ใจง่าย แต่ ได้เรียนรู้..

          จากการทำงานส่วนใหญ่ที่ผ่านมาผมมักจะชอบทำงานอยู่เบื้องหลัง  แบบคอยชงให้คนอื่นเขาฟาดแล้วนั่งมองดูลูกที่ลงกระทบพื้นแบบงดงาม  หรือถ้าไม่ลงก็พยายามชงใหม่ให้หวานๆ (ภาษาตะกร้อเขาว่ากัน)  งานเบื้องหลังเป็นงานที่มีความสุขลึกๆ  ไม่ต้องหวือหวามาก ถึงไม่มีใครรู้เราก็สุขใจเพราะเรารู้ว่าเราทำ และมีความสุขกับผลงานของคนที่อยู่เบื้องหน้า  ชื่นชมในความสามารถของเขาที่สามารถทำงานต่อยอดจากเราได้อย่างดีเยี่ยม   ก็มีความสุขแบบนี้เสมอมาครับ

          ผมชอบมากครับกับการทำงานอยู่เบื้องหลัง  แม้แต่การถ่ายภาพเวลาไปงานไหนเป็นกลุ่มถึงเวลาถ่ายภาพหมู่  ผมก็จะอาสาเป็นช่างภาพ เรียกได้ว่าอยู่เบื้องหลังของกล้องถ่ายรูปว่างั้นเถอะ  การที่จะไปยืนเต๊ะท่าให้ใครถ่ายรูปนั้นยืนไม่ค่อยเป็นครับ หรือถ้าจำเป็นต้องยืนก็มักจะแอบๆอยู่ด้านหลัง  ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ค่อยยืนด้านหน้า  เขินครับเขิน

          แต่แล้ววันหนึ่งเป็นโชคโชคชะตาหรือเป็นกรรมตามมาทันก็ไม่รู้ครับ  เมื่อผมใจง่ายไปตกปากรับคำ กับ พี่ธวัช จาก สคส. ว่าให้ช่วยเป็นพิธีกรภาคสนาม ในงาน “ชื่นใจที่ได้เรียนรู้” ที่โรงเรียน   เพลินพัฒนา   ด้วยใจที่อยากไปโรงเรียนนี้อยู่แล้ว   พอได้ยินก็หู้อื้อ   ตาลาย ไม่สนใจรายละเอียดใดๆ   เขาจะให้ทำอะไรก็ยังไม่รู้ชัดเจน พยายามเคลียร์งาน จัดการกับเวลา   แล้วก็ตอบตกลงกลับไป

          หลังจากประสานงานกันแบบคนใจง่าย คือไม่ต้องคุยอะไรกันมาก  ก็อยากจะไปนี่ครับ รู้รายละเอียดเพิ่มเติมมาว่า ไปเป็นพิธีกรภาคสนาม  ก็ประสานแต่ว่าพอมี Script ให้บ้างหรือเปล่า   คุณเก๋   สาวงามแห่ง   สคส.ก็ใจดีเหลือหลาย   จัดแจงส่ง Script มาให้   ได้รับ Mail วันแรกผมก็ยังไม่ได้เปิดอ่านอยู่ดี   รีบเคลียร์งานครับ   อยากไปเพลินพัฒนา อืม จะไปเพลินพัฒนา ...ก้มหน้าก้มตาทำงานให้เสร็จๆ แล้วก็บอกเจ้านายว่า “ผมขอลางาน 1 วัน” ...

 

พอตกเย็นวันที่ 10 มีนาคม กลับมาถึงบ้าน เปิดอ่าน Script  เปิดมามองดูหัวกระดาษ ขึ้นต้นว่า

 

“ โครงความคิด บทรายการโทรทัศน์  “ ส่งความสุข ไม่จำกัด”

เทปที่ ๑ โรงเรียนเพลินพัฒนา   

ถ่ายทำวันที่  ๑๑  มีนาคม  ๒๕๕๑

 

อ่านแล้วตกใจครับ  เพราะว่าถ้าเป็นรายการโทรทัศน์ ก็ต้องมีกล้อง วีดีโอ ผมนึกไม่ออกว่าจะยืนยังไง  ทำแบบไหน ผ่านมาก็มีแต่บอกให้คนอื่นเขาตั้งท่า  หรือไม่ก็เขียนบทให้คนอื่นเขาเล่น มิหนำซ้ำยังบ่นอีกครับ ว่าเล่นไม่ได้ดังใจเรา  ...เอาละหวา งานนี้ จะทำอย่างไรดี  โทรไปขอยกเลิกดีมั๊ยหนอ...อืม แล้วเขาจะหาคนแทนได้หรือเปล่าล่ะ  คิดไปคิดว่า  เอาน่า  บอกแต่ชาวบ้านให้ลองทำในสิ่งที่ไม่เคยทำดูบ้าง  ถึงเวลาที่เราต้องเป็นอย่างนั้นแล้วล่ะ...ตามน้ำครับ  ตั้งสติ  ตั้งหน้า ตั้งตาอ่านบท ...กว่าจะได้นอนก็เที่ยงคืนกว่า  ครับ...นอนแบบหลับบ้างไม่หลับบ้าง

ตื่นแต่เช้า รีบขับรถไปโรงเรียนเพลินพัฒนา  ก็พบกับทีมงานของ สคส. แล้วก็เริ่มต้นถ่ายทำจนเสร็จ   ซึ่งก็เป็นไปด้วยดี  แม้จะทุลักทุเลบ้าง  แต่ก็สนุกดีครับ

 

บทเรียนจากการทำงานในครั้งนี้

·        เราแค่ “รู้” ต้องลงมือทำ ถึงจะ “เป็น”

·        การได้ลองทำสิ่งที่เราไม่เคยทำ  ก่อให้เกิดการเรียนรู้ที่สามารถสร้างองค์ความรู้ใหม่ได้อย่างดี

·        บรรยากาศและสภาพแวดล้อมช่วยให้การทำงานที่เราคิดว่ายาก ก็เป็นสิ่งที่ง่ายได้ (การทำงานในครั้งนี้บรรยากาศการทำงานดีมาก ไม่ว่าจะเป็นทีมงานจาก  สคส. ทีมครู นักเรียน โรงเรียนเพลินพัฒนา ทีมช่างภาพ เป็นกันเอง ต่างก็ให้คำแนะนำซึ่งกันและกัน ผิดก็ให้อภัยกัน เริ่มต้นกันใหม่  ทำให้การทำงานสบายใจ กล้าเล่น กล้าทำ  ครับ)

·        สิ่งไหนที่ยังไม่ได้ทำเพราะไม่เคยทำ  อย่าพึ่งคิดว่าทำไม่ได้ครับ  ทุกอย่างอยู่ที่เราว่าจะทำหรือไม่ เพียงผ่านเส้นใยที่กั้นความคิดความคิดว่าทำไม่ได้   เปิดใจสู้แล้วลองทำก่อน แล้วค่อยสรุป ถ้าทำได้ก็ลองถามว่าทำได้อย่างไร  ถ้าทำไม่ได้ก็ลองทบทวน หรือศึกษาเรียนรู้เพิ่มเติม

·        มีสติ  ชักกระบี่รับกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

·        การทำงานคือการเรียนรู้ครับ

 

สุดท้ายต้องขอขอบคุณ

·        ทีมงาน  สคส. ที่ให้โอกาสกับผมได้ทำ  ได้เรียนรู้กับสิ่งใหม่

·        คณะครู นักเรียน โรงเรียนเพลินพัฒนา  ที่ให้มีโอกาสได้ร่วมเรียนรู้ในครั้งนี้ สุดยอดจริงๆครับ

ขอบคุณมากครับ

สรุปแล้ว ครั้งนี้ "ผมได้เรียนรู้เพราะความใจง่าย  แต่ก็ต้องขอบคุณความใจง่ายครับ "