ไปสอนพิเศษมาครับ สอนวิชาถ่ายภาพเบื้องต้น เปิดคอสแรกไปแล้ว จะปิดคอสวันเสาร์นี้ ดีใจมากที่ได้นำความรู้ไปเผยแพร่ อิอิ ลูกศิษย์กลุ่มแรกที่หลงมาเรียน (5555+) เป็นพยายาลจากโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง แถวอนุสาวรีย์ชัยฯ
ความเป็นมาคือ แกนนำกลุ่มพยาบาลกลุ่มนี้นะครับ ไปประกวดถ่ายภาพ แล้วแพ้ (แพ้พวกช่างภาพมืออาชีพนะครับ) ด้วยความที่แพ้ (อันนี้เจ้าตัวเล่าให้ฟังนะครับ) แล้วอยากจะชนะ ก็เลยไปลงเรียนคอสถ่ายภาพที่เว็บไซด์แห่งหนึ่งเปิดสอน ปรากฏว่าไม่รู้เรื่อง พอดีไปเห็นภาพถ่ายของผม ที่ผมลงไว้ในเว็บการถ่ายภาพต่างๆ ก็เลยติดต่อมาทางอีเมล์ ก็เลยได้เริ่มสอนกัน พี่เค้าก็จัดกลุ่มกันมา สอนกันไปพอสมควร จนจะปิดคอสละ ผมยุให้เค้าตั้งชมรมขึ้นมาในโรงพยาบาล แล้วก็จัดเป็นโครงการขึ้นมา ทำอะไรจะได้เต็มเม็ดเต็มหน่วย ทั้งในเรื่องของสถานที่แล้วก็งบประมาณ ซึ่งเค้าก็เห็นด้วยในหลักการ อิอิ
ตอนนี้อยากบอกว่าคอสที่สองเต็มแล้วนะครับ ผมไปประกาศไว้ทางอินเตอร์เน็ตปรากฏว่าได้รับความสนใจมากมาย หลักการก็คือ เราต้องมีผลงานไปแสดงให้เค้าเห็นว่าเราถ่ายภาพได้ขนาดนี้นะ เรามีตัวตนนะ อ่านประวัติเราได้นะ เราเรียนนี้มานะ เรียนกับเรามีบริการให้คำปรึกษาหลังจบคอสด้วยนะ มีประสบการณ์อย่าง นี้ๆๆๆๆๆ นะ เพื่อสร้างความเชื่อมั่น แล้วก็จัดหลักสูตรขึ้นมา ปรากฏว่าเป็นอีกช่องทางหนึ่ง นอกเหนือจากเราจะได้เป็นผู้ให้(วิทยาทาน)แล้ว เราก็ยังมีรายได้ และที่สำคัญที่สุดก็คือ การเกิดเครือข่าย การรู้จักกันระหว่างผู้สอนและผู้เรียน หรือ ผู้เรียนกับผู้เรียน ล้วนเป็นสิ่งดีก่อให้เกิดการเชื่อมต่อของประสบการณ์ความรู้ ผู้สอนได้ลองจัดกลุ่มเล็กๆ ในห้องเรียน ให้ผู้เรียนคุยกันถึงประสบการณ์การถ่ายภาพ ปัญหา อุปสรรค ให้เกิดการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ อันไหนถามกันไม่ได้คำตอบก็มาถามผม ซึ่งนั่นก็เป็นการเรียนรู้ที่ดีอีกวิธีหนึ่ง โดย .. ไม่มุ่งเน้นให้เกิดความรู้เพียงอย่างเดียว แต่เน้นให้เกิดความผูกพันในกลุ่มเรียน ซึ่งบางครั้งมาจากหลายสาขาอาชีพ ประสบการณ์ต่างๆ ไม่เหมือนกัน ปรึกษากันได้ไม่เฉพาะเรื่องถ่ายภาพ ส่วนในอนาคตนั้น หากผมมีกลุ่มเรียนหลายๆ กลุ่มอาจจัดกิจกรรมไปถ่ายภาพนอกสถานที่ร่วมกัน แล้วเอาแต่ละกลุ่มมาคุยกัน ซึ่งเครือข่ายก็จะใหญ่ขึ้น มีพลังมากขึ้น
ผมวางแผน วาดภาพฝันไว้ประมาณนี้นะครับ ตอนนี้ยังเริ่มต้น ชั่วโมงแรกที่ผมไปสอนรู้สึกเกรงมาก ปกติเคยสอนแต่เพื่อนๆ
สอนแต่รุ่นน้อง อันนี้ต้องไปสอนผู้ที่อาวุโสกว่า ผู้เรียนที่เป็นนางพยาบาลมานั่งเรียนในลักษณะ เตรียมฟังบรรยายวิชาการเต็มที่
ห้องเรียนเงียบกริบ เหอๆ แต่หลังจากผ่านครึ่งชั่วโมงแรกไปได้ เมื่อคุมเวทีได้ ความเกรงก็หายไป รู้สึกว่าเวทีนี้เป็นของเรา แล้วบรรยากาศก็ผ่อนคลายลง
ปล.มีความสุขครับ ได้ทำในสิ่งที่ตนเองรัก แต่อาจารย์ทั้งหลายทราบไหมครับ .. ผม ..ขี้เกียจตรวจการบ้าน 555+
.... ขอบคุณครับ ....
คุณครูน้องปืนครับ
ผมมาสนับสนุนเต็มที่ครับ
หากมีโอกาสขอร่วมเรียนรู้ด้วยนะครับ ที่ผมถ่ายมาโดยตลอดก็อาศัยมุมมองของตัวเอง ไม่มีหลักการใดเลย อยากทราบมืออาชีพเค้าทำกันยังไง??
ฝากถ่ายทอดความรู้นี้ทางบันทึกด้วยนะ
ผมจะติดตามอ่านครับ
-----
พี่เอก
เป็นตัวอย่างที่ดีมากครับ ใช้วิชาความรู้ที่ได้เรียนมา และมีอยู่ในตนเองได้เป็นประโยชน์มากครับ
อยากเรียนด้วยบ้างอ่ะค่า.....
ดีเนอะเกิดมาเป็นพี่ปืนนิ ความสามารถ ความคิดแต่ละอย่างนี่สุดยอดไปเลยยยยย
อยากทำได้บ้างจัง
ไงก็เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ สู้ๆ
...ขอคำแนะนำด้วยน้าค้า.....
ตอบ อาจารย์มณฑล
ตอบ W@O
ครูอ้อย แวะมาบอกว่า...สวมใส่เสื้อครุย...สง่า ภาคภูมิ มากๆเลยค่ะ
กลับมาทำงานที่มอ แล้วมาเปิดคอร์สที่มอมั่งซิ
แบ่งปันๆ
อยากเห็นภาพถ่ายบ้างจังเลย มี multiply หรือจะดูได้จากไหนบ้างครับ
ว่างๆ ไปวิจารณ์ภาพผมบ้างน่ะครับ ที่
www.somwungs.multiply.com หากมีโอกาส คงได้เจอกันบ้าง
เป็นบุคคลที่น่ายกย่องยิ่งนัก
ว่าแต่ "พยายาลจากโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง แถวอนุสาวรีย์ชัยฯ" ที่ว่าไว้เนี๊ย pm ชื่อ รพ. มาบอกพี่ได้มั้ย? หลอกจนหลงมาเรียนง่ายขนาดนี้ เดี๊ยววันหลังจะไปหลอกบ้าง อิๆๆๆ (ล้อเล่ง)
แล้วที่สอนหัวหน้าเตยไม่เห็นมาสอนต่อเลย
เค้ากะลังยุให้ตั้งชมรมถ่ายภาพเหมือนกัน
สอนทิ้งไว้แล้วหายไปเลยนะจ๊ะ