ความจริงใจตรงไปตรงมา...แสดงออกกันได้ไหมในสังคมไทย
วันนี้เห็นบันทึกน้องมะปรางที่ขอให้ช่วยกันบอกความต้องการ ติชมการใช้งาน GotoKnow version ล่าสุด แล้วอ่านความคิดเห็นของเหล่าสมาชิกหลายๆความคิดเห็น ชวนให้คิดถึงความสงสัยที่ติดใจอยู่เสมอของตัวเองที่ว่า คนไทยเราส่วนใหญ่ขี้เกรงใจในเรื่องที่ไม่น่าเกรงใจไปหรือเปล่า
สำหรับตัวเองแล้ว ต้องบอกว่าเป็นคนตรงไปตรงมาในเรื่องการแสดงความคิดเห็น และคิดว่าตัวเองก็ยินดีรับฟังความเห็นที่ขัดแย้งกับเรา และไม่เห็นว่าการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่างเป็นการลบหลู่ดูหมิ่น หรือเป็นการแสดงความไม่เกรงใจ ไม่เคารพ ตราบใดที่การแสดงความคิดเห็นนั้นๆไม่ก้าวร้าวและล่วงละเมิดสิทธิของคนอื่น และจะยินดีแสดงความคิดเห็นเพื่อปกป้องหรืออธิบายความจริงที่เรารับรู้ให้กับผู้อื่นที่เรารู้จักโดยไม่คิดว่าเป็นการแสดงความเป็นพรรคพวกแต่อย่างใด เชื่อว่าตัวเองเป็นคนค่อนข้างยุติธรรม พร้อมที่จะชื่นชมตัวเองและพรรคพวกโดยไม่กลัวว่าใครจะเห็นด้วยหรือไม่หากเรามีเหตุผลสนับสนุนก็พร้อมที่จะแสดงความชื่นชม และในทางกลับกันก็จะไม่เข้าข้างและพร้อมที่จะแสดงความคิดเห็นว่าสิ่งที่เกิดขึ้นฝ่ายเราเป็นคนผิด หากว่าเราทำผิดจริง และหากมีข้อข้องใจใดๆที่ควรไถ่ถามและเชื่อว่าจะได้คำตอบจากใคร ก็พร้อมที่จะถามอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่คิดว่าเราทำด้วยความไม่เคารพแต่อย่างใด การแสดงความเคารพนับถือกับการสอบถามเพื่อความเข้าใจที่ถูกต้องเป็นคนละส่วนกัน
แต่สิ่งที่อึดอัดก็คือ มักจะได้พบเห็นคนที่ไม่กล้าถาม ไม่กล้าแย้งเพราะเกรงใจ เกรงว่าจะเป็นการไม่แสดงความเคารพ เวลาโดนถามความคิดเห็นก็ไม่กล้าพูดสิ่งที่คิดหากรู้สึกว่าไม่ตรงกับที่คนถามต้องการ ดูเหมือนจะเป็นลักษณะของคนไทยกันไปหรือเปล่า ที่เกรงใจกันจนเกินไป กลัวที่จะแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง ขัดแย้ง กลัวที่จะติ กลัวที่จะชม แต่หากลับหลังเจ้าของเรื่องนั้นๆ เราจะกล้าติ ชม วิจารณ์
เขียนบันทึกเพื่อวางความคิดนี้ไว้แลกเปลี่ยนกับชาว GotoKnow ค่ะ เพราะหลายๆครั้งที่รู้สึกเหมือนเราเป็นคนประหลาด ก็จะพบเพื่อนร่วมความคิดในโลกแห่งนี้ (มาหาทั้งพวก และหาทั้งความคิดต่างที่อยากรู้ค่ะ)
ความเห็น (4)
สวัสดีค่ะ
-คนไทยขี้เกรงใจมาก ๆ เลยค่ะ หากเราคนไทยพูดเหมือนที่เขียนกันบล๊อคก็จะดีค่ะ จะได้เข้าใจตรงกัน ไม่ยังไงก็คุยกันไม่รู้เรื่องสักที คิดโน้น คิดนี่ไปเองเกือบทั้งหมด พลอยขัดแย้งกันไป
ความคิดส่วนตัวนะคะว่า... คิดว่าส่วนหนึ่งอาจจะเพราะเกรงใจ เห็นว่าอะไรก็ได้ แบบนี้ก็ดีแล้ว คิดแทนและเห็นใจคนทำ ไม่อยากจะเรื่องมาก
แต่ส่วนใหญ่..คงเพราะไม่อยากจะมีเรื่อง โดยเฉพาะสำหรับการเสนอความเห็นที่ขัดแย้ง ท้วงติง หรือ เอ่ยขอ
และในประการหลัง ก็มักจะมีประสบการณ์ หรือบาดแผลมาก่อน จนรู้สึกเซ็ง รู้สึกว่ามันไม่คุ้ม อยู่เฉยๆก็ดีกว่า ไม่อยากมีเรื่องอีก บ้างก็หวาดระแวง กลัวว่าจะถูกเข้าใจผิด ไม่ค่อยแน่ใจว่า สิ่งที่ตนเองพูด ตัวเองเขียน ตัวเองพิมพ์ มันจะสื่อสารตรงกับสิ่งที่ตนเองต้องการไหม และคนอ่านคนฟังจะเข้าใจตามที่ตนเองต้องการสื่อไหม
ตัวอย่างของเรื่องนี้ เจอเข้ากับตนเอง มีพี่คนหนึ่ง (สนิทกันมากในเนต) เขาจะไม่ค่อยเข้ามาแสดงความคิดเห็น ในเชิงการขัดแย้งหรือแนะนำเลย เขาสารภาพตรงๆว่า กลัวอื่นอื่นอ่านแล้วจะเข้าใจผิด ไม่อยากมีเรื่อง เคยเกิดเรื่องแล้วเลยรู้สึกเข็ดหลาบ ดังนั้นพอจะแสดงความคิดเห็นอะไรให้จูน ก็จะส่งเมล์ถึงตัวจูนเลยโดยตรง ไม่เคยโพสตืความเห็นไว้ในกระทู้ของจูน
ปล. คิดถึงพี่โอ๋จังค่ะ ^^
คิดว่าทุกคนก็อยากแสดงความคิดเห็นค่ะ แต่ในระบบราชการโดยเฉพาะผู้น้อยแสดงความคิดเห็นแล้วมักจะเจอว่าหัวแข็งบ้าง ไม่ให้ความร่วมมือบ้าง จะมีผู้ใหญ่สักกี่คนที่เข้าใจและยอมรับความขัดแย้งได้โดยไม่มีปัญหา
การเข้ามาเขียนความคิดเห็นในบล็อกก็ช่วยสร้างนิสัยในการเสนอความเห็นได้บ้างนะคะ คุณ เพชรน้อย แต่ก็ยังติดวัฒนธรรมเดิมๆอยู่เยอะมากค่ะ อย่างที่เห็นได้ในหลายๆที่ คนเกรงใจที่จะเสนอความเห็นต่าง ทั้งๆที่เจ้าของพื้นที่หลายๆท่านก็ยินดีที่จะแลกเปลี่ยนในแง่มุมต่างบ้าง คงต้องค่อยๆฝึกกันไปนั่นแหละนะคะ ขอบคุณที่แวะมาทักทาย ทำให้ได้ไปเยี่ยมเยียนบล็อกคุณภาพของคุณ เพชรน้อย ด้วย เสียดายที่เพิ่งจะมาพบนะคะ แต่ก็ทำให้เห็นว่าของดีๆใน GotoKnow ไม่หายไปไหน เราจะค้นพบเจอได้ในสักวัน
ขอบคุณแง่มุมที่น้องจูนพูดถึงค่ะ เห็นภาพชัดมาก จนเข้าใจได้เลยค่ะ หวังว่าน้องจูนได้ยาตรงจุดแล้ว คงจะอาการดีขึ้นแล้วนะคะ อ่านบันทึกน้องจูนตอนกลางวันแบบรีบๆ ดีใจที่ได้อ่านตอนสุดท้ายที่ทราบว่าจะได้พักแล้วตั้งแต่วันนี้ และยาน่าจะ effective ฆ่าเชื้อได้ตรงจุด เพราะไม่มีไข้แล้ว เฮ้อ ค่อยโล่งใจหน่อย ไม่อยากให้คนที่ทุ่มเทดูแลคนอื่นแบบน้องจูนต้องเจ็บป่วยเลย คิดถึงด้วยความเป็นห่วงมากๆเช่นกันค่ะ
คุณวาวาคะ จริงอีกแหละนะคะ เห็นอย่างนั้นเหมือนกัน แล้วแถมถ้าไปเจอผู้ใหญ่ใจแคบที่ไม่ยอมรับฟังเข้าไปอีก ก็แย่จริงๆแหละ แต่เราก็คงต้องหัดทำกับบางคนที่เราเห็นว่าเขายินดีรับฟังนะคะ