เอาลูกไป....โผด...
ลูก..เราเลี้ยงเขาได้แต่ตัว...
โตขึ้นเขาก็ออกจากอ้อมอกเราสักวัน...
แต่ลูก...ยังไงก็ยังเป็นเด็กเล็กๆ...ในสายตาพ่อแม่เสมอ.....
พ่อแม่ไม่มีวันหันหลังให้ลูก.....
อยากเห็นลูกเติบใหญ่
แม้ในยามที่ลูกอ่อนล้า..
พ่อแม่ก็พร้อมที่จะอุ้มชู..
ไม่มีวันทอดทิ้ง..
อยากเห็นลูกปีนป่าย..ตามฝัน..สู่จุดหมาย..
จนสามารถยืนหยัด...อย่างมั่นคง..
เพราะในโลกความจริง...ช่างโหดร้าย..
ลูกเราก็บอบบางเหมือน..ไข่ในหิน..
จะยืนหยัดต่อไปได้อย่างไร....
เราต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว...
"เอาลูกไปโผด...." (เอาไปปล่อยเกาะ)..
สองวันหลังจากนี้.....ให้หาทางไปถึงตักศิลาเอง..
หรือไม่ก็ไปอยู่ป่ากับลิงแล้วกัน
คนโตให้ดูแลน้อง..
จะขึ้นรถ..
ลงเรือ...
แวะร้อยเอ็ด..เจ็ดย่านน้ำ...
หรือจะนั่งรอให้มันค่ำ..เฉยๆ..(กิจวัฒน์ประจำวันเขาละ..)
จะติ๊งต้อง..จนเป็นเด็กก็เชิญเลย..
แต่ให้เผยตัวตน..ที่ตักศิลา..ก่อนค่ำวันอาทิตย์...
ไม่งั้นผู้ใหญ่ทั้งหลายจะกลับหนองคายกัน..เข้าใจไหม......
อย่าให้น้องเล่นน้ำนะ..
ขับรถดีๆนะ..
พาน้องกินข้าวด้วยนะ..
อย่าทะเลาะกันนะ..
ให้ถึงสารคามก่อนมืดนะ..
โทรหาผู้ใหญ่ด้วยนะ..(ปรากฏว่าผู้ใหญ่ 6 คน เป็นฝ่ายโทรหาเด็ก 8 คนทุกชั่วโมง..)
แผนที่อยู่ในรถนะ..
ถ้าหลงทางก็ถามตำรวจนะ..(หลงหลายครั้งบางครั้งหลงไปถึง 60 ก.ม.)
ฯลฯ
สุดท้าย..พวกเขาทำได้..
แม้จะโดนลิงกระโจนใส่แต่ก็ช่วยน้องใว้ได้อย่างหวุดหวิด..
ฯลฯ วีรกรรมเขามีมาก..เอาไว้เล่าคราวหน้าถ้าอยากฟังอีก..
และเมื่อหัวหน้าทีมทำสำเร็จ...เขาก็โตพอที่จะเดินจากอกแม่ไปอย่างมั่นใจ...และภาคภูมิ..