เสียน้ำตา ณ วังน้ำเขียว

ว่าจะไม่เล่าเรื่องส่วนตัวในบล็อกแล้วเชียว แต่เหตุการณ์สุดประทับใจนี้ ไม่บันทึกไว้ไม่ได้แล้ว

 

เมื่อวันที่ 5-7  มีนาคม 2551 ที่ผ่านมา เราชาวสำนักหอสมุด ได้ฤกษ์พัฒนาบุคลากรประจำปี ซึ่งปกติมักจะเป็นเดือนพฤษภาคม และไปทะเลทุกปี แต่ปีนี้พิเศษเราย้ายจากทะเลมาภูเขา มีหลายคนบ่น แบบนี้ ชัยพรบ่น  โดยมอบหมายให้ ขวัญ ปุ๊ก แก่น ตู่ แดง ก็อต ต้อย และดิฉัน ทำหน้าที่ดูแลเรื่องการจัดกิจกรรมที่ทุกปี กรรมการมักจะถูกสมาชิกเอาคืนส่งท้ายเสมอๆ ดังแก่นเล่าไว้ ปีนี้กิจกรรมที่เตรียมมี 3 กิจกรรม เริ่มจาก ตามหาหัวใจ ไม่คุยกัน และจะจบด้วยหาของช่วยกันนะ แต่เนื่องจากสถานที่และเวลาไม่เอื้อ เราจึงลดลงเหลือแค่ 2 กิจกรรมแรก ตามที่แก่นเล่า หลังจากทำหน้าที่สรุปกิจกรรมว่าเราทำเพื่ออะไรจบแล้ว ก็ยุติรายการและชวนทุกคนทานข้าวเย็น (กลัวเกิดเหตุการณ์ ก่องข้าวน้อยเวอร์ชั่นฆ่าเพื่อน) แต่ อาจารย์ หนึ่ง รองวิชาการขอพูดที่มาของกิจกรรมและเชิญท่านผู้อำนวยการและ รองฝ่ายบริหารมาให้โอวาท พออาจารย์วนิดา รองบริหารออกมาพูดให้โอวาท อาจเพราะอาจารย์สอนภาษาไทย เป็นทั้งนักเขียนและนักพูด ทำให้อารมณ์มันลงตัวเป๊ะๆ ระหว่างบรรยากาศโพล้เพล้ ความคุกรุ่นของความสามัคคีจากการทำกิจกรรมดีๆ ร่วมกัน เสริมด้วยการพูดถึงการทำงานร่วมกันมา และคำอวยพรของ อ. วนิดา ดิฉันจึงขอให้เพื่อนร่วมงานหันไปหาคนข้างๆ และหยิบยืมตัวช่วยของชมรมเฮฮาศาสตร์มาใช้โดยขอให้กอดกันทีหนึ่ง โอ้โห บรรยากาศสุดประทับใจ ทุกคนหันไปกอดกันด้วยความเต็มอกเต็มใจ เติมเต็มความรู้สึกต่อกันอย่างอย่างเต็มตื้น ยกเว้นต้อยที่มาบ่นในบล็อกแก่นว่า คนข้างซ้ายขวาหายหมด เพราะโดนคนข้างๆ กว่ากอดหมด เลยเลือกไปกอด ผ.อ. แทน หุหุ ร้ายนะตัวแค่เนี๊ยะ

หลักฐานต้อยไม่มีใครกอด

 

        ยังกอดเจ้าแก่นติดพัน ไม่มีไขมันใต้ผิวหนังเลย

หลังจากความประทับใจของกิจกรรมจบลงแล้ว พร้อมภาพถ่ายหมูหมู่ ขณะที่พวกเรากรรมการกำลังเกร็งๆ กลัวพรรคพวกเอาคืนอยู่นั้น  อ. หนึ่งพูดกับดิฉันว่า เซอร์ไพรส์กับรายการสุดท้ายมาก ดิฉันกำลังบอก อ. ว่า เราคณะกรรมการก็ไม่คิดว่าจะจัดกิจกรรมนี้เหมือนกันแต่บังเอิญบรรยากาศให้ ก็มีมือน้องๆ ฝ่ายบริการ มาลากตัวดิฉันมากลางสนามหญ้า ดิฉันจำไม่ได้ว่ามีใครบ้าง รู้แต่ว่า มีเสียงบอกว่า เดี๋ยวๆ อย่าพึ่งๆ อย่าพึ่ง บูมก่อน แล้วก็รู้ว่ามีคนมาล้อมตัวดิฉันไว้ตรงกลาง และพยายามจะบูมแบบไม่ได้นัดหมาย ตามมาด้วยเพลง Happy birthday ที่ดังที่สุดเท่าที่ดิฉันเคยได้ยินในวันเกิดของตัวเอง ความประทับใจจากกิจกรรมที่ผ่านมาประจวบกันพอดีกับสิ่งที่น้องๆ ทำผลก็คือ น้ำตาร่วงสิคะ มองไม่เห็นว่ามีใครบ้างที่กำลังร้องเพลงให้ ซาบซึ้งจนต้องหันไปกอดคนที่อยู่ใกล้ที่สุดเป็นตัวแทนของทุกคน บอกได้คำเดียวว่า เหตุการณ์นี้จะประทับอยู่ในใจตลอดไป ขอบคุณทุกคนจริงๆ ค่ะ

 

ไม่คิดว่าจะมีเหตุการณ์นี้จริงๆ เพราะทุกปี น้องๆ ที่ฝ่ายเราจะให้ของขวัญกันในฝ่ายและล้อมวงร้องเพลงกันเบาๆ ของขวัญและการ์ดอวยพรนั้นผ่านการคัดสรรกันสุดชีวิต เช่น การ์ดหน้ายับๆ พร้อมเข็มกับด้ายบอกให้ไปหาหมอเก่งๆ บ้าง ภาพแก่แดดไปรึเปล่าบ้าง เป็นประเพณีอยู่แล้ว อีกอย่างปีนี้ ออกนอกสถานที่ แล้วก็มากันทั้งห้องสมุด คิดว่าถ้าจะให้ของขวัญคงกลับไปที่ทำงานแล้วให้ของขวัญย้อนหลังแทน เฮ้อ ไม่นึกว่าจะเสียน้ำตาในวันคล้ายวันเกิด จริงๆ   

 

ลืมไม่ได้อีกอันนึง ของขวัญที่ได้ในวันนั้น คือ กล่องรูปหัวใจชื่อว่า LOVE BOX : Boon Box 3 แต่ของขวัญที่มีค่าที่สุดคือ โอกาสที่ได้มาทำงานกับเพื่อนร่วมงานทุกคนที่นี่ค่ะ

[oviiphone]

 

ไม่ขอบรรยาย  อุอุ ดูรุปล่ะกัน ทำเอาแก่นเองก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ แต่เคืองฝ่ายบริการไม่เรียกเราไปร่วมนี้สิ งอนๆๆๆ

[คนชอบวิ่ง]

 

• และหยิบยืมตัวช่วยของชมรมเฮฮาศาสตร์มาใช้โดยขอให้กอดกันทีหนึ่ง
• เลยเอารูปกอดสาวเกาหลีมาอวด  อิอิ

[มานะชัย]

เป็นน้ำตาแห่งความสุข ประทับใจแทนพี่วันเพ็ญจังเลย

วันนั้นเวลาสถานที่ บรรยากาศ เป็นใจจริงๆ

[น้องเอก]

ประทับใจจริงๆครับ

ดีแล้วครับที่มาเล่าสู่กันฟังบ้าง เป็นเรื่องดีๆที่ควรบอกต่อ ^^

[แก้มแหม่ม]

ยินดีกับความสุขของชาวหอสมุดทุกท่าน โดยเฉพาะพี่วันเพ็ญ ซึ่งได้ฉลองวันเกิด ที่น่าประทับใจ คิดถึงเสมอค่ะ

[ขจิต ฝอยทอง]

• มายิ้มๆๆ
• ขอแสดงความยินดีด้วย
• ที่มีที่ทำงานที่น่ารักมากๆๆ

[Wanpen]

• โห พี่ยังไม่มีรูปนี้เลยนะคะ แก่นนี่สุดยอดเลย ขอบคุณค่ะ
• ขอบพระคุณ อ. คนชอบวิ่งค่ะ การกอดทำให้ทั้งคนกอดและคนถูกกอดรวมถึงคนเห็น อบอุ่นนะคะ
• ขอบคุณน้องก็อตค่ะ ใบเตย เห็นรูปจะโวยป้ามั๊ยนะ ยิ่งหวงๆ พ่ออยู่
• ขอบคุณน้องเอกค่ะ ประทับใจจนอดเล่าไม่ได้เลยล่ะค่ะ
• ขอบคุณน้องแก้มแหม่ม สาวสวยแห่งคณะเภสัชฯ ไม่ได้เจอกันเลย ยังคิดถึงเสมอๆ ค่ะ
• ขอบคุณ อ. ขจิตค่ะ ทีมงานน่ารักสุดใจเลยล่ะค่ะ แต่ถ้าจะให้เชื่อสนิทใจ อ. ต้องมาทำงานแถวนี้ค่ะ ;-)