ผ่านพบ ประสบเจอ

การเดินทางลงพื้นที่ ครั้งที่ 1 เดือน มีนาคม 2551

วันที่ 5 มีนาคม ออกเดินทางจากสำนักงานเพื่อมุ่งหน้าสู่ อ. ท่าสองยาง จ. ตาก ด้วยกระเป๋า หนึ่งใบ ในกระเป๋านั้น เต็มเปี่ยมใบด้วยความหวัง ของเด็กน้อย ส่วนสำภาระของตัวเอง มี ชุด สำรอง 1 ชุดแค่นั้นเอง เอาอะไรมาก ตอนเกิดมายังไม่มีอะไรเลย และอีกอย่างถือ คติ ตาม คำกลอนว่า

ตีนเมื่อเปื้อนดินกลิ่นจะหอม

ใจเมื่อพร้อมเสียสระ สีจะขาว

แม้เปื้อนดิน จะปั้นดินให้เป็นดาว

ใจเหน็บหนาว จะเคี่ยวหนาวเป็นเปลวไฟ

การเดินทางครั้งนี้ ที่แรก ที่จอดมอไซด์คู่ชีพเพื่อลงมาถ่ายรูป ตรงศูนย์ฯ แบเกลอะ (แม่หละ) เห็นผู้ลี้ภัยออกันอยู่เต็มเลย มีรถบัส 2 คันจอดอยู่จึงเข้าไปถามได้ความว่า รถทั้งสองขันจะพาผู้ลี้ภัยไปกรุงเทพฯ สนามบินสุวรรณภูมิ เพื่อขึ้นเคื่องไปประเทศที่ 2

ศูนย์ฯแม่หละ (แบเกลอะ)

ได้ความแล้วก็เดินทางต่อ ไปจนถึงจุมุ่งหมาย ที่แรก คือ โรงเรียนบ้านแม่อุหู่ ห้องเรียนสาขาบ้านห้วยปู้แกง ซึ่งโรงเรียนนี้ ว่างจากเก็บงานแล้ว ว่างๆจะเข้าไปช่วยคุณครูสอนหนังสือแก่เด็ก มีครู 2 คน มีนักเรียน 50 กว่าคน จำนวน นั้น เป็นเด็กอนุบาล 23 คน และชั้น ชั้น ป1-3 จำนวน 35 คน ครูผู้หญิงรับผิดชอบ ดูแลเด็กอนุบาล ส่วนครูผู้ชาย สอยเด็กชั้น ป1-3 อาคารเรียน 2 อาคาร(ไม่แน่ใจว่าเป็นอาคารหรือเปล่า) ชั้น อนุบาล 1 อาคาร และชั้น ป1-3 เรียนห้องเดียวกันแบ่งเป็นล็อก 1 อาหคาร

ขอเอ็กชั่นถ่ายรูปกับเด็กๆหน่อย

เป้าหมาต่อไปคือ โรงเรียนบ้านแม่โพ อ. ท่าสองยาง จ.ตาก ระหว่างทางได้แวะที่วนอุทยานพระธาตุห้วนลึก พูดคุยกับพี่เจ้าหน้าที่ แล้วก็ไปต่อ เจอ มื้อหว่ากำลังกลับจากการไปเก็บผักผลไม่ปลูกเอง ปลอดสารพิษ ในไร่ของต้วเอง จึงขอนุญาต ถ่ายรูป หลังจากนั้นก็มุ่งหน้าสู่จุดมุ่งหมาย แต่เมื่อไปถึงแล้ว ก็แห้วครับ โรงเรียนปิด คุณครูไปศึกษาดูงานที่ อ.แม่สอด

ป้ายวนอุทยานพระธาตุห้วยลึก

พี่เจ้าหน้าที่

มื้อหง่า กำลังไปเก็บผัก ผลไม้ ปลอกสารพิษ

จึงตัดสินใจ ขึ้นดอยเพื่อนศึกษาพื้นที่ และไปตาม กิเลส ของตัวเองที่อยากไปเห็นสถาพความเป็นอยู่ ของพี่น้องปากาญอบนดอยมานานแล้ว เคยได้ยินแต่ชื่อ บ้านตะพิโจ บ้านแม่ต้อคี จึงควบ 2 ล้อ ไปตามล่าฝันของตัวเอง ไปได้ครึ่งทาง เห็นพี่น้องปากาญอกลุ่มหนึ่งเก็บใบตองจึงจอดรถเข้าไปทักทายเป็น ภาษปากาญอ ถูกบ้างไม่ถูกบ้างละครับ พะตี้ เขาบอกว่า มาเก็บหลายวันแล้ว ครับ นอนค้าง ได้ 2 คืนแล้ว บ้านเขาอยู่ไกล และอีกอย่างการเก็บใบตองต้องเก็บแต่รุ่งเช้า บ้านที่จะไปนี้แหละครับ บ้านพะตี้อยู่ไกล จึงต้องมานอนค้างเลย ได้ยินว่ามานอนค้าง บ้านไกล เกือบถอดใจครับว่า บ้านแม่ต้อคี ที่จะไป มันไกลขนาดนี้เชียวหรือ แต่ เอา นะ คนล่าฝันซะอย่าง มีหรือ จะยอมแพ้ง่ายๆ

มื้อหน่อ อายกล้องหรืออายคนถ่าย

ใบตองที่เก็บได้

ที่พัก ช่วงคำมืดหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาแล้ว

ที่หูงหาอาหาร

เอาเป็นว่าถึงแค่นี้ก่อนครับ เดี่ยวค่อยเจอกันตอนต่อไป ของดีๆยังมีอีกเยอะต้องอดใจ รอ ง่วงแล้ว ลุยงานหนักๆ มา 2 วัน อยากพักผ่อนเต็มแก่แล้ว เอาไว้เจอกันตอนต่อไปนะครับ

เขียนใน GotoKnow โดย ครูข้างถนน / ขุนเขา ฯ
ใน บันทึกการเดินทาง ของคนพเนจร

คำสำคัญ (Tags): #การเดินทาง#จ.ตาก#บ้านตะพิโจ#บ้านแม่ต้อคี#อ.ท่าสองยาง

หมายเลขบันทึก: 169643เขียนเมื่อ 8 มีนาคม 2008 00:45 น. ()แก้ไขเมื่อ 13 มิถุนายน 2012 22:29 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (7)

มะปรางเปรี้ยว

เขียนเมื่อ 8 มีนาคม 2008 10:45 น. ()

สวัสดีคะ มาลงชื่อรออ่านตอนต่อไปคะ :)

ครูข้างถนน / ขุนเขา ฯ

เขียนเมื่อ 8 มีนาคม 2008 13:10 น. ()

สวัสดีครับ ขอบคุณที่มาลงชื่อ
รออ่านตอนต่อไปครับ

ตีนเมื่อเดนติดดินกลิ่นจะหอม

ใจเมื่อพร้อมเสียสละ สีจะขาว

มือเปื้อนดิน จะปั้นดินให้เป็นดาว

ใจเหน็บหนาว จะเคี่ยวหนาวเป็นเปลวไฟ

.....

ผมเองก็ชอบกลอนบทนี้มาก แต่ท่องจำคลาดเคลื่อน เคยให้นิสิตในมหาวิทยาลัยไปอ่านและเขานำมาสกรีนไว้ด้านหลังของเสื้อยืด และเคยใช้เป็นฉากเวทีของกิจกรรมสำคัญในมหาวิทยาลัย คือ วันเปิดโลกกิจกรรม

...

กลอนบทนี้ ผู้เขียนคือ คุณไพวรินทร์ ขาวงาม กวีซีไรต์ลูกอีสาน (ร้อยเอ็ด) จากกวีนิพนธ์เรื่องม้าก้านกล้วย และถ้าจำไม่ผิดกลอนบทนี้น่าจะอยู่ในเล่มฤดีกาล กระมังครับ

สวัสดีครับ อาจารย์ ขอบคุณมากครับ ผมเองก็จำถูกจำผิด เหมือนกัน ทีลงในบันทึก ก็ไม่แน่ใจว่า จำถูกหรือเปล่า ของอาจารย์ น่าจะถูกกว่า ครับ ผมคัดลอกมาจาก เว็ป หนึ่ง เป็นเว็ป ของพี่น้องชาวอีสาน ครับ จำชื่อเว็ปไม่ได้ ครับ ขอโทษ เจ้าของเว็ป ณ ที่นี้ด้วยครับ