คุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ

ความสม่ำเสมอ ไม่ท้อแท้ คือบ่อเกิดแห่งความสำเร็จ

           วันที่ 28 ธันวาคม 2550 เป็นอีกวันหนึ่งที่ดิฉันประทับใจและจะอยู่ในความทรงจำของดิฉันเสมอ ถือเป็นของขวัญในวันปีใหม่ที่มีค่ามากสำหรับดิฉัน

           เป็นเวลา 1 ปี  1 เดือน ที่ดิฉันได้รับความไว้วางใจจากคุณแม่น้องบาสในการฝึกน้องบาส ซึ่งเป็นเด็กออทิสติก ตอนนี้น้องอายุ 4 ขวบ เรียนร่วมในโรงเรียนรัฐบาลเล็กๆแถวๆร้านที่คุณแม่ทำงานอยู่

          พัฒนาการที่น้องบาสทำให้คุณแม่มีรอยยิ้มเปื้อนคราบน้ำตา ผู้บำบัดมีน้ำตาคลอ และตัวน้องเองก็รับรู้ถึงความสามารถของตนเองที่มีเพิ่มขึ้น สังเกตได้จากอาการที่น้องแสดงออกมามีทั้งยิ้ม หัวเราะ ปรบมือ หันมามองผู้บำบัดและคุณแม่ เวลาที่      ผู้บำบัดและคุณแม่ส่งเสียงเชียร์ และวันนี้ก็เป็นวันดีๆอีกวันที่รู้สึกว่าทุกคนมีความดีใจที่ได้เห็นน้องบาสมีพัฒนาการเพิ่มขึ้น

        ตอนนี้ทุกท่านก็คงอยากทราบแล้วใช่ไหมคะว่าความสามารถที่ดิฉันกล่าวถึงคืออะไร ความสามารถของน้องบาสที่ทำให้ดิฉัน คุณแม่ และน้องมีความดีใจไม่ต่างกันก็คือ น้องบาสสามารถวิ่งเป็นวงกลมทำกิจกรรมกลุ่มร่วมกับเพื่อนได้ด้วยตนเอง ไม่ต้องมีคนจับมือพาวิ่งเหมือนทุกครั้ง บางคนอาจจะมองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยไม่เห็นจะมีอะไรเลย ก็แค่วิ่ง แต่ถ้าผู้อ่านได้ทราบประวัติอาการของน้องบาสแล้วทุกท่านก็คงจะเห็นว่ามันเป็นเรื่องที่น่าดีใจ

           ดิฉันใช้เวลากับการฝึกน้องบาสมาเป็นเวลาประมาณ 1 ปี 1 เดือน พฤติกรรมแรกรับทุกอย่างที่เป็นอาการของเด็กออทิสติกในตัวน้องบาสมีหมด ไม่พูด ชอบเล่นคนเดียว ไม่เข้าใจคำสั่งถึงแม้จะเป็นคำสั่งง่ายๆ เช่น นั่ง สวัสดี ไม่สนใจคนหรือสิ่งของ และที่เป็นปัญหาใหญ่ที่เป็นอุปสรรคในการเรียนรู้ของน้องบาสคือ อารมณ์ เวลาที่น้องไม่ได้ดั่งใจ น้องจะนอนดิ้น ร้องไห้ โวยวาย และที่เป็นปัญหาใหญ่ที่สุด คือ คุณพ่อ คุณตา คุณยาย ไม่ยอมรับว่าน้องเป็นเด็กออทิสติก ดิฉันต้องใช้ความพยายามเพื่อที่จะทำให้คนในบ้านเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่น้องเป็น เพื่อจะได้ร่วมมือกันช่วยน้องบาส ดีที่คุณแม่เริ่มที่เข้าใจบ้างว่าลูกไม่เหมือนเด็กทั่วไป แต่คุณแม่ก็ยังไม่รู้ว่าลูกของตนเองเป็นเด็กออทิสติก เป็นว่าวันหลังดิฉันจะนำบันทึกในการฝึกน้องตั้งแต่แรกมาพิมพ์ให้ผู้สนใจได้อ่านกัน

           แต่วันนี้ขอพิมพ์ในส่วนที่น้องทำให้ผู้บำบัด คุณแม่ และตัวน้องมีความดีใจก่อนนะคะ วันนี้เป็นเหมือนทุกวันที่น้องมาทำการฝึกกับผู้บำบัด กิจกรรมที่ทำให้เราสามคนมีความดีใจคือ กิจกรรมการวิ่งเป็นวงกลมกับเพื่อนอีก 1 คน ที่เป็นเด็กออทิสติก High function อายุ 4 ขวบ  พอเพลงหยุดน้องต้องเอาของที่อยู่ในมือ (สัตว์ ผลไม้ ลูกเทนนิส) แยกวางตามห่วง ในการทำกิจกรรมรอบแรกคุณแม่ก็จับมือพาน้องวิ่งเหมือนทุกครั้งที่ทำ น้องก็วิ่งตามแรงที่คุณแม่จับมือพาวิ่งไป รอบที่ 2 คุณแม่ก็วิ่งบ้างใช้มือดันหลังบ้างให้น้องวิ่ง น้องก็กวิ่งไป 2-3 ก้าว ก็หยุด ในรอบที่ 3 ดิฉันก็ได้เข้าไปจับมือพาน้องวิ่งแล้วดิฉันก็ปล่อยมือน้อง ดันหลังน้องให้วิ่งพร้อมกับส่งเสียงเชียร์ให้น้องวิ่ง น้องก็วิ่งได้ดี พอน้องวิ่งได้ ดิฉันกับคุณแม่ก็ส่งเสียงเชียร์ดังขึ้นน้องก็หันมามองยิ้ม ปรบมือ แล้วก็วิ่งต่อได้ พอรอบต่อไปน้องก็สามารถวิ่งเองได้โดยมีคุณแม่และผู้บำบัดตอยส่งเสรียงเชียร์ ออ!ลืมบอกผู้อ่านว่าทำไมดิฉันและคุณแม่ส่งเสียงเชียร์แล้วน้องวิ่งเองได้ ก็เพราะน้องบาสชอบให้มีคนชม คนเชียร์ เวลาที่น้องทำกิจกรรมต่างๆ และดิฉันไม่อยากจะบอกว่าพวกเราสองคนเชียร์กันเสียงดังมากจนคุณแม่น้องอีกคนตกใจ คิดว่าทำไมเราสองคนต้องดีใจขนาดนั่นด้วย ลูกเขาก็วิ่งไม่เห็นมีไรน่าตื่นเต้นตรงไหนเลย ดิฉันต้องอธิบายให้คุณแม่ของน้องอีกคนเข้าใจว่าที่เสียงดัง เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่น้องสามารถวิ่งทำกิจกรรมกลุ่มได้เอง ไม่ต้องมีคนจับมือพาวิ่ง พอคุณแม่ของน้องอีกคนเข้าใจในสิ่งที่น้องทำได้ คุณแม่ก็เลยร่วมเชียร์ เป็นอันว่าการฝึกในครั้งนี้ทำให้ดิฉันและคุณแม่เสียงแหบไปตามๆกัน

          ดิฉันเริ่มฝึกน้องบาสแบบคู่เมื่อเดือนสิงหาคม 2550 ใช้ระยะเวลาในการฝึกกลุ่มประมาณ 4 เดือน ทั้งเหนื่อยและท้อเพราะน้องทำกิจกรรมกลุ่มด้วยตนเองไม่ได้เลย ต้องมีผู้บำบัด/คุณแม่คอยประกบตลอด ดิฉันและคุณแม่น้องบาสขอขอบคุณคุณแม่ของน้องออทิสติก High function ที่อนุญาตให้ลูกของท่านมาทำกลุ่มกับน้องบาส และที่สำคัญท่านและลูกของท่านได้เป็นส่วนหนึ่งในความสำเร็จของน้องบาสในวันนี้  และที่สำคัญน้องออทิสติก High function ก็ได้ฝึกการรอคอย การช่วยเหลือคนอื่น การเป็นผู้นำ ความเชื่อมั่นในตนเอง เห็นไหมคะว่าต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์ในการทำกิจกรรมกลุ่มร่วมกันในครั้งนี้

           แต่มันก็คุ้มค่าใช่ไหมคะ กับเรื่องเล็กน้อยที่น้องทำได้ มันเป็นสิ่งที่ทำให้คุณแม่มีความหวังว่าสักวันหนึ่งน้องต้องสามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้ ช่วยเหลือตนเองได้ ไม่เป็นภาระต่อสังคมและประเทศชาติ แม้มันจะเหนื่อยยาก มีท้อ มีล้าบ้างแต่คุณแม่ก็สู้เพื่อลูกน้อยอันเป็นที่รัก

            ดิฉันในฐานะผู้บำบัดขอเป็นกำลังใจให้กับผู้ปกครองทุกท่านมีความหวัง กับพัฒนาการของน้องที่จะมีเพิ่มขึ้น ขอเพียงท่าน อย่าท้อ อย่าล้า อย่าเบื่อ กับสิ่งที่ท่านต้องทำ เพราะการฝึกเด็กกลุ่มนี้ต้องมีความอดทน ใจเย็น สม่ำเสมอ และต่อเนื่อง คงไม่ยากเกินไปใช่ไหมคะ

             ขอให้ทุกท่านมีความสุขในวาระดิถีขึ้นปีใหม่นี้ทุกท่านนะคะ

                                     ^-^___________________^-^