สายน้ำเชี่ยว

ชายในฝันเงาในน้ำเหมือนเมฆลอยอยู่ในอากาศ  ดุจความรักที่ไม่เอื้อมอาจ  แหวกสายธารไปใกล้ชิดเงา  เมฆบนฟ้าคอยตั้งเค้า  เปลี่ยนรูปเงาไม่ยอมหยุดนิ่ง  ใจของคนไหวกว่าทุกสิ่ง  ดุจดั่งเมฆที่ผกผันเพียงชั่วคราว

ค่ำบางคืน  ไม่กล้าเมา  แต่คืนนี้เรา  ไม่เมาไม่ได้  เพราะความรักที่ร้างลาไกล  ยากเกินใจจะตัดได้ลง  คงเป็นเพราะสวรรค์ไม่ส่ง  นรกไม่สร้างรักจึงจางร้างไกล  เหลือแต่ตัวบาปรักร่วมกาย  จ่อมจมลงไปสายธารที่สิ้นหวัง 

กิ่งไผ่ไหวเอน  พัดไปตามกระแสลม  ในราตรีที่ขื่นขม  ทอสายลมเพียงลำพัง  น้ำค้างพรั่งพรู  คล้ายหยั่งรู้ความอ้างว้าง  ฟองราตรีที่เปราะบาง  หยาดน้ำค้างต่างน้ำตา 

ดอกไผ่บานพยานแห่งรัก  บานเพื่อลาจาก  เจ้าจงปล่อยวาง  ความเข้มแข็งจะคอยเข้าข้าง  ความอ่อนแอจะต้องแพ้พ่าย  ดอกไผ่งามเบิกบานในใจ  ยังเฝ้าเก็บไว้เพื่อใครคนนั้น  นานเท่าใดก็ไม่สำคัญจะคอยเติมฝันถึงวันที่ดอกไผ่บาน