หลังจากที่ได้ทำไปแล้ว จึงรู้ว่าผิด ผิดแล้วเสียใจ เสียใจแล้วจึงมาไตร่ตรอง ซึ่งผมก็คิดว่า ก่อนทำน่าจะคิดให้มากกว่านี้ ก่อนที่อารมณ์จะไปกระแทกสิ่งที่อยู่รอบข้างให้บอบช้ำไปมากกว่านี้
หากมองในแง่มุมที่พัฒนา ก็มองว่า รู้ตัวได้เร็วมากขึ้น มีตัวรู้ได้ทันอารมณ์ก่อนที่จะเตลิดไปมากกว่านี้ แม้ว่าจะพลาดพลั้งไปแล้วก็ตาม
การฝึกตัวเอง ในการรู้ตัว ดูจิต ให้พ้น อกุศลมูล ๓ ประการ อันได้แก่
เป็นการก้าวขึ้นบันไดจิตอีกขั้นที่ผมได้เรียนรู้ รู้เท่าทันกรรมปัจจุบันที่ผมน่าจะควบคุมได้...แต่ผมยังทำไม่ได้ในวันนี้
สวัสดีค่ะน้องเอก
หวัดดีค่ะ
สวัสดีครับพี่อ้อย
บันทึกนี้ผมเพียงให้เป็นบันทึกเล็กๆที่เตือนใจตัวเอง หลังจากที่ทำผิดไปก็นั่งอึ้งเสียใจตั้งนานครับ เพราะ ความโกรธตัวเดียวที่ทำให้เราหลุดไป...หลุดไปแล้วอารมณ์ยังไปทำร้ายคนรอบข้างอีก...
กว่าจะรู้ตัวก็ผ่านเลยเวลานั้นมาแล้ว
แท้จริงเป็นเรื่องนิดเดียว แต่ผมคิดว่า หากบ่มต้นอ่อนของกล้าไม้ บ่มเพาะอารมณ์แบบนี้บ่อยๆ ต้นไม้ที่มีหนามแหลมคมเหล่านี้คงเติบโตในตัวผมมากขึ้น
ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย
สวัสดีครับ คุณเอก
บุญรักษา คนคิดดี :)
น่ายกย่องคนที่รู้ทันอกุศลนั้น และรู้ตัวแม้มันจะผ่านไปแล้ว มีสติที่จะระลึก และคิดแก้ไข ไม่ให้มันมาย่างกรายในจิตใจของเราอีก...บุญใดที่ทำจงรักษาให้ห่างพ้นจากอกุศลทั้งหลาย
สวัสดีครับพี่เอก
อารมณ์นั้นจบไปแล้ว แต่ข้าศึกที่จะมารุกรานต่อจากนี้ไปคือสัญญา
เป็นกำลังใจให้ครับ
ช่วงนี้ล้ามากๆกับภาระงานที่มีอยู่ ถึงแม้ว่าจะไปชารืตแบตมาเต็มแล้วก็ตามครับ
อาจด้วยสิ่งที่เข้ามาหาเยอะมากนั่นเอง ทำให้อารมณ์แกว่งไปได้ง่ายๆ
สวัสดีครับครูLioness_ann
เป็นเหมือนบทเรียนที่เราต้องเรียนรู้ ผมเองพยายามพัฒนาตนเองเรื่อยๆจากอารมณ์ที่ดิบๆให้อ่อนนุ่ม ยกระดับให้เป็นจิตเกษม (คงนาน)
ที่สำคัญคือ การรู้ตัวที่เร็วขึ้น นี่เองเป็นมมุมที่ผมว่าพัฒนาขึ้นมาก
สวัสดีครับท่านWasawat Deemarn
ไม่ทราบว่าขึ้นอยู่กับอายุหรือไม่นะครับ ...แต่เทียบกับผมตอน วัยรุ่นอารมณ์ร้อนมากครับ ตอนนี้ก็วัยรุ่นอยู่นะครับอาจตอนปลายเล็กน้อน เรียนรู้พัฒนาชีวิตสอนชีวิตมากขึ้น หลังจากที่ทำงานท่ามกลางผู้คนหลากหลาย
นี่คือพัฒนาการครับ
สวัสดีครับครูแอน
บางทีกว่าจะรู้ทันก็ได้พลั้งทำไปแล้ว จะให้ดีกว่านั้นคงต้องรู้ก่อนทำทุกครั้ง คิดว่าจะพัฒนาตนเองให้ยิ่งๆขึ้นไปในการปฏิบัติครับ
สวัสดีครับคุณกบ ข้ามสีทันดร
อาจเป็นเรื่องปกติของสามัญชนนะครับ แต่ก็นั่นหละครับ ผมพยายามฝึกตน การพลาดพลั้งเล็กน้อยในวันนี้ เป็นเหมือนการละเลยวินัยชีวิต และอาจส่งผลต่อช่วงเวลาอื่นๆได้
ต่อไปก็คือเรียนรู้จากข้าศึกทที่จะมารุกรานคือ "สัญญา" ที่ท่านบอกหละครับผม
ขอขอบคุณทุกท่านครับ ที่เข้ามาเติมมุมคิด
แวะมาทักทายและให้กำลังใจ ....
ผมเองมักคุยกับตัวเองรายวันเสมอว่า วันนี้ทำอะไร เรียนรู้อะไรได้บ้าง จนบางครั้งก็อดหัวเราะตนเองไม่ได้ว่าจะบ้าทบทวนตัวเองไปถึงไหน...
ผมไม่จมดิ่งอยู่กับห้วงนั้นนานหรอกนะครับ เพียงแต่ไม่ละเลยที่จะสะกิดให้ตัวเองได้หันกลับไปมองรอยเท้าของวันนี้ .. ผมไม่อยากละข้ามไป เพราะบางทีเมื่อผ่านไปหลายวัน รอยเท้านั้นอาจเลือนหายไปจนเราไม่อาจจะที่เรียนรู้อะไรได้เลย...
.....
ในหนังสือเสียงจากโลกแคบ ... ถ้าจำไม่ผิด ดูเหมือนจะมีห้วงหนึ่งกระมังครับที่ผมเขียนไว้ในทำนองว่า
บทเรียนที่ดีที่สุดของมนุษยชาติ คือ บทเรียนที่เดินทางมาพร้อมกับความเจ็บปวดเสมอ...
.....
ผมเป็นกำลังใจให้หนุ่มนักฝันอย่างคุณเอกเสมอ
สวัสดีครับพี่
ยิ่งรู้ยิ่งก้าวครับ
ยิ่งเห็นยิ่งเติบโตมากยิ่งๆขึ้นครับ
ความละเอียดอ่อนในอกุศลจิตจะนำมาซึ่งการรู้เท่าทันตนเอง มองเห็นตนเอง และทำให้เราได้ก้าวขึ้นบันใดที่สูงขึ้นครับ
ขอบคุณครับกับบันทึกที่ได้เรียนรู้และเชื่อมโยงครับ
สวัสดีค่ะคุณเอก
อยากให้ช่วยอ่านที่นี่ค่ะ
ตัวเราเองก็ใช่ว่าไม่รู้่ว่าต้องการการเปลี่ยนแปลง แต่ตราบใดที่ "อดีต" ยังควบคุมตัวเราอยู่ .....
ของคุณหมอสกล สิงหะ
สวัสดีค่ะ...
คุณพนัส ครับ
แผ่นดิน
ผมก็ทบทวนตัวเวลาตลอดเวลาครับ และถึงคราวที่จะพลั้งเผลอก็ทำไปโดยที่ผมตามไม่ทันอารมณ์นั้น
มีหลายเหตุ หลายปัจจัย เหมือนที่ผมตามไปอ่านChanging the Past, then Inviting the Future Self
เราสร้างปัจจุบันที่ใหม่ของเราได้ โดยทิ้งระยะห่างจากอดีต แต่ไม่ขาดสะบั้นเสียทีเดียว เพราะปัจจุบันเป็นผลผลิตของอดีตครับ
ขอบคุณครับ สำหรับกำลังใจ
หนังสือเล่มนั้น มีบทกำลังใจที่ รั้งจิตใจของผมได้มากมายหลายตอนครับ
ชอบมากครับ
สวัสดีครับน้องหมอ
เป็นเหมือนบทเรียนเล็กๆระหว่างวันที่ผมทำพลาด และได้คิด
นี่เองเป็นบทเรียนที่ต้องให้ความสำคัญ แม้เล็กน้อยแต่หากละเลยผมคิดว่าในอนาคตเราจะควบคุมลำบาก
ขอบตุณกัลยาณมิตรที่คอยแลกเปลี่ยนเรียนรู้ครับ
สวัสดีครับพี่ศศินันท์ครับ
ผมตามไปอ่านบันทึก แล้ว ดีมากเลยครับ ได้มุมมองที่ลึกและเข้าใจได้มากขึ้น เกี่ยวกับเงื่อนไขของปัจจุบัน
---------------------------------------------------
สวัสดีครับอาจารย์ หมอครับ
อ่านสองสามรอบ และตามพี่ sasinanda มาครับ
ปัจจุบันมีที่มาจากอดีต และอดีตคือสิ่งที่ถูกกดทับจากปัจจุบัน
ดังนั้นการแสดงของปัจจุบัน มาจากเงื่อนไขของอดีต
เราพยายามพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้น แต่นั่นเองต้องใช้พลังสักกี่เท่าเมื่ออดีตเรามี primary selves ที่เข้มข้นแตกต่างกัน
แต่ผมก็เชื่อว่า การเรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ๆทำให้เราเปลี่ยนปัจจุบันให้ห่างจากคราบอดีตได้ ต้องดูที่ว่าประสบการณ์และการเรียนรู้นั้นมันคลิกกับชีวิตเราแค่ไหน
สวัสดีครับ คุณครู
นั่นนะสิครับ
อารมณ์แบบว่า ทำผิดแล้วมานั่งเสียใจเหมือนผมเลย ดังนั้นเราควรรู้ตัวก่อนใช่มั้ยครับ
ตามจริงเรื่องของวันนี้เป็นเรื่องเล็กๆครับ คนอื่นอาจมองว่าเล็กน้อย แต่ผมรู้สึกว่า ผมผิดมาก ควรจะทบทวนตัวเองอย่างรีบด่วน
หากปล่อยให้อารมณ์แบบนี้ครองงำไป ก็จะไม่ดีครับ
ให้กำลังใจครูเช่นเดียวกันครับผม
น้องเอกคะ
คนเราต้องเรียนรู้กันทั้งนั้น...อย่างน้อยเราก็รู้ตัวแล้วว่าเราคิดอะไร จะดีหรือไม่ก็ตาม ใช่ไหมคะ..
ผิดเป็นครูค่ะ ^ ^
สวัสดีครับ พี่ตุ๋ย 
ผิดเป็นครูเรียนรู้วิชา
ช่วงหลังมีผิดน้อยลงครับ แต่ผิดแต่ละครั้งก็ไม่อยากให้พลาดไปเลย เป็นอันต้องย้อนมาพิจารณาตัวเอง ถอดบทเรียนตัวเอง
รู้ตัวได้เร็วขึ้นครับ
สวัสดีครับ
วันนี้ที่ปายหนาวมาก ประมาณ ๙ องศา ทีเดียวเชียว
มารู้ตัวเพราะว่า หนาวมากดึกๆ ต้องหาผ้าห่มเพิ่ม อิอิ (เรื่องเดียวกันมั้ยครับ)
ก็เป็นการปฏิบัติเพื่อการเรียนรูครับ ทำได้บ้าง หลุดบ้าง แต่ก็ให้รู้ตัวมากที่สุดครับผม
ขอบคุณมากครับ
สวัสดีครับคุณเอก
เจ้าปีศาจร้ายทั้งสามตัวนี่น่ากลัวที่สุดเลยนะครับ เราหารู้ไม่ว่าแต่ละวันเราได้ถูกเจ้าสามตัวนี้หลอกล่อเสียจนน่าสงสาร คนที่ไม่เคยสังเกตก็อาจไม่รู้ตัว แต่ถ้าผู้ใดลองสังเกตแล้วจะรู้ว่าแทบทุกวินาทีที่ยังลืมตา เราจะเสียรู้พวกมันแทบตลอดเวลา
ในบางครั้งแม้เราเคยคิดว่าตัวเองฝึกมาดีแล้ว เข้าใจดีแล้ว มีสติแทบตลอดเวลา แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ทดสอบอารมณ์เข้าจริง ก็สำนึกได้ว่า สิ่งที่ฝึกมาทั้งหมดนั้นแทบใช้ไม่ได้เอาเสียเลย
ขนาดคนที่ฝึกมายังเป็นขนาดนี้ แล้วประสาอะไรกับคนที่ไม่เคยสนใจสิ่งเหล่านี้เลย
คิดแล้วน่าหวาดเสียวนะครับ
ธรรมะคุ้มครองครับ
สวัสดีครับ
สวัสดีครับ
ความโลภ ความโกรธ ความหลง ก็คือ ตัณหาที่เกิดจากความอยากของเรา ในสิ่งที่มากระทบทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ของเรา ในสิ่งที่เรารับรู้ ...ดังนี้ สิ่งที่กำหนดการรับรู้ตรงนี้ได้ก็ คือ สติ
สวัสดีครับคุณ
ธรรมาวุธ
ไม่เจอกันนานเลยทีเดียว สบายดีนะครับ
ก็เป็นการถอดบทเรียนเล็กๆของตัวเองครับ ถอดออกมาให้คนอื่นร่วมเรียนรู้ด้วย บางครั้งสิ่งเล็กๆแบบนี้ทำให้เราพลั้งไป เกิดเรื่องใหญ่เสียหายได้...ขอบคุณครับคุณธรรมาวุธ
-------------------------------
สวัสดีครับพี่ ธ.วั ช ชั ย
ผมปฏิบัติเพื่อเรียนรู้ดูจิต ก็เพื่อให้ตัวเองมีดุลยภาพทางอารมณ์ที่ดี ก่อนหน้านี้ก็ใจร้อนมากครับ ...
พัฒนาและเรียนรู้ไปพร้อมกัน
พลาดบ้าง ได้บ้าง ก็ว่ากันไป
ขอบคุณครับผม
-------------------------------
สวัสดีครับ คุณมาหาอ้วน
ครับต้องใช้ "สติ"ในการจับสิ่งที่เป็นตัวกวนของเรา
หากมีสติผมคิดว่าเราจะไม่ประมาท พลาดพลั้งให้กับอกุศลมูล เหล่านี้ง่ายๆ
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ :)
ยินดีด้วยนะคะ สำหรับพัฒนาการ "ตามดู รู้จิต" : ครั้งนี้ สำหรับตนเองก็พยายามฝึกอยู่เช่นเดียวกันค่ะ
ซึ่งหากสมัยก่อน ไม่ได้ตามดูจิต ก็นึกว่า เรานี่ไม่ค่อยมีกิเลส (เพราะไม่ฝึกดู ก็เลยไม่รู้)
แต่พอมาฝึกตามรู้ เข้าจริงๆ กิเลสเหล่านี้มีตลอดเวลา มันไม่อยู่นิ่ง เกิดดับ เกิดดับ อยู่เรื่อย ... เดี๋ยวจิต มันวิ่งไปโน้นที ไปนี่ที .... มันเป็นธรรมดา ไม่สามารถบังคับควบคุมได้
จำได้ว่าเคยฟังพระท่านบอกว่า ให้เป็นเพียงผู้ตามรู้จิต...ให้เราเป็นผู้ดู
ขอให้เจริญในธรรม และเข้าสู่วิถีแห่งความรู้แจ้งยิ่งๆ ขึ้นไปนะคะ
สวัสดีครับ
เป็นการฝึกปฏิบัติของผม ผ่านวิถีประจำวัน เหมือนเด็กอนุบาลเริ่มหัดเดิน
ผิดบ้างถูกบ้าง ก็ขอถอดบทเรียนไว้ เป็นบทเรียนเล็กๆสอนใจของผมครับ
ขอบคุณครับ ที่มาให้กำลังใจ แลกเปลี่ยนกับผมครับ
ขอให้เจริญในธรรมเช่นกันครับ
เพื่อน ๓๔ คน ทำให้เรานึกถึงภาพบรรยากาศการเรียน ของ ม.เชิงดอย มช.ถิ่นเดิม
เอ...เพื่อนผมคนไหน น้อ??
คิดถึงครับ คิดถึงทุกคน
---------
มาแบบนิรนามแบบนี้ผมจะจำได้มั้ยครับ อิอิ ติดต่อผมผ่านทางอีเมลได้นะครับ
สวัสดีครับ
ขอแสดงความยินดีกับการพัฒนาของคุณเอกครับ...
กรณีนี้สติปัฏฐาน ช่วยได้ครับจะทำให้จิตเราเร็วขึ้น เมื่อจิตเร็วขึ้นก็เห้นสิ่งที่เข้ามากระทบก่อนที่จะพัฒนาไปเป็นอารมณ์ เป็นอุปาทาน เมื่อเราเห็นเราก็ตัดได้ก่อนที่มันจะเกิดครับ
ผมก็เตาะแตะเช่นกัน มีข้อมูลมากมาย ขาดอย่างเดียวคือการทำข้อมูลความรู้นั้นมาทำให้เห็นจริง...
ระหว่างวัน ในชีวิตประจำวันทำได้ตลอดครับ อย่างคำพูดที่ว่า "การทำงานคือการปฏิบัติธรรม"
สวัสดีครับ คุณ ดินดอน
เขียนไว้เตือนตนครับ
ผมก็พยายามพัฒนาตัวเองเรื่อยๆครับ ยึดมั่นใน "ความดี" ไม่มีขาดทุน
ขอบคุณคุณมากครับ
สวัสดีเจ้าคุณเอก ป้าป้อมเอง หวังว่าคงจำกันได้น้อ ป้าห่างเหินไปนานด้วยภาระและหน้าที่ที่หนักหนา แต่ใจยังคิดถึงคุณเอกอยู่เสมอค่ะ มหาภัยทั้งสามตัวที่ว่าป้าก็มีบ้างเหมือนกันแต่ป้าก็พยายามตัดอยู่ มันจะแว้บๆมาเป็นบางครั้งนานๆทีคงเป็นธรรมดาของคนนะคะ แล้วป้าจะแวะมาทักทายกับคุณเอกอีก คิดถึงมากค่ะ
