...เพราะเราไม่มีทางรู้ว่าเรามี “วันแรกของวันที่เหลือ” อยู่อีกสักกี่วัน...
สวัสดีค่ะ...blogger มิตรรัก ชาว gotoknow ทุกท่าน....วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันดีที่ wardah จะนำเรื่องราว...ข้อคิดดีมาฝากกันอีกค่ะ...เป็นบทความที่เจออยู่ในห้องที่หอพักที่ wardah พักอยู่เองค่ะ...แปะอยู่ที่ประตูตู้เสื้อผ้าด้วยค่ะ....อ่านแล้วรู้สึกเห็นด้วย...ก็เลยนำมาฝากค่ะ.....
แล้ว wardah ก็ลองเสิร์ชหาที่มาของบทความนี้ดูค่ะ...เพราะว่าตอนนี้ wardah ก็เป็นหนึ่งใน ทีมงานที่ดูแล gotoknow และ learners ซึ่งทาง UsableLabs ของเราไม่สนับสนุนในการที่จะเอาบทความของผู้อื่นมาเขียนในเว็บบล็อกนี้ค่ะ....นอกจากนี้ยังสามารถป้องกันตัวเราจากการละเมิดลิขสิทธิ์ค่ะและเป็นการให้เกียรติแก่เจ้าของบทความด้วยค่ะ.......
หาไปหามาก็เจอที่มาจาก....ที่นี (-->
http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=neptune&group=4&date=15-03-2007&gblog=6)ค่ะ
Muslimah Diary...~วันแรกของวันที่เหลือ~...
ปรัชญาเต๋าบอกว่า “คนเราไม่นึกถึง.....เมื่อรองเท้าไม่กัด” คนรักมักมองไม่เห็นของดีที่ตนมีอยู่จนเมื่อสูญเสียมันไปแล้ว
%%%%%%%%%%%%%
ไม่เห็นคุณค่าของสองแขน จนกระทั่งมันอยู่ในเฝือก ไม่เห็นคุณค่าของงาน(ที่เราว่าแย่ๆ)จนกระทั่งตกงาน
ไม่เห็นคุณค่าคนรัก(ที่เราว่าไม่เพอร์เฟกต์) จนกระทั่งเธอหรือเขาไปแต่งงานกับคนอื่น
ไม่เห็นคุณค่าของพ่อแม่(ที่เราว่าขี้บ่น) จนกระทั่งไปงานศพของท่าน
สิ่งที่คนจำนวนมากเลือกทำคือ บ่นว่าตัวเองไม่มีความสุข ไม่ประสบความสำเร็จ ไม่รวย ไม่ได้เป็นเจ้าของสิ่งนั้นสิ่งนี้ และเอ่ยประโยคยอดฮิตว่า “มันไม่แฟร์เลย”
&&&&&&&&&&&&&&&&&&
บางที ทุกครั้งที่เรารู้สึกว่าโลกไม่มีความยุติธรรม ก่อนที่เราจะบ่น ลองมองตัวเราเองดูดีๆ เราจะพบว่า เรามีอะไรดีๆ หลายอย่างที่คนอื่นไม่มี เราสามารถทำ “หนึ่งวันเดียวกัน” ของเราให้มีความหมายได้
ก็ต่อเมื่อเรามองเห็นคุณค่าของสิ่งที่เรามีและใช้วันนี้ วันแรกของวันที่เหลืออย่างคุ้มค่าที่สุด
เพราะวันแรกของชีวิตที่เหลือช่างสั้นเหลือเกิน และเพราะเราไม่มีทางรู้ว่าเรามี “วันแรกของวันที่เหลือ” อยู่อีกสักกี่วัน
***********************