ้า ว่าเหงาเหลือเกิน จนจับหัวใจ
วันนี้ ฉันอยู่ผู้เดียว ต้องเดินท่ามกลาง ผู้คนหลากหลาย
เจอเรื่องราว อีกมากมาย ต้องแก้ไข ด้วยตัวฉันเอง
แม้ฉันจะอยากร้องไห้ คิดถึงคนไกล เมื่อไม่ได้เจอ
แต่รู้ตัวอยู่เสมอ ว่าถึงเวลา ก็ต้องแข็งใจ
บางครั้งไม่มีเรี่ยวแรง ก็ยังไม่ท้อ จะเดินต่อไป
ห่างไกลกัน สักเพียงไหน แต่ใจคิดถึง เธอเหลือเกิน
ฉันนั้นอยู่ผู้เดียว ฉันเปล่าเปลี่ยวหัวใจ
ฉันคิดถึงคนไกล ไม่มีใครดูแล
แต่ฉันต้องอยู่ให้ได้ ฉันต้องไม่ร้องไห้
ต้องเข้มแข็ง ไม่หวั่นไหว ผ่านมันไป ด้วยตัวฉันเอง
ฉันนั้นอยู่ผู้เดียว ฉันเปล่าเปลี่ยวหัวใจ
ฉันคิดถึงคนไกล ไม่มีใครดูแล
แต่ฉันต้องอยู่ให้ได้ ฉันต้องไม่ร้องไห้
ต้องเข้มแข็ง ไม่หวั่นไหว ผ่านมันไป แต่เพียงผู้เดียว
มีคนๆหนึ่งเขาน้อยใจและคงไม่ชอบใจที่เราเรียกว่าคุณเท่ง...(ด้วยสรีระ...(พุ่ง)...ที่ละม้ายจริงๆ...)
ทั้งที่รู้ป่าวว่าคุณเท่ง...เป็นตัวละครที่มีประเมินค่ามิได้...เพราะเขาเป็นตัวละครเด่นและเป็นตัวละครที่เป็นมรดกโลก...มรดกแห่งความภาคภูมิใจของชาติไทยโดยเฉพาะคนภาคใต้...และต้องยกให้ว่าเขาเป็นของคนพัทลุง...(คุณเทางคงรู้ความหมาย...ว่าเราหมายถึงอะไร...)....เราอยากบอกว่าคนเรานางรจนามองเห็นรูปงามในคราบเงาะป่า....คุณเท่งถึงจะรูปไม่งดงามเหมือนเจ้าชายหรือราชาแห่งเมืองไหน...แต่ความซื่อ...ความน่ารัก...ความเป็นคนอารมณ์ขัน....พูดจาตรงไปตรงมาของคุณเท่ง(อันนี้จริงไม่จริงคุณต้องรู้ด้วยตัวคุณเอง...) ก็ทำให้....ทุกคนมีเสียงหัวเราะ...มีรอยยิ้ม...มีความสุข....
คุณเท่งอาจจะไม่รู้ตัว...แต่ก็มีคนเห็นคุณค่าของตัวคุณเท่ง...แล้วทำมัยคุณเท่งต้องน้อยเนื้อตำใจในการเป็นตัวคุณเท่ง...หรือการที่เราเรียกคุณว่าคุณเท่ง...อย่าได้ดูถูกตัวเอง...เพราะคุณคือมรดกของโลกต่อไปอาจสูญหานตายจากไป...
เวลาว่างหรอกทบทวนคำพูดเราน่ะ....
คิดถึงคนไกล....คนไกลของเราคือคุณเท่งมรดกของคนพัทลุง...ที่จะอยู่ในความจดจำของเรา...และเป็นความรู้สึกที่ดีที่ยังมีคุณเท้งในความทรงจำ...
สืบสานสิ่งที่ดี...ความภูมิใจในตัวของเรา...เพราะเราจะได้ไม่เหนื่อยกับการเปลี่ยนแปลง.....
ขอบคุณตัวละครตัวเอกของโลก...คิดถึงคุณเท่งจังหู้...(แปลว่าคิดถึงมากเหลือเกินค่ะ)...
เจ็บมานานแค่ไหน จะต้องเจ็บไปอีกนานไหม
แต่ทำไมหัวใจ ของฉันมันยังไม่ชิน
เจ็บที่ต้องทนเห็น ต้องทนที่จะได้ยิน
ไม่มีสักวัน ที่มันจบสิ้นสักที
* อยากจะมีวันไหน มันสิ้นสุดไปทีได้ไหม
ไม่อยากทำร้ายใจ ของฉันไปมากกว่านี้
จบมันไปได้แล้ว เมื่อทางจะไปไม่มี
รักแล้วมีแต่ความเสียใจ
** หัวใจทนไม่ไหวแล้ว รับอะไรไม่ไหวแล้ว
ฉันไม่อยากนั่งรอ ขอเลือกเดินหนีไป
เสียใจมากี่ร้อยครั้ง เพียงแค่ครั้งเดียวมันแทบขาดใจ
เจ็บช้ำมาสักเท่าไหร่ อยากขอให้สิ้นสุดเสียที
ความเห็น (2)
สวัสดีค่ะ ครูซ่อมคน
หนูก็ชอบอ่านบทกลอน อ่านแล้วรู้สึกถึงความเหงาของคนแต่งกลอน
ลองอ่านหนังสือที่ชอบ หรือหากิจกรรมดีทำค่ะ จะคลายความเหงาได้ค่ะ
หวัดดีจ้ะ...
เป็นไรหล่ะค๊ะ ? เหงาอีกและ ถ้าว่างไปดูหนังตลุงกัน จะได้หายคิดถึงคุณเท่งได้บ้าง
เมื่อไหร่ดี เราเตรียมข้าวเหนียวปิ้งไว้แล้ว (อิอิ)อย่าให้นานเกินรอหล่ะ...