26:เล่าเรื่องไปเมืองจิตตะกอง ตอนที่ 3 : เหตุการณ์ระทึกขวัญ
ในวันที่ 2 เมษายน 2551 (เวลาประมาณ 14.30 น.) หลังจากเสร็จภารกิจ คณะของเราก็ต้องรีบเก็บข้าวเก็บของ ให้ทันเที่ยวบินที่จะออกเวลาบ่าย 3 โมง 20 นาที เพื่อกลับไปกรุงธากา เจ้าหน้าที่ของบริษัทการบินไทยช่วยตรวจสอบกับสายการบินท้องถิ่นที่เราสำรองที่นั่งไว้ให้ว่าเที่ยวบินเที่ยวนี้จะยังคงทำการบินอยู่หรือไม่ เพราะทราบมาจากทาง กรุงธากาว่าขณะนี้ที่นั่นมีฝนตกหนักและลมพายุพัดกระโชกแรง ได้รับคำตอบว่ายังคงมีเที่ยวบินนี้อยู่และไม่ดีเลย์ แณณก็ดีใจที่จะได้กลับไปเรียนภาษาฝรั่งเศสในช่วงเย็นของวันเดียวกันได้ทัน เพราะการมาปฏิบัติหน้าที่ ณ เมืองจิตตะกอง ในครั้งนี้ แณณได้ขาดเรียนคาบแรกของเทอมใหม่ไปแล้ว 3 ชั่วโมง คุณครูคนใหม่ได้ข่าวว่าเป็นชาวฝรั่งเศสและจะไม่สอนภาษาอังกฤษเสียด้วย หากวันนี้ขาดเรียนอีกเกรงว่าจะตามเพื่อนๆ ไม่ทัน
พอขึ้นเครื่องบินด้วยความที่เราเหนื่อยและเพลีย แณณกับบอลจึงนอนหลับปุ๋ย คาดว่าเพื่อนร่วมงานท่านอื่นๆ ก็คงหลับเช่นกันค่ะ J หลับไปนานเท่าไรไม่ทราบ รู้สึกตัวอีกครั้ง เพราะเครื่องบินมีอาการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ความรู้สึกเหมือนเครื่องบินที่เรานั่งกำลังจะโดนพัดปลิวไปกับลมพายุภายนอกที่พัดกระหน่ำอย่างแรง ฝนข้างนอกกำลังตกอย่างแรงจนได้ยินเสียงเข้ามาในเครื่องฯ ความรู้สึกเหมือนเครื่องบินจะตกอย่างไรไม่ทราบ บอลจับมือแณณไว้แน่น คนในเครื่องไม่มีใครร้องโวยวายอะไร แต่คาดว่าคงมีความรู้สึกเดียวกันคือ ใจหายวาบเลยค่ะ ขอบอกตามตรงว่าวูบแรก แณณก็รู้สึกตกใจและใจหาย แต่พอมีสติตั้งมั่น แณณนึกถึงแม่ พี่น้อง รวมทั้ง มโนภาพของพ่อและคนรักเก่าที่จากไปก็ปรากฎชัดขึ้นมาในความคิดคำนึง แณณจึงเริ่มอธิษฐาน ขออโหสิกรรมจากเจ้ากรรม นายเวร และผู้ที่เราเคยล่วงเกินไปด้วย กาย วาจา ใจ
ความรู้สึกแบบนี้เคยเกิดขึ้นกับแณณครั้งแรกเมื่อตอนที่เคยเดินทางไปประชุมที่เมืองเจนีวา ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ เมื่อปี 2545 ครั้งนั้นเครื่องบินตกหลุมอากาศและเจอสภาพอากาศที่แปรปรวนเช่นกัน จำได้ว่ารู้สึกใจหายวูบวาบ แต่ไม่ได้รู้สึกว่าเครื่องบินลำนั้นจะถูกพัดปลิวไปกับลมอย่างเช่นวันนี้ อาจจะเป็นเพราะเครื่องบินของบังกลาเทศที่เรานั่งในวันนี้เป็นเครื่องบิน ใบพัดลำเล็ก แต่เครื่องที่เคยนั่งไปเจนีวานั้นเป็นเครื่องบินลำใหญ่ ความรู้สึกในครั้งนี้จึงระทึกขวัญและน่าตกใจกว่ามาก
นั่งเครื่องบินไปสักพัก อาการเครื่องบินสั่นก็หายไปและทำการบินได้ปกติ เราก็ดีใจว่าอีกสักพักคงได้ลงจอดที่กรุงธากา แล้วกระมัง สงสัยนักบินคงบินวนเพื่อรอจังหวะเวลาที่ฟ้าเปิด เราจะได้ลงจอดอย่างปลอดภัย นั่งไปอีกสักพักใหญ่ๆ จนเกือบจะงีบหลับกันอีกครั้ง ก็ได้ยินเสียงนักบินแจ้งว่า เรากำลังจะลงจอดที่ท่าอากาศยานเมืองจิตตะกอง คณะเราก็หันมามองหน้ากันว่า เอ..ได้ยินผิดหรือเปล่าเนี่ย...
แต่พนักงานบริการหรือแอร์ ก็กล่าวยืนยันอีกครั้งว่ากำลังจะลงจอดที่เมืองจิตตะกอง พร้อมทั้งกล่าวขอบคุณและหวังว่าคงพบกันอีก (ซึ่งแณณก็ตอบรับคุณแอร์เธอไปว่า Very soon : แปลว่าในเร็วๆ นี้ค่ะ เพราะอย่างไรเสียเราคงต้องรอเที่ยวบินต่อไปอยู่ที่สนามบินค่ะ) พวกเราจึงทราบว่าเครื่องต้องบินกลับมาที่เมืองจิตตะกอง เพราะไม่สามารถลงจอดที่สนามบินเซียร์ ณ กรุงธากาได้
โดยส่วนตัว แณณเห็นว่า การตัดสินใจของนักบินในครั้งนี้ เป็นการตัดสินภายใต้ภาวะวิกฤตที่ถูกต้องและเป็นการตัดสินใจที่ดีมาก เพราะหากนักบินยังดื้อดึงที่จะเอาเครื่องลงจอดที่กรุง ธากาให้ได้แล้ว ก็ไม่แน่นะคะว่า วันนี้แณณจะยังมีโอกาสมาเขียนโม้ เล่าเรื่องราว เหตุการณ์ระทึกขวัญครั้งนี้ให้พวกเราได้ฟังกันอยู่หรือไม่
ประณยา จองบุญวัฒนา
6 เมษายน 2551
ความเห็น (10)
สวัสดีค่ะน้องแณณที่รัก
- คุณพระ ปกปักรักษา น้องทั้ง 2คนของพี่
- คนดี ตกน้ำไม่ไหล ตกเครื่องบินไม่ได้....เห็นไหมคะ
- ครูอ้อย อ่านแล้วระทึกไปด้วยเลย
- ขอบคุณนักบิน ที่มีการตัดสินใจที่ดีนะคะ ทำให้ครูอ้อยได้มีโอกาสอ่านบันทึกดีดีด้วยค่ะ
ขอบคุณน้องแณณ รักษาสุขภาพทั้ง 2 คนนะคะ
แณณ/บอล
มีบุญกันทั้งลำ
กำหนดสติเอาไว้ทุกขณะ อะไรจะเกิด ก็ต้องเกิด
เจริญสุขจ๊ะ
อ่านบันทึกนี้แล้ว ระทึกตามไปด้วย
Stardust เคยนั่งเครื่องบินเล็กแบบนี้ล่ะคะ
แต่ว่าไม่เคยเกิดเหตุภาวะอากาศแปรปรวนแบบนี้
แค่นั้นก็ยังระทึกขวัญไม่หาย ความที่เครื่องมันเล็ก
เลยจะรู้สึกไปหมด ไม่ว่าจะขึ้นจะลง จะเลี้ยวไปทางไหน
ดีว่านั่งไม่นาน ไม่งั้นอาจหัวใจวายตายไปก่อนจะได้ลง เฮ้อ..!!
ขอบคุณคุณพระคุณเจ้า ที่คุ้มครองให้การเดินทางของ
คุณแณณและคุณบอล ปลอดภัย
ยังไงขอให้โชคดีและมีความสุขในการเดินทาง
ไม่ว่าจะไปที่ใดก็ตาม ด้วยนะคะ
สวัสดีค่ะพี่อ้อยที่รัก
- ขอบคุณมากๆ ค่ะ ตอนนี้แณณรักษาสุขภาพอย่างดีเลยค่ะ
- ไม่ได้กลับบ้าน ก็ไม่เป็นไร รักษาตัวให้ดี เตรียมเล่นสงกรานต์ที่นี่ดีกว่าค่ะ ท่าทางจะสนุกสนาน
- บันทึกใหม่ๆ อีกสักหนึ่งอาทิตย์ต่อจากนี้ คงยังไม่ได้เขียน นะคะเพราะตอนนี้สามีแณณงานท่วม....ศีรษะเลยค่ะ เพื่อนลากลับเมืองไทยไป 1 คน และอีกคนก็ลาพักผ่อน และกำลังจะลาอีกสองคน เลยต้องมาขอกำลังหนุนจากฝ่ายในค่ะ
- บันทึกที่เพิ่มใหม่วันนี้(เรื่องแม่ครัว มั่วนิ่ม)เป็นบันทึกเก่าที่เขียนไว้นานแล้ว เพิ่งนำมาโพสต์ค่ะ
- หากหายยุ่งแล้ว รับรองว่ามีเรื่องมาโม้ให้ฟังอีกแน่นอนเลยนะคะ
สวัสดีค่ะพี่พลเดช ขอบคุณพี่มากค่ะ
- รูปนี้น้องเต้ น่ารักมากๆ ค่ะพี่ แณณเรียกบอลมาดูรูปน้องเต้บอลบอกว่า โอ้โห...คิ้วหนา หน้าตาหล่อ ตั้งแต่เด็กๆ เลยนะคะ
คุณ Stardust สวัสดีค่ะ
- ขอบคุณมากค่ะ สำหรับคำอวยพร หากได้ไปที่ไหนอีก แณณจะมาเล่าให้ฟังอีกนะคะ
- แค่เหตุการณ์แบบนี้ ไม่เกิดอีกก็ดีนะคะ ครั้งสองครั้งก็พอแล้วค่ะ รู้รสชาติแล้วค่ะ :D
- หากคุณ Stardust ต้องเดินทางไปที่ไหน แณณก็ขอให้คุณStardust ปลอดภัยทุกประการ เช่นกันค่ะ แล้วแณณจะรออ่านเรื่องเล่าการเดินทางจากคุณ Stardust อีกนะคะ
สวัสดีค่ะ
Stardust ได้ทราบข่าวทางทีวี ว่า ทางเมืองจิตตะกอง ประเทศบังกลาเทศ
กำลังมีหนูระบาดหนัก เป็นปัญหาใหญ่ของเกษตรกรของที่นั่น คุณแณณพอจะ
ทราบข่าวเรื่องนี้มั้ยคะ
แล้ววันนี้สด ๆ ร้อน เครื่องบินบังกลาเทศ ขอร่อนลงฉุกเฉินที่ดอนเมือง
เพราะผู้โดยสารชาวบังกลาเทศ เกิดมีอาการทางจิต พกมีดขึ้นมาทำร้าย
ผู้โดยสารคนอื่น ๆ บนเครื่อง สาเหตุจากเค้ามีอาการทางจิต เลยโดนเนรเทศ
เค้าคนนี้ขึ้นมาจากมาเลเซีย วุ่นวายกันใหญ่เลยค่ะ (สงสัยจังค่ะว่า เค้า
พกมีดขึ้นเครื่องได้ยังไง)
ตอนนี้เป็นอะไรไม่รู้ พอได้ยินข่าวอะไรเกี่ยวกับบังกลาเทศทีไร
นึกถึงคุณแณณคุณบอล ที่อยู่ที่นั่นทุกทีเลยค่ะ อิอิ
สวัสดีค่ะ คุณ stardust
- ขอบคุณที่แจ้งข่าวและที่นึกถึงเรานะคะ
- เอ..แต่น่าแปลกค่ะ ว่าผู้โดยสารพกมีดขึ้นเครื่องได้อย่างไร
- ปกติ แค่มีดสวิส รุ่นที่เป็นคล้ายๆ เครดิตการ์ดที่มีหลากหลายฟังชั่น เช่น ปากกาจิ๋ว กรรไกรจิ๋ว มีดจิ๋ว ที่แณณพกติดตัว เครื่องยังตรวจพบ และแณณต้องเก็บไว้ในกระเป๋าใหญ่ ไม่สามารถพกขึ้นเครื่องได้ เลยนะคะ
น่าใจหายใจคว่ำจริงๆนะคะ ไม่เคยประสบเลยค่ะ
