ผมได้รับ Tag แห่งความคิดถึงจากหลายท่าน แต่จนแล้วจนรอดก็ลอยชายไปมาอยู่นานแสนนาน เพียงเพราะเพลินหลงไปกับการติตามอ่านบันทึกแห่งความคิดถึงของท่านอื่น ๆ อยู่อย่างรื่นรมย์ กระทั่งวันนี้จึงคุยกับตนเองอย่างจริงจังอีกครั้ง และได้คำตอบว่า “ลงมือเสียทีเถอะพ่อเจ้าพระคุณ...!”
เบื้องต้น, ขอ Tag แห่งความคิดถึงกิตติมศักดิ์ไปยังกัลยาณมิตรเหล่านี้ด้วยความเคารพ อันได้แก่
Sasinanda http://gotoknow.org/blog/goodliving/140659 Tag คิดถึง ::ร่วมด้วยช่วยกัน พรวนบทความ ใน GotoKnow ... พี่สาวที่ไม่เคยร้างความปรารถนาดีและนำพาแง่งามชีวิตมากำนัลอยู่อย่างไม่รู้จบ
ครูอ๊อด : http://gotoknow.org/blog/oddygu1/142504 ร่วมด้วยช่วย tag คิดฮอดแต่กอดบ่ได้ .... คุณครูที่ไม่เคยสิ้นหวังกับกระบวนการศึกษา
คุณครูแอ๊ว http://gotoknow.org/blog/wckchira/141577 TAG คิดถึงจ้า..: ) อาณาจักร.. ความคิดถึง. หวานซ้า... คุณครูที่เด็กนักเรียนหลงรักอย่างใสซื่อ
นายเต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี http://gotoknow.org/blog/lefthanded/141101บันทึกที่ ๑๐๐ กับ tag แห่งความคิดถึง ... กัลยาณมิตรจากโพ้นทะเลที่มาเยือนในห้วงฤดูฝน
Mr. ดิศกุล เกษมสวัสดิ์ ttp://gotoknow.org/blog/nfepadrew/148008?page=1Tag ความคิดถึง ... ผู้บริหารที่เต็มไปด้วยทักษะอันหลากหลาย
ซึ่งทุกท่านที่ผมกล่าวถึงนั้น คือ ผู้ที่เป็นเจ้าของ Tag แห่งความคิดถึงที่ส่งต่อความปรารถนาดีมายังผม
กัลยาณมิตรท่านแรกที่ผมขออนุญาตส่งความคิดถึงไปให้นั่นก็คือ อาจารย์ ปวีณา ธิติวรนันท์ ศึกษานิเทศก์จากเมืองสุพรรณบุรี - พักหลังดูเหมือนจะเงียบหายไปจากบันทึกอยู่บ้าง แต่สำหรับผมแล้วกลับมักวนเวียนเข้าไปอ่านบันทึกของท่านอยู่อย่างไม่รู้เบื่อ ..และบ่อยครั้งในการอ่านนั้น ผมก็มีบ้างเหมือนกันที่ไม่ฝากรอยแห่งความคิดใด ๆ ไว้ในบันทึกของท่าน ... |
|
· Sp2NoteTaker และ spirit&mind คือบล็อกของท่านซึ่งมีเนื้อหาทั้งวิถีแห่งการงานและการใช้ชีวิตในโลกส่วนตัวที่ดูละมุนละไมในแบบแข็งแกร่ง เจ้าของบันทึกมีมุมมองที่ละเอียดอ่อนต่อโลกและชีวิต บันทึกที่เกี่ยวกับการงานก็สื่อชัดว่าสั่งสมประสบการณ์มาอย่างจริงจัง ส่วนบันทึกที่เป็นโลกส่วนตัวนั้นก็สะท้อนถึงความอ่อนไหวที่มีกลิ่นอายความแกร่งอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่ภาษานั้น ก็นับได้ว่าเป็นไม่เป็นสองรองใคร !
แต่บันทึกที่ผมขออนุญาตนำมากล่าวถึงนั้นก็คือ ขอร้อง...อย่าตีลูกอวดแขก http://gotoknow.org/blog/suphan2/91593
บันทึกนี้, ช่วยให้ผมได้เตือนตนเองอยู่เสมอ โดยเฉพาะการปฏิบัติตัวกับลูกน้อง และนี่คือส่วนหนึ่งของบันทึกที่ผมอยากให้ท่านได้หวนกลับไปอ่านกันอีกสักครั้ง ....
สมมุติมีเด็กคนหนึ่งเล่นซนอยู่ในบ้าน แม่กำลังจะเก็บกวาดบ้าน ก็เลยไล่ให้ไปเล่นหน้าบ้าน หรือจะไปเล่นชิงช้าหน้าบ้านของบ้านข้าง ๆ ก็ตามใจ ลูกก็ย้ายไปเล่นที่ใหม่ที่แม่บอก เวลาผ่านไปไม่นานเจ้าของบ้านข้าง ๆ ก็เดินมาต่อว่าแม่ที่ไม่ดูแลลูกปล่อยให้ไปเล่นทำชิงช้าของเขาเลอะเทอะ ด้วยความโมโหที่ถูกต่อว่าและรู้สึกเสียหน้า แม่ก็คว้าไม้เรียวไปฟาดลูกของตัวเอง แล้วบอกว่า “แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาเล่นแถวนี้...อย่ามาเล่นชิงช้าของเขา”
คุณว่าเด็กจะสับสนไหมล่ะคะว่า ตกลงแม่จะเอายังไงกันแน่ เมื่อกี๊บอกให้มาเล่นที่นี่ แต่พอถูกต่อว่า ก็พูดสวนทางกัน อย่างนี้แหละที่ป๊ากับแม่ของดิฉันเรียกว่า “ตีลูกอวดแขก” ซึ่งการทำอย่างนี้ลูกจะเสียใจและไม่เข้าใจพฤติกรรมของผู้ใหญ่อย่างพ่อแม่
ดิฉันคิดว่า คำสอนของป๊ากับแม่ เรื่องการตีลูก สามารถนำมาใช้ได้กับการทำงานของเราได้ด้วย เมื่อไม่นานนี้ดิฉันเห็นตัวอย่างที่พ้องกับเรื่องนี้จากหัวหน้าของดิฉันเอง เรื่องมีอยู่ว่า....
ท่านและดิฉันพร้อมด้วยคุณครูตัวแทนส่วนหนึ่งเคยไปรับความรู้ในเรื่องหนึ่งมา เมื่อกลับมาคุณครูอยากให้ท่านมาเป็นผู้นำการถ่ายทอดให้ความรู้ในเรื่องนั้นกับเพื่อนครูในโรงเรียนโดยมีดิฉันเป็นผู้ช่วยด้วย จนวันหนึ่งมีตัวแทนจากเจ้าของเรื่องเดิมมาติดตามเรื่องนี้ ท่านบอกว่าที่ผ่านมาคุณครูยังทำกระบวนการไปไม่ถูกต้องนัก เรื่องนี้หัวหน้าของดิฉันรีบรับว่า ที่ครูทำเช่นนี้ ก็เพราะเรามาช่วยบอกและพาเขาทำเช่นนี้ ครูไม่ผิดแต่เป็นเพราะพวกเรารับข้อมูลมาเช่นนี้เราก็ถ่ายทอดไปเช่นนี้
การรับเอาความผิดพลาดในครั้งนี้ไว้ของหัวหน้า โดยไม่ปล่อยให้แขกเข้าใจว่า ครูทำไม่ถูกต้อง ทำให้ครูเชื่อมั่นและอบอุ่นใจในตัวศึกษานิเทศก์ ว่าเรายืนอยู่เคียงข้างเขา และไม่สับสนว่าทำไม ศน.บอกให้ทำอย่างนี้แล้วกลายเป็นไม่ใช่ การไม่ตีลูกอวดแขกของหัวหน้า ทำให้ดิฉันได้เรียนรู้แง่มุมของการทำงานร่วมกับครู เรียนรู้ภาวะผู้นำของหัวหน้า ดิฉันโชคดีและอุ่นใจที่หัวหน้าของตัวเองมีลักษณะของผู้นำที่ดี แต่ก็ไม่โชคดีไปเสียทั้งหมดเพราะดิฉันไม่แน่ใจว่าผู้บังคับบัญชาท่านอื่น ๆ ของดิฉัน จะลืมตัวตีลูกอวดแขกหรือเปล่า ?
แล้วท่านล่ะครับ วันนี้ยังคง ลืมตัวตีลูกอวดแขก อยู่หรือเปล่า ?
เช่นเดียวกัน ท่านเคยเป็นลูกที่ถูกตีต่อหน้าแขกบ้างหรือไม่ ?
(ยังมีต่อ – ในโอกาสต่อไป)
เรียนท่านแผ่นดิน
สวัสดีครับอาจารย์
สงสัยต้องไปตามอ่านบทความดีๆของอ.ปวีณา แล้วละครับ น่าสนใจมากๆครับ
อ.แผ่นดินค่ะ
สวัสดีค่ะน้องชาย
สวัสดีค่ะ
เรื่องการศึกษาในลักษณะนี้ ไม่ค่อยทราบ
ศึกษษนิเทศน์คือ educational supervisor ใช่ไหมคะ เป็นงานด้านวิชาการ ติดตามและประเมินผลทางด้านการศึกษา
ก็เป็นความรู้อีกด้านที่น่าติดตามค่ะ
ตามมาอ่านค่ะ
สวัสดีครับ .. อ. JJ
ผมชอบบันทึกนี้มาก เพราะมันสอนให้เราตระหนักถึงศาสตร์และศิลป์ของการบริหารงาน
ขอบพระคุณครับ
สวัสดีครับ..
ขอบพระคุณมากเลยครับและถ้ามีเวลาเรียนเชิญอาจารย์ไปอ่านบันทึกต่าง ๆ ในบล็อก อ.ปวีณาเลยนะครับ
รับรองว่าไม่ผิดหวังแน่..
สวัสดีครับ...
ฟังแล้วรู้สึกแย่น่าดูเลยนะครับ
แต่ก็เชื่อว่า คงยังไม่ท้อต่อการทำดีใช่ไหมครับ..
ผมเป็นกำลังใจให้เสมอ
สวัสดีครับ ครูอ้อย...
ความเจ็บย่อมไม่อยู่กับเราอย่างยาวนานหรอกนะครับ แต่มันอาจจะแวะเวียนมาบ่อยครั้งเท่านั้นเอง และผมก็เชื่อว่าครูอ้อย รับมือกับมันได้
คิดถึงเสมอ - ครับ
สวัสดีครับ ...
ผมว่าบันทึกนี้เปรียบเปรยและเทียบความได้อย่างงดงาม เป็นการให้แนวคิดกับการทำงานในตำแหน่งบริหารได้เป็นอย่างดี
และส่วนตัวผมแล้ว... ผมก็นำมาปฏิบัติอยู่อย่างไม่ลดละ ...
ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีเสมอมา
....
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ... พี่ศศินันท์
ผมเองก็ไม่รู้แน่ชัดว่างานศึกษานิเทศนั้นต้องทำอะไรบ้าง แต่ที่แน่ชัดก็คือ การติดตามและประเมินผลเกี่ยวกับการศึกษา
ผมเองก็ไม่เคยสัมผัสบรรยากาศเช่นนี้ แต่เชื่อว่าก็คงหนักหน่วงไม่แพ้คนที่ต้องสอนหนังสือในชั้นเรียนเป็นแน่
....
ขอบพระคุณครับ