“คนอยู่ไกลส่งความรักมาทักทาย”
เหงาไหมคนดี
ยามเย็นอย่างนี้..คิดถึงฉันไหม
แสงตะวันสุดท้าย..ยังรำไร
คนอยู่ไกล...ส่งความรักมาทักทาย
มาพร้อมแสงสุดท้ายที่ปลายฟ้า
มากับแสงดาริกาที่เปล่งฉาย
มาพร้อมลมอ่อนอุ่นที่กรุ่นกราย
มาพร้อมความเดียวดายของค่ำคืน
มาปลุกปลอบหัวใจที่ไหวร้าว
มาคลายความเหน็บหนาวของคืนขื่น
มาแต้มแต่งแสงหวังให้ยั่งยืน
มาหยิบยื่นความห่วงหาความอาทร
ความเห็น (8)
โดนใจจังเลยค่ะ
ขอบคุณค่ะสำหรับกวีบทนี้
สวัสดีค่ะ อ.ไพโรจน์
บทกวี บทกลอน ชอบมากๆๆๆๆ
การได้ถ่ายทอดลงในบทกลอน มันซึ้งและกินใจมาก ๆ นะคะ
ขอบคุณค่ะ ซึ้งมากค่ะกับคำกลอน ผญา และกาพย์
"ยามใด ใจฉัน เศร้าและเหงานัก
มาพบเจอ เธอที่รัก ประจักษ์จิต
เธอคือทุกสิ่งในใจฉัน อย่างมืดมิด
ฟ้าลิขิต ให้เรามาพบกัน"
อิอิ...แต่งสด ๆ ไม่รู้ใช้ได้หรือเปล่า
บรมครูกลอน ช่วยประเมินด้วยค่ะ
ไพโรจน์ คงเกิด
สวัสดีครับ
ยินดีที่แวะมาแสดงความคิดเห็นครับ
ต้องขอโทษด้วยนะครับ เพราะนานๆ ได้เข้ามาในบล็อกสักครั้งหนึ่ง เลยเข้ามาตอบช้าไปหน่อย แต่คงไม่ช้าเกินไปนะครับ
ยังอยากส่งความรักมาทักถาม
ทุกโมงยามหัวใจยังใฝ่ถึง
ทุกคืนทุกค่ำยังคำนึง
ยังตราตรึงความห่วงหวงความห่วงใย
อยากให้แวะเวียนมาหากันบ้าง
อย่าปล่อยให้อ้างว้างและหวั่นไหว
คืนนี้ฉันจะนับดาวกับใคร
เมื่อคนของหัวใจ...อยู่ห่างกัน
รู้สึกใช่ไหม
ความคิดถึงของข้าพเจ้าฯ
เป็นประหนึ่งดวงดาวที่ร่ำไห้อยู่บนเวิ้งฟ้า
และรู้สึกใช่ไหม
ความคิดถึงของข้าพเจ้าฯ
เป็นประหนึ่งสายลมที่อยู่ข้างกายเธอ
สวัสดีครับคุณ แผ่นดิน
ยินดีที่แวะมาเยี่ยมเยียนครับ
คืนนี้
ดาวพร่างฟ้าราตรีเหมือนคืนนั้น
หิ่งห้อยพร้อยพร่างมิต่างกัน
หากคืนนี้มีเพียงฉัน...ไม่มีเธอ
ยังคิดถึง
ห่วงหาตราตรึงอยู่เสมอ
แม้ไม่มีโอกาสได้พบเจอ
แต่ยังเพ้อถึงอยู่ทุกครู่คราว
คืนนี้
ลมหนาวโบยตีจนเหน็บหนาว
อดนอนอดหลับมานับดาว
แอบปวดร้าว..ซ้ำซ้ำ..เพียงลำพัง