อย่าทิ้งพวกเขา ไม่มีใครเห็นพวกเขาเป็นคนมานานแล้ว อย่าทิ้งพวกเขา นะ

ในช่วงที่ผ่านมาลงพื้นที่ทำงานที่สนามหลวงได้พบปะพูดคุยกับคนเร่ร่อนไร้บ้านที่สนามหลวงแทบทุกวัน ตามที่กำลังจะเอื้ออำนวย หรือมีอาสาสมัครลงมาช่วยทำงานในพื้นที่ อย่างเมื่อไม่นานมานี้ นักศึกษาจากมหาวิทยาลัยกรุงเทพ คณะนิเทศศาสตร์ ชั้นปีที่ 4  ที่ในปัจจุบันสำเร็จการศึกษากันแล้ว ได้ติดต่อขอมาลงทำงานในพื้นที่ จำนวน 7 คน แต่ละคนมีความมุ่งมั่นและขยันขันแข็งในการทำงานและลงมาพบปะพูดคุยกับคนเร่ร่อนไร้บ้านเป็นอย่างมาก จนมีอยู่คนหนึ่งที่ ยังคงแวะเวียนลงมาพูดคุยกับคนเร่ร่อนไร้บ้าน ทั้งที่ลงไปเอง และนัดหมายให้ทางอิสรชนลงไปพร้อมกันด้วย จนคนเร่ร่อนไร้บ้านที่สนามหลวงและคลองหลอดคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี

 

น้องคนนี้ลงมาพื้นที่แต่ละครั้งก็จะหอบหิ้วผ้าอ้อม เสื้อผ้า และของกินลงมาให้คนเร่ร่อนไร้บ้าน..ซึ่งทำให้คนเร่ร่อนไร้บ้านที่นั่นได้รับการเกื้อกูลจากสังคมส่วนหนึ่ง ซึ่งเป็นสิ่งที่อิสรชน อยากจะให้เกิดภาพแบบนี้ขึ้นมาอย่างสม่ำเสมอ นั่นคือ เมื่อลงมาพบเจอปัญหา และอยากช่วยอะไร ก็ให้ช่วยกลุ่มเป้าหมายนั้นอย่างตรง ๆ ไปเลย เพราะ เราทำหน้าที่เป็นสะพานสมบูรณ์แบบแล้ว

 

เสียงชื่นชมสรรเสริญน้องคนนั้นมีอยู่ตลอดเวลาที่เราลงไปในพื้นที่ การถามหาด้วยความเป็นห่วง และภาระหน้าที่ ที่รับปากกันและกันระหว่างคนเร่ร่อนไร้บ้านกับน้องคนนั้น ก็ได้รับรายงานอยู่อย่างต่อเนื่องว่า ทำอะไรกันไปถึงไหนแล้ว ซึ่ง สะท้อนให้เห็นว่า คนเร่ร่อนไร้บ้าน ที่ได้รับการฟื้นฟูสภาพจิตใจแล้ว สามารถที่จะใช้ชีวิตได้อย่างปกติสุขและเปลี่ยนแปลงจากภาพที่คนอื่นมองว่าขี้เกียจ ไม่เอาไหน มาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ และปฏิบัติตามกติกาที่ตกลงร่วมกันไว้ได้อย่างดี

 อีกภาพสะท้อนที่นับสัมผัสได้ คือ ความโหยหาและและความอยากที่จะกลับบ้าน คืนสู่ถิ่นเกิดของคนกลุ่มนี้มีมากขึ้น ตามแรงกระตุ้นที่เราพยายาม กระตุ้นเตือนให้เขา กลับบ้านคืนถิ่นให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะสายเกินไป และเมื่อมองย้อนกลับไป ถึงวันแรกในปีที่แล้ว ที่อิสรชน พบคนเร่ร่อนไร้บ้านกลุ่มนี้ และ ค่อย ๆ ทยอยประสานงานครอบครัว และส่งกลับบ้าน ทำให้เราพบคำตอบที่ชัดเจนขึ้นว่า ต้องใช้เวลาในการทำงานอย่างต่อเนื่องและเอาจริงเอาจัง ซึ่งบางครั้งต้องทุ่มเทเวลาทั้งหมดที่มี และหยุดคิดในเรื่องอื่น ๆ ที่ผ่านเข้ามาเป็นการถาวร เพราะคนที่เขารอคอยโอกาสที่จะเปลี่ยนตัวเองจากที่เป็นอยู่นั้นยังมีอยู่อีกมาก คำขอร้องหนึ่งที่ทำให้เราฮึดที่จะสู้ต่อโดยคิดถึงตัวเองให้น้อยลง ก็คือ  อย่าทิ้งพวกเขา  ไม่มีใครเห็นพวกเขาเป็นคนมานานแล้ว  อย่าทิ้งพวกเขา นะ   คำนี้ ทำให้เรา เต็มใจที่จะอยู่และทิ้งทุกอย่างเพื่อทำงานกับคนเร่ร่อนไร้บ้าน กลุ่มคนที่ ไม่มีอะไรเคลือบเปลือกนอกไว้เลยแม้แต่น้อย

[kmsabai]

เป็นกำลังใจให้นะครับ

ขอบคุณเรื่องราวดีๆครับ