“ เกษียณ….ให้เกษม ”
“ เกษียณ….ให้เกษม ”
“ เดี๋ยวลูกสาวก็จะให้ไปอยู่เชียงใหม่เดี๋ยวลูกชายก็จะให้ไปอยู่ภูเก็ตเดี๋ยวลูกคนเล็กก็จะให้ไปอยู่กรุงเทพฯ”
เป็นเรื่องเล่ากระทบกระเทียบเปรียบเปรย ถึงแม่จอมน่าเบื่อ พ่อน่ารำคาญ ที่ลูกสาวบ้านอยู่ภูเก็ตก็ไล่ให้พ่อแม่ไปอยู่เชียงใหม่ ส่วนลูกชายบ้านอยู่เชียงใหม่ก็ไล่ให้พ่อแม่ไปอยู่ภูเก็ต ส่วนลูกคนเล็กที่อยู่อุบลก็ไล่ให้แม่ไปอยู่กับญาติที่กรุงเทพฯ
“ เพราะ..อยู่แก๊งไหน หัวหน้าตายหมด” วัน ๆ มีแต่เรื่องให้รำคาญใจ..ลูกหลานแก้ปัญหาไม่หวาด ไม่ไหวลูก ๆ จึงเกี่ยงกันที่จะเลี้ยงดู ผู้ที่เป็น สว. หรือ สูงวัยทั้งหลายจึงควรทำตัวให้น่ารัก ดีกว่าทำตัวน่าเบื่อหน่าย
เราควรจะเป็นมรดกของครอบครัว มากกว่าการเป็นปัญหาของครอบครัว เพราะฉะนั้นถ้าจะ “ เกษียณให้เกษม ” ก็ควรประพฤติปฏิบัติตนเบื้องต้นดังนี้
หนึ่ง.. จงดำเนินชีวิตให้เรียบง่าย ติดดิน อย่าดำเนินชีวิตยุ่งยาก ยุ่งเหยิง มากเรื่อง มากความ ท่าเยอะ กติกาแยะ ข้อจำกัดหยุมหยิม กินยาก อยู่ยาก นอนยาก ลำบากคนรอบข้างสิบทิศ จนคนรอบข้างเบื่อหน่าย
สอง..อย่าเรียกร้องอะไรต่อมิอะไรจากลูกหลานจนมากเกินไป จะเอาโน่นเอานี่ เอานี่ยังไม่พอทำเนา บางราย เอาหนี้มาให้เรื่อย ๆ นี่ซิ ปวดหัว
สาม..อย่าทำตัวน่าเบื่อหน่าย น่ารำคาญให้คนรอบข้าง อย่าจู้จี้ ขี้บ่นจุกจิกไปทุกเรื่อง ที่สำคัญพยายามทำตัวให้เข้ากับลูกหลานให้เนียน อย่าให้อายุเป็นช่องว่างระหว่างเรากับลูกหลาน ประเภทกฎกติกามากมาย จนลูกหลานกระดุกกระดิกไปไหนไม่ได้เลย
สี่.. อย่าเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยคิดหยุมหยิม จนทำให้คนในบ้านอึดอัด ต้องคอยระวังคำพูดคำจา ตลอดเวลา เกรงจะทำให้น้อยอก น้อยใจ หัดทำตัวเป็นคนง่าย ๆ ไม่มากเรื่อง ท่าเยอะจะน่ารักมากขึ้น
ห้า.. อย่าทำตัวเป็นผู้สื่อข่าวภาคค่ำ เวลา 2 ทุ่ม พอลูกหลานกลับมาถึงบ้าน ก็รีบรายงานจนเขาไม่ได้มีเวลาพักผ่อน ประเภททำงานไม่ปวดหัว จะปวดหัวก็ตอนรับคำฟ้องจากพ่อแม่ที่มาอยู่ด้วยนี่ละ
หก.. อย่าทำตนเป็นคน อมโรค นั่งก็โอย..ลุกก็โอย..ในกระเป๋าถือมีแต่ยากับผ้าเช็ดน้ำลาย บางคนชอบคุยถึงแต่เรื่องเจ็บป่วย เรื่องยา เรื่องไปงานศพ เพราะเพื่อน ๆ เริ่มทะยอยกันถอดใจไปทีละคนสองคน
เจ็ด.. อย่าลำเลิกบุญคุณลูกหลาน วันเว้นวัน ความจริงลูก ๆ ส่วนใหญ่รู้อยู่แล้ว ว่าพ่อแม่มีบุญคุณมากน้อย ขนาดไหน ไม่ต้องมาคอยทวงถามเป็นระยะ ๆ ให้รู้สึกรำคาญใจหรอก
แปด.. อย่าทำตัวเป็น “ คนแก่ขี้งก ” หวงสมบัติ..ของใช้..ของกิน..หวงทุกอย่าที่คิดว่า
เป็นของตน คิดดูให้ดีซิ “ ถ้าไม่ให้เขา ใครเล่าจะมาให้เรา ” ในยามที่เราจำเป็น แปลกแต่จริง“ คนแก่ที่ชอบให้ ก็จะเป็นคนแก่ที่ได้รับ ” ตลอดชีวิต
เก้า..อย่าทำตนเป็น “ บิดาแห่บ่าง ” คือคอยยุแยงตะแคงรั่ว ให้ผัวเมียในบ้านทะเลาะกัน
วันๆ ทำตัวเป็นอีกาคาบข่าว ให้นักข่าว ระวังให้ดี ถ้าลูกตัว ลูกสะใภ้ จับได้ว่าเป็นแผนของเรา อาจจะได้ไปอยู่เชียงใหม่หรือหาดใหญ่กัน หายอยากก็ได้
สิบ..อย่าบั่นทอนตนเองและคนรอบข้างด้วยการนินทาให้ร้ายป้ายสีคนอื่น หรือต่อว่าต่อขานตนเองไม่เว้นแม้แต่คนสนิทใกล้ตัว พยายามอย่าเล่าเรื่องร้าย ๆ ของเราให้คนอื่นฟังเป็นการบั่นทอนจิตใจเขาเปล่าๆ อย่าคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องในอดีตที่เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้ เพราะนอกจากจะบั่นทอนตัวเองทางกายแล้ว มันยังทำร้ายด้านจิตใจเราอีกทางหนึ่งด้วย.
ทั้งสิบประการที่กล่าวมานี้เป็นการกล่าวกระทบกระเทียบเปรียบเปรย..สะกิดท่านทั้งหลายเพื่อการตามรู้ทันตัวเองในวัยที่เกษียณแล้วหรือกำลังย่างก้าวใกล้เข้าไปทุกขณะครับ .
ความเห็น (8)
สวัสดีค่ะ
- ครูอ้อยเตรียมการไว้ ตั้งแต่เหลืออายุราชการ 12 ปี
- ครูอ้อยมีบ้าน หลังเล็ก ชั้นเดียวที่ ตจว.
- คิดว่า จะเป็นเรือนตาย ลูกหลานคิดถึงแม่อ้อย ก็ให้มาหาเองค่ะ
- ไม่ไปอยู่กับใครล่ะค่ะ..ไม่ห่วง..ห่วงทำไมคะ
ขอบคุณค่ะ สบายดีนะคะ
- สวัสดีค่ะอาจารย์พนม
- ขอบคุณค่ะที่นำข้อคิดดี ๆ มาฝาก ถึงจะยังไม่เกษียณก็นำไปใช้กับชีวิตประจำวันได้
สวัสดีครับ อาจารย์
อ่านข้อคิดของอาจารย์แล้วเพลินดีนะครับเอาเรื่องที่น่าจะเศร้า มาเขียนให้เป็นเรื่องที่น่าจะสนุก
- ผมไม่มีปัญหาว่าต้องไปอยู่โน่น อยู่นี่ ตามที่อาจารย์แนะนำ แต่มีปัญหาว่า จะไม่มีใครอยู่ด้วย เพราะบุตร ๆ ทั้งหลาย คงกระจายกันไปตามทาง ส่วนตัวเองก็นั่งนอนเฝ้าขุมทรัพย์เก่าแก่ พร้อมโน๊ตบุค+ADSL
- เหลือไม่กี่ปีครับ เตรียมตัวเตรียมใจไว้ก่อนก็ดีครับ
- ทุกวันดูแลผู้เกษียณมานานหลายสิบปี
- แม่อายุ ๘๙ ปี น้าอายุ ๘๐ ปี
- มีความรู้สึกเหมือนหลายข้อที่อาจารย์กล่าว
- แต่ใช้ความอดทนเพราะท่านเป็นผู้มีพระคุณ
- หากตนเองถึงเวลาเกษียณ...จะต้องเปลี่ยนไม่เหมือนผู้เฒ่าทั้งสอง
- สวัสดีครับทุกท่าน
- ผมต้องขออภัยที่ไม่ได้ย้อนกลับเข้ามาทักทายและตอบท่านที่เข้ามาเยี่ยมและได้แสดงความเห็นแลกเปลี่ยนไว้นะครับ
- คุณครูอ้อย สิริพร กุ่ยกระโทก ครับ สิ่งที่ครูอ้อยทำนั้นเป็นการเตรียมตัว และเตรียมพร้อมสำหรับคนในวัยใกล้เกษียณในแบบอย่างของคนรุ่นใหม่เลยละครับ คือ...เป็นลักษณะของการเลี้ยงลูกให้เขาเป็นคนดีของสังคม .. เติบโตไปเป็นคนที่สามารถทำประโยชน์ให้แก่สังคม.. และเป็นผู้สืบทอดเจตนารมณ์ที่ดีต่อจากบรรพบุรุษ โดยการถ่ายทอดองค์รวมทั้งหลายของความรู้ ความดี คุณธรรม จริยธรรม ไปสู่คนใน generation ต่อไปได้ ...เป็นแบบอย่างที่ดี... ที่ผู้ที่ใกล้ถึงวัยเกษียณสามารถเอาอย่างได้เลยละครับ ... เพียงแต่ว่าต้องเตรียมตัว..และที่สำคัญต้อง "เตรียมใจ" ให้พร้อม ... และยอมรับให้ได้จริงๆเมื่อเวลานั้นมาถึงนะครับ..เพราะว่า..ไม่ง่ายนักที่อยู่ๆ...ทุกสิ่งที่เราเคยทำอยู่เป็นประจำๆทุกวัน จนแทบจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของตัวตนของเราแล้วนั้น...หายไปปป...ขาดไปปป...หมดไปปป..ในชั่วเพียงการเปลี่ยนผ่านเพียงข้ามคืนเดียว..ครับ
- คุณ ลิงล้านนา ครับ ผมว่านั่งนอนเฝ้าขุมทรัพย์เก่าแก่ พร้อมโน๊ตบุค+ADSL ก็เป็นสิ่งที่รับได้นะครับ ลูกๆเขาก็ต้องมีวิถีชีวิตของเขาตามวิถีทางของเขา เราเป็นบุพการีที่เขาจะมาเยือนเมื่อคิดถึงเรา หรือเราสามารถไปเยือนเขาเมื่อคิดถึงเขาได้ แล้วเราก็กลับมาอยู่เฝ้าสมบัติเก่าของเรา (เอาไว้ให้เขานั่นแหละ) ฟังดูน่าจะมีความสุข และสงบดีนะครับ
- คุณ ครูหล้า ครับ ผมอนุโมทนานะครับ การดูแลผู้สูงอายุเป็นเรื่องที่ไม่ทุกคนที่จะทำได้นะครับ พฤติกรรมเล่านี้เป็นธรรมชาติของคนสูงอายุจริงๆครับ ผมเองเอามาเขียนก็ต้องระมัดระวังมุมในการเขียนถึงพอสมควรเลยล่ะครับ..เพราะอาจจะมีบางท่านคิดในใจว่า....เออ..เอ็งไม่แก่เหมือนข้าบ้างก็แล้วไป..แล้วจะรอดู.. แต่...ก็นั่นแหละครับ เมื่อเราเองแก่ตัวไปเราก็คงจะมีอาการอย่างที่ว่ามาเหมือนกัน..ไม่มากก็น้อยล่ะครับ..อยู่ที่ว่าเราได้เคยฝึกการปฎิบัติในเรื่องของ...การรู้เท่าทันอารมณ์ตัวเองได้ดีเพียงใด..เราฝึกบ่อยจนจิตว่องไวทันอารมณ์ที่แล่นไปมาได้รวดเร็ว..ทันท่วงทีหรือไม่....ไม่ปล่อยให้อารมณ์อันน่าเกลียดเหล่านั้นหลุดออกมาทำร้ายจิตใจคนรอบข้าง หรือผู้ที่อยู่ใกล้ชิดได้ดีเพียงใด.......สำหรับในบทบาทของการเป็นผู้ดูแลนั้น...ความรักและความเข้าใจ รวมทั้งความมีเมตตาต่อท่าน....จะช่วยให้เราดูแลปรนนิบัติท่านได้โดยที่เราเองก็มีความสุขจากการที่ได้กระทำเช่นนั้น......และเชื่อเถอะครับว่า....เราจะไม่เสียใจเลยที่ได้มีโอกาสอันดีนี้...ในชีวิตหนึ่งที่เกิดมาเป็นลูก..นะครับ..และผมขอชื่นชมจากใจจริงครับ...ผมเชื่อว่าบุญกุศลนี้จะส่งผลให้คุณ ครูหล้า พบแต่ความสุข ความเจริญรุ่งเรือง ....สุขกายสบายใจ และแคล้วคลาดปลอดภัยจากภัยอันตรายทั้งหลายทั้งปวง...ด้วยบารมีของการมีความกตัญญู....ครับ
คุณคนสองท่านนั้น หนักหนา
คุณหนึ่งคือมาตา แม่เจ้า
คุณสองนั่นปิตา ฤๅพ่อ แลนา
สองท่านบังเกิดเกล้า มิ่งเหย้า ขวัญคาม
.
คามใดแหนอยู่เฝ้า คนชรา
คนึงอยู่ภูมิปัญญา เหล่านั้น
ชีพวิถีย่อมหรรษา สุขร่า เริงธรรม
รวมอยู่ญาติหลายชั้น อุ่นบ้าน เย็นเมือง
- ขอบคุณ คุณทนัน ภิวงศ์งาม สำหรับคำประพันธ์ที่ไพเราะมากครับ
- อ่านแล้วความอิ่มอุ่นปกคลุม ปิติเกิดขึ้นที่เบ้าตาทั้งสองทันทีเลยครับ
- ขอบคุณครับ
- อาจารย์นอนดึกจัง ถนอมสุขภาพด้วยนะครับ
- เพิกกลับจาก กทม. ประชุม ผอ.ศูนยการเรียนรู้ มรภ.พระนคร เปิดเข้ามาพบกับข้อความที่อาจารย์บันทึกตอบ รู้สึกอบอุ่นครับ
- โชคดีตลอดไปครับอาจารย์